In de voetsporen van Jopie Huisman

Wilma en ik hebben een paar rustpunten in ons leven en één daarvan is, dat we chronisch gebrek aan financiële middelen hebben. Komt door de economische crisis, leeftijdsdiscriminatie en doordat de afstand naar de arbeidsmarkt daardoor steeds groter wordt, veroudert je opleiding. 't Is jammer, maar wel een feit en daar moet je mee leren leven.
Neemt niet weg, dat we wel eind juli leven, oftewel vakantietijd. Dus doen we net of we met vakantie zijn. Afgelopen zaterdag stond er een wandelroute om Workum heen in de Leeuwarder Courant, een kilometer of vier. Een mooie afstand voor de zondagmiddag. Investering: een kilometer of vijfentwintig autorijden (vice versa, dat dan weer wel) en vier Euro veertig voor twee flesjes bier op een terras. Budgetteren avant la lettre.

Zondagmiddag om een uur of twee werd de rugzak gevuld met appels en de tas van Wilma, Lotje aan de lijn en togen wij naar de parkeerplaats waar ons zwarte spaarvarken op wielen op ons wachtte. Na een klein kwartiertje belandden wij op het Noard in Workum (centrum) en parkeerden daar vlakbij de start van de geplande wandeling, tegenover het Jopie Huisman-museum, een steeg genaamd "De Tillefonne"

Start van de route, groezelige vinger, HEMA-horloge en aan de andere kant van de hondenriem Lotje (niet op de foto).

Na een meter of veertig beland je dan bij een smal bruggetje en een info-bord waarop staat dat dit een eeuwenoud "Tsjerkepad" (Kerkepad) is en er nog een stuk of zes bruggetjes zullen volgen en o ja, Honden niet toegestaan. Ik had net verteld aan mijn lief, dat er een jaar of wat geleden een artikel in de Leeuwarder Courant had gestaan, dat honden werden geweerd bij dit kerkepad omdat de uitwerpselen van deze huisdieren het gras zouden infecteren met allerlei narigheid en dat was niet goed voor het grazende vee. Workum hoort tot de gemeente Sudwest-Fryslan en die maakt gebruik van zogenaamde handhavings-ambtenaren om zondaars te beboeten en die werken van...... maandag t/m vrijdag kantoortijden. Juist. Wij besloten tot burgerlijke ongehoorzaamheid. In een vorig blog heb ik al eens uitgelegd dat Lotje haar behoefte niet doet, als zij is aangelijnd en zo werd de zaak opgelost.

Bruggetje over en je staat in het weiland en loopt over een één tegel breed pad door de groene zee. Mijn echtvriendin merkte fijntjes op dat er tussen het gras geen enkel ander soort vegetatie te bekennen was, allemaal weggespoten, overigens liep er ook geen vee, puur hooiproductie weiland dus. Of dat zo gezond is voor onze lopende melkfabrieken en shoarmabeesten, maar ja, de discrepantie tussen redelijk denkende mensen en de politiek – in dit geval de lokale –, waar de landbouwlobby van het CDA nog steeds een aardige koevoet tussen de deur blijkt te hebben. De logica is weer eens ver te zoeken.

Gras en niks anders dan dat, op de achtergrond de stompe kerktoren van Workum.

Na een minuut of tien waren we halverwege tussen Workum en de Makkumer Dijk en zo drie bruggetjes verder, aan het weer mankeerde niets en we genoten van het authentieke uitzicht, heel dierbaar en 't is dat we onze smartphones bij ons hadden anders waren we helemaal één met de natuur, voor zo ver je daar van kunt spreken in dit landschap waarin elk grassprietje recht was gedrild. De tranen welden bij me op, maar dat kan ook door de leeftijd komen en de wind die waaide, want dan tranen mijn ogen ook. De onzekerheden stapelen zich maar op, naarmate de jaren vorderen.

Bruggetje midden in het weiland met op de achtergrond dagjesmensen, die de Leeuwarder Courant ook lezen.

Uiteindelijk belandden we op de Makkumer dijk, het hoofdmenu van de wandeling en liepen richting IJsselmeerdijk en de haven van Workum, pak 'm beet een kilometer of twee. In het begin liepen we enthousiast boven op de dijk, laverend om de schapen keutels heen (zij wel, Lotje niet) met links en rechts een prachtig uitzicht over het Friese land (heel groen, met sloten en af en toe een boerderij), maar al vlot maakten we kennis met de in de Nederlanden wel meer voorkomende drang om overal een hek omheen te plaatsen, gelardeerd met prikkeldraad. Dus gingen we over de weg verder om uiteindelijk bij de haven van Workum uit te komen, daar liggen voornamelijk zeiljachten en staat een zogenaamde "leugenbank", dat is een bank waar de lokale niet werkzame bevolking (meestal oudere mannen) elkaar bezig houdt met niet noodzakelijkerwijs waar gebeurde verhalen. Van daar was het niet ver meer naar het centrum van Workum, waar wij op een terras nog even genoten van een pilsje. Je hoeft niet per se naar de Stille Zuidzee met een cruiseschip om het vakantiegevoel op te roepen. Het leven kan in al zijn eenvoud zo prachtig zijn.

Alleen Lotje vond er geen ruk aan, aangelijnd lopen, dat is niet haar grootste liefhebberij en in dat geval "Life is a bitch" en dat is in Lotje's geval de waarheid als een koe...... Tot zover mijn agrarische bespiegelingen van deze week, terug naar de studio in Bussum......

