En de mist baarde een spinnewiel

Mijn lief heeft een passie voor draadjes. Breien, haken, weven, vilten, spinnen, kortom een creatieveling op hoog niveau op textiel gebied. En goed gereedschap is het halve werk, zegt men. In ieder geval, toen het voorjaar nog nakend was..... (hoe krijgt ie het uit z'n tekstverwerker he?) besloot zij de sigaret vaarwel te zeggen. Het uitgespaarde geld legde zij trouw elke maand weg en nu, aan het eind van het jaar had zij genoeg bij elkaar gespaard om een nieuw spinnewiel aan te schaffen.
Wij besloten er een dagje uit van te maken en gisteren stapten wij in de auto, richting Lochem, waar de fabrikant van spinnewielen, kaardemolens, weefgetouwen en aanverwante artikelen resideert.

Wij hebben wat met Lochem. Meer dan twintig jaar geleden zat de oudste zoon er in een jeugd opvang tehuis. Hij had wat problemen om zichzelf te vinden en besloot om er wat aan te doen. Uiteraard zijn wij in die tijd verschillende keren op bezoek geweest. Zoals ik al opmerkte, ook de fabrikant van textiele martelwerktuigen is daar gevestigd. En ook dat wisten we twintig jaar terug al en ook die vestiging hebben we meermalen bezocht. In de buurt van Lochem ligt het plaatsje Laren (de Gelderse versie dus) en daar zat een draadjesboer. Die verkocht weefgarens, breigarens enzovoorts.

Lochem is een heel dierbaar stadje in de Achterhoek en als ik achter zeg, dan bedoel ik ook achter in de Achterhoek. Om een idee te geven, als je de A1 op gaat, bijvoorbeeld bij Amsterdam, dan geef je gas en na een aantal uren denk je: "In Polen bouwen ze Kromski spinnewielen, we kunnen hem net zo goed daar halen, scheelt geld en we zijn er toch bijna....." en als je dat denkt, dan komt Lochem in de buurt. Pak 'm beet, ver na de afslag Deventer.... heel ver.
Als wij naar Lochem rijden, en daar kan echt jaren tussen zitten, dan is dat vaak laat in het najaar of vroeg in het voorjaar. In ieder geval, van de rit zelf worden we nooit vrolijk, want het gemiddelde zicht is hooguit 75 à 100 meter. Vaste prik. En dan ligt het ook nog in Oost-Siberië.

De spinnewiel-grutter, Louët, is gevestigd op een industrieterrein nabij Lochem, toevallig naast de showroom van de importeur van Lotus, de Engelse sportwagen. Vind met name, mijn persoontje, wel een klein hoogtepuntje van de dag. Die dingen zie je toch ook niet met grote aantallen op ons wegennet, want onpraktisch en duur, maar wel mooi.

De transactie zelf was kort en zakelijk. We werden verwacht, het ding stond keurig verpakt in een kartonnen draagkoffertje, de gebruiksaanwijzing zat er bij ingesloten. Er werden wat korte beleefdheden over en weer gedebiteerd en ondergetekende sloeg de plank weer helemaal mis door te vertellen dat de oude heer Louët zelf, vele jaren geleden, bij ons nog het weefgetouw van mijn echtgenote had gebracht en geïnstalleerd. Fout. De "oude" heer Louët was nog steeds werkzaam, werd dit jaar 70 en dat betekende dat hij een kleine tien jaar ouder was dan ik, zei de gek. Oud? De duvel is oud en z'n moer nog ouder. Maar ook dat heb ik al eens eerder opgeschreven, mijn timing voor wat betreft stomme opmerkingen, al of niet bedoeld,  is op z'n vriendelijkst gezegd, ongeëvenaard te noemen.

Daarna hebben we heerlijk geluncht in de binnenstad van Lochem en zijn door de oostelijke binnenlanden van Gelderland, Overijssel, Drenthe en Friesland weer huiswaarts getogen. 't Was nog steeds een verdomd klein wereldje en Lochem/Bolsward is net zo'n kolere eind als andersom. Maar de liefde van mijn leven heeft waarnaar zij zo lang verlekkerd naar heeft gekeken. Zelf gespaard. Door niet te roken.

De Louët Victoria S95.

Aan lager wal geraken

Aan lager wal geraken kun je op twee manieren definiëren.

1. Een schip, dat door de wind naar de wal wordt gedreven;
2. Een persoon, of gezin/familie, dat door verschillende omstandigheden verarmt.

Ik geef twee voorbeelden:

Een weekje uit varen

In 2002 waren wij in redelijk goede doen. We hadden het jaar daarvoor behoorlijk in ons rijtjeshuis in Alkmaar geïnvesteerd: nieuwe keuken, tegelvloer met vloerverwarming op de hele begane grond, kunststoffen kozijnen, achterdeur, schuifpui van drieëneenhalve meter. Best wel bevredigend. Voor de deur stonden een Mercedes en een VW Golf en in jachthaven De Drait in Nieuwe Niedorp dobberde ons jachtje, een 22 voets Freeman. Mijn lief had een vaste baan bij een hele grote Zaanse grootgrutter en ondergetekende verdiende zijn geld op de grafische afdeling van 's werelds grootste uitgever van encyclopedieën en medische en economische tijdschriften. In de ploegendienst dus met de nodige toeslagen. Wij leefden in bescheiden welstand, om het zo maar eens uit te drukken.

In april kwam ons bootje van de jachtwerf van Nicolaas Witsen, er was groot onderhoud aan gepleegd en wij wilden de week daarop een weekje weg. De Haarlemmermeer rond, of zoiets. Het vroege voorjaar heeft echter zo zijn verrassingen, dus stond er op de dag van vertrek een stevige bries, windkracht 7 of 8. 's Ochtends rond een uur of tien kwamen wij in de jachthaven aan en een klein half uurtje later, hadden wij de spullen van de auto overgeladen in ons bootje. De motor gestart en wij tuften op ons dooie gemak richting de Roskamsluis bij Noord-Scharwoude.

