En de mist baarde een spinnewiel

Mijn lief heeft een passie voor draadjes. Breien, haken, weven, vilten, spinnen, kortom een creatieveling op hoog niveau op textiel gebied. En goed gereedschap is het halve werk, zegt men. In ieder geval, toen het voorjaar nog nakend was..... (hoe krijgt ie het uit z'n tekstverwerker he?) besloot zij de sigaret vaarwel te zeggen. Het uitgespaarde geld legde zij trouw elke maand weg en nu, aan het eind van het jaar had zij genoeg bij elkaar gespaard om een nieuw spinnewiel aan te schaffen.
Wij besloten er een dagje uit van te maken en gisteren stapten wij in de auto, richting Lochem, waar de fabrikant van spinnewielen, kaardemolens, weefgetouwen en aanverwante artikelen resideert.

Wij hebben wat met Lochem. Meer dan twintig jaar geleden zat de oudste zoon er in een jeugd opvang tehuis. Hij had wat problemen om zichzelf te vinden en besloot om er wat aan te doen. Uiteraard zijn wij in die tijd verschillende keren op bezoek geweest. Zoals ik al opmerkte, ook de fabrikant van textiele martelwerktuigen is daar gevestigd. En ook dat wisten we twintig jaar terug al en ook die vestiging hebben we meermalen bezocht. In de buurt van Lochem ligt het plaatsje Laren (de Gelderse versie dus) en daar zat een draadjesboer. Die verkocht weefgarens, breigarens enzovoorts.

Lochem is een heel dierbaar stadje in de Achterhoek en als ik achter zeg, dan bedoel ik ook achter in de Achterhoek. Om een idee te geven, als je de A1 op gaat, bijvoorbeeld bij Amsterdam, dan geef je gas en na een aantal uren denk je: "In Polen bouwen ze Kromski spinnewielen, we kunnen hem net zo goed daar halen, scheelt geld en we zijn er toch bijna....." en als je dat denkt, dan komt Lochem in de buurt. Pak 'm beet, ver na de afslag Deventer.... heel ver.
Als wij naar Lochem rijden, en daar kan echt jaren tussen zitten, dan is dat vaak laat in het najaar of vroeg in het voorjaar. In ieder geval, van de rit zelf worden we nooit vrolijk, want het gemiddelde zicht is hooguit 75 à 100 meter. Vaste prik. En dan ligt het ook nog in Oost-Siberië.

De spinnewiel-grutter, Louët, is gevestigd op een industrieterrein nabij Lochem, toevallig naast de showroom van de importeur van Lotus, de Engelse sportwagen. Vind met name, mijn persoontje, wel een klein hoogtepuntje van de dag. Die dingen zie je toch ook niet met grote aantallen op ons wegennet, want onpraktisch en duur, maar wel mooi.

De transactie zelf was kort en zakelijk. We werden verwacht, het ding stond keurig verpakt in een kartonnen draagkoffertje, de gebruiksaanwijzing zat er bij ingesloten. Er werden wat korte beleefdheden over en weer gedebiteerd en ondergetekende sloeg de plank weer helemaal mis door te vertellen dat de oude heer Louët zelf, vele jaren geleden, bij ons nog het weefgetouw van mijn echtgenote had gebracht en geïnstalleerd. Fout. De "oude" heer Louët was nog steeds werkzaam, werd dit jaar 70 en dat betekende dat hij een kleine tien jaar ouder was dan ik, zei de gek. Oud? De duvel is oud en z'n moer nog ouder. Maar ook dat heb ik al eens eerder opgeschreven, mijn timing voor wat betreft stomme opmerkingen, al of niet bedoeld,  is op z'n vriendelijkst gezegd, ongeëvenaard te noemen.

Daarna hebben we heerlijk geluncht in de binnenstad van Lochem en zijn door de oostelijke binnenlanden van Gelderland, Overijssel, Drenthe en Friesland weer huiswaarts getogen. 't Was nog steeds een verdomd klein wereldje en Lochem/Bolsward is net zo'n kolere eind als andersom. Maar de liefde van mijn leven heeft waarnaar zij zo lang verlekkerd naar heeft gekeken. Zelf gespaard. Door niet te roken.

De Louët Victoria S95.

Aan lager wal geraken

Aan lager wal geraken kun je op twee manieren definiëren.

1. Een schip, dat door de wind naar de wal wordt gedreven;
2. Een persoon, of gezin/familie, dat door verschillende omstandigheden verarmt.

