Vreselijke verhalen voor bij de koffie........ (2)

De Weversmarkt in Hoorn, 17 juli 2013

Mijn lief heeft een band met wol, katoen, zijde, alles waarmee je kunt breien, weven, spinnen, punniken, haken, dat soort dingen. Ze was jaren in de gelegenheid om dat te botvieren, toen we nog in ons laatste pand woonden, waarvan we, zeiden ze bij de bank, de eigenaar waren. Overigens op voorwaarde dat we elke maand een redelijk astronomisch bedrag aan de bank over zouden maken. Maar ja, dan kwam het ook naar je toe. Ik heb het er middels dit medium al aardig vaak over gehad. Inmiddels is het niet meer van ons en wonen we in een huurhuisje. Maar goed, dat vorige pand had een winkelruimte met magazijn en kitchenette en mijn echtgenote botvierde daar haar textiele lusten, ruimte zat, stenen vloeren, wat met vilten (heet water en wol resulteert in vilt) weer handig was. In de winkel werd, wat ze aldus creatief in elkaar knutselde te koop gezet en zo af en toe ging ze ook naar markten en braderieën met haar nering. Zo ook naar de Weversmarkt in Hoorn, elke derde woensdag in juli. Met een gelijkgestemde vriendin. Vaste prik. Dit keer was 't anders. Geen nering meer, vriendin kon geen vrij krijgen van haar werkgever. Dus ging ik mee.........

We reden al om negen uur. Mijn lief wilde er rond tien uur zijn, dan kon ze voor de middag, als het daar echt druk werd, de markt al over zijn geweest, zei ze..... Er stonden iets van 170 kramen, allemaal met wol en garens of creatieve eindproducten van dat spul.

Op het Grote Noord begon de markt en we begonnen aan de schaduwzijde, zodat we als we terug liepen ook weer in de schaduw zouden lopen. Ondergetekende had zich, ervaren als hij was, ingesteld op een lange dag. Ik weet dat de liefde van mijn leven een meer dan bijzondere belangstelling heeft voor alles wat handwerken betreft en rekende op een bezoek van gemiddeld vijf minuten per kraam. Wat somber berekende ik, dat dat inhield dat wij, inclusief de broodnodige pauzes voor de innerlijke mensch, zo ongeveer rond 1 uur 's nachts klaar zouden zijn met het bezoek aan de markt. Goddank, dat de markt om vijf uur 's middags zou eindigen. Maar ik had mijn levenspartner beloofd dat ik me zou gedragen en zei dus niets, kachelde braaf in de buurt van het stalletje waar mijn muze en een inmiddels ook gearriveerde tante van haar, zich op dat moment ophielden.

Af en toe passeerde ik een winkel, waar ik even naar binnen ging, als er bijvoorbeeld iets verkocht werd, wat in mijn interessesfeer lag of waar ik wel wat meer over wilde weten. Voor de rest vermaakte ik me, met al het moois dat de natuur ons schenkt aan diversiteit van mensen.

Dit was blijkbaar een markt die vooral bezocht werd door dikke, hele dikke, verschrikkelijk dikke en uitzonderlijk dikke mensen. Want je wilt niet weten in welke maat ze knalroze leggings verkopen met bij voorkeur daar boven een groen shirt van Ten Cate tentdoek-stof, 't liefst met brede witte banden overdwars, maatje De Waard Tent Stern. Dat werd dan vaak gecompleteerd met een mallotig hoedje, liefst in een complementaire kleur ten opzichte van de blaartrekkende kleuren van het megashirt en dito legging. Afgemaakt werd het tenslotte met twee gevlochten paardestaarten en de nodige mee-eters en wratten. Beeldend he? Zullen we het maar niet over de geuren hebben dan?

Wat je ook vaak zag, waren bebop-kapsels, full moon rising gezicht met daaronder een vale tuinbroek, met overduidelijk cupmaat Weber barbecue en een chassis maat "past in geen enkele badkuip". Het t-shirt was dan roze wit gestreept, uiteraard dwars, wel weer van Ten Cate tentdoek, alleen die leveren zulke oppervlakte maten. Jaja, ik vermaakte me en verbaasde me weer kostelijk. Als ik een cafeïne-shot nodig had, dan was er wel een koffiestalletje in de buurt en dan nam ik er ook een lekkere troost gevulde koek bij. Zo rond lunchtijd wist ik de dames een terrasje op te loodsen en namen we, onder het genot van een kopje koffie, een leespauze om een keuze uit het aanbod van voedsel te nemen.

Ook daarin veranderen de tijden. Voor mezelf niet altijd ten goede. Voorheen kwam ik graag in broodjeszaken en lunchrooms. Daar had je broodjes met een half ons leverworst, lever of pekelvlees, of een broodje halfom (met twee plakken pekelvlees en vier plakken gekookte lever) of een broodje verschrikkelijk (broodje met roomboter, twee plakken ham, plakje fricandeau, rosbief, pekelvlees, lever en rundvlees salade en dat overgoten met cocktailsaus), of gewoon een broodje bal of kroket. Tegenwoordig hebben ze als aanbod een bruin sesam broodje en nog liever een baguette met geitenkaas en honingdressing, of camembert met pesto en het liefst drie kroppen sla, eikenblad sla, lollo rosso, tig tomaten en vers gesneden kruiden, kortom, een broodje berm-begroeiing en als je goed oplet, zie je tussen al het groen ook nog een of twee plakjes kaas of ham schemeren. Niets voor mij, je kauwt je rot en je hebt niet het gevoel dat je wat naar binnen hebt gekregen, wel lamme kaken van het kauwen, dat wel. Maar ik heb pech, dames zijn er dol op. Ik troost me met het meest ongezonde broodje op de kaart, een broodje hamburger. Wel met berm-begroeiing, daar ontkom je niet aan.

Na de lunch hadden we nog driekwart van de markt te gaan en het werd langzaam zomers warm. Ik kreeg het gevoel dat mijn enkels de omvang van een royaal bijzettafeltje kregen, zo lang stond ik al op mijn benen. Maar ik zei niets....... ik had mijn lief beloofd om me te gedragen. Het was haar uitje en ik zou niet willen, dat door mij haar dag verpest zou worden. Uiteindelijk enterden we rond vier uur 's middags de laatste kraam en slenterde ik opgelucht en de dames tevreden met de verworven koopjes naar een terrasje. De aankopen werden gevierd met een drankje.

Rond half zes reden we Bolsward weer binnen. Ik kan niet wachten tot volgend jaar.....

Morgen is de eerste dag van de rest van je leven......

Ergens in april kreeg ik te horen dat mijn contract niet verlengd zou worden. Niet geheel onverwacht, het was immers al twee maal verlengd en een vierde contract? Wel, dat zou dan een vast dienstverband moeten worden. Maar het kabinet, dat Nederland weer gezond zou maken, besloot, mede vanwege de befaamde drie procent norm, om ook te bezuinigen op het onderwijs. Dus Jantje staat per 1 augustus op straat....... Tranen met tuiten? Neuh....... 't Ging om acht uur in de week, mijn binding met de dynamische maatschappij was toch al niet zo heel sterk.

Met de huidige wetgeving, mag ik hopen dat ik op 14 december 2019, op mijn zesenzestigste geboortedag, officieel mijn werkzaam leven beëindig. Als de versnelde verhoging van de AOW-leeftijd van de planken wordt gehaald, wat er met mijn "maatschappelijke geluk" dik in zit, dan wordt dat pas 14 augustus 2020, juist, 66 jaar en 8 maanden. En tot die tijd word ik geacht minimaal 1 sollicitatie per week de deur uit te sturen.

Reële kansen dat ik ooit weer een redelijke baan met een aanvaardbaar salaris krijg? Als ik heel eerlijk ben, nee. Want, verouderde kennis, lichamelijk niet meer helemaal topfit, wordt eind dit jaar zestig jaartjes oud. Deo Volente (ik houd graag wat slagen om de arm).

Bij een sollicitatie wil men tegenwoordig dolgraag weten wat je competenties zijn en wat je motivatie is om juist op déze functie, bij dít bedrijf te solliciteren.

•  Competentie: Succesvol werkgedrag. Het betreft gedrag dat zichtbaar en functioneel is in een werksituatie en waartoe de uitvoerder bereid, bevoegd en in staat is. En dat wil men nogmaals benadrukt zien in de sollicitatiebrief. Godbetert, ik werk sinds mijn zestiende en kan mijn cv met heel veel moeite binnen de drie a-viertjes houden en dan moet ik mijn competenties benadrukken.

Wordt er een heel klein beetje cynisch van, echt, een heeeel klein beetje.

• De motivatie om op deze functie te solliciteren: Invullen dat je genoeg ervaring en diploma's hebt om de functie op zinvolle manier uit te voeren, daarmee kom je er niet. Eerlijk zeggen dat je motivatie vooral is gestoeld op de sollicitatieplicht is ook niet echt wenselijk. En waarom dan, meneer Kamps, speciaal bij dit bedrijf? Gottegot, daar vraag je me wat. Eerlijk wezen? Nou........ jullie hebben een vacature........?   Fout!!!! Politiek correcter is, de branche waarin u opereert is een branche waarin ik mij heel wel thuis voel en waarin ik, naar mijn eigen bescheiden mening, mijn sporen in heb verdient. Bijkomend voordeel is, dat uw bedrijf zich op bereisbare afstand van mijn woonadres bevindt.

