Een collega bij de Alkmaarsche Courant, de werkgever waar ik het in een ver verleden het langst heb uitgehouden zei het al tegen me en toen moest ik er altijd vreselijk om lachen: "Jan, we benne allemaal deukuh!" Als je een vroege dertiger bent zie je dat nog niet zo, maar verdomd, hij heeft gelijk gehad. Als ik naar mezelf kijk met al m'n gebreken kan ik niets anders beamen, dan dat ik één van die "deukuh" ben.
Eén van m'n gebreken is een totaal gebrek aan muzikaal talent en dat betreur ik zeer. Ik heb het geprobeerd hoor, een hele tijd achter het klavier en elke week trouw naar les. Als toetsenbordbewerker bij een krant meende ik enige verwantschap te voelen met een pianist/organist. Nou, da's toch wat anders en na pak 'm beet een jaar bloedig studeren had ik voor "Boer d'r ligt een kip in 't water" nog bladmuziek nodig. Ook had ik absoluut geen last van maatgevoel, ik leek corporal Jones van "Daar komen de schutters" wel. Zingen dan? Als ik vijf minuten heel hartstochtelijk zing heb ik een volkstuin van 300 vierkante meter voor minstens vijf jaar onkruidvrij gemaakt. Om eerlijk te zijn, vrees ik dat er nooit meer wat groeit en bloeit en zelfs de mollen emigreren naar een ander continent.
Het vervelende is, dat ik gek ben op muziek, vooral de wat rauwere blues. Dode helden van mij zijn Stevie Ray Vaughn en Jimi Hendrix (1 blues album gemaakt, ge-wel-dig), nog levende helden zijn Walter Trout en Omar Dikes. Maar ik doe de wereld een groot plezier door er alleen maar naar te luisteren. Nooit zal ik een fatsoenlijk akkoord kunnen krijgen uit een Fender Stratocaster of een Gibson Les Paul. Nooit zal er iemand zwijmelen als ik een Hammond-orgel vet laat aanzwellen in F-mineur. Domweg geen talent, geen greintje.
Zo jammer, want ik heb absoluut de blues in me. Ga maar na: Altijd geldgebrek, twee linkerhanden, ondernemersbloed heb ik ook geprobeerd (failliet gegaan dus), ik hou het nooit lang vol bij een werkgever, ik begin mijn leeftijd tegen te krijgen, lichamelijk mankeer ik van alles en nog wat en als ik 's ochtends onnadenkend en onvoorbereid in de spiegel kijk, springen bij mezelf de tranen in de ogen. Huub van der Lubbe heeft ooit speciaal voor mij een lied gecomponeerd, "Ik ben nergens goed voor". Ik had het kunnen schrijven, maar ik deed het niet. Ik corrigeer mezelf, ik heb niet de blues in me, maar ik heb driedubbel de blues in me. Af en toe krijg ik de neiging om mezelf achter het behang te plakken en te gaan verhuizen.
Maar dan komt m'n lief langs met de koffie en ze strijkt haar hand even door wat er van m'n haar over is en dan bedenk ik: "O ja, er is ook nog zoiets als liefde...... En liefde krijg ik in grote hoeveelheden en daar geniet ik heel gulzig van.... Als ik één ding goed heb gedaan, dan is het wel het feit, dat ik de liefde van m'n leven heb gevonden".
Morgen ga ik maar eens een poging doen om wat rekeningen te betalen. Ik krijg van te voren al de blues.........
Aanmelden bij Boalserter Maat
Posts
Alle reacties
maandag 13 september 2010
donderdag 12 augustus 2010
Heel erge kramp
Donderdagavond 12 augustus was er een item bij 2 Vandaag over een jongen van 15 die het leven niet meer aankon en zich verhing in het Amsterdamse Bos. Ik heb al een heleboel meegemaakt in het leven en toch ben ik nog altijd aangedaan vanwege zulke berichtgeving. Waar sommigen blijk geven van een gebrek aan empathisch vermogen, heb ik daar een overvloed van. Niet dat ik dat een mindere eigenschap van mezelf vind maar ik ga er steeds mee op de loop.
De jongen had een schisis, beter bekend als een hazenlip, een brilletje op en een windkracht-twaalf-zuidwester-storm kapsel. Dan is het niet zo leuk opgroeien in het Amsterdam van de vroege 21e eeuw, zeker niet wanneer de adolescentie nadert. De arme puber werd, uiteraard zeg ik met enige mismoedigheid, vreselijk gepest op school en door de kinderen op straat. Als puber is onzekerheid zo wie zo een dagelijkse state of mind en dan sta je niet bepaald te wachten op de spottende commentaren van je leeftijdsgenoten, die je met alle liefde nog verder de grond in boren. Dat zoiets uiteindelijk in niet geringe mate bijdraagt aan de ondergang van een leven, dat de kans niet krijgt zich te ontplooien, stemt me droef.
Op de scholen, waarop ik gewerkt heb, zocht ik de kinderen, die wat minder door moeder Natuur bedeeld waren en daar duidelijk last van hadden juist op en probeerde ik contact met hen te maken, hun talenten te ontdekken en die te stimuleren. Niet, dat ik vroeger zelf een lelijk kind was, ik viel niet op en ben altijd redelijk weerbaar geweest, zowel verbaal als fysiek. De betrokkenheid bij mensen met wie het wat minder gaat, heeft meer te maken met mijn opvoeding denk ik, mijn ouders hebben me al redelijk vroeg bewust gemaakt van het feit, dat niet alles vanzelf gaat in dit leven en dat sommige mensen, dieren en processen af en toe een steuntje in de rug nodig hebben. We (mijn zusje, broertje en ik) werden ook niet weggehouden bij ziekte, lijden en sterven. Zeker mijn moeder verstopte haar emoties niet en uiteraard leer je daar van en neem je daar het een en ander van over.
De maatschappij heeft zich verhard en één van de oorzaken daarvan is de verandering van de consumptie-behoefte. Allemaal een eigen huis, het liefst twee of drie auto's voor de deur, zodat niemand mistast, minimaal twee keer op vakantie per jaar plus een paar weekendjes weg. Voor minder doen we het niet en uiteraard zal iedereen weten dat we het goed hebben. Dien ten gevolge nemen we iedereen in onze omgeving de maat en is de competitie onderling heel groot. En dat laten we luid en duidelijk weten. Dat hele circus kost geld dat het barst en daarom is elke inbreng van inkomsten welkom. Nog niet zo lang geleden was het doodnormaal dat er één kostwinner per huishouden was, in 99 procent van de gevallen was dat de man en de vrouw bleef thuis en was verantwoordelijk voor de huishouding en het opvoeden van de kinderen. Nu werken allebei de partners om het luxe leven te kunnen financieren en de nazaten worden uitbesteed bij kinderopvang, naschoolse opvang, of wat voor opvang dan ook, als pa en moe hun "ding" (jakkes) maar kunnen doen. Daarmee verdwijnt een heel stuk opvoeding in de schaduw van het bestaan en kan het zomaar voorkomen, dat de gemiddelde dertienjarige het normbesef van een grindtegel heeft, ongeveer net zoals de oppervlakte van hun gezichtshuid op die leeftijd.
Als dan een puber, die het ook niet kan helpen dat zijn gelaat niet aan de "norm" voldoet, het leven ontvlucht en een einde aan zijn leven maakt, dan is dat in principe een schreeuw, een protest tegen die voortrazende maatschappij. Men zal weer tot het besef moeten komen, dat het individu de maatschappij niet maakt, maar dat we die met zijn allen maken. Maar dan moet wel iedereen mee kunnen doen, mooi en lelijk. Als er teveel muizen en ratten in een ruimte zijn, gaan ze aan elkaar vreten en de zwakken zijn dan van nature de klos. Wij mensen claimen dat we zoveel beter zijn dan dieren. Als dat zo zou zijn, dan had de zelfmoord van een vijftienjarige jongen met een hazenlip, een brilletje en een plofkapsel wellicht voorkomen kunnen worden.
In september komt er een boek uit van de moeder van de jongen, waarin zij beschrijft hoe het leven van haar zoon is verlopen. Zou verplichte literatuur moeten worden bij opleidingen in de pedagogie en de jeugdzorg. Wellicht is het ook aan te bevelen bij mens en maatschappij in de bovenbouw van het voortgezette onderwijs.
De jongen had een schisis, beter bekend als een hazenlip, een brilletje op en een windkracht-twaalf-zuidwester-storm kapsel. Dan is het niet zo leuk opgroeien in het Amsterdam van de vroege 21e eeuw, zeker niet wanneer de adolescentie nadert. De arme puber werd, uiteraard zeg ik met enige mismoedigheid, vreselijk gepest op school en door de kinderen op straat. Als puber is onzekerheid zo wie zo een dagelijkse state of mind en dan sta je niet bepaald te wachten op de spottende commentaren van je leeftijdsgenoten, die je met alle liefde nog verder de grond in boren. Dat zoiets uiteindelijk in niet geringe mate bijdraagt aan de ondergang van een leven, dat de kans niet krijgt zich te ontplooien, stemt me droef.
Op de scholen, waarop ik gewerkt heb, zocht ik de kinderen, die wat minder door moeder Natuur bedeeld waren en daar duidelijk last van hadden juist op en probeerde ik contact met hen te maken, hun talenten te ontdekken en die te stimuleren. Niet, dat ik vroeger zelf een lelijk kind was, ik viel niet op en ben altijd redelijk weerbaar geweest, zowel verbaal als fysiek. De betrokkenheid bij mensen met wie het wat minder gaat, heeft meer te maken met mijn opvoeding denk ik, mijn ouders hebben me al redelijk vroeg bewust gemaakt van het feit, dat niet alles vanzelf gaat in dit leven en dat sommige mensen, dieren en processen af en toe een steuntje in de rug nodig hebben. We (mijn zusje, broertje en ik) werden ook niet weggehouden bij ziekte, lijden en sterven. Zeker mijn moeder verstopte haar emoties niet en uiteraard leer je daar van en neem je daar het een en ander van over.
De maatschappij heeft zich verhard en één van de oorzaken daarvan is de verandering van de consumptie-behoefte. Allemaal een eigen huis, het liefst twee of drie auto's voor de deur, zodat niemand mistast, minimaal twee keer op vakantie per jaar plus een paar weekendjes weg. Voor minder doen we het niet en uiteraard zal iedereen weten dat we het goed hebben. Dien ten gevolge nemen we iedereen in onze omgeving de maat en is de competitie onderling heel groot. En dat laten we luid en duidelijk weten. Dat hele circus kost geld dat het barst en daarom is elke inbreng van inkomsten welkom. Nog niet zo lang geleden was het doodnormaal dat er één kostwinner per huishouden was, in 99 procent van de gevallen was dat de man en de vrouw bleef thuis en was verantwoordelijk voor de huishouding en het opvoeden van de kinderen. Nu werken allebei de partners om het luxe leven te kunnen financieren en de nazaten worden uitbesteed bij kinderopvang, naschoolse opvang, of wat voor opvang dan ook, als pa en moe hun "ding" (jakkes) maar kunnen doen. Daarmee verdwijnt een heel stuk opvoeding in de schaduw van het bestaan en kan het zomaar voorkomen, dat de gemiddelde dertienjarige het normbesef van een grindtegel heeft, ongeveer net zoals de oppervlakte van hun gezichtshuid op die leeftijd.
Als dan een puber, die het ook niet kan helpen dat zijn gelaat niet aan de "norm" voldoet, het leven ontvlucht en een einde aan zijn leven maakt, dan is dat in principe een schreeuw, een protest tegen die voortrazende maatschappij. Men zal weer tot het besef moeten komen, dat het individu de maatschappij niet maakt, maar dat we die met zijn allen maken. Maar dan moet wel iedereen mee kunnen doen, mooi en lelijk. Als er teveel muizen en ratten in een ruimte zijn, gaan ze aan elkaar vreten en de zwakken zijn dan van nature de klos. Wij mensen claimen dat we zoveel beter zijn dan dieren. Als dat zo zou zijn, dan had de zelfmoord van een vijftienjarige jongen met een hazenlip, een brilletje en een plofkapsel wellicht voorkomen kunnen worden.
In september komt er een boek uit van de moeder van de jongen, waarin zij beschrijft hoe het leven van haar zoon is verlopen. Zou verplichte literatuur moeten worden bij opleidingen in de pedagogie en de jeugdzorg. Wellicht is het ook aan te bevelen bij mens en maatschappij in de bovenbouw van het voortgezette onderwijs.
donderdag 5 augustus 2010
Je maakt wat mee met AaDeeHaaDee
't Staat leuk in je cv, ervaringsdeskundige in het opvoeden van kinderen met gedragsstoornissen. Onze beide zoons hadden en hebben ADHD. Vastgesteld. Door mensen die het kunnen weten. Gediplomeerd. En niet vanwege een cursusje bij het LOI. Academici. Profs. Vaak iets met "psych" er in.
En, om een stijlkenmerk van Paul de Leeuw te gebruiken, je wordt 's ochtends wakker en je kinderen hebben ADHD...... Hoe verloopt je dag? Lawaaiig, druk, stressvol en je gevoel van eigenwaarde wordt ontelbare keren op een dag geëvalueerd. En niet alleen door jezelf en je partner. Vooral niet door jezelf en je partner is wellicht beter, want daar heb je het te druk voor en te weinig energie voor. Anderen evalueren jouw gevoel voor eigenwaarde wel en verdomd, je hebt knap wat botteriken op dit aardse tranendal die je onomwonden vertellen dat je het verkeerd doet en een slechte opvoeder bent. Anderen zagen op een wat minder directe manier aan je stoelpoten door op te merken, "Jullie doen het hartstikke goed hoor, maar....." De rest wordt door de verdoofde ouder niet meer opgemerkt, want die is dan bezig wat zelfbeheersing te mobiliseren en dat valt niet mee als je zoveel voor je kiezen krijgt... Wel, dat heeft in mijn geval bij elkaar zo'n 12, 13 jaar geduurd en in het geval van mijn echtgenote zo'n 21 jaar. Toen ik in hun leven kwam, was de oudste net geen tien en de jongste net geen zeven jaar oud.