Ik geef twee voorbeelden:

Een weekje uit varen

In 2002 waren wij in redelijk goede doen. We hadden het jaar daarvoor behoorlijk in ons rijtjeshuis in Alkmaar geïnvesteerd: nieuwe keuken, tegelvloer met vloerverwarming op de hele begane grond, kunststoffen kozijnen, achterdeur, schuifpui van drieëneenhalve meter. Best wel bevredigend. Voor de deur stonden een Mercedes en een VW Golf en in jachthaven De Drait in Nieuwe Niedorp dobberde ons jachtje, een 22 voets Freeman. Mijn lief had een vaste baan bij een hele grote Zaanse grootgrutter en ondergetekende verdiende zijn geld op de grafische afdeling van 's werelds grootste uitgever van encyclopedieën en medische en economische tijdschriften. In de ploegendienst dus met de nodige toeslagen. Wij leefden in bescheiden welstand, om het zo maar eens uit te drukken.

In april kwam ons bootje van de jachtwerf van Nicolaas Witsen, er was groot onderhoud aan gepleegd en wij wilden de week daarop een weekje weg. De Haarlemmermeer rond, of zoiets. Het vroege voorjaar heeft echter zo zijn verrassingen, dus stond er op de dag van vertrek een stevige bries, windkracht 7 of 8. 's Ochtends rond een uur of tien kwamen wij in de jachthaven aan en een klein half uurtje later, hadden wij de spullen van de auto overgeladen in ons bootje. De motor gestart en wij tuften op ons dooie gemak richting de Roskamsluis bij Noord-Scharwoude.

Het jachtje had een nieuwe stootrand, de gashuishouding was vernieuwd en aangepast aan de wettelijke eisen, het onderwaterschip was in de anti-fouling gezet, we waren er klaar voor. Waar we nog voor moesten sparen, dat was een nieuwe motor. Het ding werd aangedreven door een vier cilinder Ford Anglia motor uit 1965, gemariniseerd. Het ding werd heel geleerd Ford Watamota genoemd. Uit 1965, dus er moest nog loodhoudende benzine in worden getankt en dat kon je, toen al, niet overal meer krijgen. Daartoe was er een vouwfiets aan boord, zodat we, bij brandstofgebrek, met jerrycans elders benzine konden halen. Maar goed, er lag een brandstoftank in van een liter of 85, dus daar kun je aardig lang mee varen, mits je niet te veel haast had. En dat hadden we niet. Verontrustender was het feit, dat een Ford Anglia niet bepaald een betrouwbare motor is, het ding zei op de meest ongelukkige momenten "Doe het zelf maar".

Een uur of twee verder in de tijd voeren we op het Noordhollands Kanaal tussen Alkmaar en Akersloot, richting het Uitgeester Meer, in de buurt van het kabelpontje van Akersloot. En jawel, dat ding stak van wal om mensen over te zetten, pal voor onze boeg. Vaarreglement zegt, dat een veer voorrang heeft op pleziervaart, dus bij ons moest het gas er af, om de pont te laten passeren en te wachten tot hij aan de andere kant lag, want anders voer je tegen de kabel aan en dat moet niet, want anders wordt de pontbaas kwaad en, wat erger is, beschadig je je bootje. En op dat ogenblik besloot onze aandrijving uit het perfide Albion, om de pijp aan Maarten te geven. Ik memoreerde al, er stond een windkracht 7 of 8 en nog uit het westen ook.

Het kreng wilde uiteraard nooit meer aanslaan en een paar ton beheers je niet met een peddel van plastic. Trouwens, die had ik niet eens. Dus dobberden we tamelijk hulpeloos naar de andere kant toe. Jawel, wij geraakten aan lager wal, en nog behoorlijk onzacht ook. We konden erger voorkomen door met de pikhaak af te houden en gelukkig, als de nood het hoogst is, dan slaat die klote Ford Anglia aan...... Voor een vijf minuten. Inmiddels had ik al een stuk vloer uit de bodem gehaald, om het weigerachtig stuk mechaniek wat lucht te gunnen, en dat hielp. Bij De Woude vonden we een ligplaats, we hadden genoeg gevaren die dag. De volgende dag zijn we naar De Rijp getuft en hebben toen domicilie gekozen in de plaatselijke jachthaven. Verder varen durfden we niet meer en we hebben daar een monteur laten komen. Niet in de laatste plaats omdat het aggegraat helemaal niet meer wilde aanslaan. Het spruitstuk bleek te zijn verrot. Die waren niet meer leverbaar. Motor uit 1965 he? Moest worden gemaakt door de plaatselijke smid. Kassa!!!! Drie dagen later klaar en inmiddels waren wij er ook klaar mee. We zijn direct terug gevaren naar Nieuwe Niedorp.

