Boalserter Krampen

De laatste volle week van juni wordt het Heamielfeest in Bolsward gevierd. Woensdagavond de optocht, waarin de Heakeninginne en haar hofdames worden ingehaald, praalwagens, presentatie van volksdansgroepen all over the world. Donderdag wordt de Heamiel gehouden. Een feestmaaltijd, met een traditie die terug te voeren is naar het jaar kruik. Het komt er geloof ik op neer dat daarmee het binnenhalen van het hooi wordt gevierd. Een sterke maag is gewenst want men begint met brandewijn en de maaltijd bestaat onder andere uit boerenjongens, rijst met rozijnen, suikerbrood en dergelijke. Had ik al verteld dat dit een lunchmaaltijd is? In ieder geval heel geliefd bij de autochtone bevolking, Import, zoals ondergetekende en zijn echtgenote bezien dit dierbare tafereel in verwondering van een afstandje.

Verder is er op de donderdag een hele grote "Heamiel"-markt, zeg maar een jaarmarkt die zich over de hele binnenstad uitstrekt, je kunt er dan letterlijk over de koppen lopen en 's avonds is er een wielerronde. Vrijdag is er 's avonds een ringstekerij en "The night of the Heamiel"", jaja, waarin er in de meeste kroegen z.g. "levende muziek" is. Zaterdag is er het internationaal folkloristisch dansfestival met volksdansgroepen uit de hele wereld en een uitgebreid straatfestival. Dit jaar wordt de boel feestelijk afgesloten met een optreden van "De Dijk". Voorwaar een knappe feestweek.

Maar nu gaat Boalserter Maat even zeuren. Geef toe, u dacht al, waar blijft-ie. Achter het stadhuis staat een feesttent, neergezet door een horeca-ondernemer. 's Avonds wordt daar feest gevierd, ten minste.... ik neem maar aan dat het zo bedoeld is. Nu is het geval, dat mijn woning hemelsbreed misschien 100 meter achter het stadhuis staat, aan een lieflijk grachtje, heerlijk rustig....... de rest van het jaar, Anton Pieck decor, voor me het stadhuis uit zestienzoveel, achter me de grote of Sint Maartenskerk uit veertienzoveel en rechts de Sint Franciscuskerk uit de jaren dertig van de vorige eeuw.


We hadden het over de feesttent die is neergezet door een horeca-ondernemer. Het zal u niet verbazen, dat het zijn bedoeling is, om een slaatje te slaan uit de feestelijkheden en voor niet al te veel geld en een aanzienlijke hoeveelheid feestbier zijn er altijd wel lieden te lokken die menen te kunnen zingen en een instrument te kunnen bespelen.

Elk jaar het zelfde op woensdagavond. Een zogenaamde top veertig band. Alleen dan wel de top veertig van veertig jaar terug en dan met name de nummers die men tijdens de Arbeidsvitaminen (bestaat dat nog?) niet meer durft te spelen, omdat men ze net één keer te veel heeft laten horen en de disc-jockey van dienst bang is dat Nederland massaal met zijn radio gaat gooien. Wel, die nummers worden dan van pak 'm beet negen uur 's avonds tot ongeveer één uur, kwart over één gespeeld en gezongen. Althans, dat beelden de "performers" zich in. Werkelijk, het glazuur springt van je tanden (ja, ook als je een kunstgebit hebt) en dat alles, gebruik makend van de hinderwet-vergunning, die de gemeente zo royaal heeft toegekend.

Zo rond kwart voor één 's nachts komt de "Grand Final" met "Paradise by the dashboard light", "Bone Sera Signorina kiss me goodnight" van Louis Prima (gesneuveld bij de Slag op de Mookerhei in 1574) en "Ik kan het niet" oorspronkelijk van De Dijk. Dat laatste nummer slaat de spijker op de kop, maar dan is het voor ons, grijze koppies onder de klamme lappen ('t is gewoon doordeweeks weet u wel) al te laat. Ontroostbaar liggen we daar tot de volgende ochtend. Gebroken staan we op en hangen we de vlag uit ('t is feest weet u nog wel?) en gaan we naar de Heamiel-markt. En ja, dan is het net even te veel, die brandewijn, boerenjongens en de rijst met rozijnen. We wurgen er net aan een broodje kaas in.

Mij benieuwen, welke idioten ze vanavond tussen de schuifdeuren hebben weggerukt. Misschien dat we (mijn lief en ik) maar even naar de drogist rennen voor oordoppen. Een paar dagen is het afzien in een prachtig pand aan een idyllisch grachtje in een Fries marktstadje.