Over de jongens en hun gedrag zal ik verder niet al te veel uitweiden, kenmerken van ADHD-mensen zijn genoegzaam bekend geworden de afgelopen 10, 15 jaar. Het komt er op neer dat hun gedrag en emoties geen grenzen kennen. Die moeten constant voor hen worden afgebakend om het leven overzichtelijk te houden voor hen en niet in de laatste plaats voor degenen die met hen leven. Dus als opvoeder heb je constant het gevoel op verschillende fronten te strijden. Als degene die de "gewone" wereld uitlegt wie en wat een ADHD-er is en als degene die achter hen de puinhopen opruimt en nazorg verleent.
Iets van deze tijd? Nee, alleen de methodiek om er mee om te gaan is veranderd. Iedereen herinnert zich uit de kindertijd nog wel kinderen, die anders waren dan anderen en door hun gedrag opvielen. Als het erg opvallend was, dan duurde het meestal nooit lang en verdwenen ze uit je leven. Er werd niet zoveel uitgelegd aan kinderen in die tijd. Later hoorde ik dan, dat die kinderen naar het buitengewoon onderwijs waren vertrokken. Bij ons in de IJmond gebeurde het ook wel dat onhandelbare jongens van twaalf, dertien als scheepsjongen werden meegegeven op sleepboten van Wijsmuller, die over de hele wereld voeren en vaak maar 1 keer in de paar jaar in IJmuiden terugkeerden. Op zo'n klein wereldje werd er wat meer individueel gericht opgevoed, zal ik dan maar zeggen, te meer, omdat die sleepboten vaak weken, zelfs maanden nergens afmeerden en dan kon zo'n kind natuurlijk geen kant op. 't Waren wat dat betreft barre tijden.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw leerde ik destijds mijn echtgenote kennen. Toen heette het hokje waarin moeilijk opvoedbare kinderen werden gestopt nog geen ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder), maar MBD (minimal brain dysfunction) dat heel plastisch en ouder-onvriendelijk werd omschreven als een "aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit". Bij het consultatiebureau werd dat afgedaan als: "ach mevrouw, wees blij dat er wat in zit" en "u moet vooral consequent zijn in de opvoeding" en daarmee kon mijn echtgenote het doen. Kinderen allebei naar een LOM-school en daarmee werd er wel voldoende ondersteuning geboden vond men. De familie en toenmalige kennissen waren nog stelliger met hun over het algemeen probleemloos opgroeiende kinderen, we waren geen goede ouders en de jongens zouden voor galg en rad opgroeien.
Inmiddels zijn de heren 35 en 32 jaar oud en gesettled met relatie en kinderen. Ze doen het goed. Wij hebben ernstig grijs haar en inmiddels heel andere vrienden en kennissen. Familie heb je en daar moet je het mee doen. Zo is dat nu eenmaal.
Die weg naar hun volwassenheid is lang en vol obstakels geweest en ik moet met enige trots zeggen, wat ze hebben bereikt hebben ze vooral aan zichzelf te danken. Ik kan daar denk ik wel een boek over schrijven van minstens duizend pagina's. Wellicht dat ik er in volgende blogs vaker op terug kom. Ik moet nog even nadenken in welke vorm ik dat dan zal gieten, omdat ik de privacy van de mensen in mijn omgeving graag wil beschermen.
En, om een stijlkenmerk van Paul de Leeuw te gebruiken, je wordt 's ochtends wakker en je kinderen hebben ADHD...... Hoe verloopt je dag? Lawaaiig, druk, stressvol en je gevoel van eigenwaarde wordt ontelbare keren op een dag geëvalueerd. En niet alleen door jezelf en je partner. Vooral niet door jezelf en je partner is wellicht beter, want daar heb je het te druk voor en te weinig energie voor. Anderen evalueren jouw gevoel voor eigenwaarde wel en verdomd, je hebt knap wat botteriken op dit aardse tranendal die je onomwonden vertellen dat je het verkeerd doet en een slechte opvoeder bent. Anderen zagen op een wat minder directe manier aan je stoelpoten door op te merken, "Jullie doen het hartstikke goed hoor, maar....." De rest wordt door de verdoofde ouder niet meer opgemerkt, want die is dan bezig wat zelfbeheersing te mobiliseren en dat valt niet mee als je zoveel voor je kiezen krijgt... Wel, dat heeft in mijn geval bij elkaar zo'n 12, 13 jaar geduurd en in het geval van mijn echtgenote zo'n 21 jaar. Toen ik in hun leven kwam, was de oudste net geen tien en de jongste net geen zeven jaar oud.
Over de jongens en hun gedrag zal ik verder niet al te veel uitweiden, kenmerken van ADHD-mensen zijn genoegzaam bekend geworden de afgelopen 10, 15 jaar. Het komt er op neer dat hun gedrag en emoties geen grenzen kennen. Die moeten constant voor hen worden afgebakend om het leven overzichtelijk te houden voor hen en niet in de laatste plaats voor degenen die met hen leven. Dus als opvoeder heb je constant het gevoel op verschillende fronten te strijden. Als degene die de "gewone" wereld uitlegt wie en wat een ADHD-er is en als degene die achter hen de puinhopen opruimt en nazorg verleent.
Iets van deze tijd? Nee, alleen de methodiek om er mee om te gaan is veranderd. Iedereen herinnert zich uit de kindertijd nog wel kinderen, die anders waren dan anderen en door hun gedrag opvielen. Als het erg opvallend was, dan duurde het meestal nooit lang en verdwenen ze uit je leven. Er werd niet zoveel uitgelegd aan kinderen in die tijd. Later hoorde ik dan, dat die kinderen naar het buitengewoon onderwijs waren vertrokken. Bij ons in de IJmond gebeurde het ook wel dat onhandelbare jongens van twaalf, dertien als scheepsjongen werden meegegeven op sleepboten van Wijsmuller, die over de hele wereld voeren en vaak maar 1 keer in de paar jaar in IJmuiden terugkeerden. Op zo'n klein wereldje werd er wat meer individueel gericht opgevoed, zal ik dan maar zeggen, te meer, omdat die sleepboten vaak weken, zelfs maanden nergens afmeerden en dan kon zo'n kind natuurlijk geen kant op. 't Waren wat dat betreft barre tijden.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw leerde ik destijds mijn echtgenote kennen. Toen heette het hokje waarin moeilijk opvoedbare kinderen werden gestopt nog geen ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder), maar MBD (minimal brain dysfunction) dat heel plastisch en ouder-onvriendelijk werd omschreven als een "aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit". Bij het consultatiebureau werd dat afgedaan als: "ach mevrouw, wees blij dat er wat in zit" en "u moet vooral consequent zijn in de opvoeding" en daarmee kon mijn echtgenote het doen. Kinderen allebei naar een LOM-school en daarmee werd er wel voldoende ondersteuning geboden vond men. De familie en toenmalige kennissen waren nog stelliger met hun over het algemeen probleemloos opgroeiende kinderen, we waren geen goede ouders en de jongens zouden voor galg en rad opgroeien.
Inmiddels zijn de heren 35 en 32 jaar oud en gesettled met relatie en kinderen. Ze doen het goed. Wij hebben ernstig grijs haar en inmiddels heel andere vrienden en kennissen. Familie heb je en daar moet je het mee doen. Zo is dat nu eenmaal.
Die weg naar hun volwassenheid is lang en vol obstakels geweest en ik moet met enige trots zeggen, wat ze hebben bereikt hebben ze vooral aan zichzelf te danken. Ik kan daar denk ik wel een boek over schrijven van minstens duizend pagina's. Wellicht dat ik er in volgende blogs vaker op terug kom. Ik moet nog even nadenken in welke vorm ik dat dan zal gieten, omdat ik de privacy van de mensen in mijn omgeving graag wil beschermen.
maandag 2 augustus 2010
Klein leed (1)
Zomer 1967. Ik ben 13, te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken, 't liefst zou ik nog cowboytje willen spelen, maar in je eentje is dat een beetje sneu. Veel van mijn speelkameraadjes zijn op vakantie met hun ouders. In die dagen was dat meestal weg met een tentje naar de Veluwe, Overijssel of Drenthe. Een enkeling moest afzien achterin de Kever van pa en ging naar exotische oorden als Oostenrijk of Zwitserland. Wij niet, wij bleven thuis. In Velsen-Noord was niets te doen en met toeristische attracties als Hoogovens en aanverwante industrieën, Van Gelder Papierfabrieken en de elektriciteitscentrales van het PEN (Provinciaal Elektriciteitsbedrijf Noord-Holland) was het een oord waar je niet wilde zijn.
Als de verveling te veel ging knellen ging ik vaak naar de Velser Pont, het veer dat over het Noordzeekanaal voer (en vaart) en Velsen-Noord met Velsen-Zuid en IJmuiden-Oost verbindt. Die keer ging ik op de fiets, niet zo heel vanzelfsprekend, want ik had het ding nieuw gekregen en ik moest er zuinig op zijn en dat poogde mijn ouders te bewerkstelligen door mij er alleen op zon- en feestdagen op te laten rijden. Logica? Nou nee, meer het koesteren van het met moeite verworven stuk eigendom. In 1967 was je spekkoper als je als kostwinner duizend gulden (€ 450,00) in de maand verdiende. De meeste arbeiders (zo heetten die toen nog) kwamen niet verder dan zeven honderd vijftig gulden (€ 337,50). Moeder was thuis en zorgde voor de kinderen en pa verdiende het in zijn eentje, zo ging dat toen nog.
Het was door de weeks, ik weet het zeker, maar ik reed op de fiets naar de Velser Pont en reed naar het naastgelegen havenhoofd van de Derde Rijks Binnenhaven, ook wel Staalhaven genoemd, hier kon ik uren lang de tijd zoek brengen met het kijken naar het scheepvaartverkeer op het Noordzeekanaal vanaf en richting de zeesluizen van IJmuiden. Als je geluk had, kwam er een heel groot schip, zoals een schip van de Holland Amerika Lijn of een oorlogsschip langs of anders een tanker. Van de kleine binnen- en kustvaart kende ik in de loop der jaren vrij veel schepen van naam en waar ze vandaan kwamen, wat ze als lading hadden en wanneer ze langs kwamen of, zoals de Willy Huber uit Hamburg, af meerden in de Derde Rijks Binnenhaven en rollen roestvrij staal laadden. Om het havenhoofd liep een wandelpad, wat lager gelegen, dat uitkwam langs een smal jaagpad, waar langs meestal binnenvaartschepen af meerden. Dit kon je volgen tot het einde van de haven, waar het koelwater van de elektriciteitscentrales werd geloosd. Er werd wel meer geloosd, door Hoogovens, de Papierfabrieken en aanverwante industrieën en over de effecten op de natuur werd nog niet zo nagedacht. Volgens mij kon je toen een filmpje ontwikkelen in het water van het Noordzeekanaal, zo smerig.
Na een tijdje verveelde ik me, er kwam blijkbaar weinig scheepvaart verkeer langs die dag en ik besloot om te keren en naar huis te gaan. Ik reed het talud van het havenhoofd af met de bedoeling het jaagpad op te sturen en daar langs richting Velsen-Noord te rijden. Verkeerd gedacht, want het talud had een hellingspercentage van pak 'm beet een procent of dertig en ik hield m'n stuur niet. In plaats van het jaagpad op reed ik rechtstreeks het Noordzeekanaal in... Het Noordzeekanaal is zoals de meeste kanalen en rivieren nabij de oevers nog niet zo diep, dat gaat geleidelijk aan naar beneden. Maar door de hellingshoek ging ik best wel hard naar beneden en voordat ik het besef had om te remmen zat ik tot op mijn nek in het water. Met nadruk, ik zat....... op mijn fiets.......
Dertig meter links van mij, in de richting van de Velsertunnel, lag de Velserpont te wachten op de volgende afvaart. Het veer voer om de tien minuten, de klok rond. Het was (en is) de enige verbinding voor voetgangers en fietsers tussen de Noordelijke en Zuidelijke IJmond, dus er werd (en wordt) druk gebruik van gemaakt. De enige andere mogelijkheid voor voetgangers en fietsers is via de sluizen, een omweg van zo'n zes kilometer.
In ieder geval hadden de mensen die op de pont stonden te wachten totdat die vertrok een verzetje, geheel onbaatzuchtig verzorgd door een puisterige puber uit Velsen-Noord die het stuur van zijn fiets niet hield en de plomp in reed... Ik hoor nog hun dankbare vrolijkheid om mijn domheid.
Het is één van die momenten die voorbij flitst op mijn sterfbed, ik weet het zeker. Ik heb al een paar herbelevingen gehad in koortsdromen. De afloop? Druipnat thuis gekomen en weinig begrip van mijn moeder. Laat ik het zo stellen, 't was een nogal lawaaiige thuiskomst, de hele buurt kon er van mee genieten. 't Was niet de eerste keer, water heeft een niet te ontlopen aantrekkingskracht op mijn persoontje. 't Ergste, vond ik zelf, was, ik zat nog op die fiets...... tot mijn nek in het water......
Als de verveling te veel ging knellen ging ik vaak naar de Velser Pont, het veer dat over het Noordzeekanaal voer (en vaart) en Velsen-Noord met Velsen-Zuid en IJmuiden-Oost verbindt. Die keer ging ik op de fiets, niet zo heel vanzelfsprekend, want ik had het ding nieuw gekregen en ik moest er zuinig op zijn en dat poogde mijn ouders te bewerkstelligen door mij er alleen op zon- en feestdagen op te laten rijden. Logica? Nou nee, meer het koesteren van het met moeite verworven stuk eigendom. In 1967 was je spekkoper als je als kostwinner duizend gulden (€ 450,00) in de maand verdiende. De meeste arbeiders (zo heetten die toen nog) kwamen niet verder dan zeven honderd vijftig gulden (€ 337,50). Moeder was thuis en zorgde voor de kinderen en pa verdiende het in zijn eentje, zo ging dat toen nog.