Hondje lopen (2)

't Is na elven 's ochtends en bloed verziekend heet! Lotje heeft recht op een tour langs Bolswards' dreven. Mijn planning is nooit gelukkig, ik doe altijd alles in de verkeerde volgorde, chronisch! Dus dat betekent afzien in het aanschijns van de schroeiende koperen ploert. Lotje sjokt geduldig achter de man aan, die haar elke avond voedt en vindt dat hij daarom recht heeft op de titel "baasje". Als ze schoenen aan zou hebben, dan hing haar tong op haar schoenen. Ik heb wel schoenen aan en daar voel en hoor ik een licht soppend geluid. Gelukkig is de afstand schoenen neus zo'n 190 cm en is mijn reukorgaan ernstig mishandeld door 40 jaar zware Van Nelle, dus ruik ik er niets van.

Op het hofje staat één van de oude buurvrouwen (we hebben alleen maar oude buurvrouwen, gemiddeld achter in de zeventig schat ik en dan halen wij de leeftijd nog omlaag) onkruid tussen de tegels los te peuteren aan de schaduwzijde van haar huisje. 't Is een rijzig mensch en zomers gekleed en verdomd lenig voor haar leeftijd, ze staat met de knieën recht tussen de tegels te wroeten. Helaas heeft ze een iets te ruim vallend bloesje aan en kijk ik rechtstreeks in wat rest van wat eens een decolleté moet zijn geweest. Hormoon onderdrukkend, echt waar.....  Mijn fantasie is redelijk grenzeloos en ik ben een beelddenker. Binnen tien meter lopen heb ik daarom deze theorie ontwikkeld. Door mensen van haar leeftijd is het leren pakje en het zweepje ontwikkeld. Vroeger mocht je als echtgenoot op sex hopen en nu moet je, desnoods onder dwang. Blauw pilletje erbij en moeders een boerka aan en gaan met die banaan (want zo zien die dingen er als de leeftijd vordert ook een beetje uit, niet alleen je rug wordt krom hoor). Boalserter Maat prijst zich gelukkig met zijn echtgenote, een kleine frèle vrouw, die goed op haar figuur let. Gelukkig in de liefde, dat wel.

Zodra we in de buurt komen van straten, waar ook auto's mogen rijden, lijn ik Lotje aan. Niet omdat ik haar niet vertrouw, maar er rijden "handhavings-ambtenaren" van de gemeente Sudwest-Fryslân rond en een hond die niet aangelijnd wordt betrapt, vergt een investering van 85 Euro van de man, die zich baasje meent te moeten noemen. Lotje is zo afgericht, dat ze alleen haar behoefte doet, als ze los loopt.
Dat leer je haar moeilijk af, 't dier is inmiddels de tien jaar gepasseerd en dat leer je niet zo snel meer wat nieuws aan. Zodra we buiten de doorgaande routes zijn, laat ik Lotje weer los. Rustig kachelt ze achter me aan, de Griekse start zit er nog steeds in, met de zon vol op je kruin moet je je niet al te druk maken en ze wandelt van schaduw naar schaduw. Overigens zijn we er nog niet zo lang geleden achter gekomen dat Lotje een Picardische Herdershond is.
Een aantal weken terug lag er een kapitaal charterjacht aan de passantensteiger, gehuurd door Zwitserse toeristen. Die hadden net zo'n exemplaar als Lotje bij zich, een reu, dus wat groter en allebei de oren rechtop. Deze mensen hadden de papieren van hun hond bij zich en het bleek om een Picardische Herdershond te gaan, een oeroud ras, afkomstig dus uit Noord-Frankrijk. Er bleken er wereldwijd nog zo'n 3.500 rond te lopen, waarvan hooguit 100 in Nederland. Google er maar eens naar, je ziet echt familie van Lotje voorbij komen.

We maken er vandaag niet zo'n lange tocht van, veel te warm, vanavond maken we de kilometers wel.

Klein leed (2)

Onderstaande anekdote speelde zich meer dan 10 jaar geleden af, dus nog voor de tijd van USB-sticks en snel internet. we woonden nog in Alkmaar en we zaten met z'n drieën aan de koffie, mijn echtvriendin, schoonzuster  en scribent. De telefoon ging:

"Hallo met mij, ik moet een verslag op diskette zetten en het lukt niet. Ik krijg elke keer de melding – schijf beveiligd tegen schrijven – en ik word er een beetje gek van."

– Ook goedemiddag toegewenst, alles goed met u? –

"Jaja, sorry hoor, maar ik raak daar zo opgefokt van".

– In de linker bovenhoek van de diskette zal wel een vierkant gaatje zijn, schat ik zo? –

"Even kijken, diskette uit de computer, ja klopt".

– Nou, dat gaatje moet dicht, dan kun je er weer bestanden opzetten. –

"Oké, blijf even aan de lijn".

Hoop herrie op de achtergrond gedurende een paar minuten, begeleid met het Onze Vader, maar dan achterste voren.

– Mijn God, die druiloor is met schaar en plakband in de weer, wedden? –

De dames stikten zowat van de lach, maar durfden het gas niet open te zetten, bang dat de ploeteraar aan  de andere kant van de lijn het zou waarnemen.

"Kutzooi, m'n plakband zit dertig keer in de knoop, ik heb niet meer en m'n schaar is bot, ik ben er helemaal klaar mee, ik koop wel een nieuwe diskette".