Het jachtje had een nieuwe stootrand, de gashuishouding was vernieuwd en aangepast aan de wettelijke eisen, het onderwaterschip was in de anti-fouling gezet, we waren er klaar voor. Waar we nog voor moesten sparen, dat was een nieuwe motor. Het ding werd aangedreven door een vier cilinder Ford Anglia motor uit 1965, gemariniseerd. Het ding werd heel geleerd Ford Watamota genoemd. Uit 1965, dus er moest nog loodhoudende benzine in worden getankt en dat kon je, toen al, niet overal meer krijgen. Daartoe was er een vouwfiets aan boord, zodat we, bij brandstofgebrek, met jerrycans elders benzine konden halen. Maar goed, er lag een brandstoftank in van een liter of 85, dus daar kun je aardig lang mee varen, mits je niet te veel haast had. En dat hadden we niet. Verontrustender was het feit, dat een Ford Anglia niet bepaald een betrouwbare motor is, het ding zei op de meest ongelukkige momenten "Doe het zelf maar".

Een uur of twee verder in de tijd voeren we op het Noordhollands Kanaal tussen Alkmaar en Akersloot, richting het Uitgeester Meer, in de buurt van het kabelpontje van Akersloot. En jawel, dat ding stak van wal om mensen over te zetten, pal voor onze boeg. Vaarreglement zegt, dat een veer voorrang heeft op pleziervaart, dus bij ons moest het gas er af, om de pont te laten passeren en te wachten tot hij aan de andere kant lag, want anders voer je tegen de kabel aan en dat moet niet, want anders wordt de pontbaas kwaad en, wat erger is, beschadig je je bootje. En op dat ogenblik besloot onze aandrijving uit het perfide Albion, om de pijp aan Maarten te geven. Ik memoreerde al, er stond een windkracht 7 of 8 en nog uit het westen ook.

Het kreng wilde uiteraard nooit meer aanslaan en een paar ton beheers je niet met een peddel van plastic. Trouwens, die had ik niet eens. Dus dobberden we tamelijk hulpeloos naar de andere kant toe. Jawel, wij geraakten aan lager wal, en nog behoorlijk onzacht ook. We konden erger voorkomen door met de pikhaak af te houden en gelukkig, als de nood het hoogst is, dan slaat die klote Ford Anglia aan...... Voor een vijf minuten. Inmiddels had ik al een stuk vloer uit de bodem gehaald, om het weigerachtig stuk mechaniek wat lucht te gunnen, en dat hielp. Bij De Woude vonden we een ligplaats, we hadden genoeg gevaren die dag. De volgende dag zijn we naar De Rijp getuft en hebben toen domicilie gekozen in de plaatselijke jachthaven. Verder varen durfden we niet meer en we hebben daar een monteur laten komen. Niet in de laatste plaats omdat het aggegraat helemaal niet meer wilde aanslaan. Het spruitstuk bleek te zijn verrot. Die waren niet meer leverbaar. Motor uit 1965 he? Moest worden gemaakt door de plaatselijke smid. Kassa!!!! Drie dagen later klaar en inmiddels waren wij er ook klaar mee. We zijn direct terug gevaren naar Nieuwe Niedorp.

Van alles tot niets

Een veertien dagen terug hadden wij een intake gesprek met een medewerkster van de Gemeentelijke Kredietbank. Vorig jaar, in 2012, is ons huis geveild door de hypotheekbank. Restschuld van iets meer dan 123.000 Euro. Het leek er even op, dat de hypotheekbank (Rabo) de schuld afschreef, maar het mocht niet zo zijn. In juni kregen wij een brief, of wij maar inkomensgegevens wilden verstrekken, want zij wilden weten, hoeveel wij in de maand konden terugbetalen van de restschuld. 

Arbeidsomstandigheden? Nu, in december 2013, ondergetekende heeft geen betaald werk meer, is een MBO-er, die zijn laatste kennis-update al tien jaar terug heeft gekregen en volgende week zaterdag 60 jaren oud hoopt te worden. Laten we het netjes stellen..... de kans dat ik een betaalde job vind, met een aanvaardbaar salaris is niet zo heel groot. Mijn echtvriendin heeft een betaalde baan voor 6 uur in de week. Kortom, wij zitten in de hoek, waar de klappen vallen, ons inkomen is op bijstandsniveau. Wij kunnen de hypotheekbank niet tevreden stellen schat ik zo.

Als we geen actie ondernemen, wacht de hypotheekbank totdat wij de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt en dan kun je je bloedig bij elkaar gespaarde pensioengeld naar de hypotheekbank brengen voor een huis, dat je al lang niet meer hebt. Kortom, hoe wrang het ook klinkt, de schuldhulpverlening is onze enige mogelijkheid om later nog wat aan ons pensioen te hebben. O ja, voor ik het vergeet: Deo Volente.