Het was door de weeks, ik weet het zeker, maar ik reed op de fiets naar de Velser Pont en reed naar het naastgelegen havenhoofd van de Derde Rijks Binnenhaven, ook wel Staalhaven genoemd, hier kon ik uren lang de tijd zoek brengen met het kijken naar het scheepvaartverkeer op het Noordzeekanaal vanaf en richting de zeesluizen van IJmuiden. Als je geluk had, kwam er een heel groot schip, zoals een schip van de Holland Amerika Lijn of een oorlogsschip langs of anders een tanker. Van de kleine binnen- en kustvaart kende ik in de loop der jaren vrij veel schepen van naam en waar ze vandaan kwamen, wat ze als lading hadden en wanneer ze langs kwamen of, zoals de Willy Huber uit Hamburg, af meerden in de Derde Rijks Binnenhaven en rollen roestvrij staal laadden. Om het havenhoofd liep een wandelpad, wat lager gelegen, dat uitkwam langs een smal jaagpad, waar langs meestal binnenvaartschepen af meerden. Dit kon je volgen tot het einde van de haven, waar het koelwater van de elektriciteitscentrales werd geloosd. Er werd wel meer geloosd, door Hoogovens, de Papierfabrieken en aanverwante industrieën en over de effecten op de natuur werd nog niet zo nagedacht. Volgens mij kon je toen een filmpje ontwikkelen in het water van het Noordzeekanaal, zo smerig.
Na een tijdje verveelde ik me, er kwam blijkbaar weinig scheepvaart verkeer langs die dag en ik besloot om te keren en naar huis te gaan. Ik reed het talud van het havenhoofd af met de bedoeling het jaagpad op te sturen en daar langs richting Velsen-Noord te rijden. Verkeerd gedacht, want het talud had een hellingspercentage van pak 'm beet een procent of dertig en ik hield m'n stuur niet. In plaats van het jaagpad op reed ik rechtstreeks het Noordzeekanaal in... Het Noordzeekanaal is zoals de meeste kanalen en rivieren nabij de oevers nog niet zo diep, dat gaat geleidelijk aan naar beneden. Maar door de hellingshoek ging ik best wel hard naar beneden en voordat ik het besef had om te remmen zat ik tot op mijn nek in het water. Met nadruk, ik zat....... op mijn fiets.......
Dertig meter links van mij, in de richting van de Velsertunnel, lag de Velserpont te wachten op de volgende afvaart. Het veer voer om de tien minuten, de klok rond. Het was (en is) de enige verbinding voor voetgangers en fietsers tussen de Noordelijke en Zuidelijke IJmond, dus er werd (en wordt) druk gebruik van gemaakt. De enige andere mogelijkheid voor voetgangers en fietsers is via de sluizen, een omweg van zo'n zes kilometer.
In ieder geval hadden de mensen die op de pont stonden te wachten totdat die vertrok een verzetje, geheel onbaatzuchtig verzorgd door een puisterige puber uit Velsen-Noord die het stuur van zijn fiets niet hield en de plomp in reed... Ik hoor nog hun dankbare vrolijkheid om mijn domheid.
Het is één van die momenten die voorbij flitst op mijn sterfbed, ik weet het zeker. Ik heb al een paar herbelevingen gehad in koortsdromen. De afloop? Druipnat thuis gekomen en weinig begrip van mijn moeder. Laat ik het zo stellen, 't was een nogal lawaaiige thuiskomst, de hele buurt kon er van mee genieten. 't Was niet de eerste keer, water heeft een niet te ontlopen aantrekkingskracht op mijn persoontje. 't Ergste, vond ik zelf, was, ik zat nog op die fiets...... tot mijn nek in het water......
donderdag 8 juli 2010
Eenzaamheid is vooral het gevoel van de eenling
Een dwarsdenker is vaak een eenling, iemand die zig zagt in de kolkende maatschappij en zich niet conformeert aan een bepaalde denkrichting. In de 56 jaar dat ik nu rond zig zag heb ik me in ieder geval een mening gevormd over eenzaamheid. O ja Kamps, ben je helemaal alleen op de wereld dan? Nou neuh, ik ben volgende maand 25 jaar gehuwd met de mooiste, liefste en meest begripvolle vrouw op aarde en uiteraard heb ik familie. Mijn vrouw bracht, toen ze in mijn leven kwam twee kinderen mee en ook daar kan ik het goed mee vinden. Inmiddels zijn er zelfs twee mensjes die me opa noemen. In dat opzicht valt het wel mee met mijn eenzaamheid.
Nee, mijn eenzaamheid uit zich vooral aan de binnenkant van mijn hersenpan, in mijn belevingswereld. Jan Rot verwoordde het een aantal jaren geleden leuk in een column van een of ander tijdschrift. Quote: Het bijna op een perverse manier plezierige gevoel creëren, dat er op de hele wereld geen levende ziel is, die ook maar iets om je geeft. Unquote.
Bizar, niet waar? Zeker, omdat het voor een belangrijk gedeelte niet waar is. Zie voorgaande alinea, ik heb de liefde van mijn leven, bloedjes van aangenomen kinderen en kleinkinderen, broer, zuster, zwagers, schoonzusters, neven, nichten, de hele reut. Ouders en schoonouders? Mijn schoonmoeder is een engel en de rest is ook dood.
Op de één of andere manier heb ik toch het gevoel overal buiten te staan. Vrienden heb ik niet, hooguit bekenden. Als er ergens iets te doen is waar veel mensen bijeen komen, zoals een feestje, haak ik al snel af en ga ik in "de op afstand bezien"-modus. Ik heb er moeite mee om ergens betrokken bij te raken en het liefst trek ik zo snel mogelijk mijn jas aan en vertrek. Afgelopen juni nog het eindfeest van de voetbalvereniging met beach-volleybal en kaatsen met als afsluiting een barbeque. Ik ben niet eens gegaan. Mij te lawaaiig zeg ik dan. Nu is het wel zo, dat ik wat problemen met mijn gezondheid heb en op vaste tijden moet eten in verband met de toe te dienen medicijnen en het gebruik van alcohol zo veel mogelijk moet beperken. Maar dat zijn meer problemen van praktische aard en die gebruik ik als excuus om ergens niet heen te hoeven.
Eigenlijk voel ik me het beste thuis in klein gezelschap, van zoveel mogelijk gelijk gezinden. En daar zit het hem nou net in. Het leven is een rollenspel en de meeste mensen gaan naadloos over van de vergadertijger-rol naar de feestbeest-rol, vervolgens de brave huisvader rol (of moeder natuurlijk) en op zijn tijd de "romantische lover" rol. Ik speel maar één rol, die van Jan Kamps, heb ik heel hard voor gestudeerd en een heleboel dingen voor aan- en afgeleerd.
Eén van die dingen die ik heb aangeleerd is, dat wanneer ik over een bepaalde grens dreig te gaan, op de rem trap. Een aantal jaren geleden kreeg ik een arbeidsconflict met mijn toenmalige werkgever. Gebeurde haast nooit, dit was hooguit de zevende of achtste keer in mijn leven, dat ik overhoop lag met mijn broodheer van het moment. Zoals zo vaak werd het een ziektewetje, overspannen of overwerkt, u kent dat wel. En, heel modern, er werd een reïntegratie-traject op losgelaten. Na een aantal weken kreeg ik een gesprek met de reïntegratie-consulent van het arbo-bedrijf. Deze man had in de psychiatrische verpleegkunde gewerkt en na een gesprek van twintig minuten al zijn mening over me klaar. Ik had een aan autisme verwante aanleg.
Nadat ik mijn broek weer had opgehesen en de woorden weer in een redelijke samenhang achter elkaar kon formuleren, vroeg ik hem waarop hij die mening baseerde. Wel, ik benaderde alles op rationele manier en toonde nergens emotie over. Grote Griet, een amateur-psycholoog. Ik liet hem verder in die waan en heb het later op mijn gemak verwerkt. Ik had de aard van het arbeidsconflict aan de man uitgelegd op een zakelijke manier en dan krijg je dat als gevolgtrekking. En daar zakte mijn broek van af. Ja ja, analyseren kan ik wel.
Maar waarom is mijn cv inmiddels drie a4tjes lang (Gill Sans, korps en interlinie 11 punten, dus niet te groot) en ben ik inmiddels aan pak 'm beet m'n 75e werkgever toe? Tsja, je bent een dwarsdenker of niet, maar een hoop heeft ook te maken met domme pech en de turbulenties van de tijd, zeker de laatste jaren.
Maar ook van zulke dingen verstilt een mens van binnen en heeft hij moeite met mensen die "gezellig over van alles en nog wat" kunnen praten en samen zijn. Ook daar word je een beetje eenzaam van. Mijn lief ook hoor, ik niet alleen. Zij krijgt steeds meer een heel charmante verbijsterde uitdrukking in haar ogen van..... "Hoe tref ik zo'n vent?"
Maar zij houdt van mij, tenminste, daar gok ik dan maar op en volgende maand zijn we 25 jaar gehuwd. En dat vieren wij, in alle eenzaamheid met allen die bij ons horen.
Nee, mijn eenzaamheid uit zich vooral aan de binnenkant van mijn hersenpan, in mijn belevingswereld. Jan Rot verwoordde het een aantal jaren geleden leuk in een column van een of ander tijdschrift. Quote: Het bijna op een perverse manier plezierige gevoel creëren, dat er op de hele wereld geen levende ziel is, die ook maar iets om je geeft. Unquote.
Bizar, niet waar? Zeker, omdat het voor een belangrijk gedeelte niet waar is. Zie voorgaande alinea, ik heb de liefde van mijn leven, bloedjes van aangenomen kinderen en kleinkinderen, broer, zuster, zwagers, schoonzusters, neven, nichten, de hele reut. Ouders en schoonouders? Mijn schoonmoeder is een engel en de rest is ook dood.
Op de één of andere manier heb ik toch het gevoel overal buiten te staan. Vrienden heb ik niet, hooguit bekenden. Als er ergens iets te doen is waar veel mensen bijeen komen, zoals een feestje, haak ik al snel af en ga ik in "de op afstand bezien"-modus. Ik heb er moeite mee om ergens betrokken bij te raken en het liefst trek ik zo snel mogelijk mijn jas aan en vertrek. Afgelopen juni nog het eindfeest van de voetbalvereniging met beach-volleybal en kaatsen met als afsluiting een barbeque. Ik ben niet eens gegaan. Mij te lawaaiig zeg ik dan. Nu is het wel zo, dat ik wat problemen met mijn gezondheid heb en op vaste tijden moet eten in verband met de toe te dienen medicijnen en het gebruik van alcohol zo veel mogelijk moet beperken. Maar dat zijn meer problemen van praktische aard en die gebruik ik als excuus om ergens niet heen te hoeven.
Eigenlijk voel ik me het beste thuis in klein gezelschap, van zoveel mogelijk gelijk gezinden. En daar zit het hem nou net in. Het leven is een rollenspel en de meeste mensen gaan naadloos over van de vergadertijger-rol naar de feestbeest-rol, vervolgens de brave huisvader rol (of moeder natuurlijk) en op zijn tijd de "romantische lover" rol. Ik speel maar één rol, die van Jan Kamps, heb ik heel hard voor gestudeerd en een heleboel dingen voor aan- en afgeleerd.
Eén van die dingen die ik heb aangeleerd is, dat wanneer ik over een bepaalde grens dreig te gaan, op de rem trap. Een aantal jaren geleden kreeg ik een arbeidsconflict met mijn toenmalige werkgever. Gebeurde haast nooit, dit was hooguit de zevende of achtste keer in mijn leven, dat ik overhoop lag met mijn broodheer van het moment. Zoals zo vaak werd het een ziektewetje, overspannen of overwerkt, u kent dat wel. En, heel modern, er werd een reïntegratie-traject op losgelaten. Na een aantal weken kreeg ik een gesprek met de reïntegratie-consulent van het arbo-bedrijf. Deze man had in de psychiatrische verpleegkunde gewerkt en na een gesprek van twintig minuten al zijn mening over me klaar. Ik had een aan autisme verwante aanleg.
Nadat ik mijn broek weer had opgehesen en de woorden weer in een redelijke samenhang achter elkaar kon formuleren, vroeg ik hem waarop hij die mening baseerde. Wel, ik benaderde alles op rationele manier en toonde nergens emotie over. Grote Griet, een amateur-psycholoog. Ik liet hem verder in die waan en heb het later op mijn gemak verwerkt. Ik had de aard van het arbeidsconflict aan de man uitgelegd op een zakelijke manier en dan krijg je dat als gevolgtrekking. En daar zakte mijn broek van af. Ja ja, analyseren kan ik wel.
Maar waarom is mijn cv inmiddels drie a4tjes lang (Gill Sans, korps en interlinie 11 punten, dus niet te groot) en ben ik inmiddels aan pak 'm beet m'n 75e werkgever toe? Tsja, je bent een dwarsdenker of niet, maar een hoop heeft ook te maken met domme pech en de turbulenties van de tijd, zeker de laatste jaren.
Maar ook van zulke dingen verstilt een mens van binnen en heeft hij moeite met mensen die "gezellig over van alles en nog wat" kunnen praten en samen zijn. Ook daar word je een beetje eenzaam van. Mijn lief ook hoor, ik niet alleen. Zij krijgt steeds meer een heel charmante verbijsterde uitdrukking in haar ogen van..... "Hoe tref ik zo'n vent?"
Maar zij houdt van mij, tenminste, daar gok ik dan maar op en volgende maand zijn we 25 jaar gehuwd. En dat vieren wij, in alle eenzaamheid met allen die bij ons horen.
donderdag 24 juni 2010
Boalserter Krampen
De laatste volle week van juni wordt het Heamielfeest in Bolsward gevierd. Woensdagavond de optocht, waarin de Heakeninginne en haar hofdames worden ingehaald, praalwagens, presentatie van volksdansgroepen all over the world. Donderdag wordt de Heamiel gehouden. Een feestmaaltijd, met een traditie die terug te voeren is naar het jaar kruik. Het komt er geloof ik op neer dat daarmee het binnenhalen van het hooi wordt gevierd. Een sterke maag is gewenst want men begint met brandewijn en de maaltijd bestaat onder andere uit boerenjongens, rijst met rozijnen, suikerbrood en dergelijke. Had ik al verteld dat dit een lunchmaaltijd is? In ieder geval heel geliefd bij de autochtone bevolking, Import, zoals ondergetekende en zijn echtgenote bezien dit dierbare tafereel in verwondering van een afstandje.
