Boalserter Krampen

De laatste volle week van juni wordt het Heamielfeest in Bolsward gevierd. Woensdagavond de optocht, waarin de Heakeninginne en haar hofdames worden ingehaald, praalwagens, presentatie van volksdansgroepen all over the world. Donderdag wordt de Heamiel gehouden. Een feestmaaltijd, met een traditie die terug te voeren is naar het jaar kruik. Het komt er geloof ik op neer dat daarmee het binnenhalen van het hooi wordt gevierd. Een sterke maag is gewenst want men begint met brandewijn en de maaltijd bestaat onder andere uit boerenjongens, rijst met rozijnen, suikerbrood en dergelijke. Had ik al verteld dat dit een lunchmaaltijd is? In ieder geval heel geliefd bij de autochtone bevolking, Import, zoals ondergetekende en zijn echtgenote bezien dit dierbare tafereel in verwondering van een afstandje.

Verder is er op de donderdag een hele grote "Heamiel"-markt, zeg maar een jaarmarkt die zich over de hele binnenstad uitstrekt, je kunt er dan letterlijk over de koppen lopen en 's avonds is er een wielerronde. Vrijdag is er 's avonds een ringstekerij en "The night of the Heamiel"", jaja, waarin er in de meeste kroegen z.g. "levende muziek" is. Zaterdag is er het internationaal folkloristisch dansfestival met volksdansgroepen uit de hele wereld en een uitgebreid straatfestival. Dit jaar wordt de boel feestelijk afgesloten met een optreden van "De Dijk". Voorwaar een knappe feestweek.

Maar nu gaat Boalserter Maat even zeuren. Geef toe, u dacht al, waar blijft-ie. Achter het stadhuis staat een feesttent, neergezet door een horeca-ondernemer. 's Avonds wordt daar feest gevierd, ten minste.... ik neem maar aan dat het zo bedoeld is. Nu is het geval, dat mijn woning hemelsbreed misschien 100 meter achter het stadhuis staat, aan een lieflijk grachtje, heerlijk rustig....... de rest van het jaar, Anton Pieck decor, voor me het stadhuis uit zestienzoveel, achter me de grote of Sint Maartenskerk uit veertienzoveel en rechts de Sint Franciscuskerk uit de jaren dertig van de vorige eeuw.


We hadden het over de feesttent die is neergezet door een horeca-ondernemer. Het zal u niet verbazen, dat het zijn bedoeling is, om een slaatje te slaan uit de feestelijkheden en voor niet al te veel geld en een aanzienlijke hoeveelheid feestbier zijn er altijd wel lieden te lokken die menen te kunnen zingen en een instrument te kunnen bespelen.

Elk jaar het zelfde op woensdagavond. Een zogenaamde top veertig band. Alleen dan wel de top veertig van veertig jaar terug en dan met name de nummers die men tijdens de Arbeidsvitaminen (bestaat dat nog?) niet meer durft te spelen, omdat men ze net één keer te veel heeft laten horen en de disc-jockey van dienst bang is dat Nederland massaal met zijn radio gaat gooien. Wel, die nummers worden dan van pak 'm beet negen uur 's avonds tot ongeveer één uur, kwart over één gespeeld en gezongen. Althans, dat beelden de "performers" zich in. Werkelijk, het glazuur springt van je tanden (ja, ook als je een kunstgebit hebt) en dat alles, gebruik makend van de hinderwet-vergunning, die de gemeente zo royaal heeft toegekend.

Zo rond kwart voor één 's nachts komt de "Grand Final" met "Paradise by the dashboard light", "Bone Sera Signorina kiss me goodnight" van Louis Prima (gesneuveld bij de Slag op de Mookerhei in 1574) en "Ik kan het niet" oorspronkelijk van De Dijk. Dat laatste nummer slaat de spijker op de kop, maar dan is het voor ons, grijze koppies onder de klamme lappen ('t is gewoon doordeweeks weet u wel) al te laat. Ontroostbaar liggen we daar tot de volgende ochtend. Gebroken staan we op en hangen we de vlag uit ('t is feest weet u nog wel?) en gaan we naar de Heamiel-markt. En ja, dan is het net even te veel, die brandewijn, boerenjongens en de rijst met rozijnen. We wurgen er net aan een broodje kaas in.

