Mijn emotionele cv (deel 2)

Carrière. Mijn eerste baantje

9 juni 1970 slaagde ik voor mijn eindexamen ULO. Het ULO had drie profielen waarin je eindexamen kon doen. Diploma A met handel en middenstand, diploma A met wiskunde en B met wiskunde. Ik deed A met handel en middenstand. Toegevoegd aan dat diploma was de aantekening middenstand, degenen die dit haalden konden een eigen (detailhandel) zaak beginnen. Daarvoor had je als examenvakken handelsrekenen, een introductie in boekhouden, handelskennis en rechts- en wetskennis, die je gemiddeld op een voldoende moest afronden. Ik heb die toevoeging middenstand, het middenstandsdiploma dus, niet gehaald. Handelskennis plus rechts- en wetskennis waren vakken die je domweg moest gaan leren, stampen, gortdroge materie. Had niets met intelligentie te maken en ik had vier jaar weinig uitgevoerd op de ULO en alles spelenderwijs tot mij genomen. Hiervoor moest ik aan de bak en dat besefte ik zo'n 2 dagen voor het schriftelijk eindexamen. Dat werd dus niets. Maar ik maskeerde de  boel met een kleine 10 op mijn cijferlijstje voor geschiedenis. Een vak, waar ik op school niets van bakte. Want de betreffende leraar nam constant steekproeven met kleine overhoringen over de lesstof en ik zei al, van feitjes uit boeken, daar was ik niet zo in geïnteresseerd. Ik had geluk dat tijdens het mondeling examen de vraagstelling ging over de actuele toestand in de wereld en met name Vietnam (1970, weet u nog?) en daar wist ik weer veel van, want ik las gretig de krant. Dus het feit dat ik een 10 op het cijferlijstje had maskeerde mijn falen voor het middenstandsdiploma.

In het vorig blog zei ik al, dat ik in die tijd flink aan het puberen was geslagen. Ik was 16 en was wel een beetje klaar met school, ik wilde werken. Mijn vader noch mijn moeder waren studiehoofden en het zat ook niet zo in de familie, zeker niet van vaders kant en slagen voor de ULO was al heel wat en ik kwam er mee weg. Ik ging de kost verdienen. En ja, daar heb ik nu nog spijt van, wijsheid komt met de jaren zeggen ze altijd en ik ben geen uitzondering. Ik had wel verder kunnen studeren, maar ja, men had het nog niet zo over competenties en echt gestimuleerd om verder te gaan werd ik niet dus ging ik solliciteren. Daar kwam nog bij dat in die tijd de werkgevers zich in redelijk grote aantallen aanboden. Inderdaad, je kreeg brieven van verzekeringsmaatschappijen, banken, overheid en daaraan gelieerde instellingen zoals de Sociale Verzekerings Bank en het GAK of de Belastingdienst, of je daar wilde komen werken, met geweldige beloftes over verdere opleidingen en prima arbeidsvoorwaarden. Alleen salaris....... tja, dat was wat weinig, laat ik het netjes stellen. Een minimum jeugdloon bestond er in die tijd nog niet. Uiteindelijk ging ik in zee met de Algemene Bank Nederland NV (nu ABN/AMRO), destijds net ontstaan uit een samengaan van de Twentsche Bank en de Nederlandsche Handelsmaatschappij, voor het enorme salaris van tweehonderdzevenenzestig gulden en eenenvijftig cent in de maand. Ik vergeet het nooit meer, zolang als ik leef. Voor de jeugd, die de gulden niet meer bewust hebben meegemaakt, we hebben het over honderdeenentwintig Euro en zestig cent naar boven afgerond, in de maand. Veertig uur in de week, van maandag tot vrijdag, half negen 's ochtends beginnen, uur lunchpauze, half zes 's avonds klaar. En daar moest ik dan ook nog kostgeld van betalen. Ik blij, dat ik van mijn ouderlijk paar een nieuwe brommer had gekregen voor mijn eindexamen, want zelf voor zo'n ding sparen werd wat bezwaarlijk. Ik kreeg twintig gulden in de week zakgeld en daar mocht ik het mee doen. Ja ja, ik weet het, de prijzen waren wat anders toen, maar een vetpot was het absoluut niet. Een biertje was zestig tot negentig cent in de horeca en een pakje caballero had je voor één gulden vijfenzeventig. Maar goed, je rookte gewoon op het werk aan je bureau en je was echt niet de enige. 's Ochtends voor ik naar mijn werk ging haalde ik eerste een pakje sigaretten en na mijn werk, voordat ik naar huis ging haalde ik weer een pakje sigaretten. Zo ging dat gewoon in die dagen. Wie een beetje kan rekenen weet, dat ik niet uitkwam met mijn zakgeld. Ik kan een hoop negatieve gebeurtenissen waarin mijn ouders een rol speelden opnoemen, maar ik kan ze onmogelijk verwijten dat ze gierig waren en hun kinderen iets ontzegden, dus ja, ik kreeg vaak genoeg meer dan ik verdiende, letterlijk en figuurlijk. (Huilt tranen met tuiten van ontroering). Overigens ben ik later weer aan de studie gegaan gegaan,  gedeeltelijk 's avonds, gedeeltelijk in de tijd van de werkgever, maar daarover later meer.

