donderdag 8 juli 2010

Eenzaamheid is vooral het gevoel van de eenling

Een dwarsdenker is vaak een eenling, iemand die zig zagt in de kolkende maatschappij en zich niet conformeert aan een bepaalde denkrichting. In de 56 jaar dat ik nu rond zig zag heb ik me in ieder geval een mening gevormd over eenzaamheid. O ja Kamps, ben je helemaal alleen op de wereld dan? Nou neuh, ik ben volgende maand 25 jaar gehuwd met de mooiste, liefste en meest begripvolle vrouw op aarde en uiteraard heb ik familie. Mijn vrouw bracht, toen ze in mijn leven kwam twee kinderen mee en ook daar kan ik het goed mee vinden. Inmiddels zijn er zelfs twee mensjes die me opa noemen. In dat opzicht valt het wel mee met mijn eenzaamheid.

Nee, mijn eenzaamheid uit zich vooral aan de binnenkant van mijn hersenpan, in mijn belevingswereld. Jan Rot verwoordde het een aantal jaren geleden leuk in een column van een of ander tijdschrift. Quote: Het bijna op een perverse manier plezierige gevoel creëren, dat er op de hele wereld geen levende ziel is, die ook maar iets om je geeft. Unquote.
Bizar, niet waar? Zeker, omdat het voor een belangrijk gedeelte niet waar is. Zie voorgaande alinea, ik heb de liefde van mijn leven, bloedjes van aangenomen kinderen en kleinkinderen, broer, zuster, zwagers, schoonzusters, neven, nichten, de hele reut. Ouders en schoonouders? Mijn schoonmoeder is een engel en de rest is ook dood.

Op de één of andere manier heb ik toch het gevoel overal buiten te staan. Vrienden heb ik niet, hooguit bekenden. Als er ergens iets te doen is waar veel mensen bijeen komen, zoals een feestje, haak ik al snel af en ga ik in "de op afstand bezien"-modus. Ik heb er moeite mee om ergens betrokken bij te raken en het liefst trek ik zo snel mogelijk mijn jas aan en vertrek. Afgelopen juni nog het eindfeest van de voetbalvereniging met beach-volleybal en kaatsen met als afsluiting een barbeque. Ik ben niet eens gegaan. Mij te lawaaiig zeg ik dan. Nu is het wel zo, dat ik wat problemen met mijn gezondheid heb en op vaste tijden moet eten in verband met de toe te dienen medicijnen en het gebruik van alcohol zo veel mogelijk moet beperken. Maar dat zijn meer problemen van praktische aard en die gebruik ik als excuus om ergens niet heen te hoeven.

Eigenlijk voel ik me het beste thuis in klein gezelschap, van zoveel mogelijk gelijk gezinden. En daar zit het hem nou net in. Het leven is een rollenspel en de meeste mensen gaan naadloos over van de vergadertijger-rol naar de feestbeest-rol, vervolgens de brave huisvader rol (of moeder natuurlijk) en op zijn tijd de "romantische lover" rol. Ik speel maar één rol, die van Jan Kamps, heb ik heel hard voor gestudeerd en een heleboel dingen voor aan- en afgeleerd.

Eén van die dingen die ik heb aangeleerd is, dat wanneer ik over een bepaalde grens dreig te gaan, op de rem trap. Een aantal jaren geleden kreeg ik een arbeidsconflict met mijn toenmalige werkgever. Gebeurde haast nooit, dit was hooguit de zevende of achtste keer in mijn leven, dat ik overhoop lag met mijn broodheer van het moment. Zoals zo vaak werd het een ziektewetje, overspannen of overwerkt, u kent dat wel. En, heel modern, er werd een reïntegratie-traject op losgelaten. Na een aantal weken kreeg ik een gesprek met de reïntegratie-consulent van het arbo-bedrijf. Deze man had in de psychiatrische verpleegkunde gewerkt en na een gesprek van twintig minuten al zijn mening over me klaar. Ik had een aan autisme verwante aanleg.

Nadat ik mijn broek weer had opgehesen en de woorden weer in een redelijke samenhang achter elkaar kon formuleren, vroeg ik hem waarop hij die mening baseerde. Wel, ik benaderde alles op rationele manier en toonde nergens emotie over. Grote Griet, een amateur-psycholoog. Ik liet hem verder in die waan en heb het later op mijn gemak verwerkt. Ik had de aard van het arbeidsconflict aan de man uitgelegd op een zakelijke manier en dan krijg je dat als gevolgtrekking. En daar zakte mijn broek van af. Ja ja, analyseren kan ik wel.

Maar waarom is mijn cv inmiddels drie a4tjes lang (Gill Sans, korps en interlinie 11 punten, dus niet te groot) en ben ik inmiddels aan pak 'm beet m'n 75e werkgever toe? Tsja, je bent een dwarsdenker of niet, maar een hoop heeft ook te maken met domme pech en de turbulenties van de tijd, zeker de laatste jaren.
Maar ook van zulke dingen verstilt een mens van binnen en heeft hij moeite met mensen die "gezellig over van alles en nog wat" kunnen praten en samen zijn. Ook daar word je een beetje eenzaam van. Mijn lief ook hoor, ik niet alleen. Zij krijgt steeds meer een heel charmante verbijsterde uitdrukking in haar ogen van..... "Hoe tref ik zo'n vent?"

Maar zij houdt van mij, tenminste, daar gok ik dan maar op en volgende maand zijn we 25 jaar gehuwd. En dat vieren wij, in alle eenzaamheid met allen die bij ons horen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten