Vreselijke verhalen voor bij de koffie (3)

Moortje

Ik sta nog altijd met verbazing te kijken bij de basisscholen, voor aanvang schooltijd, aanvang middagpauze, einde middagpauze en einde schooltijd. Honderden moeders en vaders die hun kroost op komen halen of weg brengen naar school. Voor zover ik me kan herinneren hebben mijn ouders, lees mijn moeder me alleen de allereerste schooldag in de eerste klas van de kleuterschool en de lagere school gebracht en daarna werd ik geacht uit te kijken bij het oversteken en niet met vreemde mannen mee te gaan. Wel, boodschap duidelijk, ook toen ik net vier jaar oud was.

Tijden veranderd? Nou, in ieder geval de angst van de ouders van tegenwoordig. 't Zou bijvoorbeeld een hoop schelen met de drukte van het verkeer in de omgeving van de school als niet zoveel ouders hun kinderen met de auto zouden komen brengen of afhalen. Vreemde mannen met onzedelijke bedoelingen? Hm, had je in onze tijd ook, zo'n twee keer per jaar werd er eentje gepakt landelijk. Later bleek dat 99 procent van het seksueel misbruik van kinderen in de familie- en nabije kennissenkring plaats vond..... en vindt.

Als al die angsten ergens op gegrond waren vraag ik me wel eens af, hoe wij in Godsnaam groot zijn geworden. Ik werd er als zevenjarige ook op uit gestuurd om boodschappen te doen en kreeg rustig boodschappenlijstjes van, twee grote bloemkolen, een kilo worteltjes en vijf kilo vastkokende aardappelen. Hoe ik dat met mijn 28 kilo naar huis moest zien te krijgen werd niet over nagedacht. Werd je hard van.

Huisdieren hadden we ook. Aan sterilisatie en castratie werd geen geld uitgegeven en onze kat Moortje jongde elk jaar wel een twee of drie keer. De jongen werden door mijn vader, of moeder verzopen en daar stond ik met mijn giebel rustig bij te kijken. Net zoals bij het slachten van kippen, konijnen en ik heb ook regelmatig gezien hoe Slager Brasser in Velsen-Noord een varken of rund naar de andere wereld hielp ten behoeve van onze consumptie. Tere kinderzieltjes? Die bestonden nog niet. Sinterklaas was een engerd en Zwarte Piet zijn beul. Er werd regelmatig gedreigd door je liefhebbend ouderlijk paar met "als je niet opgepast heb ga je in de zak en krijg je met de roe en neemt Sinterklaas je mee naar Spanje en word je tot pepernootjes gemalen". Ik heb die dingen nooit meer gelust.....

Ik zal een jaar of tien, elf geweest zijn toen moeder het zoveelste nest van de poes Moortje helemaal zat was en mij opdroeg het beest naar het Kerbert-asiel te brengen in IJmuiden. Aan mijn oude heer werd zoiets niet gevraagd want die had een veel simpeler oplossing, die had moeder Poes rustig samen met haar jongen verzopen. Dat was mijn moeder toch iets te gortig dus ik moest dat beest maar naar het "gaskassie" brengen.

Mijn broer Ronald als twee-jarige met Moortje in de houdgreep.

't Is sowieso een rot eind lopen vanuit Velsen-Noord naar het Kerbertasiel, dat aan de Heerenduinweg ligt in IJmuiden. De Heerenduinen zijn de meest noordelijke duinen van het tegenwoordige Nationaal Park de Kennemer duinen. Maar toen had ik er helemaal een klus aan. Ten eerste had ik er helemaal geen zin in, je bouwt toch een band op met zo'n dier en ten tweede voelde het beest nattigheid en stribbelde knap tegen in de tas. Dus dat was de lange Pontweg af, het Spoorwegviaduct in IJmuiden-Oost onderdoor en de Noostraat in. Tegen die tijd liepen de tegenstrijdige gevoelens bij mij over. Ik had het niet meer.

Ik moest onze poes naar het "gaskassie" brengen, m'n woensdagmiddag was naar de vaantjes en ik moest ook nog een kolere-eind lopen. Ik keerde om en kwam weer in de buurt van het pontplein. Dat was toen nog niet zo'n aangeharkt geheel als tegenwoordig, er was nogal wat braakliggend land. Tegenwoordig zijn dat keurige toeleidingswegen richting veerterminal naar Newcastle, toen zandhopen en bremstruiken en een spoordijk van de nog bestaande spoorlijn naar station IJmuiden. En daar heb ik de tas open gemaakt en Moortje de vrijheid gegund.

Natuurlijk reed er op dat moment net een buurvrouw van ons op de fiets voorbij die dat zag en kreeg ik de volle laag dat ik een dierenbeul was. Ach...... 't verdiende niet de schoonheidsprijs wat ik deed, mea culpa, maar in mijn beleving was het nog altijd beter dan het "gaskassie".

Dit stukje is dus een soort van schuldbelijdenis aan alle Moortjes van de wereld en heeft voor mij een soort therapeutische functie. Scheelt weer een sessie bij een psycholoog die niet door de zorgpremie gedekt wordt.

Als ik dan de jeugd van tegenwoordig bezie, die opgroeit in een wereld die helemaal, maar dan ook helemaal wordt gladgestreken, dan vraag ik me af, hoe veel die zelfde wereld in duigen valt, als ze hun eerste aanmaning voor een te laat betaalde rekening krijgen.

Misschien kan ik tegen die tijd nog een late loopbaan beginnen als therapeutische uitlacher. Is dan vast behoefte aan en ik durf te wedden dat ik er goudgeld mee verdien.

Geen idee hoe het met Moortje is afgelopen. Misschien is dat maar het beste ook.