Je kan een ei in m'n reet gaar koken

Mijn lief en ik hadden nog niet zo lang samen een nestje gebouwd. Haar beide ouders waren nog in leven en ik had mijn moedertje nog. Moeder had wel een vriend, evenals zij een vrolijke Velsenaar met die typische humor. De ouders van mijn lief waren wat kleinburgerlijk en stijfjes en leefden eigenlijk altijd op de handrem. Kortom, als het even kon vermeden wij dat beide stellen met elkaar in contact kwamen. Wel zo rustig.

Uiteraard lukte dat niet altijd en dan was het altijd een paar uurtjes zweten en misverstanden uit de weg ruimen. Een gedenkwaardige middag was, toen mijn schoonouders en moeder met vriend op visite waren, één van die dagen dat het jammer genoeg zo uit kwam. Mijn lief vroeg lichtelijk desperaat of we niet even met zijn allen een uitstapje konden gaan maken, volgens mij om de schokgolven van de onvermijdelijke explosie wat meer ruimte te gunnen.

We gingen met drie auto's. Elk stel in hun eigen. Wij hadden in elk geval het excuus dat we (toen nog redelijk kleine) kinderen mee moesten nemen en we reden naar de cactuskwekerij van Bos tussen Schoorldam en Warmenhuizen. Vond iedereen wel mooi en het was een omgeving met weinig, volgens ons, emotieprikkels. 't Was begin juni, net als nu en een graad of 18, 19 met een mild zonnetje. Prima temperatuur voor cactuskassen. Binnen zal het zo'n 28 à 30 graden zijn geweest. Broeierig dus, net zoals de sfeer in onze biosfeer die familie heette. Mijn moeder vatte de temperatuur, luid en duidelijk hoorbaar voor iedereen in een straal van honderd meter, samen: "Godsamme, wat is 't hier heet, je kan een ei in m'n reet gaar koken".

't Is tussen mijn schoonouders en mijn moedertje nooit meer goed gekomen en we waren blij dat er hele grote cactussen in die kas waren. Waarachter we slap van het lachen ons even konden terug trekken.

M'n moedertje, volgende week is het 7 jaar geleden dat ze is overleden. Dit soort opmerkingen hebben haar onsterfelijk gemaakt. Ik mis haar nog regelmatig.