Week van het afscheid....

Af en toe heb je periodes waarin je afscheid neemt van dierbaren. 2003 was zo'n jaar, binnen 3 maanden stierven mijn schoonmoeder, moeder en een heel goede vriend. Ook de hond blies de laatste adem uit. Daar moest ik deze week aan denken.
Afgelopen maandag hadden we een retourtje Bolsward - Zierikzee, God zij dank met een geleende auto van de buren, voor de uitvaart van Gea Opdam, een heel goede vriendin van ons. Zij overleed op de veel te jonge leeftijd van 58 jaar aan de gevolgen van kanker. Afgelopen woensdag ging ik met Lotje, de hond, naar de dierenarts en moest haar, eigenlijk heel onverwacht, daar achterlaten. Ook kanker.

Gea Opdam (Rotterdam, 1 november 1955 - Zierikzee, 25 juni 2014)

De zomer van 2003 was warm, zo warm, dat ik er last van had. Ik rookte zo'n vier pakjes Zware Van Nelle in de week en had, mede als gevolg van die stomme verslaving, etalagebenen. Ik ben blij dat ik er vijf jaar geleden mee gestopt ben, met dat roken bedoel ik. Bolsward heeft nog een stukje Bolwerk en daar loopt een mooi pad overheen, met uitzicht op het zwembad en de sportvelden. Je moet dus een stukje helling nemen om boven te komen en dat kostte moeite. We hadden Lotje een maand of vier, ze had me net zo'n beetje geaccepteerd als baas en daarom besteeg ik het Bolwerk elke dag wel een stuk of drie keer, om haar uit te laten. Zo ook op die zomerse dag en toen ik met hijgende adem en bezweet voorhoofd en vermoeide benen weer terug kwam van het hondje uitlaten, zat er bij mijn vrouw in haar werkruimte achter de winkel een dame aan de koffie. Van begin af aan maakte zij een sympathieke indruk. Mede door haar wat chaotische manier van doen. Na een half uur met haar gepraat te hebben, had ik haar al in mijn hart gesloten. Gea heette ze en ze was diezelfde week in een door haar gekocht huisje bij ons in de straat getrokken. Ze werd vergezeld door twee honden, een grote zwarte kruising, Yasmine en een jonge border-collie, Daisy.

Gea had net een scheiding achter de rug en was van Zeist naar Friesland getrokken, om een nieuwe start te maken. Zij was vast van plan om haar leven voortaan positief te gaan leiden, op haar manier. Haar wat chaotische performance had te maken met het feit dat ze stijf dyslectisch was. Af en toe leidde dat tot vermakelijke misverstanden, want dan zei ze heel andere dingen, dan ze in feite bedoelde.
Ondanks de "handicap" dyslectie had Gea door zelfstudie tot aan de Universiteit van Utrecht aan toe zichzelf opgewerkt tot een leerkracht aan het HBO. Ze gaf humanistiek en ze was relatie-therapeute. Dat vertelde ze met pretlichtjes in de ogen, omdat ze zich realiseerde, dat ze zelf net was gescheiden.
Ikzelf was met name zwaar onder de indruk van haar bibliotheek, die zo omvangrijk was, dat de eeuwenoude vloeren van haar huisje in de Broerestraat er van kraakten.

In de bijna vier jaar, dat Gea in Bolsward woonde, ontstond er een innige vriendschap tussen ons. We hebben lief en leed met elkaar gedeeld en heb me af en toe kostelijk vermaakt om Gea. Om zichzelf en haar veestapel een beetje onafhankelijk te maken van het openbaar vervoer schafte zij een brommobiel aan en zo zag je Gea vaak rondtuffen in de omgeving van Bolsward, achterin haar honden en zo reed ze behoorlijk wat kilometers door het Friese land. Ik vermoed dat het te maken had met de dyslectie, maar richtinggevoel had ze niet. Ze is ook menigmaal terecht gekomen op de A7 met haar brommobiel en dan haalde ze haar schouders op, trapte het gaspedaal zowat door de vloer heen en reed dan stug op de vluchtstrook door tot de volgende afslag. Voor zover ik me kan herinneren, is dat slechts één keer uitgedraaid op een fikse prent.

Gea had een groot hart, een veel te groot hart om lang alleen te kunnen of te willen blijven. Dus er kwamen vrienden. En die gingen ook weer. Ze had ingeschreven op een datingsite en in de zomer van 2006 maakte ze kennis met Gerrit. Een ingenieur uit Zwolle en dat bleek een blijver. Op 18 januari 2007 trouwden ze in het stadhuis van Bolsward, tijdens een vliegende storm. Samen met Gerrit kocht Gea een huis in Zwolle en zo vertrok ze uit mijn directe omgeving. We bleven gelukkig wel bevriend, hoewel de frequentie dat we elkaar ontmoetten wat afnam, maar dat is normaal. In 2011 werd Gerrit projectleider bij een bouwproject op de Tweede Maasvlakte en zochten zij woonruimte in Zuid-Holland of Zeeland. Tijdens die zoektocht werd Gea ziek. Keelkanker.