Hoe is dat allemaal zo gekomen? In mei 2002 gingen wij op huizenjacht, we wilden de drukke randstad ontvluchten en Wilma zou graag wat meer ruimte hebben om haar hobby, weven, vilten, spinnen enz. te kunnen beoefenen. We kochten een prachtig grachtenpandje met winkelruimte in het centrum van Bolsward en verhuisden in november 2002. In april 2003 werd ik ontslagen door mijn werkgever, een reorganisatie. In Amsterdam was een groot prepressbedrijf (NEROC) diezelfde maand begonnen met reorganiseren en ontsloeg 200!!! DTP-ers. Toevallig ook mijn vak. Ik was inmiddels 49 jaar oud, bijna 50 en wist eigenlijk onmiddellijk dat ik een ander vak moest gaan zoeken. Ik besloot het onderwijs in te gaan en ging op cursus. Een cursus onderwijsassistent ICT, dat zou de toekomst zijn, heel veel behoefte aan dat soort mensen, verzekerden ze me. Ik slaagde en kon eigenlijk direct aan de slag bij mijn stage-school, een scholengemeenschap voor voortgezet onderwijs in Alkmaar, of all places. Hemelsbreed misschien twee kilometer van onze oude woning. Toen leerde ik al heel snel, het onderwijs betaalt niet best, ik ging er behoorlijk wat geld op achteruit, maar goed, met een hoop hangen en wurgen betaalden wij onze rekeningen. Ik moest wel elke maand zo'n driehonderd Euro aan dieselolie offeren om heen en weer van mijn woonplaats Bolsward naar Alkmaar te komen, maar goed, het ging. Totdat het bezuinigingsspook ook daar toesloeg. Ik kreeg steeds minder uren, ik kreeg steeds minder reiskosten vergoed en op het laatst ging ik op zoek naar werk in Friesland. En sindsdien ging het goed fout, steeds tijdelijke contracten en steeds minder uren. Mijn laatste contract was op payroll-basis en ging om nog maar 8!!!! betaalde uren in de week. Afgelopen schooljaar was mijn laatst mogelijke verlenging en sinds 1 augustus zit ik helemaal zonder werk. In de loop der jaren konden wij steeds slechter aan onze financiële verplichtingen voldoen en werd de achterstand van betalen op onze hypotheek steeds groter. Vorig jaar is ons huis geveild, op 11 september, in het World Trade Center. Onze eigen nine-eleven.

Het intake-gesprek met de Gemeentelijke Kredietbank stemt niet vrolijk, zoals u zult begrijpen. Volgende week gaat ons autootje de deur uit. Kunnen we niet meer betalen. Deze week zette ik als een losse flodder de oproep op Facebook, of iemand wellicht een brommertje in de schuur had staan, dat daar alleen maar stof stond te happen. Je kunt nooit weten en nooit geschoten is altijd mis. Verdomd. Er bestaan nog goeie mensen, we hebben een brommertje. Ik ben er heel blij mee. Voor alles van meer dan 5 kilometer afstand de bus pakken is namelijk ook heel duur, als je van sociale diensten afhankelijk bent.

Maar toch, van een Mercedes én een VW Golf voor de deur en een jachtje in de haven naar een fiets en een brommertje, 't kan zomaar binnen een jaar of tien. En ook dat is aan lager wal geraken.

Maaiveldcultuur, de Wet van Jante en de overeenkomsten

De VPRO zond de afgelopen vier weken op de zondagavond een serie uit, Licht op het Noorden, een cultuur- en maatschappelijke serie over Scandinavië, gepresenteerd door Stine Jensen, de Nederlands-Deense filosofe. Gisteravond was de laatste aflevering en die ging over Denemarken, het geboorteland van Jensen. De rode draad van het thema gisteren waren de gedragsregels uit de Wet van Jante. De wet van Jante is uitgevonden door de Deens-Noorse schrijver Aksel Sandemose. In zijn roman En flygtning krydser sit spor, waarin hij het fictieve stadje Jante en zijn inwoners beschrijft. Zijn geboorteplaats Nykøbing in het Noordwesten van Denemarken stond model voor deze roman. In deze roman stelt hij zijn beroemde regels op. Hierin liet hij zich inspireren door de inwoners van Nykøbing.

De wet van Jante bestaat uit tien regels, die allemaal een variatie op hetzelfde thema zijn:

1. Je moet niet denken dat je wat bent;
2. Je moet niet denken dat je evenveel bent als wij;
3. Je moet niet denken dat je slimmer bent als wij;
4. Je moet je niet inbeelden dat je beter bent dan wij;
5. Je moet niet denken dat je meer weet dan wij;
6. Je moet niet denken dat je meer bent dan wij;
7. Je moet niet denken dat je deugt;
8. Je moet niet om ons lachen;
9. Je moet niet denken dat iemand om je geeft;
10. Je moet niet denken dat je ons wat kunt leren.

Wij kennen hier in Nederland een gelijksoortige gedragscode, maar die wordt in één uitdrukking samengevat, de "maaiveldcultuur". Iedere Nederlander kent de uitdrukking wel, als je je kop boven het maaiveld uitsteekt, dan wordt hij er afgehakt. Oftewel, als je je talenten aanprijst of even te nadrukkelijk te gelde maakt, dan is dat "not done". "Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg".

De calvinistische volksaard van de noordelijke volken in drie alinea's samengevat.

Dat vat denk ik ook de politiek een beetje samen. De wet van Jante en de maaiveldcultuur wordt in principe belichaamd door de christelijke partijen en zeer zeker ook door de PvdA en in mindere mate de SP. Nu waait er een neo-liberale wind door Nederland, want de VVD heeft een wat minder chagrijnige opstelling. Jammer genoeg bevinden zij zich dan wel aan het andere einde van het spectrum, want het adagium "succes is een keuze", "armoede is de oorzaak van passiviteit" is onbewezen NLP-geleuter. Maar hele volksstammen hobbelen er achter aan, getuige de uitkomst van de laatste landelijke verkiezing.

Verbazingwekkend genoeg wekt de wet van Jante wel vreemdelingenhaat in de hand. De gemiddelde zuiderling heeft een heel andere mentaliteit en omdat zij zich doorgaans anders gedragen dan de tien gedragsregels aangeven, wekt dat wrijving op met de "autochtone" bevolking. Natuurlijk, er zijn nog een aantal oorzaken aan te geven, zoals de recessie, maar alle uitingen van racisme en vreemdelingenhaat hebben een onderhuids karakter. Het "zij" en "wij" denken zit wel degelijk in de cultuur in gebakken. Kijk bijvoorbeeld naar Denemarken, waar rechts-populisme al jaren eerder aan de oppervlakte is gekomen, dan bij ons. Het is bekend, dat Geert Wilders met name het Deense model als voorbeeld ziet.

