Sollicitatie-krampen

In 2012 werkloos raken of zijn is betrekkelijk catastrofaal voor je zelfvertrouwen. En dat geldt zeker voor iemand van achter in de vijftig, zoals Boalserter Maat. Heel erg achter in de vijftig, zeg maar gerust tegen de zestig. Het gemiddeld aantal uitnodigingen voor een sollicitatiegesprek is op jaarbasis voor mij zo'n één gesprekken....... Maar daar moeten dan wel minstens zo'n 75 sollicitaties voor zijn verstuurd.

Oorzaak? Achter in de vijftig dus. Gevolg? De afstand tot de arbeidsmarkt wordt steeds groter, je ervaring en opleidingen verwateren en vervagen. Om in jargon te blijven, "je competenties worden ongeloofwaardig". (Emmertje alstublieft......).

Sommigen zien daar weer een markt in en gaan sollicitatiecursussen geven, want wellicht schort het bij de sollicitant aan het schrijven van de brieven of aan de presentatie. Ik heb inmiddels mijn sollicitatiebrieven en cv zo'n vijftig keer laten doorlichten door vijftig verschillende "experts" en er kwam elke keer wat anders uit, ergo, mankeert niets aan. Wat de presentatie betreft? Ik heb nu eenmaal een bedreigend overkomend uiterlijk, een volgens mijn lief waardeloze smaak van kleding kiezen, een geen gezicht jaren tachtig bril, m'n kunstgebit past niet helemaal en ik vergeet meestal mijn mondhoeken schoon te houden, dus dat ziet er allemaal vrij homogeen uit. Daar kan het niet aan liggen..... Toch?

Tip: "Begin dan zelf een bureau dat sollicitatiecursussen geeft,  Kamps....." .......Kom nou, ik mag me zelf dan niet helemaal (of helemaal niet) serieus nemen, maar daar hoef ik dan toch geen geld voor te vragen? O ja, vergeten te vertellen: ik heb het commerciële talent van een chagrijnige zeekrokodil. Om in jargon te blijven, "Sales skills behoren niet tot mijn competenties". (Is er nog plek in dat emmertje?......).

Afgelopen week was het weer mijn "moment of fame". Ik moest, (sorry-sorry-sorry-sorry en nogmaals sorry, ik bedoel natuurlijk......) ik mocht op sollicitatiegesprek, bij een school voor het voortgezet onderwijs, ergens in Noord-Holland en ik was één van de kandidaten voor de functie van systeembeheerder. ICT komt in mijn cv heel vaak voor. Ik heb er wel aardigheid in en ben er in wezen mee opgegroeid. In de jaren zeventig kwamen de eerste voor kantoorgebruik geschikt gemaakte computersystemen op de markt, ter grootte van een kleine sporthal per stuk en werkend met ponskaarten en de echte trendsetters met magneetbanden. En ik werd door mijn eerste werkgever, de Algemene Bank Nederland, benoemd tot "supervisor van de terminal-afdeling", oftewel vier beeldschermen met toetsenborden, die via een VPN-verbinding (rechtstreeks via de telefoon dus) met zo'n sporthalcomputer ergens in Amsterdam in verbinding stonden. Deze dingen vervingen de boekhoudmachines van weleer, die ponsbanden spuiden, die ik daarna met de trein naar Haarlem moest brengen, waar een chauffeur het zaakje weer verder transporteerde naar het "data-centrum". Ik kreeg een wachtwoord, dus ik kon inloggen op zo'n ding en sindsdien ben ik de ict-er in elk bedrijf waar ik werk. Hoewel het woord ICT in die dagen nog niet bestond. Je werkte als automatiseerder. Nu denken ze dan, dat je de koffiemachines bijvult.

Dit terzijde. Ik was opgeroepen voor een sollicitatiegesprek en voorafgaand gehersenspoeld door allen die mij liefhebben, dat ik mij zou gedragen, een schoon overhemd zou aantrekken en mijn mondhoeken zou inspecteren voordat ik überhaupt het schoolgebouw binnen zou gaan. Ik heb me aan alle afspraken gehouden, ben zeer positief van houding geweest, zweette me rot in m'n colbertje en weigerde beleefd de mij aangeboden chocolaatjes en, ik moet zeggen, had een zeer naar tevredenheid stemmend onderhoud met de twee heren tegenover mij van de lokale sollicitatiecommissie.

