De reünie, uitgestelde evualatie van je jeugd.....

Vrijdag 22 jul 2011, 's middags om een uur of half drie. Een echtpaar van middelbare leeftijd kwam het winkeltje van mijn vrouw binnen en de man vroeg haar, of ze de partner van Jan Kamps was. Hij vertelde dat hij een klasgenoot van mij was op de lagere school en de MULO (zo noemden we vroeger de basisschool en een voorganger van de MAVO/HAVO) was geweest. In ieder geval riep mijn gade mij van boven en volgde een hernieuwde kennismaking met Hugo. Nadat ik enigszins van de – prettige – verrassing was bekomen, nodigde ik het stel uit, mee naar boven te komen en volgde een gezellige paar uur waarin wij bij praatten. Het sporadische contact met hem verliep via email, gezien had ik hem sinds de laatste reünie, een jaar of twintig terug, niet meer. Hij liep rond met het idee om een nieuwe reünie van de lagere school te organiseren. 

Een reünie van mensen, geboren in 1953 en 1954, die hun jeugd hadden doorgebracht in Velsen-Noord op de Del Court van Krimpenschool, een lagere school op protestants-christelijke basis, gevestigd in een laat jaren vijftig gebouw op de hoek van het Stratingplantsoen en de Duinvlietstraat. Op de gevel stond vermeld: "Uw Koninkrijk kome...." ter herinnering aan haar voorganger, de Langeveldschool aan de Corverslaan, waar dit fragment uit het "Onze Vader" ook boven de ingang hing. Voor zover ik weet is van de Corverslaan nog een klein stukje van een meter of veertig, vijftig over. De wijk, die wij vroeger het rode dorp noemden, is al lang afgebroken en hoort nu bij het terrein van de papierfabrieken van de Crown van Gelder-groep. Overigens bestaat het gebouw van de Del Court van Krimpenschool nog steeds,  maar dat is nu een school op oecumenische grondslag en die heet nu De Schakel. Eén van onze klasgenoten werkt daar als IB-er en lerarenondersteuner. Het gebouw wordt op termijn gesloopt, voor ons één van de redenen om nog een keer een reünie te organiseren.

Er is al twee keer een reünie met onze jaargang van de lagere school geweest. De eerste was in 1971 en werd behoorlijk druk bezocht. Destijds waren we ongeveer 17 jaar oud en waren we gewoon vrolijke adolescenten. We hebben gezamenlijk gegeten in het bijgebouw van de Nederlands Hervormde kerk aan de Dijckmansstraat in Velsen-Noord en daarna een disco gehouden. Ik herinner me dat we vreselijk hebben gelachen en de hormonen rond gierden, heel normaal, gezien de leeftijd.

In 1991, twintig jaar later, werd er weer een reünie georganiseerd. Dit keer kostte het de organisatoren merkbaar meer moeite om mensen te interesseren voor een reünie. Uiteindelijk kwamen er rond de vijftien klasgenoten opdagen. In aanmerking genomen, dat er volgens mijn berekeningen minstens 48 kinderen destijds in die klas hebben gezeten, was de opkomst dus rond de dertig procent. Ga er van uit, dat een enkeling niet meer in leven was, er mensen in het buitenland woonden, of gewoon niet meer te achterhalen waren (nog geen internet in die tijd), dan viel dat niet eens tegen. Het was een avond in de oude school met een audio-installatie, drank en versnaperingen. De meesten hadden schoolgaande kinderen en waren druk bezig met hun carrière. Er werden herinneringen opgehaald en oude foto's en papier bekeken, waaronder het verslag van de eerste reünie van 1971, opgeschreven in een koortsige, puberale stijl, geforceerd komisch en niet gehinderd door enige interpunctie. Ik schaamde me dood, ik was de auteur. En tot overmaat van ramp werd mij door het schoolhoofd van dienst, inmiddels al een jaar 35 aan de school verbonden, min of meer opgedragen om over deze reünie ook een stukje te schrijven. Dat was ik niet van plan en dat heb ik niet gedaan. Te meer omdat ik betreffende avond niet erg op dreef was en niet goed in mijn vel stak. Waarom? Geen idee, 1991 is ook al twintig jaar geleden, en erg veel rustige tijden heb ik niet gekend in mijn leven. Maar ja, dan heb je tenminste stof tot schrijven. Elk nadeel heb ze voordeel, poneerde een eigentijds filosoof al.

Nu doen een aantal mensen, waaronder ik, weer een poging om het verleden te laten herleven. Doen we best wel goed, Eén keer in de twintig jaar, een prachtige regelmaat. Nu zijn we allemaal achter in de vijftig en ik vraag me af, wat elkaar nu allemaal te vertellen hebben. Misschien moeten we er een thema aan ophangen met activiteiten. Een nog op te richten organisatiecomité moet zich daar maar eens over buigen. Best moeilijk. Net als de vorige keer met een geluidsinstallatie en zoutjes en maar zien waar het op uit draait lijkt mij persoonlijk een te karig programma. Een thema rond evaluatie en reflectie is lastig, het leven loopt nu eenmaal zoals het loopt en iedereen heeft het nodige meegemaakt schat ik zo in. Hoewel zoiets ook relativerend en dus helend kan werken. Als we de organisatie rond krijgen, dan kom ik daar beslist op terug. Tot die tijd, kijken of we weer vijftien tot twintig mensen bij elkaar kunnen krijgen, dat zou mooi zijn.

Hondje lopen

Rond middernacht zet ik de televisie uit en ga mijn vaste rituelen uitvoeren alvorens te gaan slapen. Dat begint met mijn jas aan te trekken en de hondenriem te pakken. De hondenriem doe ik als een sjaal om mijn nek, los. Een kort "Ga je mee Lotje?" is genoeg. Een hoog gejank, gefluit bijna, klinkt kort als instemming en er stormt wat harigs naar beneden en rent zonder dralen door de geopende voordeur de nacht in.

De voordeur uit en je staat midden in het bruisende nachtleven van Bolsward. 't Is fris, en doodstil, aan het einde van de straat in noordwestelijke richting slaat de klok van de Grote of Sint Maartenskerk twaalf keer en het donkere geluid ijlt nog lang na, gevolgd door de lichtere klok van het stadhuis, precies aan het andere eind van de straat. Hoezo, ik woon midden in de stad?