Een ander voorbeeld, dat de serie gisteravond naar voren haalde is het groepsdenken, uitgebeeld in de film "Jagten", waarin een groepsleider van een kleuterspeelplaats (vals) wordt beschuldigd van kindermisbruik en door massa hysterie door de gemeenschap wordt uitgekotst. Een maandje terug zag je hier hetzelfde in Deventer. Twee verklaarde pedofielen werden het slachtoffer van een heksenjacht. Dat beide mannen nog nooit veroordeeld zijn voor verboden handelingen met kinderen, daar wordt dan even overheen gestapt. 's Avonds kregen de "heksenjagers" nog een podium bij Pauw en Witteman. Een dieptepunt in de Nederlandse tv-journalistiek.

Een voorbeeldje uit het dagelijkse leven van de gedragsregels? Bij ons in Bolsward hebben we op de voetbalvereniging momenteel de "gehaktballen" oorlog. Samen met een andere vrijwilliger beheer ik het clubhuis en dus ook de keuken van de kantine. Een voetbalkantine kan heel goed bestaan van maar een paar dingen. Koffie, bier, gevulde koeken en gehaktballen. Totdat wij kwamen was de bereiding van de gehaktballen op deze manier geregeld: Men haalt de (fabrieksmatig gedraaide) gehaktballen uit de vriezer, doet ze in de magnetron, gedurende VIJFTIEN minuten op VOL VERMOGEN en daarna in de jus (uit een pakje). Juk!!! Mijn "collega" en ik hebben nu de doodstraf in het vooruitzicht gesteld, voor degene, die met bevroren gehaktballen in de hand, zelfs maar naar de magnetron durft te kijken. Maar als wij onze hielen hebben gelicht, worden ze net zo vrolijk weer in de magnetron gedonderd. Voor alle zekerheid.... want we doen dit al jaren..... en wat kan daar nu op tegen zijn? Oftewel, regel 5 en 10 van de Wet van Jante.

Mooie tv en Stine Jensen verdient complimenten met deze serie. Als je nog niet gekeken hebt, moet je beslist even naar Uitzending Gemist surfen. Belangrijker dan TVOH of GTST, verzeker ik je.

Het graf van oma Kamps in Sittard

Het regent, je staat op een totaal verzopen begraafplaats in Sittard naar een stuk gras te kijken, waaronder volgens de gegevens jouw grootmoeder moet liggen, die daar precies 84 jaar en 1 dag geleden is begraven. Je twijfelt en ergert je rot omdat je vergeten bent je uitgeprinte gegevens van het graf mee te nemen van je bureau in Bolsward. Lekker dan. Graf 114 was een totaal andere lokatie dan de foto deed beloven die er in augustus van de plek was genomen. Graf 144 dan? Dat leek er meer op, dit correspondeerde met de eerder genomen foto's. 's Avonds thuis gekomen bleek, dat het graf 114 moest zijn en dat er in augustus op de verkeerde plek foto's zijn genomen en dat er op de verkeerde plek een bos bloemen is gedropt. De opzichter had de plattegrond met nummers meegenomen. Hieronder de correcte plek. Ik had geen bloemen meegenomen. Ik eerde haar met het bezoek, dat hierdoor het karakter van een bedevaart had gekregen.

't Is de plek tussen de twee struikjes, Er werd haar zelfs geen tuintje op de buik gegund.

Voor zoiets moet je om half zes je warme mandje verlaten. Na een kop koffie vertoonde ik wat tekenen van leven, althans, dat maakte ik mezelf wijs. Daarna was het douchen, aankleden, scheren, tanden poetsen, broodjes smeren en een thermoskan met koffie vullen.

Anton stond met de auto voor te wachten om zeven uur, zoals afgesproken. Anton is een Nieuw-Guinea veteraan, een marinier. Hij woont nu hij gepensioneerd is, elke herdenking en veteranendag bij, als het even kan. Daarvoor krijgt hij van het Ministerie van Defensie een hele zwik "Vrij Vervoertjes" en aan het eind van het jaar houdt hij er wel eens een paar over. Zo'n vrij vervoertje is gewoon een NS-dagkaart en zo kom je dus gratis heen en weer van Friesland naar Zuid-Limburg. Deal. Anton en ik kunnen het best een dag met elkaar uithouden en we besloten er een gezellige dag van te maken.

Om tien over half acht werd de auto geparkeerd in een wijk grenzend aan station Heerenveen en ruim op tijd stonden wij te wachten op de trein van 08.01 richting Utrecht. Zo vaak reis ik niet met de trein, dus ik nam rustig de tijd om het gekrioel van de reizigers, forenzen, scholieren en een enkele actieve oudere, te aanschouwen.

Zo vroeg moet je slagvaardig zijn bij het enteren van de trein, druk, druk, druk en we wilden natuurlijk wel zitten. Om met Gerard Joling te spreken: "Ik heb er de kracht niet meer voor" om dat hele kolere eind naar Zwolle en/of Utrecht te staan. We kregen een mooie plek, aan het raam, in een stilte coupé, tot groot verdriet van Anton, die wel van een praatje houdt. In een stilte coupé, de naam zegt het al, is het de bedoeling dat je je klep houdt en in een boek verdiept zit of je Ipad vingert. Geen boek bij me en voor een aai-pad ontbreekt mij de pecunia. Niet erg, ga ik lekker uit het raam staren.

In Zwolle werd het gedeelte waarin wij zaten afgekoppeld en dienden wij met gezwinde spoed in het voorste treinstel te geraken. Tot grote tevredenheid van Anton was dit een "gewone" coupé en kon Anton mij de oren van het hoofd kwekken tot Utrecht.

In Utrecht hadden wij een minuut of tien om de trein van 09.53 te halen richting Heerlen, een intercity, overigens, dat was die van Leeuwarden tot Utrecht ook. Die tien minuten heb je nodig ook, want station Utrecht wordt al sinds de vroege middeleeuwen continu verbouwd en dat zal zo blijven totdat de mensheid zichzelf uiteindelijk heeft uitgeroeid. Maar alles ging voorspoedig en keurig op tijd begon de lange rit richting Sittard. Keurig volgens schema werd de helft van de meegebrachte fourage genuttigd, zodat wij voor de terugweg ook nog wat hadden. Je kan wel iets kopen in de trein, maar dat kost de hoofdprijs en dat komt niet tot uitdrukking in de kwaliteit van het door de uitventers verkochte spul. Zelf meenemen is goedkoper en smakelijker.

