Inclusief hulpstukken

Mensen leven langer vandaag de dag. Dat probeert de regering en de Tweede Kamer ons wijs te maken om zo de leeftijd van de ouderdomsvoorziening naar boven bij te kunnen stellen. Als de PvdA dit gegeven bij de kabinetsonderhandelingen met de VVD als wisselgeld beschouwt, ren ik en met mij duizenden andere late babyboomers (geboortedatum vanaf 1948) vanaf 1 januari 2013 achter de feiten aan.

Een rekensom: ik ben van 14 december 1953. Vanaf 2013 wordt er elk jaar 1 maand bij de AOW-gerechtige leeftijd opgeteld en vanaf 2015 3 maanden. Ergo: op 14 december 2018 word ik 65 jaar en dan is de pensioengerechtigde leeftijd 66 jaar. Dat zou dus betekenen, dat ik vanaf 14 september 2019 AOW zou krijgen, ware het niet, dat in 2019 er nog 4 maanden bij komen en degenen die na 1 mei zijn geboren in 1953 er 8 maanden bij krijgen. Oftewel, ik ben pas op 14 augustus 2020 AOW-gerechtigd. Zie tabel hieronder. (Bron: NOS Nieuws).

Wanneer krijg ik AOW? De AOW-leeftijd gaat omhoog, van 65 naar 67 jaarGerard Stolk - Flickr / Creative Commons by-nc Toegevoegd: dinsdag 2 okt 2012, 18:38 Een van de maatregelen in het deelakkoord van de VVD en de PvdA is dat de AOW-leeftijd sneller omhoog gaat dan in het Vijfpartijenakkoord van afgelopen lente. In dat Vijfpartijenakkoord zou de AOW-leeftijd vanaf 2013 stapsgewijs stijgen naar 66 jaar in 2019 en 67 jaar in 2023. In het deelakkoord is komt de AOW-leeftijd al in 2018 op 66 jaar en al in 2021 op 67 jaar. Vanaf 1948 Bent u voor 1 januari 1948 geboren? Dan blijft uw AOW-leeftijd 65 jaar. Iedereen die op 1 januari 1948 of later is geboren, krijgt te maken met een hogere AOW-leeftijd. Wilt u weten met welke leeftijd wanneer u precies AOW krijgt? Bekijk het in de tabel hieronder. Aanvang Leeftijd Geboortedatum 2013 65 jaar en 1 maand Tussen 1 januari 1948 en 30 november 1948 2014 65 jaar en 2 maanden Tussen 1 december 1948 en 31 oktober 1949) 2015 65 jaar en 3 maanden Tussen 1 november 1949 en 30 september 1950 2016 65 jaar en 6 maanden Tussen 1 oktober 1950 en 30 juni 1951 2017 65 jaar en 9 maanden Tussen 1 juli 1951 en 31 maart 1952 2018 66 jaar Tussen 1 april 1952 en 31 december 1952 2019 66 jaar en 4 maanden Tussen 1 januari 1953 en 31 augustus 1953 2020 66 jaar en 8 maanden Tussen 1 september 1953 en 30 april 1954 2021 67 jaar Vanaf 1 mei 1954 en later Of de AOW-leeftijd na 2021 nog verder omhoog gaat, wordt pas later bepaald.

Mijn vader werd geboren op 26-12-1920 en overleed op 28 september 1981 aan long- en slokdarmkanker. Een snelle rekensom leert me, dat ik hem dus op 17 september 2014 zal overleven (Deo Volente, om maar eens gezwollen tekst te bezigen). En ja, mijn vader heeft voor Jan met de korte achternaam AOW-premie betaald.