Stadhuis Bolsward

Grote of Sint Maartenskerk Bolsward

 Ik loop door de donkere Kerkstraat heen en sla rechtsaf achter het voormalige Armenhuis het steegje in, zo steek ik rechtdoor via een parkeerplaats door naar de Grote Kampen, een eeuwenoude gracht, zoals er in Bolsward zoveel zijn. Via het bruggetje over de Grote Kampen en een ander steegje tussen de huizen door loop ik dan via een trap de overgebleven restanten van het oude bolwerk op. Lotje weet de weg, ze scharrelt in noordelijke richting over het bolwerk en duikt af en toe naar beneden het bolwerk af om haar behoefte te doen. De gemeente laat er 's zomers vaak schapen grazen om het gras en het riet van de stadsgracht kort te houden en als een schaap daar mag poepen, nou dan mag mijn hond dat ook. Als je vanaf het bolwerk naar de overkant kijkt kijk je over de sportvelden van Bolsward naar de nieuwbouw, een paar honderd meter ten oosten van het oude centrum. De lichtjes van de enige hoogbouwflat van de stad twinkelen zacht in de frisse nacht. Verder naar het oosten wordt je de aanwezigheid van Sneek gewaar, niet dat je wat van die acht kilometer verderop gelegen stad ziet, maar je ziet het aan de lichtere horizon. Wat er van de oude vestingwerken van Bolsward over is, is hooguit tweehonderdvijftig meter lang. Aan het eind er van ligt het plaatselijke tenniscomplex, aan een eendenvijver begrenst door een brug over de stadsgracht richting een jaren zestig en zeventig wijk. Over de brug rijdt een auto van een beveiligingsbedrijf eenzaam door de nacht. Een rustig baantje heeft zo iemand, er gebeurt zelden wat in Bolsward en de winkeldiefstal van een rol drop wordt breed uitgemeten in het Bolswards Nieuwsblad. Als de beveiliger zijn werk goed doet, ziet hij de gestalte van een oudere man die een hond, die Lotje heet, uitlaat.

We keren om: "We gaan weer naar vrouwtje toe", vast ritueel. Of ze er wat van begrijpt weet ik niet, maar de staart gaat in de krul en enthousiast sprint ze een paar meter voor me uit. Vrouwtje ligt overigens al een uur te bed. Ik geniet meestal heel erg van dit laatste rondje van de dag met de hond. Ook wel eens niet, maar dat heeft dan vaak te maken met de weersomstandigheden, maar die neem ik graag op de koop toe. Nu hoor je de stilte zowat, sterren twinkelen koel aan de hemel. Het enige wat je af en toe hoort zijn vrachtauto's op de A7, je hoort of ze vanaf de Afsluitdijk of vanaf Sneek komen. Je hoort hoe zwaar beladen ze zijn aan het gegier van hun versnellingsbak en met het geweld waarmee ze het brugdek van de brug over het Kruiswater passeren. Ik loop dit keer het Bolwerk helemaal af tot aan de Sneker Poort, althans, waar die poort ooit heeft gestaan en sla rechtsaf de stad weer in, na 50 meter sla ik rechts en meteen weer links af de Broerestraat in, waar ik woon en loop langs de gracht naar huis, op de hoek van de Kerkstraat. Geluk zit in kleine dingen.

Spiegel van de maatschappij: Voetbal

Ik weet het, ik weet het. Dit is vast al duizend keer beschreven, door honderden sociologen en ik ben maar een gewone onderknuppel, die in Boerenkoolstronkeradeel woont. En toch wil ik er ook een stukkie over schrijven. Voetbal is een spiegel van de maatschappij en zoals professor Kees Jansma al debiteerde: het is de belangrijkste bijzaak in het leven. Voor een gedeelte van de menschheid dan.


Zo belangrijk, dat bepaalde groepen bereid zijn om gevechten aan te gaan met aanhangers van een andere voetbalvereniging. Ik heb het nu vooral over het betaalde voetbal. Vooral de supporters van Feyenoord, Ajax, Den Haag, AZ en Utrecht zijn berucht. Het grote dieptepunt vind ik zelf nog altijd het incident dat plaatsvond op 23 maart 1997 aan de A9 bij Beverwijk, waarbij een "supporter" van Ajax de dood vond. Rivaliserende hooligans van Feijenoord en Ajax gingen met elkaar op de vuist. Men had elkaar met emails en sms-jes opgejut en "afgesproken" om het uit te gaan knokken op een weiland aan de A9 bij Beverwijk. De nieuwe tijd, zoals u weet, vroeger troffen de relschoppers elkaar bij toeval en in 1997 kwam het internet en de mobiele telefoon voor het eerst op de proppen.

Waarom mensen elkaar aftuigen vanwege een voetbalclub is mij nog altijd niet helemaal duidelijk. Hoe lang is het geleden, dat men gewoon door elkaar stond in de diverse voetbalstadions en je gewoon "jouw" clubje kon toejuichen, zonder dat je buurman, die voor de tegenstanders was, zich daar aan ergerde? Ik heb het als volwassene nog meegemaakt. Goed, nu ben ik al een tijdje ruim 21, maar zo lang is het nog niet geleden. Volgens mij begon het ergens in de jaren 80. Ik herinner me, dat ik met de jongste zoon naar Ajax-Roda JC ging, nog in De Meer. Het uitje was georganiseerd door de jeugdcommissie van de voetbalclub waar zoonlief lid van was. We hadden plaatsen voor de "Gezinstribune", een mooi eindje verwijderd van de F-side, de tribune van de "hard-core fans". Ik geloof dat het toen mis is gegaan, door het verdelen in hokjes en vakken. De broeders in 't kwaad stonden bij elkaar en waren niet onderworpen aan de sociale controle van de grote grijze, zwijgende meerderheid. Als er een groepje schreeuwlelijken tussen een hele tribune vol met normale - what's in a name - supporters staat, kijkt men wel drie keer uit, om rellen te gaan schoppen, dat wordt niet getolereerd door de meerderheid. In ieder geval zag ik op het plein toen voor De Meer, de meute die richting F-side liep en ik kan u vertellen, die mochten niet op m'n zusje passen.

Misschien moet men de zelfde ballotage toepassen voor het bijwonen van een wedstrijd in het betaalde voetbal als bij het solliciteren in het onderwijs. Men moet een bewijs omtrent het gedrag kunnen overdragen. Elk seizoen opnieuw bij de aanschaf van de supporterskaart.

Dan kan het wellicht weer zo zijn als in de jaren zestig en zeventig, toen ik op sportpark Schoonenberg met mijn jongenskaart van 1 gulden 50 hartstochtelijk voor Telstar was, maar ook genoot van het spel van Ajax en dat kon rondvertellen aan wie het maar horen wilde, zonder dat ik het risico liep, dat iemand daarvoor mijn kop er af wilde draaien.

En nu Kamps, in 2011, ben je zeker voor Heerenveen? Want je woont in Bolsward, toch? Nee, want ik ben toch een import-Fries en zal altijd een Hollander blijven. Dus ik volg al meer dan 30 jaar de verrichtingen van AZ met meer dan normale belangstelling en ik kijk ook altijd even op Teletekst, wat mijn oude liefde, Telstar, heeft gedaan. En als would be Fries gaat mijn sympathie eigenlijk meer uit naar Cambuur. Past meer bij mijn bloedgroep.....

Grijze duiven in het nauw

Als je tussen 1945 en 1955 in Nederland geboren bent, lees je met afgrijzen het nieuws. Gisteravond, 19 oktober 2011, beweerde Gerard Riemen, hij is waakhond over de pensioenfondsen, bij Pauw en Witteman dat de pas gepensioneerden en de babyboomers de echte slachtoffers zijn van de kredietcrisis. De pensioenfondsen teren in op hun vermogen en op de korte termijn zijn de mensen, die nu van hun pensioen genieten en degenen die de komende 8 jaar, daarvan gebruik hopen te maken daarvan het slachtoffer.