Bij Zaltbommel passeerden wij de regengrens, het bleef regenen totdat wij 's avonds weer aardig in de buurt van het noorden kwamen. De weilanden en akkers zagen er tamelijk verzadigd met water uit. Nou ja, we gingen een begraafplaats bezoeken, daarbij hoort eigenlijk wel een beetje druilerige entourage, nietwaar?

In Sittard konden wij eigenlijk direct in de bus stappen die ons tot op zo'n 100 meter van de ingang van de begraafplaats Vrangendael bracht. Rond het middaguur passeerden wij het toegangshek, begeleid door een gestage druilerige regen. Op mijn gevoel liep ik eigenlijk direct naar het goede vak toe, maar ik twijfelde en besloot toch maar naar het kantoortje van de beheerder te lopen. De beheerder, die Thea van Overbeek en Fien Peelen had geholpen, Jan van Impelen was niet aanwezig, maar zijn collega was van zeer goede wil. Omdat ik, stom rund dat ik ben, de fotokopie van de begraaf gegevens van mijn grootmoeder was vergeten, moest ik op mijn geheugen vertrouwen. Ik ben een echte man, ik herinner me altijd de meest waanzinnige dingen, uit God vergeten tijden, maar ik vergeet meestal dat ik mijn vrouw heb beloofd een spijker in de muur te slaan om iets op te hangen. Selectief geheugen noemen ze dat. De begraaf gegevens waren blijkbaar in het bezit van de dames, want op de begraafplaats waren ze niet. Maar met mijn selectieve geheugen kwamen we er toch uit.

Anton had inmiddels de voor de regen schuilende begraafplaats medewerkers aan het werk gezet met de opmerking dat hij wel een kopje koffie lustte. Het gezegde zegt het al, "Met de hoed in de hand, kom je door het ganse land, maar met een grote mond, kom je heel de wereld rond". Maar de opzichter en ik gingen eerst de begraafplaats op. Geen mooie begraafplaats, wel heel erg groot, opgedeeld in terrasvormige secties. Ik maakte een opmerking dat ik had gelezen dat Toon Hermans en zijn vrouw hier ook begraven lagen en hij zei, "lopen we zo langs" en inderdaad, 50 meter van oma.

Zij hebben geen tuintje op hun buik, maar zo'n plaat ligt toch wat zwaar op de maag, dunkt me.

Daarna kregen we het verhaal wat in de eerste alinea al wordt omschreven. Graf 114 was in vak D een andere plek dan op de eerder ontvangen foto's van 8 augustus en graf 144 correspondeerde wel met die foto. Maar 't moest 114 zijn, zoals later bleek. Wel sneu, dat de bos bloemen die namens mijn neef Albert, te zamen met zijn foto op de verkeerde plek zijn neergelegd. Hem kennende, moet hij er alleen maar om grinniken, schat ik zo.

Hieronder een foto van de verkeerde plek, de bos bloemen en Ab z'n foto zijn uiteraard door de elementen vernietigd.

Graf 144 (links van de donkere zerk) is het dus niet.

We zijn teruggekeerd naar het kantoortje van de opzichter, waar we de door Anton "georganiseerde" koffie hebben genuttigd en de nodige wetenswaardigheden van het eerbiedwaardige beroep van grafdelver hebben losgepeuterd bij de betreffende vakmensen.

Uit hun informatie bleek, dat er inderdaad niet werd geruimd, zo lang er nog ruimte was op de begraafplaats. In de toekomst bestaat de mogelijkheid, bijvoorbeeld bij een herinrichting, dat het oude gedeelte wel opnieuw zal worden gebruikt, maar dan dienen de gemeente-ambtenaren wel toestemming te hebben van de rechthebbenden. We zullen het beleven en anders maar niet. Voor zover ik de familie Kamps ken, laten die in grote meerderheid hun overledenen tegenwoordig cremeren, dus van een eventuele grafruiming van een reeds lang overledene zullen ze niet wakker liggen. De echtgenote van oma, opa dus, is in 1963 begraven op het Odulphuskerkhof in Wijk aan Zee en al lang geruimd. Ik heb er niemand over gehoord.

Anton en ik waren toch al nat en liepen vanaf de begraafplaats naar de binnenstad. Ik had afgesproken met een echtpaar, dat ik had leren kennen via Twitter en Facebook. Ik had de vorige dag al aangekondigd dat ik deze bedevaart ging ondernemen en zij, woonachtig in Zuid-Limburg reageerden eigenlijk direct en stelden voor elkaar te ontmoeten in Sittard. We spraken af in het restaurant van V&D aan de markt. Het was als of we oude kennissen ontmoetten, zij had zelfs een heel leuk presentje voor mijn lief vervaardigd.

Sittard is een prachtige oude marktstad, met een Duitse uitstraling, maar ook met Nederlandse en Vlaamse invloeden. Een geweldige Markt met prachtige gevels, waaronder diverse vakwerk en op de achtergrond machtige kerktorens van imposante uitingen van het rijke, roomse leven. Vanuit één van deze grote Godshuizen moest oma destijds zijn begraven. Het was een vreemde gewaarwording, om rond te wandelen in de stad, waarin mijn vader voor een belangrijk deel zijn jeugd had beleefd. Ik wil de stad beslist nog wel eens een keer zien, maar dan wel met een lollig mei zonnetje in plaats van dit authentieke "kerkhof"-weer.

We haalden de trein van half vier uit Sittard richting Utrecht, na een felle, korte, oude mannen sprint. De reis was het omgekeerde van de heenreis, inclusief een verblijf in de stilte-coupé, tot groot leedwezen van Anton.