Verder is er op de donderdag een hele grote "Heamiel"-markt, zeg maar een jaarmarkt die zich over de hele binnenstad uitstrekt, je kunt er dan letterlijk over de koppen lopen en 's avonds is er een wielerronde. Vrijdag is er 's avonds een ringstekerij en "The night of the Heamiel"", jaja, waarin er in de meeste kroegen z.g. "levende muziek" is. Zaterdag is er het internationaal folkloristisch dansfestival met volksdansgroepen uit de hele wereld en een uitgebreid straatfestival. Dit jaar wordt de boel feestelijk afgesloten met een optreden van "De Dijk". Voorwaar een knappe feestweek.
Maar nu gaat Boalserter Maat even zeuren. Geef toe, u dacht al, waar blijft-ie. Achter het stadhuis staat een feesttent, neergezet door een horeca-ondernemer. 's Avonds wordt daar feest gevierd, ten minste.... ik neem maar aan dat het zo bedoeld is. Nu is het geval, dat mijn woning hemelsbreed misschien 100 meter achter het stadhuis staat, aan een lieflijk grachtje, heerlijk rustig....... de rest van het jaar, Anton Pieck decor, voor me het stadhuis uit zestienzoveel, achter me de grote of Sint Maartenskerk uit veertienzoveel en rechts de Sint Franciscuskerk uit de jaren dertig van de vorige eeuw.
We hadden het over de feesttent die is neergezet door een horeca-ondernemer. Het zal u niet verbazen, dat het zijn bedoeling is, om een slaatje te slaan uit de feestelijkheden en voor niet al te veel geld en een aanzienlijke hoeveelheid feestbier zijn er altijd wel lieden te lokken die menen te kunnen zingen en een instrument te kunnen bespelen.
Elk jaar het zelfde op woensdagavond. Een zogenaamde top veertig band. Alleen dan wel de top veertig van veertig jaar terug en dan met name de nummers die men tijdens de Arbeidsvitaminen (bestaat dat nog?) niet meer durft te spelen, omdat men ze net één keer te veel heeft laten horen en de disc-jockey van dienst bang is dat Nederland massaal met zijn radio gaat gooien. Wel, die nummers worden dan van pak 'm beet negen uur 's avonds tot ongeveer één uur, kwart over één gespeeld en gezongen. Althans, dat beelden de "performers" zich in. Werkelijk, het glazuur springt van je tanden (ja, ook als je een kunstgebit hebt) en dat alles, gebruik makend van de hinderwet-vergunning, die de gemeente zo royaal heeft toegekend.
Zo rond kwart voor één 's nachts komt de "Grand Final" met "Paradise by the dashboard light", "Bone Sera Signorina kiss me goodnight" van Louis Prima (gesneuveld bij de Slag op de Mookerhei in 1574) en "Ik kan het niet" oorspronkelijk van De Dijk. Dat laatste nummer slaat de spijker op de kop, maar dan is het voor ons, grijze koppies onder de klamme lappen ('t is gewoon doordeweeks weet u wel) al te laat. Ontroostbaar liggen we daar tot de volgende ochtend. Gebroken staan we op en hangen we de vlag uit ('t is feest weet u nog wel?) en gaan we naar de Heamiel-markt. En ja, dan is het net even te veel, die brandewijn, boerenjongens en de rijst met rozijnen. We wurgen er net aan een broodje kaas in.
Mij benieuwen, welke idioten ze vanavond tussen de schuifdeuren hebben weggerukt. Misschien dat we (mijn lief en ik) maar even naar de drogist rennen voor oordoppen. Een paar dagen is het afzien in een prachtig pand aan een idyllisch grachtje in een Fries marktstadje.
Verder is er op de donderdag een hele grote "Heamiel"-markt, zeg maar een jaarmarkt die zich over de hele binnenstad uitstrekt, je kunt er dan letterlijk over de koppen lopen en 's avonds is er een wielerronde. Vrijdag is er 's avonds een ringstekerij en "The night of the Heamiel"", jaja, waarin er in de meeste kroegen z.g. "levende muziek" is. Zaterdag is er het internationaal folkloristisch dansfestival met volksdansgroepen uit de hele wereld en een uitgebreid straatfestival. Dit jaar wordt de boel feestelijk afgesloten met een optreden van "De Dijk". Voorwaar een knappe feestweek.
Maar nu gaat Boalserter Maat even zeuren. Geef toe, u dacht al, waar blijft-ie. Achter het stadhuis staat een feesttent, neergezet door een horeca-ondernemer. 's Avonds wordt daar feest gevierd, ten minste.... ik neem maar aan dat het zo bedoeld is. Nu is het geval, dat mijn woning hemelsbreed misschien 100 meter achter het stadhuis staat, aan een lieflijk grachtje, heerlijk rustig....... de rest van het jaar, Anton Pieck decor, voor me het stadhuis uit zestienzoveel, achter me de grote of Sint Maartenskerk uit veertienzoveel en rechts de Sint Franciscuskerk uit de jaren dertig van de vorige eeuw.
We hadden het over de feesttent die is neergezet door een horeca-ondernemer. Het zal u niet verbazen, dat het zijn bedoeling is, om een slaatje te slaan uit de feestelijkheden en voor niet al te veel geld en een aanzienlijke hoeveelheid feestbier zijn er altijd wel lieden te lokken die menen te kunnen zingen en een instrument te kunnen bespelen.
Elk jaar het zelfde op woensdagavond. Een zogenaamde top veertig band. Alleen dan wel de top veertig van veertig jaar terug en dan met name de nummers die men tijdens de Arbeidsvitaminen (bestaat dat nog?) niet meer durft te spelen, omdat men ze net één keer te veel heeft laten horen en de disc-jockey van dienst bang is dat Nederland massaal met zijn radio gaat gooien. Wel, die nummers worden dan van pak 'm beet negen uur 's avonds tot ongeveer één uur, kwart over één gespeeld en gezongen. Althans, dat beelden de "performers" zich in. Werkelijk, het glazuur springt van je tanden (ja, ook als je een kunstgebit hebt) en dat alles, gebruik makend van de hinderwet-vergunning, die de gemeente zo royaal heeft toegekend.
Zo rond kwart voor één 's nachts komt de "Grand Final" met "Paradise by the dashboard light", "Bone Sera Signorina kiss me goodnight" van Louis Prima (gesneuveld bij de Slag op de Mookerhei in 1574) en "Ik kan het niet" oorspronkelijk van De Dijk. Dat laatste nummer slaat de spijker op de kop, maar dan is het voor ons, grijze koppies onder de klamme lappen ('t is gewoon doordeweeks weet u wel) al te laat. Ontroostbaar liggen we daar tot de volgende ochtend. Gebroken staan we op en hangen we de vlag uit ('t is feest weet u nog wel?) en gaan we naar de Heamiel-markt. En ja, dan is het net even te veel, die brandewijn, boerenjongens en de rijst met rozijnen. We wurgen er net aan een broodje kaas in.
Mij benieuwen, welke idioten ze vanavond tussen de schuifdeuren hebben weggerukt. Misschien dat we (mijn lief en ik) maar even naar de drogist rennen voor oordoppen. Een paar dagen is het afzien in een prachtig pand aan een idyllisch grachtje in een Fries marktstadje.
maandag 21 juni 2010
Lotje, een Griekse tragedie
Zo lang ik me kan heugen hebben we altijd honden gehouden. Dat was vroeger bij mijn ouders al zo en ik heb eigenlijk mijn hele volwassen leven samen met mijn echtgenote ook een hond gehouden. Lotje is nummer zes. We begonnen ooit, toen we pas samen waren (jahaah, mijn vrouw en ik) met een oude Duitse herder, genaamd Tessa. Die kreeg al gauw gezelschap van een, zullen we maar zeggen "gemengd ras"?, met de welluidende naam Raska. U hoort het al, allemaal teven, voor ons eigen gemak, want teven hebben een betere controle over hun blaas en zijn wat handelbaarder dan reuen. Tessa stierf na een jaar of twee, drie in ons bezit te zijn geweest op dertienjarige leeftijd, wat een respectabele ouderdom is voor een Duitse herder. Raska kreeg kort gezelschap van een ander "mixje" genaamd Gijs, hoewel Gezina beter zou zijn geweest, want het was andermaal een teefje. Maar goed, het beest heette zo. Het dier had bij haar vorige baas een hersenbloeding gekregen en bewoog zich sindsdien op een aparte manier voort. Als een Lippizaner schimmel in paradepas. Heel apart. Wat ook apart was, was de hoeveelheid aandacht die zij nodig dacht te hebben. Ze was jaloers op het manische af. Dat kwam tot uitdrukking toen zij één van de kinderen uit jaloezie beet. Dat was minder en omdat herhaling helaas niet uit te sluiten viel hebben we een ander baasje voor Gijs gezocht. Raska bleef een jaar of vijf onze enige hond. Maar ook zij werd wat ouder en om haar oude dag wat te verlevendigen werd een Cairn terriër aangeschaft, Cindy genaamd. Dat was een hele leuke spring-in-'t veld waar we een hoop plezier mee beleefden en inderdaad, Raska leefde op. Daar bleef het niet bij, want via het noodfonds van de Nederlandse Cairn Terriër Club kregen we Terry aangeboden, een reutje dat in de 18 maanden dat hij bestond, al 7 baasjes had meegemaakt en dat is niet goed voor hondjes, daar worden ze verknipt van, net zoals mensen dat worden. Terry kwam bij ons om heropgevoed te worden wat ons met vallen en opstaan ook lukte. Schrijf ik nog wel eens een stukkie over. Raska, Cindy en Terry leven inmiddels niet meer. We zijn inmiddels een of twee honden generaties verder. Als laatste overleed Terry in het voorjaar van 2003. We zijn geloof ik drie weken zonder hond geweest, toen we besloten dat we een blaffende viervoeter node misten. Via internet vonden we de stichting Redt een hond, die verwaarloosde dieren uit de Mediterane gebieden haalt, mishandelde, werk- en zwerfhonden. Op de site stond scharminkelig geval met herder-achtige trekken en krulhaar, met één hangoor en één staand oor en het heette Lotje. We vielen er onmiddellijk voor. Gebeld en naar Lelystad getogen, waar de hond bij een opvanggezin was ondergebracht. Het was een heel schichtig geval, naar verluid kwam zij uit de buurt van Athene, waar zij een bestaan als zwerfhond had, ze was drachtig en heeft in Nederland een nest jongen geworpen. Toen de jongen oud genoeg waren, gingen moeder en jongen ieder afzonderlijk in de verkoop. En zo zijn we aan haar gekomen.
Lotje luisterde alleen naar mijn echtgenote, van mij moest ze niets hebben. Overigens van geen enkel menselijk exemplaar met mannelijke geslachtskenmerken. Ze had duidelijk negatieve ervaringen met ons soort. Vrouwen en kinderen, dat ging prima. Maar mannen en puberjongens, foute boel. Het heeft mij uiteindelijk een half jaar gekost voordat ik het vertrouwen van Lotje had gewonnen.
En nog is het een apart geval. Ze moet nog steeds niet van vreemden (vooral mannen) hebben en je kunt haar aanlijnen, maar dan doet ze haar behoefte niet. Al loop je dertig kilometer. Ze loopt voet, staart tussen de benen en sjokt gehoorzaam met je mee. Plassen of poepen, ho maar. Dat alleen wanneer ze los is.
Ook eigenaardig is de roedel-mentaliteit die nog steeds overheerst. Reuen, altijd goed, de sloerie. We hebben haar uit voorzorg ook maar laten steriliseren. Teefjes betekent oppassen, dan moet even worden uitgevonden wie er hoger in de rangorde staat en indien het beoogde slachtoffer de verkeerde signalen uitzendt dan wordt er bovenop gedoken. Aanlijnen dus, als er een vreemde, vrouwelijke hond in het vizier komt. Iets, wat negen van de tien keer aan de baasjes of vrouwtjes moet worden uitgelegd. Mensen nemen vaak een hond, zonder dat ze weten hoe een hond zich gedraagt en raken snel in paniek als er even wat uitgevochten moet worden. Zodra de verliezende partij op de rug gaat liggen is het vechten klaar. Maar leg dat maar eens uit aan iemand, die schrikt. Dus wordt Lotje aangelijnd, zodra er andere honden in de buurt komen. Uiteraard niet bij bekende en "bevriende" honden.
Lotje luisterde alleen naar mijn echtgenote, van mij moest ze niets hebben. Overigens van geen enkel menselijk exemplaar met mannelijke geslachtskenmerken. Ze had duidelijk negatieve ervaringen met ons soort. Vrouwen en kinderen, dat ging prima. Maar mannen en puberjongens, foute boel. Het heeft mij uiteindelijk een half jaar gekost voordat ik het vertrouwen van Lotje had gewonnen.
En nog is het een apart geval. Ze moet nog steeds niet van vreemden (vooral mannen) hebben en je kunt haar aanlijnen, maar dan doet ze haar behoefte niet. Al loop je dertig kilometer. Ze loopt voet, staart tussen de benen en sjokt gehoorzaam met je mee. Plassen of poepen, ho maar. Dat alleen wanneer ze los is.