De latere generaties hebben nog altijd hoop, dat ten langen leste het tij keert en zij alsnog voldoende voor hun oude dag kunnen sparen.

Hij 's fijn. Schrijver dezes is, zoals u wel zult weten een babyboomer. Om u niet te lang in onzekerheid te laten, ja.... dit wordt een zeikstukkie.
De babyboomer is vlak na de oorlog geboren, zijn of haar ouders hadden de tijd van hun leven moeten hebben in de jaren 1939 tot en met 1945, maar die beoogde mooiste tijd staat nu bekend als de Tweede Wereldoorlog en toen was Nederland bezet. Zoiets beïnvloedt de eerste jaren van hun nageslacht nadrukkelijk. Je kunt rustig stellen, dat een babyboomer is geboren met een postnataal oorlogssyndroom. Als je pech had, en je ouders hebben oorlogshandelingen van nabij meegemaakt of zijn daarbij zelfs betrokken geweest, dan telt dat nog eens dubbel. Tel daarbij op, dat de tijd na de oorlog ook de tijd was van het therapeutische "niet lullen, maar poetsen". Nader verklaard, van psychische nazorg had nog nooit iemand gehoord. We kunnen rustig stellen, dat die tijd werd gekenmerkt door het collectieve "grote zwijgen". Het was de tijd van de wederopbouw en tot ver in de jaren vijftig waren er goederen "op de bon". Er was woningnood, veel generatiegenoten zullen opa en oma aan de tafel wel herinneren. Pa en ma woonden bij hen in, want een eigen (huur)woning, daar stond je minimaal 7 tot 10 jaar voor op een wachtlijst. En waar veel mensen op een kluitje wonen, waarvan het volwassen gedeelte ook nog eens door de oorlog getraumatiseerd was, wel, daar was de corrigerende "grafklap" gemeengoed. Pas aan het begin van de jaren zestig was men toe aan de collectieve verwerking van de oorlog, met de televisieserie De Bezetting, gepresenteerd door de legendarische Loe de Jong, die aan het eind van dat decennium het eerste deel van zijn levenswerk Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog presenteerde. Kortom, we zijn in een bar karige tijd opgegroeid.

Tijdens de tweede helft van de jaren zestig kwam de ommekeer en kreeg je de studentenrellen in Europa en wat later (hier gebeurt alles later) in Nederland met de bezetting van het Maagdenhuis in Amsterdam, voor meer inspraak voor de studenten. Begin jaren zeventig kwamen de babyboomers op de arbeidsmarkt, zo'n veertig jaar geleden dus. Zij hebben meebetaald aan de VUT, en daar niet van mogen profiteren. Inzichten veranderen in de loop der tijden, nietwaar? Zo zijn er wel meer voorzieningen voor ouderen die langzamerhand zijn weg bezuinigd en waarvan de babyboomers niet zullen profiteren.

Ja maar, die babyboomers hebben toch ook de goede tijden meegemaakt en hebben goudgeld verdiend? Jawel, maar..... en dit geldt zeker voor de laatste tien jaar....., als je van de rijdende trein, die "vaste baan" heet dondert, dan heb je een probleem. Zeker als 50-plusser. Want die moet ook z'n hypotheek betalen en eten kopen. Maar aan het werk komen is een enorm probleem. Werkgevers zitten blijkbaar vol met vooroordelen voor wat betreft de oudere werkzoekenden. Te duur, niet flexibel genoeg, niet gezond genoeg, andere mentaliteit, verouderde diploma's. En als al die argumenten weerlegd worden, wel, dan past de oudere sollicitant toch gewoon niet in het team?
Het andere appeltje voor de dorst, het eigen huis is onverkoopbaar en als er nog hypotheek op zit, dan kun je die vaak vanwege de achteruitgang in inkomen niet meer betalen.

En nu vertelt Gerard Riemen, die de pensioenfondsen controleert, gisteravond bij Pauw en Witteman dat de babyboomer om zekerheid te krijgen over de hoogte van zijn oude dag voorziening, dat hij of zij maar beter langer kan doorwerken.

In de achtergrond klinkt de radio, een heel oud nummer, "Er zit een gat in m'n emmer....." van Dorus, het blijft de hele dag in mijn hoofd zeuren. Het is wel een goede samenvatting van deze blog. Een generatie wordt geslachtofferd om het ene gat met het andere te kunnen vullen.

O ja, daar komt ook het normen en waarden debat weer om de hoek kijken. Vroeger (heb je 'm weer) werden dit soort problemen opgelost door het solidariteitsbeginsel. Maar zo hebben we onze kinderen niet opgevoed, dat is dan wel onze eigen schuld........

Drank, voetbal en brommers

Donderdag 28 september 1972. Rob en ik namen een uurtje eerder vrij, we werkten allebei bij de Algemene Bank Nederland NV in Beverwijk en we gingen naar Ajax - Independiente in het Olympisch Stadion te Amsterdam. Ajax kon voor het eerst de "officieuze wereldkampioen" worden. Het was de tijd van het Ajax van Cruyff, Keizer, Neeskens, Rep, Haan, Suurbier, Hulshoff en Blankenburg, coach Vasovic, om een paar legendarische namen te noemen. Om op tijd te zijn en nog wat aan "persoonlijke verzorging" te kunnen doen gingen we wat eerder weg. We namen de trein en de tram. Bij de kiosk op het perron van het NS-station Beverwijk haalden we een paar blikjes bier, om de reis van Beverwijk naar Amsterdam Centraal te overbruggen. In Amsterdam kochten we allebei een heupflesje met sterke drank, ik herinner me niet meer precies wat, vooral om warm te blijven op de tochtige tribunes van het oude Olympisch Stadion, destijds nog met de tweede ring en een capaciteit van meer dan zestigduizend toeschouwers. Toen had je nog staanplaatsen, zodoende konden er meer makke schapen in het hok, veiligheid was toen nog niet zo'n issue.

Het Olympisch Stadion was eigenlijk gebouwd als atletiekstadion, maar sinds mensenheugenis speelde een andere eredivisionist uit Amsterdam er al, DWS. Ajax gebruikte het stadion als thuisbasis bij belangrijke internationale wedstrijden en de jaarlijkse confrontatie met Feijenoord. Toen al een klassieker. Dit had natuurlijk alles te maken met de capaciteit, of eigenlijk het gebrek aan capaciteit van hun eigenlijke stadion, De Meer.