Mij benieuwen, welke idioten ze vanavond tussen de schuifdeuren hebben weggerukt. Misschien dat we (mijn lief en ik) maar even naar de drogist rennen voor oordoppen. Een paar dagen is het afzien in een prachtig pand aan een idyllisch grachtje in een Fries marktstadje.

Lotje, een Griekse tragedie

Zo lang ik me kan heugen hebben we altijd honden gehouden. Dat was vroeger bij mijn ouders al zo en ik heb eigenlijk mijn hele volwassen leven samen met mijn echtgenote ook een hond gehouden. Lotje is nummer zes. We begonnen ooit, toen we pas samen waren (jahaah, mijn vrouw en ik) met een oude Duitse herder, genaamd Tessa. Die kreeg al gauw gezelschap van een, zullen we maar zeggen "gemengd ras"?, met de welluidende naam Raska. U hoort het al, allemaal teven, voor ons eigen gemak, want teven hebben een betere controle over hun blaas en zijn wat handelbaarder dan reuen. Tessa stierf na een jaar of twee, drie in ons bezit te zijn geweest op dertienjarige leeftijd, wat een respectabele ouderdom is voor een Duitse herder. Raska kreeg kort gezelschap van een ander "mixje" genaamd Gijs, hoewel Gezina beter zou zijn geweest, want het was andermaal een teefje. Maar goed, het beest heette zo. Het dier had bij haar vorige baas een hersenbloeding gekregen en bewoog zich sindsdien op een aparte manier voort. Als een Lippizaner schimmel in paradepas. Heel apart. Wat ook apart was, was de hoeveelheid aandacht die zij nodig dacht te hebben. Ze was jaloers op het manische af. Dat kwam tot uitdrukking toen zij één van de kinderen uit jaloezie beet. Dat was minder en omdat herhaling helaas niet uit te sluiten viel hebben we een ander baasje voor Gijs gezocht. Raska bleef een jaar of vijf onze enige hond. Maar ook zij werd wat ouder en om haar oude dag wat te verlevendigen werd een Cairn terriër aangeschaft, Cindy genaamd. Dat was een hele leuke spring-in-'t veld waar we een hoop plezier mee beleefden en inderdaad, Raska leefde op. Daar bleef het niet bij, want via het noodfonds van de Nederlandse Cairn Terriër Club kregen we Terry aangeboden, een reutje dat in de 18 maanden dat hij bestond, al 7 baasjes had meegemaakt en dat is niet goed voor hondjes, daar worden ze verknipt van, net zoals mensen dat worden. Terry kwam bij ons om heropgevoed te worden wat ons met vallen en opstaan ook lukte. Schrijf ik nog wel eens een stukkie over. Raska, Cindy en Terry leven inmiddels niet meer. We zijn inmiddels een of twee honden generaties verder. Als laatste overleed Terry in het voorjaar van 2003. We zijn geloof ik drie weken zonder hond geweest, toen we besloten dat we een blaffende viervoeter node misten. Via internet vonden we de stichting Redt een hond, die verwaarloosde dieren uit de Mediterane gebieden haalt, mishandelde, werk- en zwerfhonden. Op de site stond scharminkelig geval met herder-achtige trekken en krulhaar, met één hangoor en één staand oor en het heette Lotje. We vielen er onmiddellijk voor. Gebeld en naar Lelystad getogen, waar de hond bij een opvanggezin was ondergebracht. Het was een heel schichtig geval, naar verluid kwam zij uit de buurt van Athene, waar zij een bestaan als zwerfhond had, ze was drachtig en heeft in Nederland een nest jongen geworpen. Toen de jongen oud genoeg waren, gingen moeder en jongen ieder afzonderlijk in de verkoop. En zo zijn we aan haar gekomen.

Lotje luisterde alleen naar mijn echtgenote, van mij moest ze niets hebben. Overigens van geen enkel menselijk exemplaar met mannelijke geslachtskenmerken. Ze had duidelijk negatieve ervaringen met ons soort. Vrouwen en kinderen, dat ging prima. Maar mannen en puberjongens, foute boel. Het heeft mij uiteindelijk een half jaar gekost voordat ik het vertrouwen van Lotje had gewonnen.