Ook eigenaardig is de roedel-mentaliteit die nog steeds overheerst. Reuen, altijd goed, de sloerie. We hebben haar uit voorzorg ook maar laten steriliseren. Teefjes betekent oppassen, dan moet even worden uitgevonden wie er hoger in de rangorde staat en indien het beoogde slachtoffer de verkeerde signalen uitzendt dan wordt er bovenop gedoken. Aanlijnen dus, als er een vreemde, vrouwelijke hond in het vizier komt. Iets, wat negen van de tien keer aan de baasjes of vrouwtjes moet worden uitgelegd. Mensen nemen vaak een hond, zonder dat ze weten hoe een hond zich gedraagt en raken snel in paniek als er even wat uitgevochten moet worden. Zodra de verliezende partij op de rug gaat liggen is het vechten klaar. Maar leg dat maar eens uit aan iemand, die schrikt. Dus wordt Lotje aangelijnd, zodra er andere honden in de buurt komen. Uiteraard niet bij bekende en "bevriende" honden.
dinsdag 15 juni 2010
Troost in blik
U weet wel waar ik het over heb. Je zit niet goed in je vel, je hebt ruzie met je lief, met je baas, de overheid, je ligt in de knoop met je zelf. Je zoekt troost, maar woorden helpen je niet echt, of liever gezegd, daar wil je niet naar luisteren. Je zoekt een andere vorm van compensatie, bijvoorbeeld in de vorm van een cadeautje.
Er zijn mensen die geven dan toe aan een zogenaamde vreet-kick en dat kan van alles zijn, zoet, hartig, als het maar veel is en belanden daarna in de meeste gevallen in een dip omdat ze zich schamen dat ze zich zo hebben laten gaan.
Andere mensen raken aan de drank, drugs of gaan gokken en zijn dan een paar weken onder zeil, weg, zoek, vermist. Meestal komen ze na verloop van tijd weer boven water en ook zij schamen zich. Dit is al een stuk ernstiger, omdat ze vooral te voorschijn komen omdat ze door hun (financiële) middelen heen zijn. Verslaving kun je het eigenlijk niet noemen, het is meer een dwangmatig iets. Je zit niet goed in je vel, je bent de weg kwijt en je wilt je goed voelen. Manisch gedrag dus.
Er is ook nog een derde groep, tot die groep behoor ik al een flink deel van mijn leven. Ook deze mensen zitten af en toe om de een of andere manier niet goed in hun vel en zoeken compensatie. Zij compenseren door te consumeren, dingen te kopen. Je hebt er, die kleren kopen, schoenen, parfum, elektronica, noem maar op.
Ik kocht een auto als ik me lekker wilde voelen. Een excentrieke en dwangmatige hobby en die begon in het midden van de jaren zeventig. In die tijd haalde ik mijn rijbewijs en kocht ik mijn eerste auto, eigenlijk mijn tweede, want in 1972 kocht ik al een oud Dafje, hoewel ik toen nog geen (auto)rijbewijs had. De eerste "echte" was een Opel Kadett uit 1969, een z.g. B-Kadett, bordeaux rood was het ding en hij barstte van de ventilatiegaten, bijvoorbeeld in de bodem. Geen punt in die tijd, want de APK werd een paar jaar later pas ingevoerd. Tweehonderd gulden betaalde ik voor het ding en ik heb er ongeveer een half jaar mee gereden.
Nu krijgt u een noodzakelijk stuk proza waarin ik, in de eerste plaats vooral voor mezelf, duidelijk probeer te krijgen, hoeveel auto's ik tussen pak 'm beet 1972 tot heden in bezit heb gehad. En ik vrees, dat ik ze lang niet allemaal voor de geest kan halen. Misschien saai, ik vind van niet, eerder fascinerend. Hou u vast.
1. Daffodil 750 1968, 2. Opel Kadett 1.1 (B-Kadett) 1969, 3. DAF 55 Marathon 1970, 4. Peugeot 504 1971, 5. Peugeot 204 1970, 6. Audi 80 LS 1.6 1973, 7. Renault 16 TL 1972, 8. Volkswagen Kever 1200 1971, 9. Mazda 929 Coupé 1971, 10. Suzuki 100 GX Coupé 1980, 11. Mitsubishi Galant 1600 1977, 12. Datsun 140 Y 1978, 13. Volvo 242 DL 1976, 14. Austin Allegro 1300 1974, 15. Ford Taunus 1600 aut. 1977, 16. Lada 1500 GL 1978, 17. Opel Kadett 1.2S (C-kadett) 1974, 18. Datsun Bluebird Station 1800 1979, 19. Lada 1200 S 1987, 20. VW Golf 1.5 D 1980, 21. Triumph Acclaim HLS 1.5 (gebaseerd op Honda Civic) 1982, 22. Opel Kadett Hatchback 1.4 (C-Kadett) 1978, 23. VW Jetta 1.6 1982, 24. Daihatsu Charade 1.0 Turbo Diesel 1992, 25. Renault 5 1982, 26. Citroën BX 1.9 TRD 1986, 27. Fiat Panda 45 1983, 28. Fiat Panda 750 Fire 1993, 29. Suzuki Alto 1982, 30. Rover Montego 2.0 1987, 31. Renault 18 Stationwagen 1988, 32. Volvo 343 GLS 2.0 1987, 33. Opel Kadett Station 1.7D 1988 (E-kadett), 34. Opel Ascona 1600E 1988, 35. Opel Corsa 1.4 1994, 36. Ford Fiesta 1100 CLX 1994, 37. Nissan Micra 1.0 1985, 38. Volvo 740 Diesel 1987, 39. Suzuki Alto 0.8 1986, 40. Volkswagen Golf II 1.8 1987 41. Honda Civic LS 1.5i VTEC 1998 (lease), 42. Peugeot 405 GRD 1988, 43. Mercedes 230.4 aut. 1975, 44. Citroën AX 1.1 First 1995, 45. Peugeot 405 1.6 Station 1991, 46. Opel Astra 1.7 D 1994, 47. Opel Kadett 1.8 S 1988, 48. Citroën BX Deauville 1.4 1992, 49. BMW 316i 1988, 50. Peugeot 205 XAD 1.9 1992, 51. Opel Combo 1.7 D 2001, 52. Suzuki Alto Twist 1.0 2001, 53. Toyota Corolla Sedan 1.6 16v 1998.
Zoals ik eerder opmerkte, ik zal er gerust een paar zijn vergeten, de lijst is ongeveer in chronologische volgorde en huize Kamps rijdt dus nu in een Toyota Corolla. De tijd dat een auto in bezit was varieerde van 5 dagen (Triumph Acclaim) tot ruim 3 jaar (Lada 1200S) en alles daar tussenin. Vaak genoeg waren er meerdere auto's in gebruik. De laatste jaren worden de periodes wat langer. Ik word wat ouder, heb wat meer rust in m'n kont en – ook niet onbelangrijk – onze financiële middelen zijn beperkt. Sinds pak 'm beet 2003 vlot het niet meer zo met mijn carrière en inmiddels ben ik 56 en ongeveer 11 maanden werkloos. Solliciteer trouw door, maar helaas zonder resultaat. Ja, en dan kun je wel verlekkerd naar autootjes kijken, maar ze niet kopen. Zo werkt dat.
Nu is het niet zo, dat ik altijd duizenden aan mijn onstuitbare honger naar blik uitgaf hoor. Pak 'm beet 65% van de aankopen werd geleverd door Lowietje van Esseveld van Sloperij 't Schermereiland te Alkmaar. Ik betaalde eigenlijk nooit meer dan tussen de 500 en 1500 gulden voor een nieuwe bolide. Ik beschouw hem als de autohandelaar met de beste garantie van Nederland, en wel tot het hek. In de werkplaats hing ook prominent een bord, voor iedereen zichtbaar, waar op stond: "Om klachten over de service te voorkomen, verlenen wij geen service". Je wist precies waar je aan toe was, je was geheel op je eigen inschattingsvermogen aangewezen. Nou, en dat is bij mij, net zoals bij de meeste andere consumenten, wisselend.
Ik kan dan ook een heleboel blogs vullen met avonturen die ik hier in Nederland en overal in Europa heb beleefd met mijn auto's en dit zal vast niet het laatste verhaal zijn wat ik er over vertel.
Voer voor psychologen? Zekers, maar die zien overal brood in. Deze aandoening is voor mij tot nu toe behoorlijk chronisch en de enige therapie die tot nu toe zijn vruchten af werpt is de actuele treurige stand van onze bankrekening.
Dus, het feit dat ik nu al weer een aardig tijdje rond rijdt in een Toyota, die ik eigenlijk al lang spuugzat ben, is ook de schuld van de recessie.
Den Haag, doe er wat aan.
Er zijn mensen die geven dan toe aan een zogenaamde vreet-kick en dat kan van alles zijn, zoet, hartig, als het maar veel is en belanden daarna in de meeste gevallen in een dip omdat ze zich schamen dat ze zich zo hebben laten gaan.
Andere mensen raken aan de drank, drugs of gaan gokken en zijn dan een paar weken onder zeil, weg, zoek, vermist. Meestal komen ze na verloop van tijd weer boven water en ook zij schamen zich. Dit is al een stuk ernstiger, omdat ze vooral te voorschijn komen omdat ze door hun (financiële) middelen heen zijn. Verslaving kun je het eigenlijk niet noemen, het is meer een dwangmatig iets. Je zit niet goed in je vel, je bent de weg kwijt en je wilt je goed voelen. Manisch gedrag dus.
Er is ook nog een derde groep, tot die groep behoor ik al een flink deel van mijn leven. Ook deze mensen zitten af en toe om de een of andere manier niet goed in hun vel en zoeken compensatie. Zij compenseren door te consumeren, dingen te kopen. Je hebt er, die kleren kopen, schoenen, parfum, elektronica, noem maar op.
Ik kocht een auto als ik me lekker wilde voelen. Een excentrieke en dwangmatige hobby en die begon in het midden van de jaren zeventig. In die tijd haalde ik mijn rijbewijs en kocht ik mijn eerste auto, eigenlijk mijn tweede, want in 1972 kocht ik al een oud Dafje, hoewel ik toen nog geen (auto)rijbewijs had. De eerste "echte" was een Opel Kadett uit 1969, een z.g. B-Kadett, bordeaux rood was het ding en hij barstte van de ventilatiegaten, bijvoorbeeld in de bodem. Geen punt in die tijd, want de APK werd een paar jaar later pas ingevoerd. Tweehonderd gulden betaalde ik voor het ding en ik heb er ongeveer een half jaar mee gereden.
Nu krijgt u een noodzakelijk stuk proza waarin ik, in de eerste plaats vooral voor mezelf, duidelijk probeer te krijgen, hoeveel auto's ik tussen pak 'm beet 1972 tot heden in bezit heb gehad. En ik vrees, dat ik ze lang niet allemaal voor de geest kan halen. Misschien saai, ik vind van niet, eerder fascinerend. Hou u vast.
1. Daffodil 750 1968, 2. Opel Kadett 1.1 (B-Kadett) 1969, 3. DAF 55 Marathon 1970, 4. Peugeot 504 1971, 5. Peugeot 204 1970, 6. Audi 80 LS 1.6 1973, 7. Renault 16 TL 1972, 8. Volkswagen Kever 1200 1971, 9. Mazda 929 Coupé 1971, 10. Suzuki 100 GX Coupé 1980, 11. Mitsubishi Galant 1600 1977, 12. Datsun 140 Y 1978, 13. Volvo 242 DL 1976, 14. Austin Allegro 1300 1974, 15. Ford Taunus 1600 aut. 1977, 16. Lada 1500 GL 1978, 17. Opel Kadett 1.2S (C-kadett) 1974, 18. Datsun Bluebird Station 1800 1979, 19. Lada 1200 S 1987, 20. VW Golf 1.5 D 1980, 21. Triumph Acclaim HLS 1.5 (gebaseerd op Honda Civic) 1982, 22. Opel Kadett Hatchback 1.4 (C-Kadett) 1978, 23. VW Jetta 1.6 1982, 24. Daihatsu Charade 1.0 Turbo Diesel 1992, 25. Renault 5 1982, 26. Citroën BX 1.9 TRD 1986, 27. Fiat Panda 45 1983, 28. Fiat Panda 750 Fire 1993, 29. Suzuki Alto 1982, 30. Rover Montego 2.0 1987, 31. Renault 18 Stationwagen 1988, 32. Volvo 343 GLS 2.0 1987, 33. Opel Kadett Station 1.7D 1988 (E-kadett), 34. Opel Ascona 1600E 1988, 35. Opel Corsa 1.4 1994, 36. Ford Fiesta 1100 CLX 1994, 37. Nissan Micra 1.0 1985, 38. Volvo 740 Diesel 1987, 39. Suzuki Alto 0.8 1986, 40. Volkswagen Golf II 1.8 1987 41. Honda Civic LS 1.5i VTEC 1998 (lease), 42. Peugeot 405 GRD 1988, 43. Mercedes 230.4 aut. 1975, 44. Citroën AX 1.1 First 1995, 45. Peugeot 405 1.6 Station 1991, 46. Opel Astra 1.7 D 1994, 47. Opel Kadett 1.8 S 1988, 48. Citroën BX Deauville 1.4 1992, 49. BMW 316i 1988, 50. Peugeot 205 XAD 1.9 1992, 51. Opel Combo 1.7 D 2001, 52. Suzuki Alto Twist 1.0 2001, 53. Toyota Corolla Sedan 1.6 16v 1998.
Zoals ik eerder opmerkte, ik zal er gerust een paar zijn vergeten, de lijst is ongeveer in chronologische volgorde en huize Kamps rijdt dus nu in een Toyota Corolla. De tijd dat een auto in bezit was varieerde van 5 dagen (Triumph Acclaim) tot ruim 3 jaar (Lada 1200S) en alles daar tussenin. Vaak genoeg waren er meerdere auto's in gebruik. De laatste jaren worden de periodes wat langer. Ik word wat ouder, heb wat meer rust in m'n kont en – ook niet onbelangrijk – onze financiële middelen zijn beperkt. Sinds pak 'm beet 2003 vlot het niet meer zo met mijn carrière en inmiddels ben ik 56 en ongeveer 11 maanden werkloos. Solliciteer trouw door, maar helaas zonder resultaat. Ja, en dan kun je wel verlekkerd naar autootjes kijken, maar ze niet kopen. Zo werkt dat.