Zo rond half acht waren we op het Stadionplein beland en scoorden we nog even wat blikjes bier bij een verkoper en maakten aanstalten om onze plekken op de tribune op te zoeken, we hadden zitplaatsen.
Op die leeftijd ben je niet zo "kranterig" en volg je de berichtgeving niet zo heel fanatiek. Tot onze verbazing werden we bij de ingang aangehouden en werd er op onze tassen met bier gewezen. Die kwamen er niet in. Een paar weken ervoor was er tijdens een voetbalwedstrijd een blikje bier op het hoofd van een grensrechter terecht gekomen, voor die tijd wereldnieuws en duizend keer herhaald tijdens NTS-Sport (opvolger van Sport in Beeld, voorloper van Studio Sport met dank aan @fzwaan). En dat waren we even vergeten.......
Weggooien is zonde, dus dronken we met een rotgang acht blikjes bier op en gingen alsnog het stadion binnen. Uiteraard vergaten we te melden aan de goedwillende suppoost, dat we ook nog allebei een heupflesje met sterker spul in onze binnenzak hadden. En aan fouilleren deden ze toen nog niet. Rivaliserende supporters sloegen elkaar pas jaren later bont en blauw, het was in die jaren doodnormaal dat je allemaal door elkaar stond. Overigens kwam Independiente uit Buenos Aires (Argentinië), dat was toen nog een eind weg en veel Argentijnen zullen er niet op de tribunes zijn geweest.

De wedstrijd kort samengevat: Johan Neeskens scoorde in de eerste helft 1 - 0 en Johnny Rep maakte in de tweede helft nog eens twee doelpunten. Koningin Juliana reikte de Supercup uit aan Piet Keizer en het feest kon beginnen. De inhoud van de twee heupflesjes heeft het einde van de wedstrijd niet gehaald, maar dat had u vast al geraden.

Hossend in de tram, (wel eens meegemaakt dat zo'n ding letterlijk huppelend over de rails ging? Ik wel, die avond) reisden we naar het centrum waar we op de Nieuwedijk nog wat biertjes achterover sloegen in het café van Tante Leen, voordat we de trein naar Beverwijk terug namen.

In Beverwijk aangekomen, moesten wij nog naar Velsen-Noord en mijn brommer (een opgevoerde rode Kreidler Florett met verchroomde tank en valbeugels, uiteraard met heel hoog stuur) stond in de NS-fietsenstalling. Rob bij mij achterop en we scheurden over de Stationsweg naar Velsen-Noord.
Bij de overweg, waar de Stationsweg zich splitst in de Velser Traverse en de Wijkerstraatweg ging het fout. Ik dook rechts de Wijkerstraatweg op met zo'n 70, 80 kilometer per uur en Rob hing niet mee, maar tegen, dus 't kreng reed rechtdoor en werd gelanceerd op de verkeersheuvel aan het begin van de Wijkerstraatweg.

Drank heeft ook zo z'n voordelen, dus we stonden op, lachten ons rot omdat we allebei nog maar één pijp aan onze broek hadden vanwege de klap. We schopten het stuur recht van de Kreidler, stapten op en reden naar huis.

De volgende dag had ik zo'n veertig minuten nodig om mijn bed uit te komen, alles deed me pijn. Maar ik ben nog van de generatie van: "Wie 's nachts vist, moet overdag z'n netten drogen", dus ik ging gewoon naar m'n werk. Rob niet. Die had veertig minuten nodig om zich om te draaien. Is door z'n moeder naar het ziekenhuis gebracht, had allerlei knie- en kruisbanden gescheurd en heeft een half jaar met krukken gelopen. En daarom weet ik die datum nog zo goed. Donderdag 28 september 1972. Overigens ook de datum dat Gwyneth Paltrow werd geboren.

Nu moet ik even aan de anti-depressiva, want bovenstaande zin doet me herinneren aan het feit, dat ik niet meer zo jong ben als ik zou willen.

Gôh, wat krijg jij een ouwe harses!!

Zomer 2002. Op de plaats van het oude verzorgingstehuis bij de Watertoren in IJmuiden wordt een nieuw gebouw neergezet. De bewoners zijn ondergebracht op de verdiepingen zes en zeven van het Zeeweg ziekenhuis en op een vrijdagmiddag neem ik daar de lift, ik ga op visite bij mijn moeder.

Ook het ziekenhuis is nodig aan nieuwbouw toe, zodra je de centrale hal binnenloopt wil je eigenlijk meteen weer weg, een slechte luchtbehandeling maakt, dat je je eigenlijk direct een beetje patiënt voelt, het ademen wordt aanmerkelijk moeilijker. De omstandigheden zijn ideaal voor iemand die vooral moet voelen, dat hij zijn plicht komt doen,... Zijn oude demente moeder bezoeken.

In de lift slaat de berusting toe, ik kom er zo weinig mogelijk, niet meer dan strikt noodzakelijk om mijn eigen gemoedsrust tevreden te stellen. Even door de zure appel heen bijten, of je nu twintig minuten blijft of een uur, maakt haar eigenlijk niet uit. Grote kans dat ze je vergeet, zodra je de deur van de afdeling achter je sluit.

Je stapt de lift uit en je staat in die onpersoonlijke wereld, die ziekenhuizen nu eenmaal moeten zijn, in ieder geval een ziekenhuis, gebouwd in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Links een lange gang, met om de twintig meter een tussendeur en rechts is het niet anders. Ik loop de koffiekamer binnen, omdat ik mijn moeder daar zie zitten in haar rolstoel aan de lange tafel, tussen medebewoners. In de hoek zit een leerling-ziekenverzorgster van hooguit zeventien lentes een oudje te voeren en uit de geluidsinstallatie klinkt Eddy Christiani die wanhopig "Als ik 1 keer met mijn fietsbel bel, nou dan weet je het wel, nou dan weet je het wel" zingt. Volgens mij moet hij zich in het verdere verloop van het lied nader verklaren, want in deze ruimte weet niemand nog wat, inclusief de leerling-ziekenverzorgster en ondergetekende.

Ik vraag om een kop koffie en ga naast mijn moeder zitten. "Hoi moe, hoe is het?" Je moet de conversatie toch op gang helpen nietwaar? "Dag", klinkt het en ze kijkt me een beetje waterig aan. Stilte....... Na een minuut of twee doe ik nogmaals een poging. "Wat heb je gegeten vanmiddag?" Ze kijkt me weer niet begrijpend aan. "Sorry hoor, ik ben mevrouw Kamps, maar wie bent u?"
Tja, op zo'n moment heb je de keuze om in een identiteitscrisis te geraken of jezelf aan je bloedeigen moeder voor te stellen. Een heel aparte gewaarwording, laat ik u dat wel vertellen. "Ik ben je oudste zoon, Jan". Er gloort een glimp van herkenning en een lichte glimlach komt op het rode, gepijnigde gelaat. "Jan! Ik heb je sinds de dood van Dien niet meer gezien! Wat heb jij een ouwe harses gekregen!"

Lekker is dat, ze houdt me voor haar broer met wie ze al jaren geen contact meer heeft. Maar er valt weer een stilte. Ze draait zich een kwart slag naar links en gaat een gesprek aan met de buurvrouw naast haar. Tenminste, zo lijkt het, een lange brij van onsamenhangende woorden, doorspekt met "je begrijpt me wel" en "het is toch niet te geloven he?" Maar de buurvrouw begrijpt het prima en praat heel enthousiast net zo warrig terug. De dames hebben het prima naar hun zin en ik functioneer als schemerlamp of buffetkast. In ieder geval, ik heb, wat hun betreft de zelfde status als een meubelstuk.

Ik loop even naar het kantoortje van het afdelingshoofd. Ik had gehoord van mijn zuster dat moeders zich laatst nogal agressief heeft gedragen tegen het verplegend personeel, toen er blijkbaar iets moest gebeuren waar ma geen zin in had. Ze was dan wel oud en dement en kon niet meer lopen, maar woog nog steeds zo'n 100 kilo en had handen als bankschroeven en polsen zo dik als spoorbielzen. Niet leuk, als zo iemand de pest in heeft. Volgens de hoofdverpleegkundige waren de situaties tot nu toe beheersbaar gebleken en zouden wij absoluut worden geïnformeerd bij volgende incidenten.

Ik liep weer terug naar de koffiekamer en ging weer naast m'n moeder zitten, ik had nog niet genoeg m'n plicht gedaan.... vond ikzelf. Moeder zei tegen de overbuurvrouw, "Dit is m'n oudste zoon Jan, hij gaat binnenkort in Friesland wonen en laat z'n oude moeder hier helemaal alleen, dan komt er helemaal niemand meer". Ik wist, dat mijn zuster minstens twee keer in de week op bezoek kwam bij moeder en dat mijn broer ook minstens 1 keer in de week langs kwam. Demente mensen gaan terug naar hoe ze als kind waren. Misschien was m'n moeder vroeger een heel vals meisje?

Ze leed aan vasculaire dementie. Ze had een reeks aan kleine hersenbloedingen achter de rug (tia's) en elke keer ging ze een beetje meer achteruit. Aderverkalking noemden ze dat vroeger. Haar vader is er uiteindelijk ook aan dood gegaan en het werd uiteindelijk ook haar dood. Vlak voor het begin van de zomer van 2003, een kleine twee weken na haar zevenenzeventigste verjaardag.

Mijn vaatstelsel is ook niet erg best, gelukkig zijn in die pak 'm beet tien jaar de behandelingen erg vooruit gegaan. Ik slik inmiddels een aardig apotheekje weg op een dag. Als ik uiteindelijk mijn ogen sluit, moet er, voordat ik de oven wordt ingeschoven, eerst een milieu-alarm worden afgegeven en de ramen en deuren binnen twintig kilometer van het crematorium worden gesloten, tot 24 uur na de crematie.

Eikels vallen het hele jaar door van de eiken

De schrijver van deze blog is er één van de door Bert Brusse zo verfoeide Baby Boom generatie, geboren eind 1953, dus de puberteit sloeg ongenadig toe in de tweede helft van de legendarische zestiger jaren. De puberteit is een teit.... eh, tijd van vallen en opstaan in de meest letterlijke zin van het woord. Je lijf verandert, jij verandert en dat allemaal schoksgewijs. Onderstaande proza speelt zich af in die tijd.

Herfst 1969, mijn hunkeringen waren niet te tellen en zorgden er voor dat ik niet wist, of ik van voor of van achteren leefde. Nog 2 maanden en dan was ik 16, dan mocht ik brommer rijden. Gelukkig was ik lang en zag er ouder uit, dus reed ik regelmatig op de brommer van mijn vader en die van oudere vriendjes. Ik had al een prachtig exemplaar aangeschaft, in prachtig deplorabele staat, een Batavus Bilonet G50 van een jaar of tien oud. Hieronder een afbeelding van zo'n exemplaar (bron: http://www.batavusbromfietsclub.nl).

 Het apparaat was in mijn bezit gekomen na overhandiging van een pakje Caballero sigaretten, kosten ƒ 1,75 oftewel 7 kwartjes. Ik kon zowat niet wachten op het moment dat ik legaal mocht gaan rijden op mijn trots.
Maar dat was niet mijn enige hunkering, een andere grote was, meisjes... Zoals elke puberjongen fantaseerde ik zo'n 400 keer per dag over wellustige dames. Goed, ik durfde niet zonder te blozen een leuke dame aan te spreken, maar in mijn dromen besprong ik er dozijnen per uur. Uiteraard deed ik met vrienden veel aan orale sex, we praatten over zowat niets anders. Tussen de bedrijven door bestond er ook nog zoiets als school, ik zat in het examenjaar van de MULO. Kortom, zoals ik al zei, ik wist van voren niet of ik van achteren leefde. Druk, druk, druk zeg je tegenwoordig, (spoelt mond).

Zo'n kruitvat moet een uitlaat vinden, een mensch moet ook nog zoiets als ontspanning vinden nietwaar? Dus buiten school, veel te veel sjekkies draaien, zo af en toe eens een biertje en praten over lekkere wijven werd er ook nog gesport (voetbal, volleybal en roeien), en één keer in de maand cultuur, jawel...

Het was ook de tijd van de oprichting van Het Witte Tejater in IJmuiden, de culturele smeltkroes waar o.a. Jim van der Woude en de gebroeders Warmerdam hun eerste schreden op het pad van hun carrière zetten.
Eén keer per maand hield het Witte Tejater een brandscherm theateravond. Oftewel, activiteiten op het podium, achter het  brandscherm van de Stadsschouwburg van Velsen aan de Groeneweg in IJmuiden Oost. Vaak waren het avonden met sketches, ook werden er psychedelische lichtbeelden op een doek vertoond, terwijl men dan Pink Floyd draaide en ik geloof dat die betreffende avond we op de grond hebben gelegen en naar een gat in een wit laken hebben liggen te staren, waar een lampje doorheen scheen. Daar moest je dan high van worden.

We, dat waren John en ik. John was zogezegd een tropische verrassing in Hollandse melkchocolade, een kruising van een moeder uit Brits Guyana en een Nederlandse ingenieur. Hij leek veel op Phil Lynott van de Ierse rockband Thin Lizzy (zie hieronder):

Verder commentaar overbodig. Kortom, slaapkamer-ogen en elke jongedame in de IJmond ging voor de bijl. Zo'n beetje het tegenover gestelde van wie ik was. En dat was, slungelig, slechte motoriek, altijd een bad hair day en altijd de juiste opmerking in huis voor het verkeerde moment.

Goed en wel, John had na de voorstelling weer eens beet en had een schone uit het villapark van Velsen-Zuid aan de haak geslagen. Hij werd meegevraagd om nog even wat te "drinken". Zij had een vriendin bij zich en John had mij als vijfde wiel aan de wagen, dus ik mocht ook mee.
De ouders van de verovering van John waren op vakantie, dus John zat op rozen en na een half uurtje zweverige muziek en een colaatje kreeg hij al de vraag of hij bleef slapen. En die vraag kreeg ik ook, van de vriendin........ 't Was woensdagavond, een uur of half twaalf, ik had de volgende dag een proefwerk Frans en ik "las" de situatie niet helemaal goed....... Ik zei dus nee. Niet in de laatste plaats omdat een nacht wegblijven als je nog steeds vijftien bent, wellicht thuis bij het ouderlijk paar wat problemen en stomme vragen zou opleveren.