En nog is het een apart geval. Ze moet nog steeds niet van vreemden (vooral mannen) hebben en je kunt haar aanlijnen, maar dan doet ze haar behoefte niet. Al loop je dertig kilometer. Ze loopt voet, staart tussen de benen en sjokt gehoorzaam met je mee. Plassen of poepen, ho maar. Dat alleen wanneer ze los is.

Ook eigenaardig is de roedel-mentaliteit die nog steeds overheerst. Reuen, altijd goed, de sloerie. We hebben haar uit voorzorg ook maar laten steriliseren. Teefjes betekent oppassen, dan moet even worden uitgevonden wie er hoger in de rangorde staat en indien het beoogde slachtoffer de verkeerde signalen uitzendt dan wordt er bovenop gedoken. Aanlijnen dus, als er een vreemde, vrouwelijke hond in het vizier komt. Iets, wat negen van de tien keer aan de baasjes of vrouwtjes moet worden uitgelegd. Mensen nemen vaak een hond, zonder dat ze weten hoe een hond zich gedraagt en raken snel in paniek als er even wat uitgevochten moet worden. Zodra de verliezende partij op de rug gaat liggen is het vechten klaar. Maar leg dat maar eens uit aan iemand, die schrikt. Dus wordt Lotje aangelijnd, zodra er andere honden in de buurt komen. Uiteraard niet bij bekende en "bevriende" honden.

Troost in blik

U weet wel waar ik het over heb. Je zit niet goed in je vel, je hebt ruzie met je lief, met je baas, de overheid, je ligt in de knoop met je zelf. Je zoekt troost, maar woorden helpen je niet echt, of liever gezegd, daar wil je niet naar luisteren. Je zoekt een andere vorm van compensatie, bijvoorbeeld in de vorm van een cadeautje.

Er zijn mensen die geven dan toe aan een zogenaamde vreet-kick en dat kan van alles zijn, zoet, hartig, als het maar veel is en belanden daarna in de meeste gevallen in een dip omdat ze zich schamen dat ze zich zo hebben laten gaan.

Andere mensen raken aan de drank, drugs of gaan gokken en zijn dan een paar weken onder zeil, weg, zoek, vermist. Meestal komen ze na verloop van tijd weer boven water en ook zij schamen zich. Dit is al een stuk ernstiger, omdat ze vooral te voorschijn komen omdat ze door hun (financiële) middelen heen zijn. Verslaving kun je het eigenlijk niet noemen, het is meer een dwangmatig iets. Je zit niet goed in je vel, je bent de weg kwijt en je wilt je goed voelen. Manisch gedrag dus.

Er is ook nog een derde groep, tot die groep behoor ik al een flink deel van mijn leven. Ook deze mensen zitten af en toe om de een of andere manier niet goed in hun vel en zoeken compensatie. Zij compenseren door te consumeren, dingen te kopen. Je hebt er, die kleren kopen, schoenen, parfum, elektronica, noem maar op.

Ik kocht een auto als ik me lekker wilde voelen. Een excentrieke en dwangmatige hobby en die begon in het midden van de jaren zeventig. In die tijd haalde ik mijn rijbewijs en kocht ik mijn eerste auto, eigenlijk mijn tweede, want in 1972 kocht ik al een oud Dafje, hoewel ik toen nog geen (auto)rijbewijs had. De eerste "echte" was een Opel Kadett uit 1969, een z.g. B-Kadett, bordeaux rood was het ding en hij barstte van de ventilatiegaten, bijvoorbeeld in de bodem. Geen punt in die tijd, want de APK werd een paar jaar later pas ingevoerd. Tweehonderd gulden betaalde ik voor het ding en ik heb er ongeveer een half jaar mee gereden.

Nu krijgt u een noodzakelijk stuk proza waarin ik, in de eerste plaats vooral voor mezelf, duidelijk probeer te krijgen, hoeveel auto's ik tussen pak 'm beet 1972 tot heden in bezit heb gehad. En ik vrees, dat ik ze lang niet allemaal voor de geest kan halen. Misschien saai, ik vind van niet, eerder fascinerend. Hou u vast.