Wat is er voor mij nu voor nodig om mijn vader te overleven? Tot nu toe het volgende: in 1998 een buikoperatie moeten ondergaan vanwege darmkanker, jaren onder controle gestaan, nu nog één keer in de drie, vier jaar een coloscopie (ja ja, slang in je reet). In 2008 werd duidelijk dat ik aan diabetes type 2 lijd en sinds 2009 spuit ik insuline. Vanwege de diabetes is mijn vaatstelsel aangetast met verregaande consequenties voor mijn bewegingsapparaat, oftewel, ik loop niet zo heel snel meer. Eind 2009 onderging ik een bypass, waarbij de bloedtoevoer naar mijn rechterbeen werd omgeleid via de bloedtoevoer van mijn linkerbeen, oftewel, ik loop nu de honderd meter in volle sprint in circa 90 seconden. O ja, ik heb ook nog scoleose, een vergroeiing van twee onderrugwervels, dus altijd pijn in mijn rug.

Ik slik: metformine (3 tabletten per dag, medicijn tegen diabetes), bloedverdunner (1 tablet per dag), statine (tegen te hoog cholesterol, 1 tablet per dag) en ramipril, tegen een te hoog eiwitgehalte in het bloed. Ik spuit: 3 x per dag kortdurende insuline voor elke maaltijd en 1 x per dag langdurende insuline.
Verdere ouderdomsverschijnselen (oftewel, de hulpstukken): bril (varifocus), gebitsprothesen, steunzolen. Ik gebruik bodylotion, tegen een droge huid en ik moet elke dag mijn voeten insmeren met voetencrème vanwege diabetische voet. Als diabeticus moet je ook nog elke twee maanden naar de pedicure.

Op 17 september 2014 geef ik een feestje, als ik het haal, want dat is dan best een prestatie om bij stil te staan, mijn vader overleven. We worden allemaal ouder, ondanks de politiek.

Hondje lopen (3)

Het besluit om weer over mijn omzwervingen met onze viervoetige huisvriendin te verhalen valt samen met een blik op mijn laatste blog. Daaronder staat een advertentie met de prozaïsche headline: "Last van harde ontlasting?" Shit. Krijg ik nog voor betaald ook, wel drie of vier cent per klik, dat wil zeggen, als u op de betreffende advertentie klikt. Iets in m'n onderbewustzijn zegt me, dat ik hier niet rijk van zal worden. Dus, om in de lijn van het verhaal tot nu toe te blijven, pak ik de poepschep, hang de hondenriem om (altijd al tegendraads geweest) en roep, "Lotje, plassie doen!", hetgeen een hoop gestommel ergens achter in het huis teweeg brengt en iets ruig-harigs met de staart in de krul komt aangestormd.

Ik heb de hondenriem om, Lotje niet.

We lopen de voordeur uit, de herfstige tuin in en via de centrale hal van het Sint Anthony Gasthuis, waar ons huisje deel van uit maakt, belanden we op de Nieuwmarkt. Lotje volgt trouw, na al die jaren vertrouwen we elkaar blind. Op het gevaar af, dat ik zo heel af en toe op zoek moet naar een hond, die halverwege de tocht voor zichzelf is begonnen. Maar zo als ik al zei, dat is heel af en toe en tot nu toe altijd zit ze, als ik dan weer bij huis aan kom, trouw te wachten voor de voordeur met een kop van, "Waar was je nou?" In de tussentijd heb ik tien keer kunnen uitleggen, waarom ik als een halve zoete door de stad loop met een hondenriem om m'n nek, zonder dat er een hond in de buurt is.

Lotje

Deze keer niets van dit alles, Lotje loopt in de doordeweekse modus en is van zins er een "gewoon" rondje van te maken. Dat komt goed uit, want de baas is er niet erg met zijn hoofd bij.