Een kwartier later, op de Velser pont richting Velsen-Noord, zag ik het licht... Altijd traag van reactie geweest. Langzaam begon ik met mijn hoofd tegen een ventilatorschacht van de veerpont te bonken.... Bijna zestien, nog steeds maagd, niet tegen wil en dank, maar omdat ik te stom was om voor de duvel te dansen.....

Klein leed dat aan je vreet...

Sinds mijn lief en ik bij elkaar zijn hebben we in totaal 3 hypotheken op een huis gehad. De huizen in eigendom gehad, vind ik wat al te optimistisch gesteld, zoals uit het verloop van deze blog zal blijken.

Momenteel wonen we in Bolsward, in een woon/winkelpand aan een schilderachtig grachtje. Een huis, dat we sinds augustus 2007 al te koop hebben staan. zie: http://ow.ly/6YH3t , oftewel ruim 4 jaar!!! Waarom? Heel eenvoudig. We kunnen de hypotheek niet meer ophoesten. Te weinig inkomen. Werkzoekend en allebei ernstig 55+. Kort en droog samengevat. Landelijk heeft een werkloze 55-plusser 9 procent kans om binnen een jaar aan de slag te komen, lukt dat niet binnen die tijd, dan neemt de kans van slagen op de arbeidsmarkt heel progressief af. Zoals u weet ligt Bolsward in Friesland, in een regio waar economisch weinig te doen is. De kans dat je hier als 55-plusser binnen een jaar aan de slag komt is geen 9 procent, maar 3 procent. O ja, ik ben eigenlijk al een jaar of twee zonder werk, althans, een baan waarmee ik ons huishoudentje adequaat financieel zou kunnen ondersteunen. Ik werk sinds augustus 2010 als ict-medewerker basisonderwijs voor een gemeente aan de Waddenkust in het noordwesten van Friesland, tot augustus dit jaar voor 16 uur in de week, sinds augustus voor nog maar 8 uur in de week.... O ja, ook nog op Payroll-basis. Opzegtermijn 3 microsecondes.....

Hoe verloopt zo'n proces van verval? Eerst koop je een huis op basis van het inkomen op dat moment. In die tijd hadden we het best wel goed en allebei een vaste baan en een inkomen dat de benodigde hypotheek prima kon hebben. Dan kom je op straat te staan door een reorganisatie en blijk je niet de enige te zijn in je vakgebied en ook nog eens in je vijftigste levensjaar. Je partner overkomt vrijwel op het zelfde ogenblik ook iets dergelijks en vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. Het gaat heel sluipend, omdat je eerst nog een aantal jaren teert op het "vet" dat je in de voorgaande jaren hebt verzameld. Een fulltime baan veroveren lukt maar niet. Dan weer heb je een tijdelijk contract voor 24 uur, dan weer tijdelijk 8 uurtjes er bij, een korte periode zelfs 40 uur, daarna weer helemaal niets en op een goeie dag blijk je geen eten meer te kunnen kopen. Maximale limiet is bereikt. De bank haalt eerst de hypotheek er af en daarna blijkt er niets meer over te zijn. Grote schrik en noodmaatregelen nemen. Geld lenen bij familie en/of vrienden, maar je realiseert je ook, dat dit structureel gaat worden en dat er maatregelen moeten worden genomen. Je laat je salaris op een rekening bij een andere bank storten om te voorkomen, dat je geen eten kunt kopen en andere noodzakelijke levensbehoeften. En dan ga je over tot het te koop zetten van je huis en maar een gedeelte van de hypotheek betalen.

De bank hangt regelmatig aan de lijn, maar je hebt ze domweg niets te bieden. Bij wanbetaling dreigt een bank met het executoriaal veilen van het huis, alleen..... ze doen het niet. Ze weten heel goed, dat wanneer ze executoriaal veilen, dat ze van de restschuld (gemiddeld zo'n vijftig mille per gedwongen verkoop) weinig kunnen terugvorderen, omdat de schuldenaars (klinkt dramatisch hé?) hardlopend richting Gemeentelijke Kredietbank gaan en een schuldsanering aanvragen en krijgen. Zo lang men nog geld krijgt, laat men het liever zo. Men weet dat men, onze leeftijd in aanmerking genomen want wij kunnen het bij leven nooit meer terug betalen, het verlies zal moeten slikken. Dus gebeurt er niets.

Ondertussen vallen mijn lief en ik tussen de wal en het schip. We betalen minder hypotheek, dus hebben te veel vooraftrek en moeten belasting terug betalen. We zitten momenteel aardig tegen het minimum aan met onze inkomsten en staan intussen voor een duivels dilemma. Helemaal stoppen met betalen en afwachten wat er dan gebeurt? Want zolang we betalen blijven we in die vicieuze cirkel zitten en doet niemand wat. De bank niet, omdat zolang men geld binnenkrijgt het verlies beperkt blijft, de hulpverlenende instanties (zoals de Gemeentelijke Kredietbank en de sociale dienst) niet, omdat we nog niet op straat dreigen te komen staan.

Eigen schuld? Ik zou liever opteren voor: heel erg veel pech. Als er iemand rondwaart die Tom Poes heet, of zo genoemd wil worden, heb ik de volgende oproep: "Tom Poes, verzin een list......"

Parlementaire democratie in 2011 en dat soort ellende

De maatschappij sombert. 't Is allemaal een beetje teveel geworden. De managers van financiële instituten zoals banken en verzekeraars zijn te inhalig. Zij gokken te veel met de door de hardwerkende massa aan hun toevertrouwde gelden. Omdat de beurskoersen kelderen, moeten de daardoor ontstane verliezen worden aangevuld door de overheid, die op hun beurt de daarop ontstane gaten in de begroting weer verhalen op de belastingbetaler. Negatief rondpompen van geld heet dat. Witte boorden criminaliteit pur sang en men komt er glimlachend mee weg. Zo lang de boekhouding klopt kan er niemand voor worden gepakt.

Het kind van de rekening is Jan met de Pet, Joe Sixpack of hoe ze ook in alle talen mogen heten. In ieder geval is het die stakker die éénmaal in de gemiddeld 4 jaar zijn of haar stem uit mag brengen op beoogde volksvertegenwoordigers, die allang het volk niet meer vertegenwoordigen maar een politieke stroming en dat is meer dan alleen maar het verkondigen van een mening en het doen van beloften. Omdat Jan met de Pet en Joe Sixpack zich in het dagelijks leven vrijwel niet met politiek bezig houden kan het zomaar voorkomen dat iemand met een verwerpelijke mening, maar een verdomd goed sociologisch inzicht zomaar op de voorgrond kan treden en brullen, dat hij Henk en Ingrid heel goed begrijpt en voor hun rechten opkomt.