Op 1 juli 1970 begon ik bij de ABN, op de Meerstraat 50, op de hoek van de Raadhuisstraat in Beverwijk (tegenwoordig is in dit gebouw een advocatenkantoor gevestigd). Ik kreeg een heuse bankrekening, waarop mijn salaris zou worden gestort en moest bij aanvang meteen op audiëntie bij de directeur, de heer Schmoll......... zo heette hij en zo zag hij er uit ook. Ik aan het begin van mijn loopbaan en hij stond op het punt om er uit te gaan. Kortom, de man was van een bouwjaar begin vorige eeuw en is reeds lang met zijn voorvaderen herenigd. Ik herinner me nog woordelijk het begin van het gesprek. "Wat is je vooropleiding, Kamps? (Vroeger was je vooral je achternaam, je voornaam werd alleen privé gebruikt). Naar waarheid vertelde ik hem dat ik de ULO had afgerond. "Mooi, vergeet dan alles, wat je daar geleerd hebt, want hier doen we het anders, daar kom je wel achter".

Mijn eerste werkplek was op de afdeling betalingsverkeer. Elk plaatselijk kantoor deed de administratie van alle rekeninghouders uit die plaats. Voor je betalingen had je formuliertjes (giro's), die schreef je uit en bracht ze naar de bank, daar werd de oogst van een hele dag verzameld. De volgende ochtend werd de hele boel geboekt op grote mechanische boekhoudmachines, die via het TTS-systeem (TTS = Tele Type System) er ponsbanden van maakten, met een debet- (betalingen van cliënten) en een creditgedeelte (stortingen).  Aan het eind van de werkdag werden de ponsbanden naar Haarlem gebracht naar het regionale hoofdkantoor. Daar werden alle banden uit de regio verzameld en met de auto naar een data-center gebracht, klonk spannend, geen idee wat het was. Maar er stond iets geheimzinnigs dat een computer werd genoemd, die draaide gigantische vellen met gegevens uit, die werden gecheckt door het plaatselijke kantoor en dagafschriften, die weer werden verwerkt door de postafdeling. De dagafschriften werden samen met de doorslagen van de originele overschrijvingen en stortingen in enveloppen gedaan en naar de klanten gestuurd. Kortom, op een lokaal bankkantoor in een stadje als Beverwijk werkten zo veertig, vijfenveertig mensen en toch werd er winst gedraaid, tegenwoordig flikkeren ze al het personeel er uit, omdat het te veel kost, waar zou het mis zijn gegaan? Automatisering is wel efficiënter dan personeel, zeggen ze, maar goedkoper?  Ik werkte op de bankgiro-afdeling met allemaal jongedames in minirokken, ongeveer van mijn eigen leeftijd, dus tussen de zestien en twintig jaar oud. Zoals ik al zei, ik verdiende geen ruk, maar voor de rest had ik geen klagen. Ik ging er weg in 1976, na mijn militaire diensttijd. Ik zag me zelf niet oud worden als bankier, niet uitdagend genoeg, niet genoeg perspectief en 't verdiende ook toen nog niet bijzonder. Mijn carrière had behoefte aan een nieuwe impuls. Ik heb er een hoop lol beleefd en een hoop geleerd. Ik kom er vast nog wel een keer of wat op terug in volgende blogs.