Op 11 september 2012 j.l. is ons vorig adres Broerestraat 5 en 5a gedwongen geveild in de WTC-expo te Leeuwarden. Ons eigen rampje. Het bieden stopte bij € 97.000,00 en het bleef angstvallig stil tijdens het "afmijnen", de hypotheekbank gunde het pand aan de bieder voor dat bedrag en ondergetekende en echtgenote gingen op dat moment voor 1,3 ton!!! de teil in. Daar word je wat ingetogen van, zal ik maar zeggen. Een week later zag ik het op de site van de makelaar waar ik het pand zelf in de verkoop had, alweer te koop staan voor € 139.000,00. Daar word je niet ingetogen van, maar dan krijg je hartgrondig de pest in, maar je kan er niets aan doen. Als je geschoren wordt, moet je stilzitten, is het oude gezegde. Op het moment dat dit stukje op geboerd wordt, is het 25 september, 14 dagen na "nine-eleven". We hebben nog niets gehoord over de volgende stappen voor wat betreft de restschuld aan de hypotheekbank (de RABO) en weten dus nog steeds niet waar we aan toe zijn.

Het meest waarschijnlijke is het volgende scenario: de hypotheekverstrekker vordert het bedrag aan de schuldenaar (ik zei de gek en zijn echtgenote), die vervolgens de schuldhulpverlening inschakelt. Dat betekent een jaar of vijf op een houtje bijten, zodat we zo rond onze AOW van alle ellende af hopen te zijn. Maar dit alles is nog steeds koffiedik kijken, we weten nog niets, geen nieuws uit Eindhoven tot nu toe. En dus loopt de baas te piekeren, blind vertrouwend dat de hond tijdens het uitlaten zich aan de regels houdt.

Gisteren heb ik me ziek gemeld, het loopt me over m'n schoenen. Het vrijwilligerswerk heb ik vorige week al tijdelijk gestaakt, voorlopig maar eerst eens de zaken op een rijtje zien te krijgen, dat kost moeite genoeg.

Inmiddels lopen we in de buurt van het busstation van Bolsward, waar een andere hoofdpijnveroorzaker aan het werk is. Een enorme hei-installatie drijft een stalen buis een twintig meter de grond in, waarna er beton in wordt gestort, vloeibare palen dus, althans........ tijdelijk. Er wordt een appartementen-complex gebouwd met drie woonlagen en op de begane grond een Aldi en wat andere zakelijke activiteiten. De lokatie kon niet ongelukkiger worden uitgezocht, precies dertig meter ten oosten van waar eens de Snekerpoort stond, vlak bij de restanten van het bolwerk, complete landschapsvervuiling heet dat. Niet dat het busstation met het aanpalend parkeerterrein nu zo'n geweldig uitzicht vormde, maar je keek tenminste nog een beetje van afstand naar het bolwerk, je hebt echt het idee, dat je een oud stadje binnen rijdt. Dat wordt door deze nieuwbouw behoorlijk verpest. Jammer.

De tocht gaat verder om het sportcomplex van Bolsward, bestaand uit vijf voetbalvelden, een ijs- annex skate-baan, twee korfbal-velden en een tenniscomplex, gelardeerd met wat "wandelgroen" en een paar volkstuintjes, bij elkaar zo'n 2500 meter wandeling. Uiteindelijk kom je via de Franekerpoort de stad weer in. Genoeg om je hoofd een beetje leeg te maken.

Dus wordt je thuis opgebeld door het UWV, dat graag wil weten waarom je je hebt ziek gemeld. Ik ga er maar een stukje over schrijven denk ik..........

Klein Leed (3)

't Was zondagavond ergens in 1971 of '72. De familie zat aan tafel, vader, moeder, oudste zoon (scribent), dochter, jongste zoon. Het avondeten op zondag, toen nog een sociale gebeurtenis, bedoeld als een gezellig samenzijn, moeder had vers suddervlees in de pan, luxe groente, (witlof, spruiten of bloemkool) en soep vooraf. Maar ja, kinderen in de aanvallige leeftijd, tussen de 12 en de 18 en een moeder die een nogal kort lontje heeft, in een heel klein huisje met een nog kleiner eetkamertje, betekent een explosieve situatie........