De volgende dag werd ik al opgebeld door één van de betreffende heren met de mededeling dat ik niet was geselecteerd voor de tweede sollicitatieronde omdat mijn technische achtergrond niet voldeed aan het profiel van de functie........

Eigenlijk ben ik typograaf. Ik weet alles van letters, augustijnen en didot-punten, interlinies en zetspiegels en het gebruik van de gulden snede bij het bepalen van de zetspiegel. Ik kan u haarfijn uitleggen wat het verschil is tussen een Helvetica en een Times, tussen een Bodoni en een Egyptiënne. Dat de daadwerkelijke lettergrootte gemiddeld tweederde is van het aangegeven korps omdat daarbij de interlinie is opgeteld. Ik kan na een paar dagen oefenen wel weer zo'n vijftien- à twintigduizend tekens per uur tikken en zodoende binnen een dag of twee een boek van tweehonderdvijftig pagina's zetten, met een foutenpromillage van maximaal 3. Ik kon vroeger een kwartier soebatten met de opdrachtgever over een tussenruimte tussen de hoofdletter W en de daaropvolgende e van ééntiende millimeter dichterbij of niet. Maar dat hoeft allemaal niet meer. Het vak bestaat niet meer. Nu wordt er gedeeteepeed. 't Zal de opdrachtgever een rotzorg zijn of die e wat verder weg van die hoofdletter W staat. Betaalde vroeger de opdrachtgever een bedrag per duizend gezette letters, nu wil hij weten wat het kant-en-klare drukwerk kost en als dat in Thailand goedkoper kan, ondanks de afstand (we hebben breedband internet meneer) dan moet dat maar.

Omdat ik in principe zelf heb meegewerkt aan de vernietiging van mijn eigen vakgebied (door de opkomst van de personal computer) sta ik nu aan de kant. Zij-instromen na je vijftigste in een ander vak is in de eenentwintigste eeuw een illusie, ondanks het gewauwel in Den Haag over het langer doorwerken en de flexibele werknemer in een dynamisch veranderende maatschappij. Dan moet je daarvoor wel voorwaarden scheppen en het enige wat er nu gebeurt is de afbraak van die dynamische maatschappij door het bezuinigen van de overheid en de versoepeling van het ontslagrecht.

De kiezer spreekt 12 september. Maar de kiezer stemt met zijn of haar portemonnee en dan hangt het er maar net van af in welke situatie je verkeert. Solidariteit is in ieder geval geen populair item in deze tijd. Deze week een sollicitatiegesprek gehad, wat op zich al een unicum is als 58-jarige. Afgewezen omdat mijn technische achtergrond niet aansloot bij de vraag. Tja, als je verder van de arbeidsmarkt komt, veroudert je opleiding net zo snel. Geïnvesteerd om je kennis te vergroten wordt er niet en zelf heb je de middelen er niet voor. De lokale overheden doen als werkgever net zo hard mee met die trend door vooral payroll contracten aan te bieden en de werknemer geen enkele zekerheid te geven. We gaan lekker maar niet heus en ik hoop echt dat er 12 september wordt gekozen met het verstand en niet vanwege 10 kilometer sneller rijden of negatieve gevoelens naar vluchtelingen of andere geloofsovertuigingen, want met dat soort populisme zijn we jaren op achterstand gezet.

Ik denk dat ik veroordeeld ben tot armoede en het doen van vrijwilligerswerk. Het voordeel van het laatste is, dat ik in ieder geval iets kan gaan doen, dat ik leuk vind.

Woon je nou?

"Hé, hallo met mij, kom effe een bakkie halen en je nieuwe woning bezichtigen, komt 't uit?"

– Ja joh, prima, altijd welkom, weet je toch? –

"Je woont op de Nieuwmarkt 30 hè? Is dat bij de Martinushof, tegenover de dokter?"

– Nee, ik woon achter het St. Anthony Gasthuis, tegenover de HEMA. –

"Ooooh, je woont op de Appelmarkt, niet op de Nieuwmarkt?!"

– Nee, op de Nieuwmarkt, achter het St. Anthony Gasthuis, tegenover de achter uitgang van de HEMA –

Nieuwmarkt 30 (deur rechts), Bolsward

"Dus op de oude Koemarkt?"