1. Daffodil 750 1968, 2. Opel Kadett 1.1 (B-Kadett) 1969, 3. DAF 55 Marathon 1970, 4. Peugeot 504 1971, 5. Peugeot 204 1970, 6. Audi 80 LS 1.6 1973, 7. Renault 16 TL 1972, 8. Volkswagen Kever 1200 1971, 9. Mazda 929 Coupé 1971, 10. Suzuki 100 GX Coupé 1980, 11. Mitsubishi Galant 1600 1977, 12. Datsun 140 Y 1978, 13. Volvo 242 DL 1976, 14. Austin Allegro 1300 1974, 15. Ford Taunus 1600 aut. 1977, 16. Lada 1500 GL 1978, 17. Opel Kadett 1.2S (C-kadett) 1974, 18. Datsun Bluebird Station 1800 1979, 19. Lada 1200 S 1987, 20. VW Golf 1.5 D 1980, 21. Triumph Acclaim HLS 1.5 (gebaseerd op Honda Civic) 1982, 22. Opel Kadett Hatchback 1.4 (C-Kadett) 1978, 23. VW Jetta 1.6 1982, 24. Daihatsu Charade 1.0 Turbo Diesel 1992, 25. Renault 5 1982, 26. Citroën BX 1.9 TRD 1986, 27. Fiat Panda 45 1983, 28. Fiat Panda 750 Fire 1993, 29. Suzuki Alto 1982, 30. Rover Montego 2.0 1987, 31. Renault 18 Stationwagen 1988, 32. Volvo 343 GLS 2.0 1987, 33. Opel Kadett Station 1.7D 1988 (E-kadett), 34. Opel Ascona 1600E 1988, 35. Opel Corsa 1.4 1994, 36. Ford Fiesta 1100 CLX 1994, 37. Nissan Micra 1.0 1985, 38. Volvo 740 Diesel 1987, 39. Suzuki Alto 0.8 1986, 40. Volkswagen Golf II 1.8 1987 41. Honda Civic LS 1.5i VTEC 1998 (lease), 42. Peugeot 405 GRD 1988, 43. Mercedes 230.4 aut. 1975, 44. Citroën AX 1.1 First 1995, 45. Peugeot 405 1.6 Station 1991, 46. Opel Astra 1.7 D 1994, 47. Opel Kadett 1.8 S 1988, 48. Citroën BX Deauville 1.4 1992, 49. BMW 316i 1988, 50. Peugeot 205 XAD 1.9 1992, 51. Opel Combo 1.7 D 2001, 52. Suzuki Alto Twist 1.0 2001, 53. Toyota Corolla Sedan 1.6 16v 1998.

Zoals ik eerder opmerkte, ik zal er gerust een paar zijn vergeten, de lijst is ongeveer in chronologische volgorde en huize Kamps rijdt dus nu in een Toyota Corolla. De tijd dat een auto in bezit was varieerde van 5 dagen (Triumph Acclaim) tot ruim 3 jaar (Lada 1200S) en alles daar tussenin. Vaak genoeg waren er meerdere auto's in gebruik. De laatste jaren worden de periodes wat langer. Ik word wat ouder, heb wat meer rust in m'n kont en – ook niet onbelangrijk – onze financiële middelen zijn beperkt. Sinds pak 'm beet 2003 vlot het niet meer zo met mijn carrière en inmiddels ben ik 56 en ongeveer 11 maanden werkloos. Solliciteer trouw door, maar helaas zonder resultaat. Ja, en dan kun je wel verlekkerd naar autootjes kijken, maar ze niet kopen. Zo werkt dat.

Nu is het niet zo, dat ik altijd duizenden aan mijn onstuitbare honger naar blik uitgaf hoor. Pak 'm beet 65% van de aankopen werd geleverd door Lowietje van Esseveld van Sloperij 't Schermereiland te Alkmaar. Ik betaalde eigenlijk nooit meer dan tussen de 500 en 1500 gulden voor een nieuwe bolide. Ik beschouw hem als de autohandelaar met de beste garantie van Nederland, en wel tot het hek. In de werkplaats hing ook prominent een bord, voor iedereen zichtbaar, waar op stond: "Om klachten over de service te voorkomen, verlenen wij geen service". Je wist precies waar je aan toe was, je was geheel op je eigen inschattingsvermogen aangewezen. Nou, en dat is bij mij, net zoals bij de meeste andere consumenten, wisselend.