Mijn emotionele cv deel 1

Introductie:
Geboren en automatisch lid van de baby-boom club, daar toe rekent men de mensen die vlak na de oorlog tot 31 december 1955 zijn geboren. Mijn ouders waren kleinburgerlijke lieden van protestantse huize (Nederlands Hervormd). Echter, de ouders van mijn vader verhuisden in de crisisjaren van de veenkoloniën bij Emmen naar Sittard/Geleen na failliet te zijn gegaan door een veenbrand. Mijn grootvader kon een baan krijgen in de staatsmijnen, op voorwaarde dat hij (en zijn gezin) het Rooms-Katholieke geloof aannam. Mijn vader was van zijn geloof gevallen na een traumatische jeugd en de oorlogsjaren.

Mijn moeder voedde mij en mijn jongere zusje en broertje wel protestants christelijk op. Protestants christelijke kleuterschool, lagere school (voorganger van de basisschool) en middelbare school. Uiteraard ook de zondagse kerkgang en zondagsschool. Ledigheid was des duivels oorkussen en vrije tijd was een abstract begrip. Vader had ook zo z'n regelmatige leven, door de weeks (van maandag tot en met zaterdagmiddag 14.00 uur) naar zijn werk en zondags was hij op het voetbalveld te vinden. Zo pikten de kinderen van alle kanten van het leven wat mee. Zondagochtends in de kerk en naar zondagsschool en 's middags op het voetbalveld. Na de invoering van de vrije zaterdag halverwege de jaren zestig van de vorige eeuw, was zoonlief numero uno (scribent) dus twee dagen op het voetbalveld te vinden. Zaterdags voetballend, of liever gezegd pogingen daartoe ondernemend, en zondagsmiddags als toeschouwer. Af en toe lukte het om onder de verplichte kerkgang uit te komen en dan ging ik met pa mee, als hij zelf moest voetballen. Met de kerk had ik al heel vroeg niets mee en in voetballen was ik niet goed. Dus ik stelde mijn moeder teleur op geestelijk gebied en ik was geen schaduw van mijn sportieve vader. (Pinkt een traantje weg en snuit neus).

Opleiding:
14 december 1957 maakte ik kennis met de kleuterschool. De christelijke Banjaertkleuterschool in Velsen-Noord, geleid door mevr. Kraaieveld en mijn kleuterleidster heette juffrouw Hondema.
Voordat ik naar kleuterschool ging, had ik zo al mijn eigen voorstelling van het leven als scholier gemaakt. Ik heb heel weinig herinneringen uit die tijd, maar dit herinner ik me nog. De oudere kinderen bij ons in de buurt vertelden me over school. Vooral, dat het er niet leuk was en dat ze jaloers waren op mij en mijn vriendjes en vriendinnetjes, die nog niet heen hoefden. Niet leuk stond voor mij in die tijd gelijk met, "naar bed toe en slapen gaan", dus ik associeerde het bestaan als scholier met "in bed liggen". Op school moest je naar bed, want dat was niet leuk.
Nou, dat viel mee, op mijn eerste school dag kreeg ik een van papier geknutselde hoed op en ging ik trakteren, want ik was natuurlijk jarig. Daarna kreeg ik een schaar en een lijmpot, een kwast en allemaal gekleurde papiertjes. "Zo Jan, ga jij maar eens laten zien wat jij kunt". Tja, schaar, kwast........ schaar en kwast...... een schaar en een kwast, wat doe je daar nu mee? Knip!!! daar gingen de haartjes van de kwast. En toen moest ik in de hoek gaan staan. Op mijn verjaardag, ja...... (Snuit een traantje weg en pinkt neus).