Bovenstaand teruglezend steek ik alsnog mijn vinger in mijn keel, na het scoren van een emmertje.

Misschien kan ik beter vertellen waarom ik mijn kansen niet hoog inschat en mijn motivatie is gezakt naar een absoluut dieptepunt?

• De loopbaanontwikkeling  van ondergetekende zit al een jaar of tien op een doodlopend spoor en ik krijg een motivatie-probleem;

• Wat ook niet helpt is een hypothecaire restschuld van een bedrag met vijf nullen, dat als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt. Ik heb eens berekend, dat als ik dat bedrag zou moeten afbetalen en de "oneindig goede schuldeiser" geen rente zou berekenen over het uitstaande bedrag, ik bij een aflossing van honderd Euro per maand, nog 104 jaar moet werken om er vanaf te zijn. Iets zegt me, dat ik dat niet ga redden;

• De gezondheid van mijn echtgenote en ondergetekende. Scribent heeft geleden aan hersenvliesontsteking, darmkanker en lijdt nog aan diabetes, vernauwde bloedvaten, heeft daarvoor al een bypass gehad en scoliose. Zijn echtgenote heeft fybromyalgie en ontstoken divertikels. Bovendien hebben de hypotheek-perikelen ons ook de nodige grijze haren bezorgd.

Ja maat, maar je hebt destijds met je volle verstand voor die hypotheek getekend.

Yep, maar ik was niet de enige die er met z'n volle verstand bij zat. Ook een makelaar en een procuratiehouder van de bank en een notaris zaten aan tafel. Toevallig heren die elkaar door en door kenden en alle moeite deden om de heer en mevrouw Kamps dat mooie huis te gunnen..... Of was het meer om de courtage en procenten te doen?

Als de eerst nog met fanfare en vlaggetjes binnen gehaald hypotheeknemer dan door zijn toenmalige werkgever wordt weggesaneerd en in een jaar of drie, vier daarna zijn spaarcentjes in rook op ziet gaan, dan stort het hypotheekgebouw in. Zeker als het pand onverkoopbaar blijkt. Uiteindelijk wordt het geveild en levert het minder op dan de helft van de uitstaande hypothecaire lening. De hypotheekgever onderzoekt momenteel of de schuldenaar in staat is om de restschuld terug te betalen.

Maar ik beloof u plechtig, of het nu tot 14 december 2019 of 14 augustus 2020 moet, dat ik braaf elke week een sollicitatiebrief de deur uit stuur. Bespaar me uw sollicitatiecursussen en motivatietrainingen. Ik heb meer ervaring dan de meeste cursusleiders en -sters. Meer dan 100 bedrijven en instellingen van binnen gezien, aantoonbaar. En gemotiveerd solliciteren? Wel zeker, maar dan anders......

Waarom staat die achterlijke tegeltjes wijsheid als kop boven dit stukje Kamps? Nou, vooral omdat het de waarheid is als een koe...... Wat op zichzelf ook een soort van tegeltjes wijsheid is.......

Staken!!!! Wat is dat ook al weer?

De laatste keer dat werkend Nederland massaal staakte tegen regeringsbeleid was bij mijn weten in februari en maart 1982. Het kabinet Van Agt 2 was net een paar maanden bezig, het verstandshuwelijk tussen CDA en PvdA. Begin 1982 worden voorstellen gelanceerd voor versobering van de Ziektewet. De bovenwettelijke uitkering (die werkgevers en werknemers via de c.a.o. regelen) zou worden geschrapt. Deze versobering werd voorgesteld door Joop den Uyl (minister van sociale zaken en werkgelegenheid) en Ien Dales (staatssecretaris van het zelfde departement), beide van de PvdA. De Vakbonden namen het voortouw in een breed maatschappelijk verzet.

Ondergetekende was toen actief in de grafische vakbond ANGB (Algemene Nederlandse Grafische Bond) en was mede-organisator van de staking bij de Verenigde Noordhollandse Dagbladen in Alkmaar. Het resultaat? De regering slikte de plannen in en het kabinet viel in mei 1982. De PvdA kreeg ongelooflijk op zijn donder met de daaropvolgende verkiezingen en Van Agt kon met zijn derde kabinet (CDA, VVD en D'66) alsnog de sociale kaalslag inzetten. Dat dan weer wel. Maar werkend Nederland had zijn tanden laten zien. Dat er daarna niet zo snugger werd gekozen, is een bekend gegeven. Dat is tegenwoordig nog precies het zelfde.