– M'n lieve man, wat dacht je er van om dat schuifje te gebruiken onder dat gaatje, dat werkt echt beter hoor! –

Nu volgde een hele lawaaiige versie van het Onze Vader, nu niet alleen achterste voren, maar ook nog in het Neder-Sanskriet. Heel knap, geen enkele herhaling, geen stotteren, haarzuiver. Aan mijn kant zeer rode hoofden en ook heel luidruchtige uitingen van opperste vrolijkheid.

Ik veranderde er niet van. Maakte zoiets dagelijks mee, je bent ict-er of je bent het niet.......

Dan moeten jullie het zelf maar weten.....

Ik lees net in m'n inbox en uit de reacties dat de OGBA (Oude Geiten en Bokken Appèl) het niet gaat worden (zie vorige blog "Oprichting OGBA). In de berichtgeving van Nu.nl staat dat de VVD en de SP evenveel zetels hebben in de peiling. Dat betekent voor mij zoveel als een verdeling in stemgerechtigd Nederland van eenderde  "'t Gaat mij wel goed en als het jou niet goed gaat, dan is dat mooi jouw probleem" (de VVD-stemmer) en eenderde "Emiel moet het gaan doen, want de rest van politiek Nederland wil het politiek landschap "moderniseren" wat zoveel wil zeggen als alle sociale verworvenheden afbreken" (de SP-stemmer) en de laatste derde "Of je nou door de hond of door de kat gebeten wordt maakt niets uit, ik stem niet meer of ik blijf CDA of PvdA stemmen, kortom ik ben een compromis-Truus of -Jaap".

Mismoedig stel ik vast, dat alle voortekenen lijken te wijzen op een tweede termijn van "Vrolijke Frans" Mark Rutte en "de gewone vrouw/man" in Nederland blijkbaar masochistische trekjes vertoont. "Sla me, sla me.......   Òòòòòòh sla me, want ik ben zo murw gebeukt, dat ik het lekker ga vinden".

Nederland verdient straf en daar zorgen we zelf voor als we rechts "het karwei af laten maken" om een term uit een ver en duister verleden te gebruiken.

Hoe zou dat toch komen? Door slecht geschiedenis-onderwijs of zo? We herinneren ons de fouten uit het verleden niet meer? Of men maakt er selectief gebruik van zoals Greet dat nu weer doet door te beloven het "kwartje van Kok" (Godbetert een maatregel uit 1992!!!) terug te geven, nu omgerekend 11,25 Eurocent. Ja, daar redden we onze huishoudportemonnee mee, maar niet heus.

En dus gaan we verder met navel staren, de schuld van de crisis aan de allochtoon of de landen in Zuid-Europa geven en niet ons eigen gedrag te beschouwen, dat er voor zorgt dat iemand als Blonde Greet een podium krijgt en daar bijzonder handig gebruik van maakt en zo de aandacht van de echte problematiek af leidt.

Dat heeft er al toe geleidt dat we sinds deze week van onze regering er een twee jaar langere levensverwachting bij hebben gekregen, maar rust roest, dus moeten we ook twee jaar langer werken. Of de werkgever nu op die door de politiek gefrustreerde baby-boomer zit te wachten of niet, dat is negatief geleuter en daar moeten we vooral van weg kijken.

Heel banaal, maar af en toe zou ik best een kutje in m'n nek willen hebben, dan liet ik me een hersenschudding n........

Oprichting OGBA

De snelle verhoging van de AOW-leeftijd schijnt bijna onafwendbaar te zijn. Alleen de SP en de partij van Henk en Ingrid zijn nog tegen. Hoewel, Emiel Roemer heeft tijdens het congres aangegeven te willen regeren en juist het AOW-punt werd aangehaald als voorbeeld, waarin men (men is dus de SP) wel naar een compromis zou willen zoeken, lees: het akkoord tussen werkgevers en werknemers om de AOW pas in 2020 te verhogen naar 66 is wat de SP betreft, nu het hoogst haalbare. Wat het woord van Wilde Greet waard is, hebben we tijdens de vorming van het nu demissionaire kabinet wel gemerkt. De AOW-leeftijd was het eerste "harde" punt dat sneuvelde, naar ik meen vijftien seconden na de opening van de onderhandelingen.


Niets menselijks is mij vreemd, en ik verklaar schaamteloos, dat wat ik nu allemaal ga betogen, zeer zeker ook te maken heeft met eigen belang. Dit gezegd hebbende, verklaar ik al mijn bedoelingen tot de hoogste graad van zuiverheid, u zijt gewaarschuwd!!

Ik heb er al eens een regel of 25 over geschreven, o.a. in één van mijn eerste blogs "De AOW van 65 naar 67 jaar. Een cynische rekensom?" geplaatst op 29 mei 2010. Kort samengevat: de verhoging van de AOW-leeftijd is het gevolg van een econometrische berekening. Men heeft in het begin van deze eeuw berekend, dat de gemiddelde man van 40 jaar oud een kans van 1 op 6 heeft, dat hij de 65 jaar niet haalt. Dat betekent, 16,66 procent van de werkende bevolking (sorry dames, het model ging nog uit van het kostwinnersprincipe) claimt de AOW niet. Wanneer de AOW-leeftijd wordt verhoogd naar 67 jaar, dan wordt die zelfde kansberekening nog veel gunstiger voor de uitbetaler van de AOW (uitvoerende instantie, de Sociale Verzekerings Bank oftewel Het Rijk). Dan blijkt dat 1 op 5 van die mannen van 40 jaar de 67 niet haalt en dat betekent dus dat 20 procent van de werkende bevolking (en ik tel de dames er gemakshalve gewoon bij, die leven per slot van rekening net zo ongezond als wij, de vermeende heren der schepping) de AOW niet claimt. Zo, dat scheelt mooi een aardige stuiver op het begrotingstekort. Met dit cynisme worden wij vanuit Den Haag bestuurd.