Na de kleuterschool krijg je de lagere school. In eerste instantie alleen maar een verandering van gebouw. Een heleboel van mijn klasgenootjes van de kleuterschool gingen mee naar de "grote school" zoals dat toen heette en er kwamen zelfs nog veel meer klasgenootjes bij van de andere "christelijke" kleuterschool in Velsen-Noord. Een klas die de daaropvolgende zes jaren fluctueerde tussen de 40 en 50 leerlingen. Zo groot waren de klassen toen. En de onderwijsgevenden werden niet overspannen hoor, want ze mochten nog slaan, dat helpt........ In de eerste week in de eerste klas had ik al een jens met een lineaal te pakken op mijn vingers. Juffrouw Piso heette de lieverd. Ik kwam tussen de middag huilend thuis en deed beeldend verslag van de afstraffing. Mijn moeder, (ruim 1 meter 80, over de honderd kilo, handen maatje kolenschop) ging me voor, liep de klas binnen en zei afgemeten tegen mij, "blijf jij maar even wachten". Wat ze tegen de juffrouw heeft gezegd, kan ik me alleen maar voorstellen, maar feit is, dat ik nooit meer ben geslagen door een leerkracht. (Zakdoek graag)

De CITO-toets had je in die dagen nog niet, je maakte wel een soort test, naar ik meen op de Theo Thijssenschool in IJmuiden, maar het hoofd der school, de legendarische heer Kleijwegt maakte uit, naar welke vorm van voortgezet onderwijs je ging. Je prestaties op de lagere school speelden zeker een rol, maar niet de voornaamste. De hoogte van de maatschappelijke ladder speelde de belangrijkste rol, wie was pa? En belangrijker, wat deed hij voor de kost? Dus ik ging naar de ULO en de zoon van de tandarts naar de HBS. Lekker overzichtelijk. Op de ULO heb ik vier jaar geluierd, 't kostte weinig moeite en ik haalde op mijn dooie gemakje hoge cijfers. In de hogere klassen ging ik lekker puberen en na het eindexamen hield ik het voor gezien. Ik ging werken.

Wordt vervolgd

Positieve uitstraling tot de dood er op volgt......

Mijn laatste blogs waren doorwrocht van azijn-pisserij en zelfmedelijden, het mezelf in de slachtoffer-rol duwen en alles bij elkaar genomen, behoorlijk zeurderig. Mea Culpa (3x)!
Van nu af aan ga ik heel hard werken aan een positieve uitstraling en spontaniteit. Dat bevordert ook mijn kansen op het vinden van een leuke baan, zeker met 50 procent. Een rekensommetje leert dan, dat ik geen 2 procent kans maak op een baan, maar 3 procent....... en daar doen we het toch allemaal voor.... toch?

Positieve uitstraling......., jaja webcam, dan krijg je zoiets.

We hebben van een instantie nog een stuk salaris tegoed, maar door een krom bitje of een andere hik in het systeem, lukte de afboeking bij de opdrachtgever niet goed en dan wacht zo'n instantie gewoon een dag of tien. Dan proberen ze het nog een keer en daarna houden ze het zelf nog tien dagen vast. En dus zaten we vandaag € 4,27 van de maximale kredietlimiet af. Maar gelukkig (ik zeg toch, positief, positief, positief tot in het oneindige) ben ik al ruim 27 jaar gehuwd met een dame, die altijd nog een klein beetje achter de hand heeft. Wij komen van geluk nog eens onder de trein terecht.