– Ja, dat klopt. –

"Huur je een appartementje in het St. Anthony Gasthuis? Da 's wel krap wonen, toch?"

– Nee, we hebben een tuinkamerwoning, áchter het St. Anthony Gasthuis, aan het hofje.... –

"Ooooooooooh, op het Klein Gasthuis?"

– Nee, want dan zou ik dat wel als adres opgeven, we wonen op de Nieuwmarkt 30, achter het St. Anthony Gasthuis, op het hofje dat uitkijkt op de Skilwyk, zeg maar tegenover de tandarts... –

St. Anthony Gasthuis, hoek Skilwyk/Nieuwmarkt

"Ja, maar dat is toch het Klein Gasthuis?"

– Weer fout, het Klein Gasthuis is onder het poortje door op de kruising Skilwyk/Laag Bolwerk/Gysbert Japicxlaan, wij wonen gewoon rechts daarvan, aan die binnentuin die uitkijkt op die tandkliniek en de vroegere videotheek, naast het Meniste Skil, er staat in die tuin een enorme roodbeuk, die er nu schitterend bij staat. –

Tuin achter St. Anthony Gasthuis met roodbeuk en woningen (achtergrond).

Poortje naar Klein Gasthuis, rechts roodbeuk.

"Ik snap er geen ruk van, heet dat niet Werkmansbloei?"

– Nee man, voor slimmeriken als jij hebben ze de TomTom uitgevonden denk'?! De Werkmansbloei is bij de St. Jansbrug, richting begraafplaats. Wij zitten een brug verder bij Plein 1455 én daar de stad in, de Skilwyk op, de eerste straat links op de Skilwyk is de Nieuwmarkt en op de hoek daarvan zie je een hek, dat loopt tot een groot gebouw uit het jaar Kruik met een barokke gevel, oftewel het St. Anthony Gasthuis met achter het hek een prachtige tuin met 4 voormalige bagijnen-woninkjes en in zo'n woninkje woon ik, om precies te zijn, het eerste woninkje achter het hoofdgebouw. God, wat word ik moe van je....... –

Achtergevel St. Anthony Gasthuis met binnentuin.

"Nou zeg, ik vraag het toch netjes? Maar het  begint te dagen. Kan ik via de Nieuwmarkt daar komen?"

– Ha eindelijk, een constructieve vraag, ik geloof dat ik weer van je ga houden...., dat klopt, die grote eiken deur met de nummers 26 t/m 36, daar aanbellen, dan gaat de deur open, doorlopen tot de volgende deur, dan sta je op het hofje en dan moet je aanbellen bij de tweede deur, nummer 30 dus. –

"Ok, ik ben de HEMA doorgelopen en steek nu over om bij je aan te bellen........ Hé wat grappig, de deur gaat automatisch open. Zo...... doorlopen, volgende deur....... Verdikke, daar zit geen beweging in, hoe werkt dat?"

– Heere, schenk wijsheid!! Als je goed kijkt zie je op de muur een knop met daarop deur openen, bevinger die eens..... –

Tuinkamerwoninkjes, de achterste rechts is van ons.

Nogmaals ons huisje, frontaal gefotografeerd.

"Hal-loooooo! 't Hield wat, maar ik ben er gekomen, wat woon je hier mooooi!!!"

– Hoi, mag je zeggen ja. Mag ik "Eitje Tik met je doen, met de bolle kant van de pollepel? –

"Hoe bedoel je?...... Au!!!!!!!!

Summer blues

Vanmiddag hielp ik mijn echtvriendin met haar eerste blog. Ze is verstokt, overtuigd en belijdend digibeet. Dat heeft tot gevolg dat ik haar digitale achtervang ben. Schuldbewust kwijt ik mij van mijn taak. Al 27 jaar hou ik hartgrondig van haar en dan doe je dat soort dingen. Digitale achtervang zijn.

Tegelijkertijd realiseer ik, dat mijn eigen blogleven wat kwijnend is, de laatste werd op 29 december vorig jaar gepubliceerd. We gaan er weer wat aan doen, vooral omdat er een interessante periode aangebroken is.