Nu is het niet zo, dat ik altijd duizenden aan mijn onstuitbare honger naar blik uitgaf hoor. Pak 'm beet 65% van de aankopen werd geleverd door Lowietje van Esseveld van Sloperij 't Schermereiland te Alkmaar. Ik betaalde eigenlijk nooit meer dan tussen de 500 en 1500 gulden voor een nieuwe bolide. Ik beschouw hem als de autohandelaar met de beste garantie van Nederland, en wel tot het hek. In de werkplaats hing ook prominent een bord, voor iedereen zichtbaar, waar op stond: "Om klachten over de service te voorkomen, verlenen wij geen service". Je wist precies waar je aan toe was, je was geheel op je eigen inschattingsvermogen aangewezen. Nou, en dat is bij mij, net zoals bij de meeste andere consumenten, wisselend.
Ik kan dan ook een heleboel blogs vullen met avonturen die ik hier in Nederland en overal in Europa heb beleefd met mijn auto's en dit zal vast niet het laatste verhaal zijn wat ik er over vertel.
Voer voor psychologen? Zekers, maar die zien overal brood in. Deze aandoening is voor mij tot nu toe behoorlijk chronisch en de enige therapie die tot nu toe zijn vruchten af werpt is de actuele treurige stand van onze bankrekening.
Dus, het feit dat ik nu al weer een aardig tijdje rond rijdt in een Toyota, die ik eigenlijk al lang spuugzat ben, is ook de schuld van de recessie.
Den Haag, doe er wat aan.
dinsdag 8 juni 2010
We lopen ons hier gruwelijk te vervelen
Eind 2001 kwam een columnist van het rechtse weekblad Elseviers Magazine tot het lumineuze idee om de politiek in te gaan. Dat idee had hij al een stuk of wat keren gekregen, want hij verhuisde in de loop der tijden van uiterst links (hij was lector Marxisme/Leninisme in Groningen) tot het moment dat hij de VVD rechts inhaalde als columnist van Elsevier. Ik kende Pim Fortuyn vaag van vroeger, tijdens mijn eigen jeugd in Velsen, hij was een jaar vier ouder dan ik en hij kwam ook wel eens bij de roeivereniging op het Sluiseiland in IJmuiden, of hij lid was weet ik eigenlijk niet. Toen was het al zo'n type van "Let even op mij en niet op hen" en als dat niet lukte haakte hij af. Mede daarom nam ik hem niet zo serieus in de aanloop naar de verkiezingen van 2002. Voordat hij Folkert v.d. G. tegen kwam zakte hij al behoorlijk in de peilingen, het nieuws was er een beetje af en die puinhopen van Paars? Ach, zo goed als onder Paars hadden we het eigenlijk nog nooit gehad en dat wist de gemiddelde kiezer best wel. Dat Folkert v.d. G. geen geduld had, om hem in de Tweede Kamer op zijn bek te zien gaan, is dramatisch geweest. Diep donker rechts betreurde het nog meer dat Folkert v.d. G. ernstig blond was en van de Veluwe kwam en niet van het Rifgebergte. Hoe ver doorgeschoten de mediagekte was bleek wel, toen Fortuyn tot nummer één Historisch Figuur werd gekozen. Er zijn meer mensen dyslectisch hier in Nederland dan je van te voren verwacht. Ze dachten dat ze nummer één Histerisch Figuur kozen en dat was meer in de buurt. En zo kwam hij alsnog in de geschiedenisboekjes, als eerste politieke moord sinds 1672, toen de gebroeders De Witt en ritmeester Buat de laatste slachtoffers waren van hun levensinstelling.
Een paar jaar later kregen we te maken met een "terroristische daad van ongekende orde". Hoe lullig het ook klinkt en wellicht bagatelliseer ik te erg, maar er werd een dikke, rode schreeuwlelijk om zeep geholpen door een godsdienst waanzinnige Nederlander met Marokkaanse roots, ik kan er werkelijk niets anders van maken. Een moord, niets meer en niets minder. Dat Theo van Gogh is vermoord omdat hij van zijn hart geen moordkuil maakte, valt te bezien. Volgens mij eerder omdat hij de regisseur was van de film Submission die hij naar een idee van Ayaan Hirsi Ali maakte. Ayaan Hirsi Ali genoot bijzondere bescherming omdat zij politica was en al eerder gevoelige uitspraken richting islam had gemaakt en dus was Van Gogh een makkelijke prooi. Daarom een politieke moord of "act of terror"? Ik heb daar een beetje moeite mee. Als hij bijvoorbeeld Jan Kamps of Piet Jansen had geheten en kantoorklerk of huisschilder was geweest, had er niemand meer over hem geluld, anti-Islam geluiden of niet. Trouwens Van Gogh fulmineerde alleen tegen extremisme, niet tegen Ali Modaal.
En nu hebben we Geert Wilders, die wat meningen van Fortuyn, wat van Ayaan Hirsi Ali en Rita Verdonk bij elkaar in een soeppan heeft geflikkerd, z'n haar heeft geblondeerd, uit de VVD is gestapt en in Israël schijnbaar wat fondsjes heeft gewerfd en zijn eigen politieke beweging heeft opgericht. Die overleven we ook wel weer, hij zakt al in de peilingen. Als we alle gekken binnen houden overleeft hij het wel en kan hij binnen een half jaar z'n kogelvrije vesten op Marktplaats zetten en lekker vier jaar een man/vrouw of vijftien in de Tweede Kamer een meer dan redelijk inkomen laten verdienen. Horen we niets meer van over vier jaar.
En dan? Want we lopen ons hier gruwelijk te vervelen en we moeten ergens over kunnen klagen.
Eerst maar eens de verkiezingen afwachten en het gekrakeel daarna. Fingers crossed dat Job Cohen met een gematigd links kabinet gekozen wordt. We hebben rust en stabiliteit nodig en ik vrees dat Rutte gaat lopen te K..... juist.
Een paar jaar later kregen we te maken met een "terroristische daad van ongekende orde". Hoe lullig het ook klinkt en wellicht bagatelliseer ik te erg, maar er werd een dikke, rode schreeuwlelijk om zeep geholpen door een godsdienst waanzinnige Nederlander met Marokkaanse roots, ik kan er werkelijk niets anders van maken. Een moord, niets meer en niets minder. Dat Theo van Gogh is vermoord omdat hij van zijn hart geen moordkuil maakte, valt te bezien. Volgens mij eerder omdat hij de regisseur was van de film Submission die hij naar een idee van Ayaan Hirsi Ali maakte. Ayaan Hirsi Ali genoot bijzondere bescherming omdat zij politica was en al eerder gevoelige uitspraken richting islam had gemaakt en dus was Van Gogh een makkelijke prooi. Daarom een politieke moord of "act of terror"? Ik heb daar een beetje moeite mee. Als hij bijvoorbeeld Jan Kamps of Piet Jansen had geheten en kantoorklerk of huisschilder was geweest, had er niemand meer over hem geluld, anti-Islam geluiden of niet. Trouwens Van Gogh fulmineerde alleen tegen extremisme, niet tegen Ali Modaal.
En nu hebben we Geert Wilders, die wat meningen van Fortuyn, wat van Ayaan Hirsi Ali en Rita Verdonk bij elkaar in een soeppan heeft geflikkerd, z'n haar heeft geblondeerd, uit de VVD is gestapt en in Israël schijnbaar wat fondsjes heeft gewerfd en zijn eigen politieke beweging heeft opgericht. Die overleven we ook wel weer, hij zakt al in de peilingen. Als we alle gekken binnen houden overleeft hij het wel en kan hij binnen een half jaar z'n kogelvrije vesten op Marktplaats zetten en lekker vier jaar een man/vrouw of vijftien in de Tweede Kamer een meer dan redelijk inkomen laten verdienen. Horen we niets meer van over vier jaar.
En dan? Want we lopen ons hier gruwelijk te vervelen en we moeten ergens over kunnen klagen.
Eerst maar eens de verkiezingen afwachten en het gekrakeel daarna. Fingers crossed dat Job Cohen met een gematigd links kabinet gekozen wordt. We hebben rust en stabiliteit nodig en ik vrees dat Rutte gaat lopen te K..... juist.
maandag 7 juni 2010
Je kan een ei in m'n reet gaar koken
Mijn lief en ik hadden nog niet zo lang samen een nestje gebouwd. Haar beide ouders waren nog in leven en ik had mijn moedertje nog. Moeder had wel een vriend, evenals zij een vrolijke Velsenaar met die typische humor. De ouders van mijn lief waren wat kleinburgerlijk en stijfjes en leefden eigenlijk altijd op de handrem. Kortom, als het even kon vermeden wij dat beide stellen met elkaar in contact kwamen. Wel zo rustig.
Uiteraard lukte dat niet altijd en dan was het altijd een paar uurtjes zweten en misverstanden uit de weg ruimen. Een gedenkwaardige middag was, toen mijn schoonouders en moeder met vriend op visite waren, één van die dagen dat het jammer genoeg zo uit kwam. Mijn lief vroeg lichtelijk desperaat of we niet even met zijn allen een uitstapje konden gaan maken, volgens mij om de schokgolven van de onvermijdelijke explosie wat meer ruimte te gunnen.
We gingen met drie auto's. Elk stel in hun eigen. Wij hadden in elk geval het excuus dat we (toen nog redelijk kleine) kinderen mee moesten nemen en we reden naar de cactuskwekerij van Bos tussen Schoorldam en Warmenhuizen. Vond iedereen wel mooi en het was een omgeving met weinig, volgens ons, emotieprikkels. 't Was begin juni, net als nu en een graad of 18, 19 met een mild zonnetje. Prima temperatuur voor cactuskassen. Binnen zal het zo'n 28 à 30 graden zijn geweest. Broeierig dus, net zoals de sfeer in onze biosfeer die familie heette. Mijn moeder vatte de temperatuur, luid en duidelijk hoorbaar voor iedereen in een straal van honderd meter, samen: "Godsamme, wat is 't hier heet, je kan een ei in m'n reet gaar koken".
't Is tussen mijn schoonouders en mijn moedertje nooit meer goed gekomen en we waren blij dat er hele grote cactussen in die kas waren. Waarachter we slap van het lachen ons even konden terug trekken.
M'n moedertje, volgende week is het 7 jaar geleden dat ze is overleden. Dit soort opmerkingen hebben haar onsterfelijk gemaakt. Ik mis haar nog regelmatig.
Uiteraard lukte dat niet altijd en dan was het altijd een paar uurtjes zweten en misverstanden uit de weg ruimen. Een gedenkwaardige middag was, toen mijn schoonouders en moeder met vriend op visite waren, één van die dagen dat het jammer genoeg zo uit kwam. Mijn lief vroeg lichtelijk desperaat of we niet even met zijn allen een uitstapje konden gaan maken, volgens mij om de schokgolven van de onvermijdelijke explosie wat meer ruimte te gunnen.
We gingen met drie auto's. Elk stel in hun eigen. Wij hadden in elk geval het excuus dat we (toen nog redelijk kleine) kinderen mee moesten nemen en we reden naar de cactuskwekerij van Bos tussen Schoorldam en Warmenhuizen. Vond iedereen wel mooi en het was een omgeving met weinig, volgens ons, emotieprikkels. 't Was begin juni, net als nu en een graad of 18, 19 met een mild zonnetje. Prima temperatuur voor cactuskassen. Binnen zal het zo'n 28 à 30 graden zijn geweest. Broeierig dus, net zoals de sfeer in onze biosfeer die familie heette. Mijn moeder vatte de temperatuur, luid en duidelijk hoorbaar voor iedereen in een straal van honderd meter, samen: "Godsamme, wat is 't hier heet, je kan een ei in m'n reet gaar koken".
't Is tussen mijn schoonouders en mijn moedertje nooit meer goed gekomen en we waren blij dat er hele grote cactussen in die kas waren. Waarachter we slap van het lachen ons even konden terug trekken.
M'n moedertje, volgende week is het 7 jaar geleden dat ze is overleden. Dit soort opmerkingen hebben haar onsterfelijk gemaakt. Ik mis haar nog regelmatig.
donderdag 3 juni 2010
Moeilijke keuzes van een paar minuten
Ik zal een jaar of vijftien geweest zijn en we (leerlingen van een middelbare school) gingen op studiereis naar Brabant. Een studiereis van een dag of vier met een dagtocht naar Brussel, mijn eerste buitenland ervaring zou dat worden. Duhh?? Ja, het was 1968 of zo en dan was de kans dat je nog geen reisje over de grens had gemaakt in het Beverwijk van 1968 ongeveer 70 procent. Maar goed, dit terzijde, we zaten in de bus en er werd stevig gerookt door mijn medeleerlingen. Zelf rookte ik niet, nooit behoefte aan gehad, tot dat..... Juist, degene een peuk op stak waarvan ik het nooit verwachtte en het was nog een meisje ook (1968, emancipatie, kinderschoenen, link). Zoals elke puber kon ik dat niet op mij laten zitten en bij de eerstvolgende pauze scoorde ik een pakje sigaretten, vanaf dat moment pafte ik manhaftig mee.
Eerst natuurlijk niet over de longen, want dan stikte ik de moord, maar zoiets regelt zich van zelf. Jantje was vanaf dat ogenblik verslaafd en niet zo'n beetje ook. Thuis werd er zeer kort op gereageerd, toen ik voor de eerste keer in de huiskamer rookte. Mijn oude heer reageerde met één woord, bestaande uit twee lettergrepen, begon met een k en eindigde ook met een k (Neehee, niet konijnenhok). En dat was het.
Nu, ruim veertig jaar later en vele pogingen tot stoppen later, ben ik op het moment dat ik dit stukje schrijf, weer zo'n acht maanden rookvrij. En het valt nog steeds niet mee. Iemand vertelde me ooit, dat hij (of zij, weet ik niet meer) een roker was, die niet rookte. En dat ben ik ook en zo voel ik me ook. Eigenlijk net zoiets als een alcoholist, al drink je meer dan dertig jaar niet meer, een alcoholist blijf je je hele leven. Een roker blijf je ook de rest van je leven.