Ondergetekende behoort tot de Baby Boom generatie, weliswaar de achterhoede (geboren in 1953), maar toch. Wanneer de Lente-coalitie (voorheen de Kunduz-coalitie) zijn of haar zin krijgt, ben ik ernstig de Sjaak en trek ik pas vanaf 14 december 2019 van Drees en da's een jaar later dan waar ik een paar maanden terug nog op rekende. Rekensommetje: In 2013, 14 en 15 komt er 1 maand bij de AOW-leeftijd, in 2016, 17 en 18 2 maanden en in 2019 wordt de leeftijd gewoon 66 jaar. Ik ben van 14 december 1953 en wordt op 14 december 2018 65 jaar, vanaf 2013 wordt die leeftijd met stukjes en beetjes dus verhoogd en op 14 december 2018 is dat dus 65 jaar en 9 maanden. Dat wordt ik pas op 14 september 2019, maar in dat jaar wordt de AOW-leeftijd verhoogd naar 66 jaar. In mijn geval betekent dat dus 1 jaar bijstand extra. Dat wordt betaald door de lokale overheden en niet door Den Haag. 't Is wel vestzak/broekzak, maar zo mag je niet denken. Zo kan ik ook bezuinigen. Kortom, vandaar dat rauwe gevoel van achteren.

Zoals ik al zei, niet geheel vrij van eigen belang, dit stukje, maar iedereen wordt dus genaaid. De politiek hanteert de volgende mantra, "als je het maar vaak genoeg achter elkaar zegt, we worden allemaal ouder en daarom moeten we langer werken", dan ga je het nog geloven ook. Komt-ie weer met z'n statistieken. Sinds de jaren 50, toen de ouderdomsvoorziening werd ingevoerd, halen meer werkende mensen de 65, dat is een feit. Maar de stijging van de gemiddelde leeftijd boven de 65 is maar 3 procent ten opzichte van die tijd en dat wordt er niet bij verteld en dat is ook een feit.

Daarom denk ik dat we een nieuwe politieke partij moeten oprichten: De OGBA (Oude Geiten en Bokken Appèl). Belangrijkste verkiezingspunt, de handhaving van de AOW-leeftijd op 65.
Ja hoor Kamps, een one-issue partij, daar zitten we op te wachten. Mee eens, maar zodra we onze pak 'm beet 15 Kamerzetels binnen hebben haken we aan bij de lijstverbinding SP/PvdA met als voorwaarde voor ons meedoen, die malle verhoging van de AOW-leeftijd van tafel.

Te links? Waarom leest u mijn blog dan? Wist u toch wel, dat ik belijdend lidmaat ben van de Linkse Kerk?

Denkt u ook als ik? Mail me dan: j.kamps@home.nl. Zodra we pak 'm beet 800 à 1000 mailadressen bij elkaar hebben, ondernemen we actie en gaan we de Paasheuvel weer veroveren, start de grasmaaiers maar alvast. Soms zou ik willen, dat ik wat zou kunnen doen. Kamps for minister-president. Ik garandeer je in ieder geval dat je met mij kan lachen.........

Geen kinderwens

In mijn profiel heb ik hier al een paar woorden aan gewijd. In mijn verhalen komen regelmatig kinderen en kleinkinderen voorbij, maar ik ben niet de natuurlijke vader. Het leven is een aaneenschakeling van keuzes maken en in het begin van mijn "zelfstandige carrière" waren dat vaak turbulente keuzes. Kort door de bocht is dat de reden waarom ik mijn genen niet heb doorgegeven.

Uiteraard is de mogelijkheid tot het verwekken van nageslacht diverse keren voorbij gekomen, maar dan sloeg de twijfel bij mij toe. Echt waar, ik dacht daar over na. Zou ik wel een goede vader zijn? Mijn vader en al zijn broers waren vrij jong gestorven en vrijwel allemaal door een of andere vorm van kanker, en hoewel je toen nog geen dna-test kon laten doen om de kansen op dat soort ziektes in te schatten, hield ik toch rekening met de mogelijkheid dat ik eventueel nageslacht zou opzadelen met genetisch bepaalde ongemakken en karaktertrekken.

Waarom deed ik zo moeilijk? Een heleboel mannen associeerden de kinderwens van hun dame (jawel dames, ik denk dat de kinderwens in meerderheid wordt uitgesproken door jullie) met een keertje flink van bil gaan. Zo primitief zitten de "heren der schepping" nu eenmaal in elkaar. Wel, ik niet. Dat wil zeggen, van bil gaan, prima, maar de eventuele consequenties, een kind, nou nee. Als de vrucht niet zoet genoeg smaakt, kun je hem zo moeilijk terug stoppen, nietwaar? En postnatale abortus is gelukkig hoogst illegaal.

Nu ga ik me op glad ijs begeven en proberen mijn eigen psyche te doorgronden. Ik heb daar niet voor geleerd en al mijn beweringen hierna (trouwens, ook hiervoor) mogen niet serieus genomen worden.

