't Is herfst en ik heb de blues

Een collega bij de Alkmaarsche Courant, de werkgever waar ik het in een ver verleden het langst heb uitgehouden zei het al tegen me en toen moest ik er altijd vreselijk om lachen: "Jan, we benne allemaal deukuh!" Als je een vroege dertiger bent zie je dat nog niet zo, maar verdomd, hij heeft gelijk gehad. Als ik naar mezelf kijk met al m'n gebreken kan ik niets anders beamen, dan dat ik één van die "deukuh" ben.

Eén van m'n gebreken is een totaal gebrek aan muzikaal talent en dat betreur ik zeer. Ik heb het geprobeerd hoor, een hele tijd achter het klavier en elke week trouw naar les. Als toetsenbordbewerker bij een krant meende ik enige verwantschap te voelen met een pianist/organist. Nou, da's toch wat anders en na pak 'm beet een jaar bloedig studeren had ik voor "Boer d'r ligt een kip in 't water" nog bladmuziek nodig. Ook had ik absoluut geen last van maatgevoel, ik leek corporal Jones van "Daar komen de schutters" wel. Zingen dan? Als ik vijf minuten heel hartstochtelijk zing heb ik een volkstuin van 300 vierkante meter voor minstens vijf jaar onkruidvrij gemaakt. Om eerlijk te zijn, vrees ik dat er nooit meer wat groeit en bloeit en zelfs de mollen emigreren naar een ander continent.

Het vervelende is, dat ik gek ben op muziek, vooral de wat rauwere blues. Dode helden van mij zijn Stevie Ray Vaughn en Jimi Hendrix (1 blues album gemaakt, ge-wel-dig), nog levende helden zijn Walter Trout en Omar Dikes. Maar ik doe de wereld een groot plezier door er alleen maar naar te luisteren. Nooit zal ik een fatsoenlijk akkoord kunnen krijgen uit een Fender Stratocaster of een Gibson Les Paul. Nooit zal er iemand zwijmelen als ik een Hammond-orgel vet laat aanzwellen in F-mineur. Domweg geen talent, geen greintje.

Zo jammer, want ik heb absoluut de blues in me. Ga maar na: Altijd geldgebrek, twee linkerhanden, ondernemersbloed heb ik ook geprobeerd (failliet gegaan dus), ik hou het nooit lang vol bij een werkgever, ik begin mijn leeftijd tegen te krijgen, lichamelijk mankeer ik van alles en nog wat en als ik 's ochtends onnadenkend en onvoorbereid in de spiegel kijk, springen bij mezelf de tranen in de ogen. Huub van der Lubbe heeft ooit speciaal voor mij een lied gecomponeerd, "Ik ben nergens goed voor". Ik had het kunnen schrijven, maar ik deed het niet. Ik corrigeer mezelf, ik heb niet de blues in me, maar ik heb driedubbel de blues in me. Af en toe krijg ik de neiging om mezelf achter het behang te plakken en te gaan verhuizen.

Maar dan komt m'n lief langs met de koffie en ze strijkt haar hand even door wat er van m'n haar over is en dan bedenk ik: "O ja, er is ook nog zoiets als liefde...... En liefde krijg ik in grote hoeveelheden en daar geniet ik heel gulzig van.... Als ik één ding goed heb gedaan, dan is het wel het feit, dat ik de liefde van m'n leven heb gevonden".

Morgen ga ik maar eens een poging doen om wat rekeningen te betalen. Ik krijg van te voren al de blues.........