Vanochtend versliep ik me wat en daar waren de gezamenlijke voetbalverenigingen in Bolsward weer niet blij mee, sommigen hebben altijd wat te zeiken, zul je mij nooit zien doen. Alle velden waren afgekeurd, behalve het kunstgras. Bij de B-velden kon je rijst planten, zo erg. Maar goed, de wedstrijdsecretaris lag nog in zijn mandje, de website liep vast en zo ontstond er een communicatie-trauma. Zo kon het gebeuren, dat de teams die om 9.00 uur moesten voetballen, daar van om 11.00 uur op de hoogte werden gesteld. Mijn schuld (zeer gedeeltelijk dan he? Dat van die website kan ik ook niet helpen). Mea Culpa (minstens 5x).

Mijn schuld........

De post is al geweest en dat is ook positief, geen aanmaningen vandaag en het is zaterdagmiddag. Dat betekent achtenveertig uur geen bezoek van Post.nl, heel positief allemaal. We gaan heerlijk weekend vieren en onszelf toelachen, niemand anders doet het, dus je moet wat.......  Toch?

De generalist, garantie voor werkloosheid?

Gisteren op visite geweest bij een gelijkgestemde. Eén van de weinige mensen die ik "vriend" zou durven noemen. Hij denkt, net zoals ik "out of the box", datgene wat ik zo liefkozend "dwarsdenken" noem. We hebben er al heel veel urenlange gesprekken over gehad, maar over dit zijn we het hartgrondig eens. De maatschappij begrijpt ons niet en wij doen hartstochtelijk ons best om de maatschappij wel te begrijpen, een hopeloze situatie.

Allebei 50-plus, allebei werkloos, allebei goed opgeleid, mijn vriend is zelfs academicus met drs. voor zijn naam, allebei een heleboel levenservaring, allebei een beetje "anders", allebei een beetje leuk gek. Bij dit soort gesprekken hebben we het vaak over "waarom" we buiten de maatschappij staan, waarom we geen werk kunnen vinden. Gisteren gave we het een naam, wij zijn generalisten, daar schort het aan.

Een generalist is iemand die van alles wel wat weet en van niets genoeg. Neem mezelf nou, ik kan overal wel over meelullen, heb in een hoop vakgebieden al mijn mannetje gestaan en kan zonder problemen vaak naadloos in een organisatie worden ingepast. Uiteraard ben ik ook wel in het bezit van enige specialistische vaardigheden, maar de ellende is, dat het vak waarin ik ben opgeleid, namelijk typograaf (grafisch tekstverwerker) niet meer bestaat. Dat beroep is samen geveegd op een hoop met vakgebieden als micro-opmaker, macro-opmaker, reprofotograaf en plaatvervaardiger tot dtp'er, oftewel het samenvoegen van beeld en tekst tot pagina's met een personal computer. Oudere mannen hebben geen toegevoegde waarde als dtp-er, met hun gezeur over de afstand tussen de Hoofdletter W en de daaropvolgende kleine of normale letter e, zodat het er optisch fraaier uitziet. Tegenwoordig is het van belang, hoe snel kun je een tijdschrift of een krant in elkaar fabrieken. De gewone lezer maalt niet om esthetisch verantwoorde koppen en de juiste interlinie tussen de regels of bijpassend lettertype. Dus als je na jaren bij een bedrijf wordt weggesaneerd en je bent boven de vijftig, plastisch uitgedrukt, je bent van "de rijdende trein gelazerd", dan valt het niet mee om er ergens anders weer op te klimmen. Dus ging ik als "zij-instromer" het onderwijs in en betaalde het omscholingstraject uit eigen zak. Niet goed gelukt, tijdelijke contracten, flutbaantjes beneden mijn niveau en er substantieel financieel op achteruit boeren, dat gebeurde er. Heden heb ik nog maar een contract voor acht uur per week op payroll-basis. Oftewel, morgen kan ik ontslagen zijn.

Maar je bent een generalist Kamps, zeg je zelf, wat kan je dan nog meer? Zoals ik al opmerkte, ik weet overal wel wat van af. Vroeger leerde je niet alleen gericht, maar werd er ook gewerkt aan je algemene ontwikkeling. Overigens werd de informatie ook niet in hapklare brokken aangeleverd. Als ik wat over de Hoekse en Kabeljauwse twisten wilde weten en de rol van Jacoba van Beieren daarin, dan kon ik dat niet eventjes snel in Wikipedia vinden, want een computer kon in die tijd alleen nog maar rekenen en had de grootte van een gemiddelde sporthal. Nee, Jantje moest naar de bibliotheek, er een boek over zien te vinden en dat eerst helemaal uitlezen en er daarna een samenhangend uittreksel van zien te maken, zodat hij de onderwijzer tevreden kon stellen. En dat allemaal met een balpen of vulpen, niets toetsenbord, niets knippen en plakken. Old school man!!! Tja, en dat blijft dan wel in je geheugen hangen, of je nu wilt of niet. Als zetter bij het Noordhollands Dagblad tikte ik dagelijks alle redactionele artikelen op, van belangrijke internationale nieuwsfeiten tot de duivensportberichten uit Bovenkarspel. Je vergat het met dezelfde snelheid, waarmee je het optikte, maar..... er bleef altijd wel wat van hangen.

Nu ben ik bijna 59, er zitten ik weet niet hoeveel weetjes, feiten, kennis en andere dingen die het waard zijn om te onthouden in dat grote hoofd van me, overigens ook een hoop flauwekul, maar dat heb je als je alles op moet tikken en dus lezen. En allemaal voor een modaal salaris te verkrijgen, maar niemand wil het hebben. Ik ben al jaren een toeschouwer langs het speelveld dat maatschappij heet.

Ik ben boekhouder geweest begin jaren zeventig, was ik niet zo goed in. Ik heb telefonisch personeelsadvertenties verkocht, ik ben niet commercieel genoeg, want ik ben daar te eerlijk voor. Ik ben precies 3 werkdagen huisschilder geweest, diep ongelukkig was ik. Mijn hand oog coördinatie is niet je van het en ik heb hoogtevrees, genoeg voor een diskwalificatie. Ik ben chauffeur geweest op een busje voor mindervaliden en reed 's nacht kranten met dat zelfde busje. 't Verdiende geen ruk en je kreeg verdomd weinig slaap.

Ik ben, omdat ik dat spul allemaal heb zien komen en omdat ik er vanaf het begin wel aardig mee om kon gaan, handig met personal computers. Heb er een aantal cursussen in gevolgd en dus sta ik tegenwoordig bekend als ict'er, gespecialiseerd in onderwijsomgevingen. Daarmee kom je niet aan de bak, want de vooropleiding die een ict'er tegenwoordig moet hebben (MCSA, MCSE, ITIL enz.) heb ik niet. Geld voor bij- of omscholing heb ik niet en van overheidswege én van de sociale partners heb ik wat dat betreft weinig te verwachten.

Deze week kwamen VVD en PvdA met hun deelakkoord, daarin werd de forenzentaks en de lang studeer boete teruggedraaid en daarvoor in de plaats werden belastingen verhoogd en onder andere de verhoging van de AOW-leeftijd nog sneller ingevoerd. Deze dwarsdenker heeft sollicitatieplicht tot 66 jaar en 8 maanden. En ik ben zo moe, zo moe.........

Vervelende binkies die "Boem!!" doen.....

Eind september, 't avondwandelingetje met Lotje, meestal rond middernacht, vrijdag op zaterdag. We lopen de Gijsbert Japickxbrug over richting Plein 1455. Voor wie 't niet kan plaatsen, dat is in Bolsward, daar woon ik al een jaar of tien. Een petje, jaar of 18, loopt met zijn vriendinnetje aan de andere kant van de weg, richting toiletgebouw van de passantenhaven van ons stadje. Loopt een beetje te kwallen, want zijn vriendinnetje zegt om de drie stappen, "hé, doe nou 's normaal man" of "doe niet zo vét irritant", als iets tegenwoordig benadrukt wordt, dan krijgt het de toevoeging "vét", interessant. Ze zullen wel in de luwte van het toiletgebouw, of zelfs in het toiletgebouw iets energieks gaan doen. In ieder geval lopen Lotje en ik verder.