De PvdA in combinatie met CDA of VVD wordt nooit wat. Dat wordt gewoon een bloedeloos middenkabinet, wat dat betreft leert men niets van de geschiedenis. Ja maar, een links kabinet, vind je dat dan wenselijk, Kamps?
't Is nog nooit uitgeprobeerd, daar zorgt rechts met angstcampagnes wel voor. Nederland heeft een zwak collectief geheugen. Men haalt altijd als voorbeeld het nivelleringsbeleid van Joop den Uyl in de jaren zeventig aan. Ze vergeten één ding, dat was ook een coalitie met het CDA. Ook wordt Den Uyl verweten dat hij de staatsschuld heel hard liet oplopen en aan het potverteren was ten gunste van uitkeringsgerechtigden en immigranten. Fout. De grootste tekorten ontstonden in de daaropvolgende kabinetten van Van Agt en Lubbers. Allemaal coalities met VVD en D66. Zoek het maar na, geen woord van gelogen. Ik heb het meegemaakt en je kunt het met een beetje Googlen vinden. Maar ja, Nederlanders zijn een nijver volkje, maar meer dan twintig woorden achter elkaar lezen is voor de man in de straat te veel werk. Chocoladeletters, het liefst onderstreept (grafisch een doodzonde*) in de Telegraaf consumeert sneller. Het nieuws in tien woorden, korps 172 punten, extra bold, hoeft niet per se de waarheid te bevatten. En zo worden we dom gehouden en we doen er geen klap tegen.

In Griekenland, Spanje, Portugal, Italië en Frankrijk lopen honderdduizenden te protesteren tegen de draconische en verlammende maatregelen, opgelegd door Merkel en consorten en hier in Nederland? He-le-maal niets!!!! Als er al eens incidenteel gestaakt wordt, bijvoorbeeld door buschauffeurs in de grote steden, die gek worden van de reorganisaties en overnames, wat heel zelden gebeurt, dan loopt Jan de Hollander te kankeren op de buschauffeurs, niet op hun werkgevers. Solidariteit? (Van Dale: so-li-da-ri-teit (de; v) 1 gevoel van een-zijn met anderen, saamhorigheid), te veel lettergrepen, lezen we niet, weten we niet, begrijpen we niet.

Dus: Mark Rutte blijft een grijns op zijn gezicht houden, Diederik Samsom denkt dat hij een socialer en beter Nederland bewerkstelligt, Blonde Greet telt zijn stemmenwinst, vooral door stemmen voor de neus van de SP weg te kapen, Alexander Pechtold heeft intussen het liberale gedachtengoed overgenomen van de VVD. We zijn lekker bezig met z'n allen.

Intussen hebben we 701.842 werklozen op het moment dat dit blog ontstaat, 8,5% van de beroepsbevolking. Moet een jonge werknemer van 25 jaar hoogstwaarschijnlijk werken totdat hij 71,5 jaar oud is en heeft hij een levensverwachting van op dit moment 77 jaar, als hij een man is en 81 jaar als het een vrouw betreft. Dus als je de mazzel hebt, dat je de gemiddelde levensverwachting haalt, mag je nog 5,5 jaar van je pensioen genieten. Gemiddeld kachel je de laatste drie jaar van je leven hard achteruit en consumeer je 80% van je zorgvraag in je leven. Ik weet het, ik ben een cijfertjes-freak.

Maar ik vraag me echt af, hoe lang het nog duurt voordat de bom barst hier in Nederland. Dat rauwe gevoel van achteren komt echt niet alleen van de aambeien. Uwes wordt genaaid en het wordt hoog tijd dat u zich dat realiseert.

Eén weekje met z'n allen vakantie nemen zonder toestemming van Den Haag, inclusief de middenstand en dat weekje dan nuttig gebruiken, en bedenken, hoe we dan weer een leefbare maatschappij voor ons zelf en voor elkaar kunnen creëren. Al is het alleen maar om deze grauwe sleur te doorbreken en de mensen aan de onderkant van de samenleving weer wat hoop te geven. Slecht voor de economie? Ja. Slecht voor de Nederlandse burger? Nee. Want de economie en het individuele belang van de werknemer zijn twee heel verschillende dingen en dat vergeet men nog wel eens. Welzijn en welstand moeten met elkaar in balans zijn, anders krijg je maatschappelijke onrust. Toch?