Om kwart voor acht 's avonds waren we thuis. Ik ben Anton heel dankbaar voor zijn "Vrij Vervoertjes" en zijn onderhoudend gezelschap. Een gedenkwaardige dag en aan mijn rug te voelen zal dit nog wel even na-ijlen. Het meubilair van de NS is ergonomisch zeer verantwoord, maar wel hard, zeker als je 8 uur in de trein hebt gezeten. Au.

Vreselijke verhalen voor bij de koffie (3)

Moortje

Ik sta nog altijd met verbazing te kijken bij de basisscholen, voor aanvang schooltijd, aanvang middagpauze, einde middagpauze en einde schooltijd. Honderden moeders en vaders die hun kroost op komen halen of weg brengen naar school. Voor zover ik me kan herinneren hebben mijn ouders, lees mijn moeder me alleen de allereerste schooldag in de eerste klas van de kleuterschool en de lagere school gebracht en daarna werd ik geacht uit te kijken bij het oversteken en niet met vreemde mannen mee te gaan. Wel, boodschap duidelijk, ook toen ik net vier jaar oud was.

Tijden veranderd? Nou, in ieder geval de angst van de ouders van tegenwoordig. 't Zou bijvoorbeeld een hoop schelen met de drukte van het verkeer in de omgeving van de school als niet zoveel ouders hun kinderen met de auto zouden komen brengen of afhalen. Vreemde mannen met onzedelijke bedoelingen? Hm, had je in onze tijd ook, zo'n twee keer per jaar werd er eentje gepakt landelijk. Later bleek dat 99 procent van het seksueel misbruik van kinderen in de familie- en nabije kennissenkring plaats vond..... en vindt.

Als al die angsten ergens op gegrond waren vraag ik me wel eens af, hoe wij in Godsnaam groot zijn geworden. Ik werd er als zevenjarige ook op uit gestuurd om boodschappen te doen en kreeg rustig boodschappenlijstjes van, twee grote bloemkolen, een kilo worteltjes en vijf kilo vastkokende aardappelen. Hoe ik dat met mijn 28 kilo naar huis moest zien te krijgen werd niet over nagedacht. Werd je hard van.

Huisdieren hadden we ook. Aan sterilisatie en castratie werd geen geld uitgegeven en onze kat Moortje jongde elk jaar wel een twee of drie keer. De jongen werden door mijn vader, of moeder verzopen en daar stond ik met mijn giebel rustig bij te kijken. Net zoals bij het slachten van kippen, konijnen en ik heb ook regelmatig gezien hoe Slager Brasser in Velsen-Noord een varken of rund naar de andere wereld hielp ten behoeve van onze consumptie. Tere kinderzieltjes? Die bestonden nog niet. Sinterklaas was een engerd en Zwarte Piet zijn beul. Er werd regelmatig gedreigd door je liefhebbend ouderlijk paar met "als je niet opgepast heb ga je in de zak en krijg je met de roe en neemt Sinterklaas je mee naar Spanje en word je tot pepernootjes gemalen". Ik heb die dingen nooit meer gelust.....

Ik zal een jaar of tien, elf geweest zijn toen moeder het zoveelste nest van de poes Moortje helemaal zat was en mij opdroeg het beest naar het Kerbert-asiel te brengen in IJmuiden. Aan mijn oude heer werd zoiets niet gevraagd want die had een veel simpeler oplossing, die had moeder Poes rustig samen met haar jongen verzopen. Dat was mijn moeder toch iets te gortig dus ik moest dat beest maar naar het "gaskassie" brengen.

Mijn broer Ronald als twee-jarige met Moortje in de houdgreep.

't Is sowieso een rot eind lopen vanuit Velsen-Noord naar het Kerbertasiel, dat aan de Heerenduinweg ligt in IJmuiden. De Heerenduinen zijn de meest noordelijke duinen van het tegenwoordige Nationaal Park de Kennemer duinen. Maar toen had ik er helemaal een klus aan. Ten eerste had ik er helemaal geen zin in, je bouwt toch een band op met zo'n dier en ten tweede voelde het beest nattigheid en stribbelde knap tegen in de tas. Dus dat was de lange Pontweg af, het Spoorwegviaduct in IJmuiden-Oost onderdoor en de Noostraat in. Tegen die tijd liepen de tegenstrijdige gevoelens bij mij over. Ik had het niet meer.

Ik moest onze poes naar het "gaskassie" brengen, m'n woensdagmiddag was naar de vaantjes en ik moest ook nog een kolere-eind lopen. Ik keerde om en kwam weer in de buurt van het pontplein. Dat was toen nog niet zo'n aangeharkt geheel als tegenwoordig, er was nogal wat braakliggend land. Tegenwoordig zijn dat keurige toeleidingswegen richting veerterminal naar Newcastle, toen zandhopen en bremstruiken en een spoordijk van de nog bestaande spoorlijn naar station IJmuiden. En daar heb ik de tas open gemaakt en Moortje de vrijheid gegund.

Natuurlijk reed er op dat moment net een buurvrouw van ons op de fiets voorbij die dat zag en kreeg ik de volle laag dat ik een dierenbeul was. Ach...... 't verdiende niet de schoonheidsprijs wat ik deed, mea culpa, maar in mijn beleving was het nog altijd beter dan het "gaskassie".

Dit stukje is dus een soort van schuldbelijdenis aan alle Moortjes van de wereld en heeft voor mij een soort therapeutische functie. Scheelt weer een sessie bij een psycholoog die niet door de zorgpremie gedekt wordt.

Als ik dan de jeugd van tegenwoordig bezie, die opgroeit in een wereld die helemaal, maar dan ook helemaal wordt gladgestreken, dan vraag ik me af, hoe veel die zelfde wereld in duigen valt, als ze hun eerste aanmaning voor een te laat betaalde rekening krijgen.

Misschien kan ik tegen die tijd nog een late loopbaan beginnen als therapeutische uitlacher. Is dan vast behoefte aan en ik durf te wedden dat ik er goudgeld mee verdien.

Geen idee hoe het met Moortje is afgelopen. Misschien is dat maar het beste ook.

Mart, Jeroen, Julio, James, Bill en andere veelneukerds.....