Destijds (lang, lang geleden, toen ik achter in de twintig was) kregen mijn partner van dat ogenblik en ik regelmatig de vraag voorgeschoteld, wanneer wij nu eens aan kinderen zouden beginnen. En ook leeftijdgenoten benadrukten dat, vooral door zichzelf voort te planten. Ik herinner me nog, dat mijn zus en haar man op een zondagochtend bij ons op de koffie kwamen en bij het tweede kopje trots verkondigden dat ze "bezig waren voor een kind". Geschrokken reageerde ik: "Nee toch, je bent hier koffie aan het drinken". Daarmee brak ik een begin van een mij niet welgevallige conversatie af met een heel flauw grapje.
Ik verklaarde dat in die tijd vooral met opmerkingen als: "Als wij kinderen willen, dan willen we dat het ze aan niets ontbreekt en daar hebben we op dit moment de middelen niet voor" en refererend aan de Koude Oorlog, die op dat moment nog woedde, "'t Zijn barre tijden, wat doe je zo'n kind aan".

Als ik heel eerlijk ben was het gewoon de angst, dat ik met het vaderschap mijn jeugd verloor en wilde ik de verantwoordelijkheid, die zoiets met zich meebrengt niet onder ogen zien.

Toen ik later de liefde van mijn leven ontmoette loste dat "probleem" zich vanzelf op. Zij was al moeder van twee jongetjes. Zodoende nam ik de rol aan van "stiefvader", naar beste kunnen en beste eer en geweten. Overigens, terugkijkend op mijn rol als opvoeder, geloof ik vast, dat daar meer talent voor nodig is, dan dat ik bezit.

Maar kindertjes....... Dat is weer een heel ander verhaal.

Funeraire tic

Tegenwoordig worden mensen op scholen onderverdeeld in beelddenkers en tekstdenkers. Handig, kun je je onderwijs op aanpassen. Beelddenkers moet je iets voordoen of laten zien en tekstdenkers kun je theoretisch onderwijzen. Ik zat op school voor de Mammoetwet, die nu al jaren geschiedenis is en we minstens vijf tijdperken verder zijn. Ik heb op de kleuterschool gezeten (was toen nog niet verplicht), op de lagere school (tegenwoordig de basisschool) en op de ULO (voortgezet onderwijs, letterlijk vertaald Uitgebreid Lager Onderwijs, te vergelijken met VMBO Theoretische Leerweg, maar daar doe je het eigenlijk mee tekort). Het systeem schiftte toen al veel eerder, je had goede leerlingen en slechte leerlingen, aan tekstdenkers en beelddenkers had nog niemand gedacht, sterker, iemand met dyslexie of dyscalculie was gewoon dom. Voor beelddenkers had men wel een benaming zonder dat die associatie nu met beelddenken (want dat bestond nog niet, net zomin als homo's en lesbiennes) werd gelegd. Een beelddenker werd toen een dromer genoemd.

Opa van moeders kant overleed toen ik vijf jaar oud was, de oma's van beide kanten heb ik nooit meegemaakt. Hij overleed op 4 juni 1959 aan een hartstilstand in het bejaardentehuis waar hij verbleef, bovenaan de trap en rolde dus met grof geweld naar beneden. Moet indruk hebben gemaakt, want de man was 2 meter 16!! In ieder geval was de procedure ongeveer hetzelfde als tegenwoordig, er diende een uitvaart plaats te vinden en aldus geschiedde. Uiteraard zonder de aanwezigheid van de vijfjarige Jan Kamps en zijn driejarige zusje. Ook de neefjes en nichtjes mochten niet komen. Kinderen werden buiten dat soort feestelijkheden gehouden, zoals overigens de meeste andere evenementen. Kinderen waren wel gewenst, maar dienden niet in de weg te lopen, scheelde ook weer uitleg na moeilijke vragen.... toch?
Die vragen stelde ik toch wel en daar werd enigszins korzelig en kort op geantwoord. Hoe gaat dat, begraven? "Opa ligt in een kist en die wordt na een kerkdienst op de begraafplaats in de grond begraven". Maar dan ligt opa in het donker en krijgt hij het het benauwd? "Als je dood bent, voel je niets meer en zie je niets meer, dan ben je er niet meer, er ligt alleen maar een omhulsel, net een dode kat, maar dan met z'n pak aan". Kijk, daar kon ik wat mee, een dode kat had ik wel eens ervaren, verzopen in een sloot. Maar waarom stoppen ze hem dan in de grond? "Moet wel, want een lijk vergaat, tot ontbinding overgaan noemen ze dat en dat ruikt niet bepaald prettig en na een paar jaar zijn er alleen nog maar botten over".

Schrijver dezes was een beelddenker, al bestonden die toen nog niet en fantaseerde een hele rij treurende mensen op een kerkhof, rondom een kist, waarin een enorm bot (in de vorm zoals je wel bij de slager zag) lag. Hoe een lange stakerige oude man binnen een paar dagen kon worden getransformeerd tot een enorm soepbeen, dat sloeg ik over, daar is de kindergeest flexibel genoeg voor.
Een aantal jaar later zag ik door de spijlen van het hek rond het parochiekerkhof van de plaatselijke Rooms Katholieke kerk mijn eerste uitvaart, met de toen nog in het Latijn uitgevoerde rites en Gregoriaanse gezangen, gezongen door weerbarstige stemmen van gepensioneerde Hoogoven-medewerkers. Het monotone gezang van de oude mannen in zwarte kostuums, die achter de in vol ornaat uitgedoste priester en misdienaren liepen met daarachter een zwarte baar met een langwerpige doosachtige kist onder een zwart kleed, gedragen door een zestal mannen met hoge hoed, het ging mijn stoutste verwachtingen te boven en ik heb er dagenlang niet van geslapen.