We zijn verhuisd. In eerdere blogs heeft u kunnen lezen, dat het maatschappelijk gezien niet heel erg voor de wind gaat in huize Kamps en dat we eigenlijk de hypotheek niet meer konden opbrengen. Dat heeft er toe geleid, dat er na verloop van tijd een achterstand in de betaling van de hypotheek ontstond en uiteindelijk kregen we begin dit jaar een schrijven, waarin ons werd gemaand om ons huis voor 1 april 2012 te hebben verkocht. Anders werd de hypotheek opgezegd en het huis ter veiling aangeboden door de bank.

In maart kregen we ons huidig onderkomen aangeboden. Een goed netwerk hebben is heel belangrijk deze dagen. Uiteraard veel kleiner dan ons z,g, "eigendom", maar voldoende voor een middelbaar echtpaar met uitgevlogen kinderen.

Oud adres, Broerestraat 5 en 5a, Bolsward 

Nieuw adres, Nieuwmarkt 30, Bolsward

Op 28 april zijn we uiteindelijk verhuisd. Ik heb een bloedhekel aan verhuizen, het schijnt na het verlies van een kind of een echtscheiding, het meest traumatische te zijn wat een mens in zijn leven kan meemaken. Zoals ik al zei, een bloedhekel, dus heb ik het in mijn volwassen leven al zeven keer gedaan.

Maar nu we er eenmaal zitten voelen wij ons toch wel opgelucht en heel tevreden. De foto licht slecht een klein tipje van de sluier op, maar we hebben de mooiste aangelegde tuin van Bolsward voor onze deur en we hoeven er niets aan te doen. De huurprijs is heel bescheiden en daar zijn we ook heel tevreden over.

Op 8 mei kregen we van de Rabobank een brief in de bus en de volgende dag hetzelfde exemplaar, maar dan aangetekend. Dat we ondanks herhaalde waarschuwingen voor de consequenties in gebreke waren gebleven voor wat betreft de achterstand in de betalingen van de hypotheek en dat daarom de hypotheek met onmiddellijke ingang werd opgezegd. Wij dienden voor 22 mei meer het uitstaande hypotheekbedrag en daarbij opgeteld de ontstane achterstand in betalingen over te maken plus een paar nog nader te bepalen pro memorieposten en anders zouden de voorbereidingen worden getroffen voor de veiling van het onderpand, te weten Broerestraat 5 en 5a in Bolsward. Tegen beter weten in keek ik in mijn portemonnee, met daarin 6 zegels van de Poiesz-supermarkt, 2 stuivers, een kassabon van de HEMA en twee winkelwagen-munten. Over de inhoud van de beurs van mijn lief maakte ik mij geen illusies, we gingen dat niet redden voor 22 mei. Ik somberde het een en ander via Facebook diezelfde avond en via mijn broertje kreeg ik een boodschap van gene zijde: "Jan, denk maar aan wat onze oude moeder zou hebben gezegd: 'Ze krabben het maar uit m'n kont'."

't Is nu 24 juni 2012. Sinds de "vriendelijke" brieven van 8 en 9 mei is het akelig stil aan het front voor wat betreft de hypotheekgever (RABO). Ik beloof u plechtig dat ik over de afwikkeling de nodige blogs zal schrijven. Dat kan heel leerzaam zijn, hoe de procedure rond de gedwongen verkoop van een huis zal verlopen. Ik weet het, wij zijn zelf verantwoordelijk voor onze zaken, maar toch heb ik ook niet gevraagd om deze situatie, waarin je praktisch werkloos raakt en door je leeftijd steeds verder van de arbeidsmarkt af komt te staan. Je kennis veroudert en je hebt geen middelen om daar wat aan te veranderen.

Afgelopen week was er een uitzending van "Hollandse Zaken" van de 50+-omroep (gottegot, ik behoor tot de doelgroep) Max over een man die zelfmoord pleegde bij de personeelsingang van de plaatselijke RABO-bank omdat zijn pand ook gedwongen geveild werd. Heel tragisch en heel schokkend, het brengt de crisis wel heel erg dichtbij. Niets voor mij. Ik ben niet suïcidaal en als ik me hier voor de personeelsingang van de plaatselijke RABO-bank van kant maak vinden ze me pas over een paar weken en dat lijkt me niks. Ik sta sowieso al rot op foto's.