Ik kan dan ook een heleboel blogs vullen met avonturen die ik hier in Nederland en overal in Europa heb beleefd met mijn auto's en dit zal vast niet het laatste verhaal zijn wat ik er over vertel.

Voer voor psychologen? Zekers, maar die zien overal brood in. Deze aandoening is voor mij tot nu toe behoorlijk chronisch en de enige therapie die tot nu toe zijn vruchten af werpt is de actuele treurige stand van onze bankrekening.

Dus, het feit dat ik nu al weer een aardig tijdje rond rijdt in een Toyota, die ik eigenlijk al lang spuugzat ben, is ook de schuld van de recessie.

Den Haag, doe er wat aan.

We lopen ons hier gruwelijk te vervelen

Eind 2001 kwam een columnist van het rechtse weekblad Elseviers Magazine tot het lumineuze idee om de politiek in te gaan. Dat idee had hij al een stuk of wat keren gekregen, want hij verhuisde in de loop der tijden van uiterst links (hij was lector Marxisme/Leninisme in Groningen) tot het moment dat hij de VVD rechts inhaalde als columnist van Elsevier. Ik kende Pim Fortuyn vaag van vroeger, tijdens mijn eigen jeugd in Velsen, hij was een jaar vier ouder dan ik en hij kwam ook wel eens bij de roeivereniging op het Sluiseiland in IJmuiden, of hij lid was weet ik eigenlijk niet. Toen was het al zo'n type van "Let even op mij en niet op hen" en als dat niet lukte haakte hij af. Mede daarom nam ik hem niet zo serieus in de aanloop naar de verkiezingen van 2002. Voordat hij Folkert v.d. G. tegen kwam zakte hij al behoorlijk in de peilingen, het nieuws was er een beetje af en die puinhopen van Paars? Ach, zo goed als onder Paars hadden we het eigenlijk nog nooit gehad en dat wist de gemiddelde kiezer best wel. Dat Folkert v.d. G. geen geduld had, om hem in de Tweede Kamer op zijn bek te zien gaan, is dramatisch geweest. Diep donker rechts betreurde het nog meer dat Folkert v.d. G. ernstig blond was en van de Veluwe kwam en niet van het Rifgebergte. Hoe ver doorgeschoten de mediagekte was bleek wel, toen Fortuyn tot nummer één Historisch Figuur werd gekozen. Er zijn meer mensen dyslectisch hier in Nederland dan je van te voren verwacht. Ze dachten dat ze nummer één Histerisch Figuur kozen en dat was meer in de buurt. En zo kwam hij alsnog in de geschiedenisboekjes, als eerste politieke moord sinds 1672, toen de gebroeders De Witt en ritmeester Buat de laatste slachtoffers waren van hun levensinstelling.
Een paar jaar later kregen we te maken met een "terroristische daad van ongekende orde". Hoe lullig het ook klinkt en wellicht bagatelliseer ik te erg, maar er werd een dikke, rode schreeuwlelijk om zeep geholpen door een godsdienst waanzinnige Nederlander met Marokkaanse roots, ik kan er werkelijk niets anders van maken. Een moord, niets meer en niets minder. Dat Theo van Gogh is vermoord omdat hij van zijn hart geen moordkuil maakte, valt te bezien. Volgens mij eerder omdat hij de regisseur was van de film Submission die hij naar een idee van Ayaan Hirsi Ali maakte. Ayaan Hirsi Ali genoot bijzondere bescherming omdat zij politica was en al eerder gevoelige uitspraken richting islam had gemaakt en dus was Van Gogh een makkelijke prooi. Daarom een politieke moord of "act of terror"? Ik heb daar een beetje moeite mee. Als hij bijvoorbeeld Jan Kamps of Piet Jansen had geheten en kantoorklerk of huisschilder was geweest, had er niemand meer over hem geluld, anti-Islam geluiden of niet. Trouwens Van Gogh fulmineerde alleen tegen extremisme, niet tegen Ali Modaal.
En nu hebben we Geert Wilders, die wat meningen van Fortuyn, wat van Ayaan Hirsi Ali en Rita Verdonk bij elkaar in een soeppan heeft geflikkerd, z'n haar heeft geblondeerd, uit de VVD is gestapt en in Israël schijnbaar wat fondsjes heeft gewerfd en zijn eigen politieke beweging heeft opgericht. Die overleven we ook wel weer, hij zakt al in de peilingen. Als we alle gekken binnen houden overleeft hij het wel en kan hij binnen een half jaar z'n kogelvrije vesten op Marktplaats zetten en lekker vier jaar een man/vrouw of vijftien in de Tweede Kamer een meer dan redelijk inkomen laten verdienen. Horen we niets meer van over vier jaar.