Ongeveer in dezelfde periode ging er iemand in de buurt dood. Mijn moeder ging af en toe met deze mensen om en ging de weduwe condoleren en daar werd 's avonds onder het eten uitgebreid verslag van gedaan met de obligate opmerking, "Hij lag er mooi bij hoor". En vervolgens: "buurman wordt overmorgen gecremeerd". TILT! "Ge-wat?!" "Wel, hij wordt overmorgen op Westerveld gecremeerd..... in het crematorium". Ik vroeg mijn moeder om uitleg en kwam er na wat heen en weer vragen achter, dat cremeren het zelfde was als verbranden. Dat deden ze in het crematorium, een gebouw dat op de begraafplaats Westerveld in Driehuis stond, boven op een duin. Als je bij de veerpont van Velsen naar de overkant van het kanaal keek, zag je het op afstand (hemelsbreed een kilometer of 3) boven de bomen die de Kennemer duinen markeerden, liggen.
Dit soort verklaringen zijn zeer verwarrend voor beelddenkers. Visioenen van zwartgeblakerde soepbenen spookten door mijn hoofd en verschillende keren, wanneer wij van Velsen-Noord naar Haarlem fietsten, langs de Driehuizer Kerkweg, zag ik zwarte, soms bruinige rook kringelen uit één van de lange schoorstenen van het crematorium. Iets wat regelmatig in nachtmerries bij me langs kwam.

Later wordt je door voortschrijdend inzicht natuurlijk wijzer en tijdens het program des levens ontvalt je wel eens iemand en zodoende werden mijn visioenen genuanceerder. Mijn eerste officiële begrafenis maakte ik mee rond mijn twaalfde jaar en mijn eerste overledene zag ik pak 'm beet een jaar later. Toen ik een jaar of zestien, zeventien was kwam ik voor het eerst in de aula van het crematorium en was ik vol bewondering en onder de indruk van de grandeur van het in de Jugendstil-periode gebouwde architectonische hoogstandje, dat eerst zo sinister en afstotend vanaf zijn hoge duin stond te zijn.
Van leeftijdgenoten, die met mij op de roeivereniging in IJmuiden zaten en in Driehuis woonden, hoorde ik, dat het af en toe geen onverdeeld genoegen was om in de buurt van een crematorium te wonen, vooral niet als het windstil was en de rook en de daarbij horende geuren vanaf het crematorium neerdaalden. Nu zijn de ovens voorzien van windverhitters en lopen de temperaturen op tot zo'n duizend graden en in combinatie met een heleboel filters ruik je er niets meer van, maar toen werd je nog letterlijk en figuurlijk opgestookt. Tijden veranderen.

Naarmate ik ouder werd heeft alles zijn min of meer normale plek in mijn leven gekregen, maar mijn belangstelling voor funeraire gewoonten, begraafplaatsen en crematoria is gebleven. Als lezer van de Leeuwarder Courant wordt ik maar wat verwend met wekelijks vele pagina's overlijdensadvertenties. Friezen houden daar van, niet alleen van de nabestaanden, maar ook van de buren, sportverenigingen, werkgevers en vage kennissen, iedereen krijgt minstens vijf advertenties en nog een stuk of twee, drie naijlend in de daar op volgende dagen. Als je maar drie overlijdensadvertenties van je geliefde overledene in de krant ziet, dan zit het niet goed met zijn of haar populariteit.

In 2003 overleed mijn moeder en die had voor cremeren gekozen, nou ja, we hadden haar er min of meer om moeten vragen. Iets waarover mijn moeder niet wilde praten. "Wil je me dood hebben dan?" "Nee moe, maar we willen wel graag weten wat je wilt, begraven of cremeren?" Mijn moeder gaf weer een van haar onvergetelijke antwoorden: "Stop maar een eind worst in m'n reet, dan slepen de honden me wel weg".
Wij van Kamps, wij zijn geduldig volk, we lachen er niet eens meer om, maar met enige zachte drang wisten wij haar laatste wensen toch te ontlokken.

De dochter van mijn broer heeft een Antilliaanse moeder en die had de uitvaart van haar andere grootouders in Venezuela meegemaakt. Daar is de grande finale van een crematie het schuiven van de kist in de brandende oven. Hier wordt daar heel besmuikt mee om gegaan. Maar al te vaak heb ik meegemaakt dat de kist op het graf bleef staan of in het crematorium op de lift. Het laatste stukje afscheid konden de betreffende nabestaanden niet aan en men liet dat liever over aan het personeel als iedereen was vertrokken. Dwaal weer af. Mijn nichtje vroeg of het mogelijk was, dat wij bij het moment konden zijn waarop de kist in de oven zou worden geschoven. Mijn broer heeft het crematorium gebeld en informatie ingewonnen. Zodoende waren wij een vier dagen later met zes personen in de ovenruimte aanwezig, toen mijn moeder in de brandende oven werd geschoven. De rest van de familie en bekenden begonnen toen aan hun tweede kop koffie in de koffiekamer.