Nu weet ik niet hoeveel stellen in Nederland er Henk en Ingrid heten, maar het kunnen er nooit meer zijn dan pak 'm beet tussen de 200 en 500 paren. Maar toch voelden 1,5 miljoen mensen zich aangesproken door een man, die verkondigt dat alle ellende komt van mensen uit landen rond de Middellandse Zee, die de Islam als geloof hebben, die gelooft dat Nederland er zonder Europa beter aan toe is en dat alles wat van ver komt gewantrouwd dient te worden. Hij predikt ook de vrijheid van meningsuiting, maar dan vooral die van hem en zijn getrouwen, kritiek op zijn verbale stormen doet hij af als demonisering van zijn persoon en gedachten goed. Hij geeft de huidige regering gedoogsteun, vooral omdat de oppositie van de "Linkse Kerk" is en die verfoeit hij. Heel apart is, dat plusminus een procent of 60 van zijn verkiezingsprogramma (met nadruk "zijn", dus niet van de partij, want een partij heeft leden) op sociaal economische punten naadloos overeen komt met dat van de Socialistische Partij, die naar ik meen, toch echt tot de "Linkse Kerk" behoort. Je zal Henk heten en je vrouw Ingrid en je bent het niet met Geert Wilders eens, dan schep je knap wat verwarring op de verjaardagen in je persoonlijke omgeving.

Een hoop stemmers op de "Henk en Ingrid"-partij stemden vroeger op de PvdA, die in naam tot de "Linkse Kerk" behoort, maar allang in het rijtje van de groep VVD, CDA thuis hoort. De partijtop van de Pvda wordt bevolkt door academische "salon socialisten" die elke binding met hun oorspronkelijke achterban kwijt zijn. Door het gepolder van de laatste twintig jaar gaat men in de PvdA teveel uit van het compromis en te weinig van het eigen gedachtengoed en dat is een heel zwak uitgangspunt. Zo bereik je weinig en spreek je ook heel weinig kiezers aan. Er van uitgaan dat een standpunt niet haalbaar is en van te voren het compromis zoeken, is al de helft verloren, komt niet geloofwaardig en heel cynisch over.

Wilders heeft dat heel goed begrepen. Je roeptoetert wat, liefst zo gechargeerd mogelijk en wacht af wat er gebeurt. Grote kans, dat de zittende regering wat concessies doet en alles wat je binnenhaalt is dan pure winst. Want o wee, je moet niet een electoraat van 1,5 miljoen kiezers gaan dwarsbomen (de 8,5 miljoen die anders stemden doen er blijkbaar niet toe), je kunt ze nog nodig hebben voor je eigen programmapunten, die je hervormingen noemt. Alleen in de taal van het CDA en VVD verwart men het begrip hervormingen wel eens met het begrip afbraak. Zie de "hervormingen" op het gebied van de zorg, zoals de bezuinigingen op het PGB, het korten van de huisartsen praktijken, het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd, het verlagen van de zorgtoeslag, huurtoeslag en wat dies meer zij. Een hervorming die echt geld op zou kunnen leveren, zou de hervorming en ik bedoel de manier van hervormen die de coalitie voorstaat (lees: afbouwen) van de hypotheekaftrek. Maar ja, dat is preken voor de Linkse Kerk, toevallig ook mijn geloof.

Stel je voor, dat je de hardwerkende veelverdiener zou durven vragen iets meer bij te dragen aan het meehelpen om de staatsschuld te verkleinen. Daar werkt deze regering niet aan mee.

Nu  begint het Occupy Wall Street protest langzamerhand ook in Nederland navolgers te krijgen. 't Zal mij benieuwen waar dat op uitdraait. Want dit is een beweging die vanuit de massa ontstaat en niets met de politieke elite te maken wil hebben. Er is hier sinds de kruisraketten demonstraties in de jaren tachtig eigenlijk geen massaal protest meer geweest. 't Zou wel weer eens goed zijn en de zelfvoldane mensen op die vierkante kilometer in Den Haag aan het denken zetten. Vaak wordt er iets nieuws geboren uit chaos. Misschien komt de Nederlandse bevolking dan uit haar in zichzelf gekeerde positie terug met een frisse blik naar de echte boze, maar o zo veel meer kansen biedende wereld buiten Nederland en gaat de politiek echt naar oplossingen zoeken, om de veranderende maatschappij te financieren, in plaats van de rekening alleen maar bij de onderkant en de grote middengroep van de grijze massa neer te leggen.

Ik eindig mijn bescheiden mening met een dooddoener: De tijd zal het leren....

Asperger meisje

Het syndroom van Asperger wordt tot de mildere vorm van het autismespectrum gerekend. Net als bij de andere stoornissen uit dit spectrum is er sprake van een onhandige motoriek, moeite met het "lezen" van sociale situaties, gebrek aan inlevingsvermogen, moeite met veranderingen, een neiging tot vaste gewoonten, een voorkeur voor bezigheden en interesses met sterk herhalende of systematische elementen, neiging tot obsessief gedrag en makkelijk opgaan in een fantasiewereld (bron: Wikipedia). Mensen met Asperger zijn vaak bovengemiddeld intelligent, komen excentriek en wereldvreemd over of zijn "einzelgänger". Asperger sprak van "intelligentie-automaten" vanwege het idee dat deze patiënten alles met hun intelligentie deden, en hun gevoelsleven niet of nauwelijks aanspraken. Zoals zo vaak bij aan autisme gerelateerde stoornissen zijn de mannen/jongens veruit in de meerderheid.

Ze valt me direct op als ik voor de eerste keer op het schoolplein van de betreffende school kom. Een groep 7 leerlinge, dus een jaar of 10 oud, beeldschoon, maar alleen spelend tussen haar mede-schoolgenoten, verzonken in haar eigen droomwereldje. Een terloopse opmerking tegen collega's over haar bevestigt mijn vermoeden, een einzelgänger, leeft in haar eigen wereldje.

Later dat schooljaar geef ik een lesje over ict en peil de al aanwezige kennis over personal computers en het gebruik daar van. Bij elke vraag steekt zij haar vinger op en hengelt nadrukkelijk om aandacht. Wanneer ik haar aan de  beurt laat komen, geeft ze een goed onderbouwd, degelijk antwoord, waarbij haar formele taalgebruik opvalt. Op het schoolplein is het nog precies het zelfde, ze loopt alleen, in gedachten verzonken. Als zij al contact maakt met leeftijdgenoten, is dat nooit lang en vaak is zij de eerste die het contact afbreekt. Verder valt op dat zij bij het minste of geringste incidentje met medeleerlingen, emotioneel uit het lood raakt en begint te huilen.

Aan het begin van dit schooljaar kwam men tot de conclusie dat zij op deze kleine dorpsschool niet op haar plaats was en kwam ik haar tegen in groep 8 op een basisschool in de naburige stad, Als enig aanwezige leerling zit zij tussen de middag op school haar broodje te eten. Klasgenootjes vragen haar wel mee naar huis, om daar te komen eten. Dat doet ze niet, een verklaring waarom zij niet mee gaat, geeft ze niet......