Van alles tot niets

Een veertien dagen terug hadden wij een intake gesprek met een medewerkster van de Gemeentelijke Kredietbank. Vorig jaar, in 2012, is ons huis geveild door de hypotheekbank. Restschuld van iets meer dan 123.000 Euro. Het leek er even op, dat de hypotheekbank (Rabo) de schuld afschreef, maar het mocht niet zo zijn. In juni kregen wij een brief, of wij maar inkomensgegevens wilden verstrekken, want zij wilden weten, hoeveel wij in de maand konden terugbetalen van de restschuld. 

Arbeidsomstandigheden? Nu, in december 2013, ondergetekende heeft geen betaald werk meer, is een MBO-er, die zijn laatste kennis-update al tien jaar terug heeft gekregen en volgende week zaterdag 60 jaren oud hoopt te worden. Laten we het netjes stellen..... de kans dat ik een betaalde job vind, met een aanvaardbaar salaris is niet zo heel groot. Mijn echtvriendin heeft een betaalde baan voor 6 uur in de week. Kortom, wij zitten in de hoek, waar de klappen vallen, ons inkomen is op bijstandsniveau. Wij kunnen de hypotheekbank niet tevreden stellen schat ik zo.

Als we geen actie ondernemen, wacht de hypotheekbank totdat wij de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt en dan kun je je bloedig bij elkaar gespaarde pensioengeld naar de hypotheekbank brengen voor een huis, dat je al lang niet meer hebt. Kortom, hoe wrang het ook klinkt, de schuldhulpverlening is onze enige mogelijkheid om later nog wat aan ons pensioen te hebben. O ja, voor ik het vergeet: Deo Volente.

Hoe is dat allemaal zo gekomen? In mei 2002 gingen wij op huizenjacht, we wilden de drukke randstad ontvluchten en Wilma zou graag wat meer ruimte hebben om haar hobby, weven, vilten, spinnen enz. te kunnen beoefenen. We kochten een prachtig grachtenpandje met winkelruimte in het centrum van Bolsward en verhuisden in november 2002. In april 2003 werd ik ontslagen door mijn werkgever, een reorganisatie. In Amsterdam was een groot prepressbedrijf (NEROC) diezelfde maand begonnen met reorganiseren en ontsloeg 200!!! DTP-ers. Toevallig ook mijn vak. Ik was inmiddels 49 jaar oud, bijna 50 en wist eigenlijk onmiddellijk dat ik een ander vak moest gaan zoeken. Ik besloot het onderwijs in te gaan en ging op cursus. Een cursus onderwijsassistent ICT, dat zou de toekomst zijn, heel veel behoefte aan dat soort mensen, verzekerden ze me. Ik slaagde en kon eigenlijk direct aan de slag bij mijn stage-school, een scholengemeenschap voor voortgezet onderwijs in Alkmaar, of all places. Hemelsbreed misschien twee kilometer van onze oude woning. Toen leerde ik al heel snel, het onderwijs betaalt niet best, ik ging er behoorlijk wat geld op achteruit, maar goed, met een hoop hangen en wurgen betaalden wij onze rekeningen. Ik moest wel elke maand zo'n driehonderd Euro aan dieselolie offeren om heen en weer van mijn woonplaats Bolsward naar Alkmaar te komen, maar goed, het ging. Totdat het bezuinigingsspook ook daar toesloeg. Ik kreeg steeds minder uren, ik kreeg steeds minder reiskosten vergoed en op het laatst ging ik op zoek naar werk in Friesland. En sindsdien ging het goed fout, steeds tijdelijke contracten en steeds minder uren. Mijn laatste contract was op payroll-basis en ging om nog maar 8!!!! betaalde uren in de week. Afgelopen schooljaar was mijn laatst mogelijke verlenging en sinds 1 augustus zit ik helemaal zonder werk. In de loop der jaren konden wij steeds slechter aan onze financiële verplichtingen voldoen en werd de achterstand van betalen op onze hypotheek steeds groter. Vorig jaar is ons huis geveild, op 11 september, in het World Trade Center. Onze eigen nine-eleven.

Het intake-gesprek met de Gemeentelijke Kredietbank stemt niet vrolijk, zoals u zult begrijpen. Volgende week gaat ons autootje de deur uit. Kunnen we niet meer betalen. Deze week zette ik als een losse flodder de oproep op Facebook, of iemand wellicht een brommertje in de schuur had staan, dat daar alleen maar stof stond te happen. Je kunt nooit weten en nooit geschoten is altijd mis. Verdomd. Er bestaan nog goeie mensen, we hebben een brommertje. Ik ben er heel blij mee. Voor alles van meer dan 5 kilometer afstand de bus pakken is namelijk ook heel duur, als je van sociale diensten afhankelijk bent.

Maar toch, van een Mercedes én een VW Golf voor de deur en een jachtje in de haven naar een fiets en een brommertje, 't kan zomaar binnen een jaar of tien. En ook dat is aan lager wal geraken.