Het was een bijzonder agressieve vorm van keelkanker en de vooruitzichten waren niet goed. Gea en Gerrit zijn echter vechters en na doorzoeken vonden zij een behandeltraject met goede kansen in het UMCG te Groningen. Gea heeft in de periode meermalen de poorten van de Hel gepasseerd, door de in mijn ogen, vreselijke behandelingen en ik had diepe bewondering voor haar doorzettingsvermogen. Maar met resultaat. Na een half jaar was zij vrij van kankercellen en zij verhuisden naar Zierikzee. In de zomer van 2013 kwam de kanker terug, in haar longen en weer ging Gea de strijd aan, hoewel zij wist, dat zij uiteindelijk de strijd zou verliezen. Eind december 2013 waren de uitzaaiingen door de kuren met succes verdreven en in maart 2014 gingen Gea en Gerrit op een lange vakantie naar Zuid-Europa met hun camper. Tegen het einde van de reis kreeg Gea weer pijntjes en ze vertrouwde het niet helemaal. In mei kwamen ze een aantal dagen met de camper naar Bolsward en Gea vertelde dat ze dezelfde week weer een mri-scan liet maken, omdat ze het niet helemaal vertrouwde. Ze had teveel pijn in de omgeving van haar borstkas. Terecht bleek later. De kanker was in volle hevigheid in haar longen teruggekeerd en alleen pijnbestrijding bleek nog een optie.

Gea in haar woonkamer 's ochtends op 4 juni 2014 in Zierikzee.

Ik heb haar op 3 en 4 juni jongstleden nog bezocht in Zierikzee. De foto is gemaakt op 4 juni. Vorige week woensdag op 25 juni 2014 blies zij in het bijzijn van haar dierbaren de laatste adem uit. Op dezelfde datum waar op elf jaar terug onze vriend Huub Effern het tijdige met het eeuwige verwisselde. Opdat zij rusten in vrede.

Lotje (voorjaar 2002 - 2 juli 2014)

Lotje is geboren in Griekenland voorjaar van 2002 en uiteindelijk door een vrachtwagenchauffeur in Nederland afgeleverd bij de stichting "Redt een hond". Daar wierp zij een nest jongen en nadat de jongen groot genoeg waren om naar een nieuwe baas of bazin te gaan, was het ook de buurt aan moeder. Wij waren de gelukkigen. We vielen onmiddellijk voor de asymmetrie van haar oren. Een oor stond en het andere hing.

Lotje (2002-2014) en kater Hannes (1994-2009)

Lotje moest niets van mannen, en dus ook mij, hebben. Het waarom kunnen we alleen maar naar gissen. Van haar leven in Griekenland weten we niets. Alleen dat ze een zwerver was en van straat is opgepikt door een Nederlandse vrachtwagenchauffeur. Na een maand of vier vertrouwde ze me net genoeg om haar in goed fatsoen te kunnen uitlaten. Lotje had een speciale gebruiksaanwijzing. Als ze aangelijnd liep, deed ze haar behoefte niet, alleen los. Dan is het wel makkelijk, als ze onmiddellijk komt, wanneer je haar roept. Nooit een probleem geweest en dat, terwijl mijn kennis van de Griekse taal beperkt blijft tot woorden als tzatziki, giros, bifteci, soufflaki en hoppa!!!!

Als het leven een rekensom is, dan is het leven van Lotje heel goedkoop geweest. Behalve de aanschaf, voer en de bezoeken voor onderhoud aan de dierenarts heeft zij eigenlijk nooit veel gekost. Een heel gezonde hond.

Qua karakter is het altijd een heel afstandelijke hond geweest. Zij bepaalde de uitingen van genegenheid. Die bleven beperkt tot drie of vier keer per week even een neus tegen je been, als blijk van verstandhouding. Dan mocht je haar wel even aaien. Voor de rest bleef ze op afstand.

Een jaar of twee geleden liep ik langs de passantensteiger van Bolsward, waar een "huur"jacht van een metertje of vijftig lengte lag afgemeerd. Op het achterdek zat een Zwitsers stel, dat enthousiast opsprong toen ze Lotje, die achter me aan sukkelde, in de gaten kregen. "Ach.... ein Picard" zwijmelden ze enthousiast. Waarop ik mijn pas inhield en nadere informatie ging inwinnen. Zij riepen iets naar binnen en er kwam een hond te voorschijn. Groter en zwaarder dan Lotje, het was een reu, maar ontegenzeggelijk een zelfde type. Lotje bleek een Picardische herdershond te zijn. Een oeroud ras, dat in de vroege middeleeuwen al bestond en waaruit later o.a. de Bouvier Flandres is ontstaan. Raskenmerken..... ach, google zelf maar. De karaktereigenschappen komen overeen met het gedrag van Lotje in ieder geval. Op afstand, niet echt een sociaal type.

De laatste tijd werd ze steeds humeuriger en dat uitte zich o.a. een twee maanden terug in het bijten van de jongste kleinzoon. Ze ging steeds langzamer lopen, kreeg steeds meer last van huidproblemen en begon op het laatst te hinken. Afgelopen woensdag, 2 juli, besloten wij naar de dierenarts te gaan, om te kijken wat er aan de hand was en te investeren in het herstel van Lotje. Ze bleek botkanker te hebben met uitzaaiingen naar de lever. Volgens de dierenarts leed ze veel pijn en ze adviseerde euthanasie.

Dan staat een goede baas maar één ding te doen en er restte mij niets anders dan haar te laten in slapen. Na de injectie om haar te laten slapen legde ze rustig haar kop neer. Daarna kreeg ze de riem om de poot en de laatste injectie, ze trilde even en het was over.

Ik heb dit nu al zo'n vijf keer meegemaakt met een hond en even zo veel keer met katten en het went nooit, maar het is het beste wat je voor je huisdier kunt doen.

Lotje was een goede hond, rust zacht.