Nee, er worden niet meerdere personen tegelijk gecremeerd, zou niet eens plaats voor zijn in zo'n oven. Nee, het lijk wordt niet uit de kist gehaald, de kist gaat gewoon mee de oven in. Misschien iets om over na te denken als je zo'n kist aanschaft. Mijn moeder had een hele dure kist, zonde van het geld, op de keeper beschouwd. Ja, de overledene wordt met respect behandeld, Radio 538 staat niet aan beneden. Ja, het is godsgruwelijk heet in de buurt van zo'n oven. Respect voor het personeel, die met een soortement van laadschop de kist in de oven schuiven. Na het inschuiven van de kist sloot onmiddellijk het luik van de oven. Einde voorstelling, een kist valt binnen 20 seconden door de hitte uit elkaar, kan me niet voorstellen dat iemand daar belangstelling voor heeft.

Inmiddels woon ik al een jaar of tien in Bolsward en heb ik de lokale begraafplaats al verschillende keren bezocht. Nog een echte ouderwetse dodenakker met een smeedijzeren poort met aan weerszijden twee doodshoofden op de palen van het toegangshek.

Wat er met mijn resten moet gebeuren als het zover is? Zachtjes klinkt er een echo uit het verleden..... "Stop maar een eind worst in m'n reet, dan........."

Het verkiezingsprogramma van Wilde Geert

Vanochtend stak er weer een storm op in een glas water. De PVV kwam naar buiten met het verkiezingsprogramma en twee leden van de fractie maakten zich op ongeveer hetzelfde moment schuldig aan desertie. Geert bleek de dienst uit te maken in de partij, waren ze achter gekomen en wat zij zelf aan gedachtengoed meenden te hebben deed niet ter zake. Ja, als je zelfs de Telegraaf (spoelt mond) niet leest, dan kom je overal te laat achter.

Geluk bij een ongeluk was, dat zij hun kamerzetels tot en met de verkiezingen wensten te behouden, vooral om de wereld kond te doen, dat Geert de weg kwijt is. Ik weet het, ik weet het, hij is al jaren van het paadje af, maar zoals ik al zei, zelfs ex-PVV fractieleden worden overvallen door voortschrijdend inzicht. Positief....... toch?

Het verkiezingsprogramma van de PVV maakt de indruk op een bierviltje te zijn neer gekalkt aan de stamtafel van de dorpskroeg door ene Henk en Ingrid, na nuttiging van minimaal 20 glazen goud blonde versnapering (zijn meestal getrainde innemers). Tegen Europa en voor Nederland, punt van actie, uit de Europese Gemeenschap en de gulden weer invoeren, dan schijnt het weer goed te komen. Dit alles onder het motto, "Hun Brussel, Ons Nederland". Bewindslieden mogen geen dubbele nationaliteit voeren, de AOW-leeftijd handhaven op 65 jaren. Het kwartje van Kok terug geven aan de goedwillende automobilist en de eigen bijdrage in de zorg mag niet omhoog. Verder wordt er 4 miljard bezuinigd op ontwikkelingssamenwerking (oftewel, dat verdwijnt), de kinderbijslag wordt beperkt (fokpremie, het leven is nu eenmaal keuzes maken) en belastingvoordelen voor ondernemers verdwijnen ("in deze barre tijden, betaal je je eigen innovaties maar"). Uiteraard is de anti-Islam mantra onverminderd van kracht. Nog een slogan uit de – niet zo – creatieve koker, "De PVV is pragmatisch en patriottisch".

Ik maak me geen illusies, hij krijgt gerust wel weer een behoorlijk aantal Kamerzetels. Er zit voor de meeste mensen wel weer wat bij. De ellende is, dat toen men de Europese Economische Gemeenschap evolueerde in de Europese Commissie en het Europese Parlement er al geopperd werd om daar uiteindelijk een soort van Verenigde Staten van Europa van te maken. Dat heeft als consequentie dat men die dertig of meer verschillende soorten nationale wetgeving op elkaar moet gaan afstemmen. Daar worden de inwoners van Roemenië beter van en moeten de inwoners van landen als Nederland, Duitsland en bijvoorbeeld Denemarken inleveren. Vandaar dat Denemarken een iets afwachtender houding heeft. De meeste mensen hebben zich dat in de jaren tachtig en negentig niet gerealiseerd en stemden altijd met de Europese verkiezingen op de partijen waar ze altijd op stemden, zonder enig benul te hebben waar die partijen Europees gezien voor stonden. Nu zitten we in 2012 en worden de contouren van het nieuwe Europa, mede onder druk van de heersende recessie zichtbaar en zijn de rapen gaar. AOW-leeftijd omhoog, pensioenen uitgekleed, zorg op de schop en schier onbetaalbaar, ontslagrecht versoepeld, 't heeft er allemaal mee te maken. Nu ook nog blijkt dat Brussel begrotingsdiscipline afdwingt (de 3 procentsnorm) wat nog gevoeliger ingrepen in de begroting tot gevolg heeft, om over de ESM nog maar te zwijgen, het voorfinancieren van het dreigend bankroet van zwakkere leden in Europa, zoals Spanje, Portugal, Ierland, Italië en niet te vergeten Griekenland.

Wilders verhaal is volstrekt onhaalbaar, buiten het feit dat hij hele bevolkingsgroepen als Oosteuropeanen en vluchtelingen wegzet als profiteurs om over de islam-beleidenden nog maar te zwijgen, maar toch is het zaak voor de heren en dames politici om de signalen uit de samenleving serieus te nemen. Wilders retoriek en gebral legt heel precies de pijnplekken bij "de gewone man en vrouw" bloot.