Komkommertijd tijdens de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer. Mart Smeets noemt Jeroen Pauw een amateur, omdat hij "maar" met 200 vrouwen seks zou hebben gehad. Lekker belangrijk en verbazingwekkend tegelijk. Hoe kan het, dat een alom gerespecteerd journalist zich tot zulke puberale prietpraat laat verleiden?

200 vrouwen, in laten we zeggen 30 jaar? Dat is elke 55 dagen een ander, dus een kleine acht weken er tussen. Indrukwekkend. Zogenaamde vaste relaties heb je dan een hoop uit te leggen, of je moet een enorm geheugen hebben en heel goed kunnen liegen. Als Smeets dat "klein bier" noemt, tenminste, dat suggereert hij wel, dan moet hij wellicht het dubbele aantal vrouwen hebben gehad. Dus zeg maar 400 stuks. 400 vrouwen, in andermaal 30 jaar? Ik ga er van uit dat je je lul het meest achterna loopt tussen de 20 en de 50 jaar. Daarvoor doe je alleen maar aan "orale" seks, dan praat je er alleen maar over en na de 50 jaar gaan de dames je "meneer" noemen, en da's dodelijk voor de testosteron-aanmaak. Maar goed, 400 vrouwen "beslagen" in 30 jaar? Dat betekent dus elke 27 dagen een andere vrouw, gemiddeld. Dan heb je helemaal geen tijd om iets "thuis" uit te leggen, want dan ben je constant op pad om te "scoren". Of ze zijn thuis volslagen blind en doof. Toch heeft hij zich voortgeplant, niet verwonderlijk als je je Jorisje zo frequent gebruikt, maar hij presteerde dat ook nog eens tijdens een relatie. Arme, arme en vooral ook naïeve vrouw.

Zelf ben ik meer van het monogame. Mijn teller blijft steken bij 4 vrouwen met wie ik "het" heb gedaan. De laatste is mijn echtgenote, al 28 jaar en met de 3 vrouwen die haar voorgingen heb ik ook een relatie gehad, waarvan met één zelfs een huwelijk. In ieder geval waren het, voor mij elke keer serieuze relaties en deed de drie keer, dat het eindigde serieus en hartverscheurend pijn.

Wat moet je nu met informatie van mannen, als Jeroen Pauw, Mart Smeets en bijvoorbeeld ex Rolling Stones bassist Bill Wyman (naar zeggen 2000 vrouwen), Julio Iglesias (zelfs 5000) en James Brown (die niet tot drie kon tellen, maar zegt de vrouwelijke bevolking van een middelgrote stad te hebben gehad)? Minzaam knikken en het niet eens in de krant vermelden of uit de tv-reportage weg knippen lijkt mij het verstandigste. Ten eerste zet ik een groot vraagteken bij de aantallen, als het om "prestaties" gaat, zijn mensen – niet alleen mannen – geneigd te overdrijven en worden de verhalen over de veroveringen in de loop der jaren alleen maar mooier en de aantallen groter. Ik bedoel, als iemand mij vertelt dat hij met 50 vrouwen het bed heeft gedeeld, vind ik dat al een prestatie van formaat. Zo als ik al zei, aan mij is het niet besteed. Als ik zeg, dat ik van mijn vrouw houd en haar niet zou willen belazeren, dan meen ik dat. Wie wat te verzwijgen heeft op dat gebied, moet een goed geheugen hebben.

"Hee Kamps..... ben jij niet diegene, die altijd wel een gore, helemaal foute, opmerking achter de hand heeft?" Ja. Klopt. Maar ik durf 'm rustig te vertellen, want ik heb zelf niets te verbergen. Ik kijk graag bewonderend naar mooie vrouwen, zowel jong als oud. Maar ik heb dé vrouw van mijn leven een gelofte gedaan, op 29 augustus 1985. Ik kom thuis eten.

Familie weerzien

Tussen 1913 en 1924 werden er zes jongens geboren, zoons van Paulus en Jantina. Dit alles vond plaats op de Weerdingermarke. Een stuk vervening ten oosten van twee lintbebouwingen in Zuidoost Drenthe, te weten Valthermond en Nieuw Weerdinghe, aan de andere kant van de vervening was de Duitse grens, (Haren, Ems). Paulus was de zoon van Freerk, de baas van de vervening en Jantina de dochter van Sjoukje, één van de arbeidsters. Morgen, 24 augustus 2013, houden de nazaten van deze zes zonen een familiedag in Noordwijkerhout. 

Even een korte geschiedenisles. De oudste zoon heette Freerk, geboren in 1913, de tweede zoon Gerrit, geboren in 1914, de derde zoon Albert, geboren in 1916, de vierde zoon Paulus, geboren in 1918, de vijfde zoon was Geert, geboren in 1920 en de zesde zoon heette Jacob, geboren in 1924. Tussen Geert en Jacob werd een meisje geboren, Grietje, ze haalde de drie jaar niet. Na Jacob werden er nog twee zoons geboren, allebei Johannes geheten, zij zijn beiden als klein kind gestorven. In totaal negen kinderen heeft mijn grootmoeder Jantina, want dat was ze, achter elkaar gekregen.

Overgrootvader Freerk was één van de veenbazen, die een strop leden door de grote veenbrand van 1917 in de buurt van Emmen. De strijd met de verzekeringsmaatschappij duurde jaren en uiteindelijk, midden jaren twintig ging hij er aan failliet. Zoon Paulus en zijn vrouw en kinderen vertrokken naar Limburg. Van de turf naar de kolen, 't blijft brandstof nietwaar? Paulus ging in de mijnen werken, dat kon, op voorwaarde dat hij en zijn gezin Rooms Katholiek werden. Een hele overgang, want ze waren Nederlands Hervormd. Maar ja, armoede dwingt tot opportunisme en wiens brood men eet, diens taal men spreekt is het gezegde he? Dit alles vond zo rond de herfst van 1925 plaats. Jantina had al 7 kinderen gekregen in Drenthe en ze was onderweg van nummer acht. Eind 1925 overleed haar enige dochtertje en het zoontje wat in het voorjaar van 1926 werd geboren stierf binnen twee maanden. In 1928 beviel ze opnieuw van een zoon, die dezelfde naam kreeg als de eerder overleden zoon, Johannes. Grof gezegd kun je stellen, dat Paulus zijn vrouw het graf in genaaid heeft. In november 1929 overleed Jantina, ver van haar geboortegrond in Sittard, ziek van heimwee en afgeleefd door de vele zwangerschappen. Doodsoorzaak nu niet meer te achterhalen, maar dat zou best eens uitputting kunnen zijn geweest. Ze werd slechts 39 jaar.