Berichten uit het Van Rappard Reservaat (1)

Wat is het Van Rappard Reservaat? De naamgever was van 1939 tot 1972 burgemeester van Gorinchem, Louis Mounir Rudolf (Rolly) ridder van Rappard (1906-1994) en oprichter van Nederlands Appèl, een ultra-conservatieve beweging die in 1971 meedeed met de verkiezingen van de Tweede Kamer, overigens met weinig succes, want men haalde de kiesdeler niet.

De Ridder van Rappard, zoals hij in de volksmond werd genoemd, was de belichaming van uiterst rechts in die dagen. Hij was tegen de NVSH (Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming) en uiteraard ook tegen homoseksualiteit, lang haar bij mannen en andere linkse opvattingen. Op het laatst werd de man een karikatuur van zich zelf wat de cabaretier Paul van Vliet in een sketch uitbeeldde als gids in het denkbeeldige Van Rappard Reservaat, waar men o.a. de laatste Nederlandse maagd kon bezichtigen ("De heren worden dringend verzocht, om vooral niets door de tralies te steken!!") zie: http://youtu.be/1xmzcw3enH0. Onder deze kop wil ik vertellen over dingen, die zich in de maatschappij afspelen, waar van je denkt: "Hemel, bestaat dat nog?"

Verzuiling in de micro-kosmos
Bolsward bestaat vermoedelijk al vijftienhonderd jaar. In de vroege middeleeuwen is het ontstaan op twee terpen aan de oever van de Middelzee, een zeearm die na 1300 is dichtgeslibd. Uit die tijd komt ook het verhaal dat Bolsward destijds behoorde tot het Hanzeverbond en staat er bij diverse plaatsnaamborden aan de rand van het stadje nog trots "Hanzestad". Zwart op wit is daar echter nooit een sluitend bewijs van gevonden. Wat blijft is een voormalig vestingstadje, net als Naarden met een naar verhouding enorme kerk (de Sint Maarten of Martinikerk) en heel veel grachtjes en trapgeveltjes, heel dierbaar allemaal. Maar toch is het op de landkaart een beetje rare vlek. Schijnbaar in het midden van helemaal niets neergesmeten, tussen de Afsluitdijk en Sneek aan de A7 van Amsterdam naar Groningen.

Qua sfeer doet Bolsward me een beetje denken aan het Beverwijk van eind zestiger jaren, knus en vriendelijk. Dat was overigens voordat de gemeenteraad onder leiding van burgemeester Bruinsma (afkomstig uit, u raadt het al, Bolsward) het oude centrum van Beverwijk herstructureerde, wat in de praktijk betekende, naar God hielp. In wezen keerde ik terug naar de sfeer van mijn jeugd, toen ik in Bolsward ging wonen.

Ik hou écht van dit stadje.

Ook in andere dingen merk je de sfeer van de zestiger jaren. Bolsward is niet zo groot, je loopt om de binnenstad heen langs de stadgracht in krap 'n half uur en er wonen inclusief de buitenwijken net aan tienduizend inwoners. Als ik de hond uitlaat, loop ik de stad uit en loop ik om het gemeentelijk, of ik moet eigenlijk zeggen, het voormalig gemeentelijk sportpark heen, want Bolsward behoort sinds begin dit jaar tot de gemeente Sudwest-Fryslân en verloor daarmee haar titel als zelfstandige gemeente. Op het gemeentelijk sportpark huizen onder andere 3 voetbalverenigingen. In zo'n klein stadje? Jawel, let op, CAB (opgericht begin vorige eeuw door arbeiders van de zuivelfabriek Hollandia, 5e klas zondagamateurs), voetbalvereniging RES (opgericht in 1936 door Rooms Katholieke Bolswarders, 5e klas zondagamateurs) en cvv Bolswardia (opgericht in 1943 door het protestants christelijke deel van Bolsward, 3e klas zaterdagamateurs). Jawel, klaar voor het Van Rappard Reservaat, de verzuiling ten top, je hoort hier echt nog  bij je "eigen" club. In heel Nederland behoort dat inmiddels wel een beetje tot het verleden, want je zou toch zeggen, maak er één club van, drie clubhuizen met kantines tegen de grond, één modern complex met geëxploiteerd sportcafé/restaurant en zaalvoetbalhal neerzetten en eens gaan denken aan wat meer ambities zoals Tweede Klasse, of welicht Eerste Klasse?

Zo niet in Bolsward, de zuilen kenmerken zich vooral door een selectief roestvast staal geheugen, er spelen dingen uit het verleden, zoals dat zo plastisch wordt uitgedrukt. Wat die dingen dan wel mogen zijn, krijg je niet te horen, volgens mij niet in de laatste plaats vanwege het feit dát nu juist een kenmerk is van een selectief geheugen; er spelen dingen van vroeger, maar waar het nu specifiek over gaat, dat weet men niet meer. Wat men wel weet is, dat men pal staat voor het eigen kluppie.

Sinds 2008 ben ik wedstrijdsecretaris van JV Bolsward, (nog een voetbalclub in Bolsward, een samenwerkingsverband van CAB en Bolswardia, JV staat voor Jeugd Vereniging) en vul gemakshalve ook nog de veldindeling en kleedkamerverdeling in van Bolswardia en DV Bolsward (ja hoor, nóg een vereniging, een samenwerkingsverband van alle drie de moederverenigingen, u raadt het al, de Dames Vereniging, bent u er nog?). In 2010 werd er een kunstgrasveld aangelegd op de plaats van het hoofdveld dat werd gebruikt door cvv Bolswardia en omdat elke vereniging maar de beschikking had over één volwaardig voetbalveld, was er een veld te kort. Overigens hebben Bolswardia en RES allebei ook nog een bijveld, maar die zijn allebei wat kleiner dan een volledig voetbalveld zou moeten zijn. Leuk voor jeugdvoetbal, maar voor volwassenen is het eigenlijk te krap. JV Bolsward heeft meer dan dertig teams en het tijdelijk uit gebruik zijn van het hoofdveld van Bolswardia, dat leverde problemen op. Vaak waren er wel achttien wedstrijden gepland op de zaterdag en dat ging gewoon niet. Als wedstrijdsecretaris ben ik toen in gesprek gegaan met de wedstrijdsecretaris van RES, heel gelukkig klikte het tussen ons en na een hoop heel diplomatiek geharrewar en glijmiddel werden de krachten samengebundeld.\
Het kunstgras is al een jaar in gebruik,  maar de samenwerking heeft veel opgeleverd, inmiddels zijn de A en B-junioren van RES en JV Bolsward samengevoegd en na wat lawaaiige ledenvergaderingen in verschillende clubhuizen schijnt in de - hopelijk niet zo heel verre - toekomst, de geboorte van de SC Bolsward tot de mogelijkheden te behoren.
Maar dan moet de gemiddelde leeftijd van de bestuursleden van de diverse clubs (die is nu 107 jaar en 4 maanden) wel omlaag. Zodoende kan er dan jonger bloed met nieuw elan en frisse gedachten instromen. En daar is het wachten op.