Ik had nu een goede stok achter de deur, m'n gezondheid. Die is niet helemaal klachtenvrij (diabetes en bloedvaten) en een oorzaak is zonder twijfel zo'n 40 jaar drie pakjes zware shag in de week. Gesodelazer met m'n bloedvaten. Waarin uit zich dat? Etalagebenen dus. Vorig jaar kon ik zo'n tweehonderd meter aardig doorstappen en dan kreeg ik kramp, met name in mijn rechter been en dan moest ik even stil staan tot het over was en daarna kon ik weer tweehonderd meter verder. En als er dan toevallig een etalage van een winkel (al is het de slager of een assurantiekantoor) te bekijken was, dan deed je dat heel geïnteresseerd. Vandaar de naam.
Kortom, ik wist heel goed de oorzaak en ik wachtte met grote angst tot dat mijn behandelend arts het S-woord bezigde. "Het zou beter zijn als u Stopte, meneer Kamps". Doordat de slagader richting mijn rechterbeen was dichtgeslibd, moest er vorig jaar oktober een bypass (een z.g. crossover) worden aangelegd en een dag voor de opname werd je al geadviseerd om niet meer te roken. Dat vond ik een mooie gelegenheid om te stoppen en dat heb ik dan ook gedaan. Mijn lieve echtvriendin stopte heel erg solidair met mij en verdomd, het werkte eindelijk. Nu zijn we acht maanden verder, ik rook nog steeds niet en ben dat ook niet van plan, mijn gade is helaas weer bezweken en rookt zo af en toe weer een sigaretje. 't Valt alles, maar niet mee.
Terwijl, als je het nuchter beschouwd, de trek in een sigaret hooguit een minuut of twee duurt en je het daarna weer kwijt bent. Lichamelijk afhankelijk ben ik al lang niet meer, het zit tussen de oren en dat houd ik me zelf dan ook steeds voor. Gelukkig is de trek in een peuk niet meer zo frequent als in het begin, maar zo af en toe... Vandaar, ik ben een roker die niet rookt en af en toe ben ik een moeilijke keuze van een paar minuten aan 't maken.
Eerst natuurlijk niet over de longen, want dan stikte ik de moord, maar zoiets regelt zich van zelf. Jantje was vanaf dat ogenblik verslaafd en niet zo'n beetje ook. Thuis werd er zeer kort op gereageerd, toen ik voor de eerste keer in de huiskamer rookte. Mijn oude heer reageerde met één woord, bestaande uit twee lettergrepen, begon met een k en eindigde ook met een k (Neehee, niet konijnenhok). En dat was het.
Nu, ruim veertig jaar later en vele pogingen tot stoppen later, ben ik op het moment dat ik dit stukje schrijf, weer zo'n acht maanden rookvrij. En het valt nog steeds niet mee. Iemand vertelde me ooit, dat hij (of zij, weet ik niet meer) een roker was, die niet rookte. En dat ben ik ook en zo voel ik me ook. Eigenlijk net zoiets als een alcoholist, al drink je meer dan dertig jaar niet meer, een alcoholist blijf je je hele leven. Een roker blijf je ook de rest van je leven.
Ik had nu een goede stok achter de deur, m'n gezondheid. Die is niet helemaal klachtenvrij (diabetes en bloedvaten) en een oorzaak is zonder twijfel zo'n 40 jaar drie pakjes zware shag in de week. Gesodelazer met m'n bloedvaten. Waarin uit zich dat? Etalagebenen dus. Vorig jaar kon ik zo'n tweehonderd meter aardig doorstappen en dan kreeg ik kramp, met name in mijn rechter been en dan moest ik even stil staan tot het over was en daarna kon ik weer tweehonderd meter verder. En als er dan toevallig een etalage van een winkel (al is het de slager of een assurantiekantoor) te bekijken was, dan deed je dat heel geïnteresseerd. Vandaar de naam.
Kortom, ik wist heel goed de oorzaak en ik wachtte met grote angst tot dat mijn behandelend arts het S-woord bezigde. "Het zou beter zijn als u Stopte, meneer Kamps". Doordat de slagader richting mijn rechterbeen was dichtgeslibd, moest er vorig jaar oktober een bypass (een z.g. crossover) worden aangelegd en een dag voor de opname werd je al geadviseerd om niet meer te roken. Dat vond ik een mooie gelegenheid om te stoppen en dat heb ik dan ook gedaan. Mijn lieve echtvriendin stopte heel erg solidair met mij en verdomd, het werkte eindelijk. Nu zijn we acht maanden verder, ik rook nog steeds niet en ben dat ook niet van plan, mijn gade is helaas weer bezweken en rookt zo af en toe weer een sigaretje. 't Valt alles, maar niet mee.
Terwijl, als je het nuchter beschouwd, de trek in een sigaret hooguit een minuut of twee duurt en je het daarna weer kwijt bent. Lichamelijk afhankelijk ben ik al lang niet meer, het zit tussen de oren en dat houd ik me zelf dan ook steeds voor. Gelukkig is de trek in een peuk niet meer zo frequent als in het begin, maar zo af en toe... Vandaar, ik ben een roker die niet rookt en af en toe ben ik een moeilijke keuze van een paar minuten aan 't maken.
woensdag 2 juni 2010
Hachee op z'n Grieks
Verbazend eenvoudig gerecht. En ik heb er altijd een succes mee, geweldig. Je hoeft er niet eens ingewikkeld boodschappen voor te doen.
Ingrediënten:
500 gram magere runderlappen
bloem
3 eetlepels olijfolie
_____________________________
0,25 liter water
0,25 liter rode wijn
_____________________________
1 eetlepel azijn
2 blikjes tomatenpuree
1 teentje knoflook, gesnipperd
2 theelepels zout
halve theelepel suiker
halve theelepel zwarte peper
half pijpje kaneel
3 kruidnagels
500 gram hele, kleine uitjes
Recept:
Snijd het vlees in flinke dobbelstenen, wentel ze even door de bloem en braad ze in hete olie bruin. Maak de jus af met het water en de rode wijn. Voeg daarna de overige ingrediënten toe. Laat het vlees in dat mengsel minimaal vijf kwartier stoven (liefst een uur of twee).
Serveer het met witte rijst.
Laat me weten wat je bevindingen zijn als je het heb uitgeprobeerd. Succes verzekerd.
Ingrediënten:
500 gram magere runderlappen
bloem
3 eetlepels olijfolie
_____________________________
0,25 liter water
0,25 liter rode wijn
_____________________________
1 eetlepel azijn
2 blikjes tomatenpuree
1 teentje knoflook, gesnipperd
2 theelepels zout
halve theelepel suiker
halve theelepel zwarte peper
half pijpje kaneel
3 kruidnagels
500 gram hele, kleine uitjes
Recept:
Snijd het vlees in flinke dobbelstenen, wentel ze even door de bloem en braad ze in hete olie bruin. Maak de jus af met het water en de rode wijn. Voeg daarna de overige ingrediënten toe. Laat het vlees in dat mengsel minimaal vijf kwartier stoven (liefst een uur of twee).
Serveer het met witte rijst.
Laat me weten wat je bevindingen zijn als je het heb uitgeprobeerd. Succes verzekerd.
Appel-gembertaart op z'n Jan Kamps
Als men die terminologie in de jaren vijftig al had gebruikt was ik vast in het hokje ADD, syndroom van Asperger, PDD-Nos geplaatst. Ideeën komen bij mij op als poepen, om een prozaïsche uitdrukking te gebruiken en ik begin gewoon, om er even later achter te komen, dat het wellicht verstandig was geweest om het één en ander voor te bereiden. Dus zo is deze appel-gembertaart ontstaan. 't Was niet helemaal de bedoeling maar 't is zo gekomen......
Ingrediënten:
60 gram boter of margarine
100 gram suiker
_______________
4 appelen
_________________
125 gram boter of margarine
3 eetlepels suiker
1 theelepel bakpoeder (hoeft niet per sé;-)
1 theelepel zout
2 theelepels gemberpoeder
1 theelepel kaneel
__________________________
1 groot ei
4 flinke eetlepels appelstroop
250 gram zelfrijzend bakmeel (van 54 cent een kilo, de goedkoopste dus)
1 deciliter (= dus 100 cc) melk
1 deciliter (jahaaaah, 100 cc) heet water
stijfgeklopte slagroom (uiteraard gezoet, anders krijg je gezeik van je achterban)
__________________________
Recept:
Stap 1: Smelt de boter (of margarine) in een platte bakvorm (waarom? Wel, staat er zo, van mij part gebruik je een glooiende bakvorm) en strooi er de suiker gelijkmatig over.
Stap 2: Schil de appelen en snijd ze in plakjes. Schik die op de bodem.
Stap 3: Roer de boter of margarine met de mixer romig en meng er de volgende vijf ingrediënten door, daarna het ei en de appelstroop en als laatste afwisselend bloem, melk en heet water. Mengsel goed doorroeren.
Stap 4: Giet het aldus ontstane deeg over de schijfjes appel en zet de bakvorm 45 minuten in een voorverwarmde, matig hete oven. D.w.z.: elektrische oven op 180º, hete luchtoven op 165º en gasoven stand 5.
Stap 5: Laat de taart in de bakvorm een kwartier afkoelen en draai de vorm dan voorzichtig op een schaal om. Laat de vorm er op zitten!!!!!
Stap 6: Na een kwartier haal je de vorm er voorzichtig af.
Als laatste: Geef er de slagroom bij.
Eet smaakvol!
Ingrediënten:
60 gram boter of margarine
100 gram suiker
_______________
4 appelen
_________________
125 gram boter of margarine
3 eetlepels suiker
1 theelepel bakpoeder (hoeft niet per sé;-)
1 theelepel zout
2 theelepels gemberpoeder
1 theelepel kaneel
__________________________
1 groot ei
4 flinke eetlepels appelstroop
250 gram zelfrijzend bakmeel (van 54 cent een kilo, de goedkoopste dus)
1 deciliter (= dus 100 cc) melk
1 deciliter (jahaaaah, 100 cc) heet water
stijfgeklopte slagroom (uiteraard gezoet, anders krijg je gezeik van je achterban)
__________________________
Recept:
Stap 1: Smelt de boter (of margarine) in een platte bakvorm (waarom? Wel, staat er zo, van mij part gebruik je een glooiende bakvorm) en strooi er de suiker gelijkmatig over.
Stap 2: Schil de appelen en snijd ze in plakjes. Schik die op de bodem.
Stap 3: Roer de boter of margarine met de mixer romig en meng er de volgende vijf ingrediënten door, daarna het ei en de appelstroop en als laatste afwisselend bloem, melk en heet water. Mengsel goed doorroeren.
Stap 4: Giet het aldus ontstane deeg over de schijfjes appel en zet de bakvorm 45 minuten in een voorverwarmde, matig hete oven. D.w.z.: elektrische oven op 180º, hete luchtoven op 165º en gasoven stand 5.
Stap 5: Laat de taart in de bakvorm een kwartier afkoelen en draai de vorm dan voorzichtig op een schaal om. Laat de vorm er op zitten!!!!!
Stap 6: Na een kwartier haal je de vorm er voorzichtig af.
Als laatste: Geef er de slagroom bij.
Eet smaakvol!
Goh, zo populair ben ik ook niet
Vanochtend (2 juni 2010) ben ik heel enthousiast aan 't tweeten, komt van het mooie weer, mijn lief houdt van me en zoon nummel één is jalig.
Pikte toevallig een uitwisseling van berichten op tussen @bertbrussen en @ErikHannema over @2525 (Francisco van Jole), dat die zo passé is en over de 50 en dat er een nieuwe generatie internetgoeroe's is opgestaan.
Ik moest even plagen:
Volg en huiver:
(Ik begon) @ErikHannema @bertbrussen Oef. Mochten jullie vroeger niet meedoen van de grote jongens met voetbal of zo?#traumatischeervaringinpikorde about 1 hour ago via web
(Antwoord Erik Hannema) nou @jankamps ik won altijd met poten. En dan gingen we kontjeknallen op @bertbrussen about 2 hours ago via web
(Nog een keer Erik Hannema) types als @jankamps zijn de best uithangborden voor hypotheekrenteaftrek, langer doorwerken en preventieve euthanasie @bertbrussen about 1 hour ago via web
(Antwoord van mij aan Erik Hannema) @ErikHannema Nou zeg, je vroeg er om engerd. Voor straf ga ik je ''followen''#strengemeester about 1 hour ago via Tweets60
(Bert Brussen) # "grijs en werkloos" end an een verified account. Ja. Nee. Babyboomtax en wel NU. about 1 hour ago via web
(Bert Brussen) ga ff insuline spuiten @jankamps en je snor bijknippen. about 1 hour ago via web
(Bert Brussen) Waarom zijn het telekens babyboomers die me komen vragen of ik een trauma heb, of ik gepest ben, of ik gefrustreerd ben? about 1 hour ago via web
Vervolgens werd ik door beiden "unfollowed". Woehahahahahahaha!!! Schitterend, er staat bij beiden journalist in het bio en ze doen niets anders dan anderen afzeiken en dan plaag ik ze een beetje en word ik unfollowed. Wat een heerlijk medium, dat Twitter.
Pikte toevallig een uitwisseling van berichten op tussen @bertbrussen en @ErikHannema over @2525 (Francisco van Jole), dat die zo passé is en over de 50 en dat er een nieuwe generatie internetgoeroe's is opgestaan.