Wellicht dat Emile Roemers mee profiteert. Hij is ook geen liefhebber van Europa maar heeft wel een meer haalbaar scenario uit de kast getrokken, die van de constructieve remmende werking van "de Europese droom". Misschien is dat als puntje bij paaltje komt, wel een goed compromis.

O ja, dit is geen stemadvies, maar gewoon mijn mening, voor wat die waard is......

Niets aan (te) doen

Verheugd las ik dit weekeinde een artikel in de Libelle over het niets doen. Een hobby van mij die overerft is van wijlen mijn betreurde moeder. Op een stoel gaan zitten suffen en na verloop van (meestal korte) tijd in slaap sukkelen. Een andere denker dan een dwarsdenker noemt dit Apneu, maar dat is mij te trendy, ik ben niet van dat soort modernismen. Maar we dwalen af (– vreemd trouwens dat figuren die het altijd over zichzelf hebben altijd in de "we"-vorm gaan schrijven –). In het betreffende artikel werd gesteld, dat niets doen helemaal niet zo slecht is. Maar dan moet je ook he-le-maal niets doen, het maakt de geest vrij en het lichaam ontspannen.

Je kunt het ook druk hebben met niets doen, zoals hardlopen met een zonnebril op de neusch, een minder geslaagde pet op den kop en een deerniswekkende maillot aan uwen gat en om het af te kleden een I-Pod met oorpluggen.  Is niet gezond, is a-sociaal (communiceert rot, oorpluggen gevuld met zenuwe-muziek snoeihard aan) en is bewezen slecht voor je hart. Ooit werkte ik bij het Noordhollands Dagblad op de zetterij en daar werden we (met we bedoel ik het te dikke, kettingrokende, veel friet met pindasaus etende en bier zuipende deel van de bevolking) minachtend bekeken door een collega die zich in zijn vrije tijd rot liep met die walkman op z'n kop om die treurige maillot er nog zakkeriger (letterlijk en figuurlijk) uit te laten zien. Hij scheet biologisch en neukte macrobiotisch en het enige waar rook uit kwam was het geslachtsdeel van zijn partner na het copuleren......, zo'n figuur. Op z'n dertigste de pijp uitgegaan tijdens de halve marathon van Egmond. Daar hebben "we" (ja, die kettingrokende enz.) heel veel leedvermaak om gehad, en niet eens heimelijk. Ach ja, dit tranendal kan best z'n lollige dagen hebben, als je er maar oog voor hebt.

Soms kent een mensch momenten van zwakte en hersenverweking en dan ga je ineens sportief doen. Meestal vind ik Studio Sport kijken al heel wat, maar het schijnt dat je met elke dag 2 ons groenten en 30 minuten overdreven bewegen heel gezond aan het doen bent. En op de één of andere manier associeer ik dat met dingen doen, waar ik een gruwelijke hekel aan heb, zoals fietsen.... Dus ging ik op een vrijdagmiddag naar één van mijn andere sporten, bridge spelen, toe..... op de fiets. Gelukkig ben ik van nature voorzichtig en ik besloot de fiets van mijn echtgenote te nemen. Dat is er één met elektrische trapondersteuning. Ik stapte op, draaide het sleuteltje om en ging mijns weegs. Hij stond in versnelling zes van zeven, hoofdzakelijk omdat mijn lief die versnelling als prettig ervaart. Als mannelijk deel van het paar (echt waar, staat in mijn paspoort) vond ik, dat ik dan geen kleinere versnelling moest trappen. Maar na een paar honderd meter sloeg de verzuring al toe, hijgend als een postpaard en langzaam afstervende kuiten waren mijn deel. Dat viel nog niet mee, zo'n elektrieke fiets. Gelukkig was het lokaal waar de bridge-drive werd gehouden niet verder dan vijftienhonderd meter trappen van huis, zodoende had ik een paar uur tijd om te recupereren, om in wielertermen te blijven.

Na een middag jolijt met de kaarten en spelen om de leverworst toog ik huischwaartsch, uiteraard op de e-bike. Bolsward is een stadje gelegen op een aantal terpen, dat komt wel meer voor in het Friesche. Oftewel, het centrum is een soort Alpe d'Huez van pak 'm beet drie, vier meter boven NAP.... En daar moest ik naar toe. Ik haalde de fiets van het slot, draaide het sleuteltje weer om en er gingen braaf vier lampjes branden ten teken dat de accu vol was. Na een acht minuten kwam ik meer dood dan levend over de finish (onze voordeur) en maakte mij ernstige zorgen over mijn lichamelijke conditie, zere poten en een zorgwekkend hoge hartslag voor een 55-plusser. Niet goed, helemaal niet goed.

Ondanks vele jaren huwelijk, praten wij nog steeds met elkaar en ik maakte de liefde van mijn leven deelgenoot van mijn zorgen en pijnen en vervloekte degene die het fietsen had bedacht en de uitvinder van de elektrische fiets in het bijzonder. "Maar", zei mijn muze, "heb je die fiets wel áán gezet?". Waarop ik poneerde dat ik nog niet helemaal achterlijk was, "Natuurlijk, ik heb de sleutel omgedraaid bij het accu-gedeelte".

"O", zei de lieve schat en schoot in de lach. Volledig uit het veld geslagen over zoveel onbegrip stond ik haar hoogst waarschijnlijk aan te staren als een warme drol. Nadat zij haar tranen had gedroogd vertelde ze, "maar dan moet je nog wel de "ON"-knop indrukken op het stuur".

Zo'n scooter, dat lijkt me wel wat..........