En dan? Want we lopen ons hier gruwelijk te vervelen en we moeten ergens over kunnen klagen.

Eerst maar eens de verkiezingen afwachten en het gekrakeel daarna. Fingers crossed dat Job Cohen met een gematigd links kabinet gekozen wordt. We hebben rust en stabiliteit nodig en ik vrees dat Rutte gaat lopen te K..... juist.

Je kan een ei in m'n reet gaar koken

Mijn lief en ik hadden nog niet zo lang samen een nestje gebouwd. Haar beide ouders waren nog in leven en ik had mijn moedertje nog. Moeder had wel een vriend, evenals zij een vrolijke Velsenaar met die typische humor. De ouders van mijn lief waren wat kleinburgerlijk en stijfjes en leefden eigenlijk altijd op de handrem. Kortom, als het even kon vermeden wij dat beide stellen met elkaar in contact kwamen. Wel zo rustig.

Uiteraard lukte dat niet altijd en dan was het altijd een paar uurtjes zweten en misverstanden uit de weg ruimen. Een gedenkwaardige middag was, toen mijn schoonouders en moeder met vriend op visite waren, één van die dagen dat het jammer genoeg zo uit kwam. Mijn lief vroeg lichtelijk desperaat of we niet even met zijn allen een uitstapje konden gaan maken, volgens mij om de schokgolven van de onvermijdelijke explosie wat meer ruimte te gunnen.

We gingen met drie auto's. Elk stel in hun eigen. Wij hadden in elk geval het excuus dat we (toen nog redelijk kleine) kinderen mee moesten nemen en we reden naar de cactuskwekerij van Bos tussen Schoorldam en Warmenhuizen. Vond iedereen wel mooi en het was een omgeving met weinig, volgens ons, emotieprikkels. 't Was begin juni, net als nu en een graad of 18, 19 met een mild zonnetje. Prima temperatuur voor cactuskassen. Binnen zal het zo'n 28 à 30 graden zijn geweest. Broeierig dus, net zoals de sfeer in onze biosfeer die familie heette. Mijn moeder vatte de temperatuur, luid en duidelijk hoorbaar voor iedereen in een straal van honderd meter, samen: "Godsamme, wat is 't hier heet, je kan een ei in m'n reet gaar koken".

't Is tussen mijn schoonouders en mijn moedertje nooit meer goed gekomen en we waren blij dat er hele grote cactussen in die kas waren. Waarachter we slap van het lachen ons even konden terug trekken.

M'n moedertje, volgende week is het 7 jaar geleden dat ze is overleden. Dit soort opmerkingen hebben haar onsterfelijk gemaakt. Ik mis haar nog regelmatig.

Moeilijke keuzes van een paar minuten

Ik zal een jaar of vijftien geweest zijn en we (leerlingen van een middelbare school) gingen op studiereis naar Brabant. Een studiereis van een dag of vier met een dagtocht naar Brussel, mijn eerste buitenland ervaring zou dat worden. Duhh?? Ja, het was 1968 of zo en dan was de kans dat je nog geen reisje over de grens had gemaakt in het Beverwijk van 1968 ongeveer 70 procent. Maar goed, dit terzijde, we zaten in de bus en er werd stevig gerookt door mijn medeleerlingen. Zelf rookte ik niet, nooit behoefte aan gehad, tot dat..... Juist, degene een peuk op stak waarvan ik het nooit verwachtte en het was nog een meisje ook (1968, emancipatie, kinderschoenen, link). Zoals elke puber kon ik dat niet op mij laten zitten en bij de eerstvolgende pauze scoorde ik een pakje sigaretten, vanaf dat moment pafte ik manhaftig mee.