Deze avond hebben we gezelschap van één van de huispoezen, Saar. Saar heeft haar staart in de krul, net als een varkentje, heeft ze van haar moeder geërfd. Saar maakt nogal een hoop herrie, om niet te zeggen, ze schreeuwt de hele weg de boel bij elkaar. Niets bijzonders, doet ze ook altijd, 't is een manier van communiceren, niet waar? Om te voorkomen, dat Saar omwonenden uit hun slaap blèrt, loop ik niet verder dan het einde van de Sint Maartenschool. Daarna keren we besmuikt om, licht beschaamd vanwege die schreeuwende poes.

Op datzelfde ogenblik klinkt er een daverende knal richting het toiletgebouw bij de passantenhaven. Een gil geeft aan, dat een vrouwspersoon getuige is van de ontploffing en hoogstwaarschijnlijk dicht bij betrokken. "Doe 's normaal, idioot!!!" hoor ik op pak 'm beet 250, 300 meter luid en duidelijk.
Juist, illegaal vuurwerk, eind september, ze zijn er vroeg bij dit jaar. Duidelijk iets, wat hoort bij de adolescente "heren der schepping", het vrouwelijk geslacht heeft, volgens mijn waarnemingen eigenlijk nooit wat met dingen die "Boem!!!" doen. Hoort bij nog niet helemaal rijpe mannetjes.

Niet erg hoor, ware het niet, dat er in Bolsward een harde kern is van mannetjes die dat na hun veertiende ook nog steeds leuk vinden en na half september hoor je in de stad bij nacht en ontij met enige regelmaat een gigantische ontploffing. Soms zijn de schamele restanten van wat eens een prullenbak daar achteraf de stille getuigen van en soms trillen in de hele binnenstad alleen maar de ramen.

Toen ik nog jong was, – opa spreekt – hadden we daar 't volgende op vond'n...... Militaire dienst heette dat. Elk exemplaar met x én y chromosomen werd in het jaar waarin hij achttien werd gekeurd voor de militaire dienstplicht en zolang je maar enigszins recht van lijf en leden was en drie zinnen met enige samenhang achter elkaar kon uitspreken werd je geschikt geacht en mocht je tussen de 14 en 21 maanden Koning's wapenrok dragen, hing er vanaf wanneer je in dienst ging (de laatste jaren van de dienstplicht was het nog maar 12 tot 14 maanden) en wat je daar ging doen. Ik, zei de gek, lette niet op en antwoordde op de vraag of ik leiding zou willen geven bevestigend en mocht dus 21 maanden dienen, ik werd onderofficier en dan mocht je 3 maanden extra. Ja ja, de zonde wordt onmiddellijk bestraft. Wat dat betreft heb ik in mijn leven al de nodige keren boete moeten doen.

Maar goed, om bij het onderwerp te blijven, in militaire dienst waren een hele hoop dingen die "Boem!!!" deden, zoveel als je maar wilde en veel harder dan die lullige strijkers die je in Bolsward blijkbaar kunt krijgen tegenwoordig.

Maar ja, militaire dienstplicht is afgeschaft, en vervelende binkies willen nog steeds "Boem!!!" doen, en dan krijg je dit. Klaar ben je er mee. En de militaire dienstplicht invoeren, alleen maar om Boalserter Maat een plezier te doen, dat zal er wel niet meer van komen.

Alle goede dingen verdwijnen, de gulden, militaire dienstplicht en alles onomkeerbaar. Geert Wilders, dat lijkt me ook zo'n type, die houdt van dingen die "Boem!!!" doen. Dat doet me dan weer deugd, want Lotje heeft een bloedhekel aan vervelende binkies die "Boem!!!" doen. Weer wat om over te fantaseren tijdens mijn lange wandeltochten met Lotje. Eindigt dit stukje toch weer positief.

Hè, lekker......