Ik moest even plagen:
Volg en huiver:
(Ik begon) @ErikHannema @bertbrussen Oef. Mochten jullie vroeger niet meedoen van de grote jongens met voetbal of zo?#traumatischeervaringinpikorde about 1 hour ago via web
(Antwoord Erik Hannema) nou @jankamps ik won altijd met poten. En dan gingen we kontjeknallen op @bertbrussen about 2 hours ago via web
(Nog een keer Erik Hannema) types als @jankamps zijn de best uithangborden voor hypotheekrenteaftrek, langer doorwerken en preventieve euthanasie @bertbrussen about 1 hour ago via web
(Antwoord van mij aan Erik Hannema) @ErikHannema Nou zeg, je vroeg er om engerd. Voor straf ga ik je ''followen''#strengemeester about 1 hour ago via Tweets60
(Bert Brussen) # "grijs en werkloos" end an een verified account. Ja. Nee. Babyboomtax en wel NU. about 1 hour ago via web
(Bert Brussen) ga ff insuline spuiten @jankamps en je snor bijknippen. about 1 hour ago via web
(Bert Brussen) Waarom zijn het telekens babyboomers die me komen vragen of ik een trauma heb, of ik gepest ben, of ik gefrustreerd ben? about 1 hour ago via web
Vervolgens werd ik door beiden "unfollowed". Woehahahahahahaha!!! Schitterend, er staat bij beiden journalist in het bio en ze doen niets anders dan anderen afzeiken en dan plaag ik ze een beetje en word ik unfollowed. Wat een heerlijk medium, dat Twitter.
maandag 31 mei 2010
Depressie in juni
Ik loop al sinds juli vorig jaar bij de deur en verveel m'n vrouw stierlijk. Ik ben er eentje met een cv waar een normale HRM-functionaris bij een bedrijf helemaal gek van wordt. Weet van alles wat en van niks genoeg. Grafisch, maar dan vooral typografisch. IT, maar meer ervaringsdeskundige dan geschoold. Onderwijsdeskundige, jawel maar dan weer gespecialiseerd op educatieve toepassingen van ict in het voortgezet onderwijs. Administratief, boekhouddiploma gehaald op 19 januari 1971 en er sindsdien geen blik meer op geworpen. Werkervaring dan? Jahaah, zo'n bedrijf of tweehonderd schat ik. Van jongste bediende tot directeur/eigenaar. Zoals ik al zei, een normale HRM-functionaris kan niet zoveel met mijn cv. Tot dat hij of zij mijn geboortedatum ziet: 14 december 1953. Aaaaah, op het stapeltje voor de kandidaten die niet door de eerste selectie zijn gekomen. Een beleefd afbericht waarin u succes wordt gewenst bij uw verdere sollicitaties. Lees: Je bent te oud, lul!!!!
En zo voel ik me ook een beetje onderhand. In de verkiezingsstrijd is het een hot item, langer doorwerken om te beginnen tot je zevenenzestigste, hoewel...... er zijn maar twee partijen die de pensioengerechtigde leeftijd op vijfenzestig willen houden. En verdomd, dat zijn de twee uitersten van het politieke spectrum, de PVV helemaal in de hoek ter rechterzijde van de voorzitter der Staten Generaal en de SP ernstig ter linkerzijde van haar. En daar sta je dan op 9 juni als vertegenwoordiger van de baby boom generatie met je stembiljetje. Overigens ben ik daar niet zo'n goede representant van, ik las vanmiddag (het is 31 mei op het moment dat ik dit optik) dat bij mijn mede-generatie genoten het meeste inkomen en het meeste spaargeld en bezit vertegenwoordigd is. Nou, ik ben jaren geleden geloof ik van dat schip met geld afgelazerd, want ik heb aan het eind van mijn geld altijd een stuk maand over. WW betaalt niet zo goed weet u. En dan willen ze dat je twee jaar langer doorwerkt. Zorg eerst maar eens dat ik weer aan de slag kom daar in Den Haag.
En uw echtgenote dan meneer Kamps? Nou, die kreeg rond haar eenentwintigste een kind, en toen ze vierentwintig was nog eentje en het was de gewoonte in die tijd, dat moeders dan thuis bleef en voor de kindertjes ging zorgen. En dat deed ze dan ook braaf, wisten wij veel. O, later ging ze wel werken, toen we de kinderen na een jaar of twintig opvoedpogingen alsnog te vondeling legden, maar echt carrière maken lukte ook niet echt. Winkeljuffrouw voor zestien tot twintig uren of cassière in een supermarkt voor het zelfde aantal uren. Na een jaar of wat begonnen de klachten, 't is een teer poppetje, mijn vrouw, meer een luxe paard dan een werkpaard. Dus we hebben al van alles meegemaakt, carpaal tunnelsyndroom, burn out, fybromyalgie enzovoorts.
Nu moet ik wel eerlijk blijven, ze heeft ons er de laatste elf maanden wel doorheen gesleurd met haar baantje als gastouder. Ze vangt kinderen van werkende ouders thuis op na schooltijd, stopt er brood in en zorgt er voor dat ze zich gedragen tot pa en moe thuis komen. Maar dat is per de eerste juli over. Het betreffende gezin verhuist in de grote vakantie naar elders en er dient zich nog geen ander aan.
Dus we zitten een beetje in een dip..... Heel groot grachtenpand, hebben we te koop, maar 't loopt niet bepaald storm. Zien? http://ow.ly/1SbOQ Maar de hypotheek moet wel elke maand opgeboerd worden. En gas, elektriciteit, water, gemeentelasten, waterschap, u kent dat allemaal wel en als je te kort komt en nog minder gaat vangen, juist, dan raak je in een dip.
Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik op 9 juni ga stemmen, maar ik kan alvast wel melden dat u niet moet denken in de richting van PVV, VVD, CDA, TON en SGP.
Happy End? Zal wel weer, Saved by the bell komt er bij mij als grafschrift op te staan. Het zou niet de eerste keer zijn. Als de deurwaarders drie rijen dik voor de deur staan, dan zal ik wel weer een baantje vinden en Wilma een nieuw oppasgezin.
Ik kom van geluk nog eens onder de trein...
En zo voel ik me ook een beetje onderhand. In de verkiezingsstrijd is het een hot item, langer doorwerken om te beginnen tot je zevenenzestigste, hoewel...... er zijn maar twee partijen die de pensioengerechtigde leeftijd op vijfenzestig willen houden. En verdomd, dat zijn de twee uitersten van het politieke spectrum, de PVV helemaal in de hoek ter rechterzijde van de voorzitter der Staten Generaal en de SP ernstig ter linkerzijde van haar. En daar sta je dan op 9 juni als vertegenwoordiger van de baby boom generatie met je stembiljetje. Overigens ben ik daar niet zo'n goede representant van, ik las vanmiddag (het is 31 mei op het moment dat ik dit optik) dat bij mijn mede-generatie genoten het meeste inkomen en het meeste spaargeld en bezit vertegenwoordigd is. Nou, ik ben jaren geleden geloof ik van dat schip met geld afgelazerd, want ik heb aan het eind van mijn geld altijd een stuk maand over. WW betaalt niet zo goed weet u. En dan willen ze dat je twee jaar langer doorwerkt. Zorg eerst maar eens dat ik weer aan de slag kom daar in Den Haag.
En uw echtgenote dan meneer Kamps? Nou, die kreeg rond haar eenentwintigste een kind, en toen ze vierentwintig was nog eentje en het was de gewoonte in die tijd, dat moeders dan thuis bleef en voor de kindertjes ging zorgen. En dat deed ze dan ook braaf, wisten wij veel. O, later ging ze wel werken, toen we de kinderen na een jaar of twintig opvoedpogingen alsnog te vondeling legden, maar echt carrière maken lukte ook niet echt. Winkeljuffrouw voor zestien tot twintig uren of cassière in een supermarkt voor het zelfde aantal uren. Na een jaar of wat begonnen de klachten, 't is een teer poppetje, mijn vrouw, meer een luxe paard dan een werkpaard. Dus we hebben al van alles meegemaakt, carpaal tunnelsyndroom, burn out, fybromyalgie enzovoorts.
Nu moet ik wel eerlijk blijven, ze heeft ons er de laatste elf maanden wel doorheen gesleurd met haar baantje als gastouder. Ze vangt kinderen van werkende ouders thuis op na schooltijd, stopt er brood in en zorgt er voor dat ze zich gedragen tot pa en moe thuis komen. Maar dat is per de eerste juli over. Het betreffende gezin verhuist in de grote vakantie naar elders en er dient zich nog geen ander aan.
Dus we zitten een beetje in een dip..... Heel groot grachtenpand, hebben we te koop, maar 't loopt niet bepaald storm. Zien? http://ow.ly/1SbOQ Maar de hypotheek moet wel elke maand opgeboerd worden. En gas, elektriciteit, water, gemeentelasten, waterschap, u kent dat allemaal wel en als je te kort komt en nog minder gaat vangen, juist, dan raak je in een dip.
Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik op 9 juni ga stemmen, maar ik kan alvast wel melden dat u niet moet denken in de richting van PVV, VVD, CDA, TON en SGP.
Happy End? Zal wel weer, Saved by the bell komt er bij mij als grafschrift op te staan. Het zou niet de eerste keer zijn. Als de deurwaarders drie rijen dik voor de deur staan, dan zal ik wel weer een baantje vinden en Wilma een nieuw oppasgezin.
Ik kom van geluk nog eens onder de trein...
zaterdag 29 mei 2010
Wat je in bed uitspookt, zal me jeuken!!!
6 mrt, 14:21
Gisteravond laat keken mijn lief en ik naar Pauw en Witteman, juist, we waren te lui om naar bed te gaan. Emile Roemer, de nieuwe fractievoorzitter van de SP had zijn drol reeds lang gelegd en Sven Kramer en Ireen Wüst evalueerden de Olympische Spelen. Tot dat er even een itempje off-topic bij werd gehaald. Witteman merkte op, dat Ireen Wüst laatst uit de kast was gekomen, met haar seksuele voorkeur voor vrouwen. Gossie, 't is wat...... 't Heeft me mijn hele min of meer bewuste leven al verbaasd over de interesse van veel mensen, over wat iemand anders doet en laat om aan zijn/haar gerief te komen. En daar dan ook nog een mening over meent te moeten hebben. Hoe interessant is het eigenlijk, om de seksuele voorkeur van iemand te kennen, waarvan je zeker weet, dat je nooit een direkt betrokkene of belanghebbende zal worden/zijn? Juist, nuchter beschouwd is het kennis waar je niets aan hebt en niets mee doet. Heeft Kamps dan wat tegen dames die van het eiland Lesbos komen? Neuh, ik ben zelf mijn hele leven al lesbisch, ik moet helemaal niks van kerels hebben. Maar ik schreeuw het deze ene keer van de daken. Het zal me jeuken, wat je in bed doet, zolang ik je niet ken en zolang ik niet verliefd op je ben. Je doet maar, als je jezelf maar geen geweld aan doet.
De AOW van 65 naar 67 jaar. Een cynische rekensom?
De indiening van het wetsvoorstel over de verhoging van de AOW leeftijd van 65 naar 67 jaar is voor het volgende kabinet. 't Ziet er niet al te best uit voor de tegenstanders, waaronder ik mezelf reken. Alleen de SP en de PVV willen de AOW op 65 jaar laten.
Voorstanders komen met de volgende argumenten. De AOW wordt te duur, de mensen worden steeds ouder en de grijze golf legt een te zware belasting op de werkenden. 't Klinkt allemaal heel plausibel maar het is allemaal ook weerlegbaar. Dat het een dure geschiedenis is evident en leidt tot de volgende cynische afweging. Het is gewoon een rekensom. Econometrie heet dat. Econometrie is de wiskundige berekening van economische processen.
Hoe ik daarbij kom? Luister en huiver: men gaat uit van een werkende man van omstreeks 40 jaar en laat daarop een kansberekening los, deze: hoe groot is de kans dat deze 40-jarige de 65 jaar niet haalt? Wel, statistisch is bewezen dat 1 op de 6 tussen de 40 en 65 jaar het tijdelijke met het eeuwige verwisselt. Tel uit je winst, 16,666% van de opgebouwde pensioenrechten wordt niet geclaimd. Volgende vraag: hoe groot is de kans dat de 40-jarige de 67 jaar niet haalt? Nou, diezelfde statistieken wijzen uit dat 1 op de 5 tussen de 40 en 67 jaar de pijp uit gaat (of een tuintje op zijn buik krijgt, kies maar uit). Da's 20% die niet geclaimd wordt. Zo is de AOW natuurlijk wel wat betaalbaarder geworden.
Bernard Wientjes, de voorzitter van het VNO/NCW (werkgevers) wil zelfs, dat we tot 70 jaar doorwerken. En dan? Dan wordt het allemaal heel betaalbaar, want 1 op de 3 legt het loodje tussen de 40 en 70 jaar.
Geloof je het niet? Inderdaad worden de mensen ouder tegenwoordig, maar gerekend vanaf 65 jaar geldt dat maar voor 4% van de mensheid.
En daarom ben ik tegen verhoging van de AOW-leeftijd.
Voorstanders komen met de volgende argumenten. De AOW wordt te duur, de mensen worden steeds ouder en de grijze golf legt een te zware belasting op de werkenden. 't Klinkt allemaal heel plausibel maar het is allemaal ook weerlegbaar. Dat het een dure geschiedenis is evident en leidt tot de volgende cynische afweging. Het is gewoon een rekensom. Econometrie heet dat. Econometrie is de wiskundige berekening van economische processen.
Hoe ik daarbij kom? Luister en huiver: men gaat uit van een werkende man van omstreeks 40 jaar en laat daarop een kansberekening los, deze: hoe groot is de kans dat deze 40-jarige de 65 jaar niet haalt? Wel, statistisch is bewezen dat 1 op de 6 tussen de 40 en 65 jaar het tijdelijke met het eeuwige verwisselt. Tel uit je winst, 16,666% van de opgebouwde pensioenrechten wordt niet geclaimd. Volgende vraag: hoe groot is de kans dat de 40-jarige de 67 jaar niet haalt? Nou, diezelfde statistieken wijzen uit dat 1 op de 5 tussen de 40 en 67 jaar de pijp uit gaat (of een tuintje op zijn buik krijgt, kies maar uit). Da's 20% die niet geclaimd wordt. Zo is de AOW natuurlijk wel wat betaalbaarder geworden.
Bernard Wientjes, de voorzitter van het VNO/NCW (werkgevers) wil zelfs, dat we tot 70 jaar doorwerken. En dan? Dan wordt het allemaal heel betaalbaar, want 1 op de 3 legt het loodje tussen de 40 en 70 jaar.
Geloof je het niet? Inderdaad worden de mensen ouder tegenwoordig, maar gerekend vanaf 65 jaar geldt dat maar voor 4% van de mensheid.
En daarom ben ik tegen verhoging van de AOW-leeftijd.
Abonneren op:
Posts (Atom)