Eerst natuurlijk niet over de longen, want dan stikte ik de moord, maar zoiets regelt zich van zelf. Jantje was vanaf dat ogenblik verslaafd en niet zo'n beetje ook. Thuis werd er zeer kort op gereageerd, toen ik voor de eerste keer in de huiskamer rookte. Mijn oude heer reageerde met één woord, bestaande uit twee lettergrepen, begon met een k en eindigde ook met een k (Neehee, niet konijnenhok). En dat was het.
Nu, ruim veertig jaar later en vele pogingen tot stoppen later, ben ik op het moment dat ik dit stukje schrijf, weer zo'n acht maanden rookvrij. En het valt nog steeds niet mee. Iemand vertelde me ooit, dat hij (of zij, weet ik niet meer) een roker was, die niet rookte. En dat ben ik ook en zo voel ik me ook. Eigenlijk net zoiets als een alcoholist, al drink je meer dan dertig jaar niet meer, een alcoholist blijf je je hele leven. Een roker blijf je ook de rest van je leven.

Ik had nu een goede stok achter de deur, m'n gezondheid. Die is niet helemaal klachtenvrij (diabetes en bloedvaten) en een oorzaak is zonder twijfel zo'n 40 jaar drie pakjes zware shag in de week. Gesodelazer met m'n bloedvaten. Waarin uit zich dat? Etalagebenen dus. Vorig jaar kon ik zo'n tweehonderd meter aardig doorstappen en dan kreeg ik kramp, met name in mijn rechter been en dan moest ik even stil staan tot het over was en daarna kon ik weer tweehonderd meter verder. En als er dan toevallig een etalage van een winkel (al is het de slager of een assurantiekantoor) te bekijken was, dan deed je dat heel geïnteresseerd. Vandaar de naam.
Kortom, ik wist heel goed de oorzaak en ik wachtte met grote angst tot dat mijn behandelend arts het S-woord bezigde. "Het zou beter zijn als u Stopte, meneer Kamps". Doordat de slagader richting mijn rechterbeen was dichtgeslibd, moest er vorig jaar oktober een bypass (een z.g. crossover) worden aangelegd en een dag voor de opname werd je al geadviseerd om niet meer te roken. Dat vond ik een mooie gelegenheid om te stoppen en dat heb ik dan ook gedaan. Mijn lieve echtvriendin stopte heel erg solidair met mij en verdomd, het werkte eindelijk. Nu zijn we acht maanden verder, ik rook nog steeds niet en ben dat ook niet van plan, mijn gade is helaas weer bezweken en rookt zo af en toe weer een sigaretje. 't Valt alles, maar niet mee.

Terwijl, als je het nuchter beschouwd, de trek in een sigaret hooguit een minuut of twee duurt en je het daarna weer kwijt bent. Lichamelijk afhankelijk ben ik al lang niet meer, het zit tussen de oren en dat houd ik me zelf dan ook steeds voor. Gelukkig is de trek in een peuk niet meer zo frequent als in het begin, maar zo af en toe... Vandaar, ik ben een roker die niet rookt en af en toe ben ik een moeilijke keuze van een paar minuten aan 't maken.

Hachee op z'n Grieks

Verbazend eenvoudig gerecht. En ik heb er altijd een succes mee, geweldig. Je hoeft er niet eens ingewikkeld boodschappen voor te doen.

Ingrediënten:
500 gram magere runderlappen
bloem
3 eetlepels olijfolie
_____________________________

0,25 liter water
0,25 liter rode wijn
_____________________________

1 eetlepel azijn
2 blikjes tomatenpuree
1 teentje knoflook, gesnipperd
2 theelepels zout
halve theelepel suiker
halve theelepel zwarte peper
half pijpje kaneel
3 kruidnagels
500 gram hele, kleine uitjes

Recept:
Snijd het vlees in flinke dobbelstenen, wentel ze even door de bloem en braad ze in hete olie bruin. Maak de jus af met het water en de rode wijn. Voeg daarna de overige ingrediënten toe. Laat het vlees in dat mengsel minimaal vijf kwartier stoven (liefst een uur of twee).

Serveer het met witte rijst.

Laat me weten wat je bevindingen zijn als je het heb uitgeprobeerd. Succes verzekerd.

Appel-gembertaart op z'n Jan Kamps

Als men die terminologie in de jaren vijftig al had gebruikt was ik vast in het hokje ADD, syndroom van Asperger, PDD-Nos geplaatst. Ideeën komen bij mij op als poepen, om een prozaïsche uitdrukking te gebruiken en ik begin gewoon, om er even later achter te komen, dat het wellicht verstandig was geweest om het één en ander voor te bereiden. Dus zo is deze appel-gembertaart ontstaan. 't Was niet helemaal de bedoeling maar 't is zo gekomen......

Ingrediënten:
60 gram boter of margarine
100 gram suiker
_______________

4 appelen
_________________

125 gram boter of margarine
3 eetlepels suiker
1 theelepel bakpoeder (hoeft niet per sé;-)
1 theelepel zout
2 theelepels gemberpoeder
1 theelepel kaneel
__________________________
1 groot ei
4 flinke eetlepels appelstroop
250 gram zelfrijzend bakmeel (van 54 cent een kilo, de goedkoopste dus)
1 deciliter (= dus 100 cc) melk
1 deciliter (jahaaaah, 100 cc) heet water
stijfgeklopte slagroom (uiteraard gezoet, anders krijg je gezeik van je achterban)
__________________________

Recept:
Stap 1: Smelt de boter (of margarine) in een platte bakvorm (waarom? Wel, staat er zo, van mij part gebruik je een glooiende bakvorm) en strooi er de suiker gelijkmatig over.

Stap 2: Schil de appelen en snijd ze in plakjes. Schik die op de bodem.

Stap 3: Roer de boter of margarine met de mixer romig en meng er de volgende vijf ingrediënten door, daarna het ei en de appelstroop en als laatste afwisselend bloem, melk en heet water. Mengsel goed doorroeren.

Stap 4: Giet het aldus ontstane deeg over de schijfjes appel en zet de bakvorm 45 minuten in een voorverwarmde, matig hete oven. D.w.z.: elektrische oven op 180º, hete luchtoven op 165º en gasoven stand 5.

Stap 5: Laat de taart in de bakvorm een kwartier afkoelen en draai de vorm dan voorzichtig op een schaal om. Laat de vorm er op zitten!!!!!

Stap 6: Na een kwartier haal je de vorm er voorzichtig af.

Als laatste: Geef er de slagroom bij.

Eet smaakvol!

Goh, zo populair ben ik ook niet

Vanochtend (2 juni 2010) ben ik heel enthousiast aan 't tweeten, komt van het mooie weer, mijn lief houdt van me en zoon nummel één is jalig.

Pikte toevallig een uitwisseling van berichten op tussen @bertbrussen en @ErikHannema over @2525 (Francisco van Jole), dat die zo passé is en over de 50 en dat er een nieuwe generatie internetgoeroe's is opgestaan.

Ik moest even plagen:
Volg en huiver:

(Ik begon) @ErikHannema @bertbrussen Oef. Mochten jullie vroeger niet meedoen van de grote jongens met voetbal of zo?#traumatischeervaringinpikorde about 1 hour ago via web

(Antwoord Erik Hannema) nou @jankamps ik won altijd met poten. En dan gingen we kontjeknallen op @bertbrussen about 2 hours ago via web

(Nog een keer Erik Hannema) types als @jankamps zijn de best uithangborden voor hypotheekrenteaftrek, langer doorwerken en preventieve euthanasie @bertbrussen about 1 hour ago via web

(Antwoord van mij aan Erik Hannema) @ErikHannema Nou zeg, je vroeg er om engerd. Voor straf ga ik je ''followen''#strengemeester about 1 hour ago via Tweets60

(Bert Brussen) # "grijs en werkloos" end an een verified account. Ja. Nee. Babyboomtax en wel NU. about 1 hour ago via web

(Bert Brussen) ga ff insuline spuiten @jankamps en je snor bijknippen. about 1 hour ago via web

(Bert Brussen) Waarom zijn het telekens babyboomers die me komen vragen of ik een trauma heb, of ik gepest ben, of ik gefrustreerd ben? about 1 hour ago via web

Vervolgens werd ik door beiden "unfollowed". Woehahahahahahaha!!! Schitterend, er staat bij beiden journalist in het bio en ze doen niets anders dan anderen afzeiken en dan plaag ik ze een beetje en word ik unfollowed. Wat een heerlijk medium, dat Twitter.