* Onderstreepte koppen in de krant. Het onderstrepen van tekst stamt uit de tijd van de mechanische typmachine. Deze hadden maar één lettertype en één korpshoogte, vet en/of cursief was ook niet mogelijk. Dus de enige manier om iets op te laten vallen was het onderstrepen. Vandaar dat onderstrepen voor een grafisch technicus / dtp-er "Not done" is. Het is immers dubbel! En een gigantische letter én moddervet én dan ook nog onderstrepen. Overkill en overdreven. Net als De Telegraaf en de VVD.

Vreselijke verhalen voor bij de koffie...... (1)

't Is de eerste maandag van de vakantie. Buiten schijnt de zon, temperatuur ergens in de twintig graden, maar je waait uit je hemd waar jezelf bij staat. In de tuin zijn hoveniers bezig met het gazon en dat maakt herrie. Dus ga ik maar weer eens bloggen. Toid leeje, zouden ze in West-Friesland (in Noord-Holland, boven de lijn Alkmaar-Hoorn) zeggen.

Shit-verhaal

Ik werkte als coach bij een vernieuwingsschool voor het voortgezet onderwijs in Leeuwarden. Op tijdelijke basis, ziekte-vervanging, voor alle duidelijkheid. Coach is een nette benaming voor onderwijs-assistent. Staat even geleerder. Een leraar was daar ook coach, maar had als toevoeging de titel tutor. Dus je had een tutor wiskunde, tutor mens en maatschappij, tutor Frans, Engels, Nederlands en ga zo maar door. Ik was gewoon coach met als verantwoordelijkheid, het aan de praat houden van de ict-middelen.

Op een goede ochtend, reed ik redelijk goed gehumeurd naar mijn werkje toe. Ik had een zeer geslaagde grote boodschap gedaan thuis, voordat ik in de auto stapte. Dat geeft aangename tintelingen, zowel fysiek als geestelijk. Tenminste, bij mij wel. Wat dat betreft ben ik zeer dicht bij mijn natuurlijke basis van oermens gebleven. Voor de rest heb ik ook net zoals iedere man een flacon deodorant en een scheerapparaat. Je moet niet overdrijven. Maar desalniettemin: Ik had zóóó verschrik-ke-lijk lekker gescheten, niet normaal meer. En dat wilde ik met de rest van de wereld delen.

De tutor mens en maatschappij was mijn eerste slachtoffer en naar aanleiding van zijn reactie van mijn blijde "boodschap" meteen het laatste. Maar daarover later meer. Mens en maatschappij is een jonge, gedreven leraar, vol met enthousiasme en commitment, zoals ze tegenwoordig zeggen. Tijdens zijn lessen geschiedenis, doet hij graag aan aanschouwelijk onderwijs. Gaat het over de Middelleeuwen dan komt hij opdraven als ridder, terugkerend van het slagveld, compleet met bebloed hoofd, doet hij gewoon. Een leraar die je je zou wensen als leerling in de brugklas, helemaal goed. Maar, zoals zo vaak met jonge onderwijsgevenden, nam hij zichzelf bijzonder serieus. Geen gevoel voor humor. En dan komt Jan Kamps, die net lekker thuis gescheten heeft en daarover gaarne wil vertellen. De geschiedenisles wordt dan een heel ander leermoment.

Ik liep over de gang van de eerste verdieping richting community-ruimte van de basisvorming. Que? Ja, je bent een vernieuwingsschool of je bent het niet. Maar je sloopt twee muren weg en je maakt van drie lokalen er één, heel erg rode vloerbedekking er in en je hebt een community-ruimte voor de basisvorming. Zo doe je dat. In de community-ruimte gaf Mens en maatschappij in zijn ridderkostuum een voorstelling over hoe het er in de Middeleeuwen aan toe ging. Ik kachelde quasi achteloos langs en zei om de drie passen: "Oeoeoeh, Oooooh!!!" Pakte wat boeken op om te verplaatsen en liep weer langs: "Oeoeoeh, Oooooh!!" en Mens en maatschappij vroeg plichtmatig geïnteresseerd, "Wilde je wat aan ons kwijt, Jan?" Gelukkig met mijn publiek stak ik direct van wal: "Ik heb drie kwartier terug, thuis wel zo heel verschrikkelijk lekker gescheten..... ik heb nu nog ontsluitings-weeën." Een aantal maanden later moest ik concurreren met een andere tijdelijke kracht voor een functie in het nieuwe schooljaar. Ik ben het niet geworden en ik ben er nog schijtziek van. Bovenstaand verhaal kán van invloed zijn geweest, maar dat weet ik niet zeker.