Geen idee wat er aan vooraf ging en waardoor de situatie ontstond, maar dat is met enige zekerheid vast het volgende. Broertje wil iets en moeder ziet het niet zitten, komt in de meeste gezinnen ongeveer vijf keer per dagdeel voor. Zinloze discussie volgt, want pleitbezorger is twaalf jaar en dan zoek je de grenzen van je speelveld op. Broertje houdt vol en de toon wordt aan beide kanten hoger, een teken dat de zaak gaat escaleren en dan volgt op een goed moment het traditionele, "Vader, zeg jij er nu eens iets van". Bij ons dient het "Vader" vervangen te worden door "Geert", want mijn moeder sprak mijn vader altijd bij zijn voornaam aan. Pa kwijt zich met weinig enthousiasme van zijn opvoedkundige taak met het obligate "Ronald, luister naar je moeder". Mijn vader kon maar één ding tegelijk en hij was eigenlijk bezig met eten, niet met opvoeden en recalcitrante nazaten te corrigeren. Bovendien hield hij niet van discussiëren, daarom vroegen we alleen in uiterste nood iets aan hem. Het antwoord op je vraag was ja of nee en daar werd nooit meer van afgeweken, flexibiliteit was een woord en begrip, dat hij niet kon spellen, laat staan toepassen. Wel zo makkelijk, je wist precies waar je aan toe was.

Maar goed, mijn broertje was twaalf en moest alle fouten, die mijn zus en ik al lang hadden gemaakt nog maken. Hoewel hij van de meeste getuige was geweest, was er niets van blijven hangen, daar was hij op het moment suprème gewoon nog niet aan toe. Evolutie noemen we dat. Dus de discussie werd met verve voortgezet, met uiteindelijk een woede aanval van moeder ter afsluiting, waarin zij met veel decibellen een, moet ik eerlijk bekennen, treffende karakter-analyse van mijn broertje gaf, in een staccato van felle, korte zinnen, eindigend met de dooddoener, "En je houdt er nu over op, het gebeurt niet!!!!!" Mijn broertje werd nog roder in zijn gezicht, dan hij door de opwinding al was, haalde diep adem en zei, heel afgemeten: "Ik mag dit eigenlijk niet zeggen, maar ik doet het toch!!!! TEE-ER-UU-TEE!!!!"

Vader, zus en ik, keken elkaar in een onderdeel van een seconde aan en doken tegelijk alle drie onder de tafel, worstelend met ademnood om niet in lachen uit te barsten. Dit, terwijl boven de tafel "In al sijn grauwelijckheit" een openbare terechtstelling plaatsvond die zijn gelijke niet meer had gehad sinds 9 juli 1584 toen Balthasar Gerards op de Grote Markt in Delft heel langzaam werd dood gefolterd vanwege zijn geslaagde aanslag op Willem van Oranje.

Moeders had geen breekbank nodig voor het radbraken, dat kon ze met haar blote handen wel af, ze had geen zwaard nodig om je hoofd af te hakken, ze trok gewoon je kop van je romp, dit alles onder het schelle roepen van "Hepjenou genoehoeg!!!!! Hepjenou genoehoeg!!!!?? (bis tot in de 5e macht). Als je overigens als deerniswekkend slachtoffer daar op bevestigend antwoordde, betekende dat niet het einde van de afstraffing. Dat "Hepjenou genoehoeg!!!!" had meer een begeleidende functie als een metronoom voor het tempo van de klappen op de stoffelijke resten van de veroordeelde.

Mijn moeder verstond het beroep van scherprechter in al zijn facetten. Scherprechters wisten door hun beroep een hoop over wondverzorging. Na de executie werden de treurige overblijfselen van mijn broertje met liefde weer aan elkaar verbonden en opgelapt. Hij loopt nog steeds rond als postbode in Alkmaar en een paar weken terug ben ik nog met hem naar AZ-Heerenveen geweest,  Overigens ook een treurspel.......