Nadat de tweede Johannes, augustus 1930 overleed, vertrok Paulus met de zes overgebleven zonen, de oudste 17 en de jongste 6 jaar oud weer naar Drenthe en ging bij zijn vader wonen in Emmen. In 1931 werd hij uit de ouderlijke macht gezet. Hij was als man alleen niet in staat, om 6 kinderen op te voeden en in de hand te houden. De jongens belandden, behalve de oudste twee, Freek en Gerrit, in kindertehuizen. Albert, Paul en Geert in Harreveld (Gelderse Achterhoek, in de buurt van Groenlo en Lichtenvoorde, nu een jeugdgevangenis) en Jacob kwam in de buurt van Leiden terecht.

Paulus dook in 1935 in Beverwijk op, hoogstwaarschijnlijk ging hij aan de slag bij Hoogovens. Drie zonen voegden zich in de loop van de jaren bij hem en raakten aan de vrouw. In 1940 had Paulus al zes kleinkinderen. Na roerige oorlogsjaren, waarin de derde zoon Albert omkwam, woonden alle vijf zoons uiteindelijk in Noord-Holland, behalve Jacob, die in de buurt van Leiden bleef wonen en trouwde.

Inmiddels is het 2013 en van de besproken generatie leeft er niemand meer. De zes zonen en hun echtgenotes produceerden een dertig tal nazaten, waarvan een substantieel deel, met weer hun kinderen en kleinkinderen morgen elkaar vaak na tientallen jaren weer eens zullen zien. Ik kom daar nog wel eens op terug. Ik kan boeken vol schrijven over die familie, en misschien doe ik dat wel eens.

Plakplaatje 2.0

Jongerencultuur is iets van alle tijden. Wij hadden het haar op onze kont hangen en konden bij wijze van spreken onze reet er aan afvegen. Gecompleteerd door een haarband, een lange jas van zeer onbestendige kwaliteit bont tot op je enkels en om die enkels gigantische laarzen. Accessoires waren gigantische ringen en zware zilveren schakelkettingen en armbanden. Zo'n armband draag ik nog steeds. Uit die tijd stamt de hit "'t Zal je kind maar wezen" van de tv-komedie "het Schaep met de vijf Pooten".

In 2013 zie je ik weet niet hoeveel culturen en subculturen naast elkaar. Gothic, emo (het vroegere punk), house, hiphop, reggae, ga zo maar door. Grote gemene deler tegenwoordig is de piercing en vooral de tattoo. De tattoo wordt treffend omschreven door de door mij bewonderde voetbalcoach in ruste Co Adriaanse: "Al die spelers zitten ook helemaal vol plakplaatjes. Bij Red Bull Salzburg liep er eentje met allemaal Aziatische tekens op z'n lijf. Hij wist zelf niet eens wat er stond."
Onbegrijpelijk. Ook de dames laten in groten getale definitieve plakplaatjes zetten en pronken er mee. Af en toe zie je de mooiste lichamen ontsiert worden door zogenaamde "body-art". Jammer, jammer, jammer. Goede tip als je mij wilt stangen. De geile blik in mijn ogen dooft onmiddellijk als de dame in kwestie een tattoo blijkt te hebben. Ik ben er dan helemaal klaar mee.

Een beetje roepende in de woestijn. Vroeger (jaja, opa spreekt) zag je alleen zeelui of mensen die zich inlieten met duistere praktijken met tattoos. Dat had alles te maken met de risico's van het beroep, als een schip met man en muis verging, had je toch een identificatiemogelijkheid als de treurige resten na verloop van tijd ergens aanspoelden of opgepikt werden door een passerend schip. In de onderwereld niet anders, boeven gingen onderling niet al te zachtzinnig met elkaar om en als er iemand het hoekje om werd geholpen dan kon je hem (in mindere mate haar) herkennen aan de tattoos op het lichaam. Tegenwoordig doet men het vooral omdat men het "mooi" vind. Nou, daarin verschilt mijn mening in grote mate met een groot deel van de samenleving. Ik beschouw het lichaam als een tempel en vind het schitterend zoals het is. Het doet dan ook altijd pijn aan mijn netvlies als ik een prachtige meid van voor in de twintig zie en ze heeft dan een of andere onzinnige tattoe op haar op zich al geweldig mooie huid. Doe dat nou niet.

Hier krijg ik dus ab-so-luut geen dikke piemel van.......

Ook al honderden keren uitgelegd: een mens krijgt tijdens het verloop van zijn of haar leven zelf wel de nodige tattoos op het lijf. Dat heet "de sporen der tijd". Zoals littekens in alle soorten en maten, moedervlekken, rimpels (jawel ijdeltuiten, dat kun je ook tattoos noemen). Genoeg tattoos, helemaal gratis. Dan is er helemaal geen ruimte voor die "plakplaatjes".

In het verleden eens iemand gekend, die een tattoo van zijn "vrienden" had gekregen, ongevraagd. De jongen had te veel gedronken en ging out. Zijn z.g. "vrienden" legden hem op een tafel en prikten met een naald en zwarte inkt de volgende tekst, vlak boven zijn navel: "Shake for use" en daaronder een pijl naar beneden. Hij was dus gedwongen voortaan een zwembroek te dragen met de band vlak onder zijn oksels. En ja, je kan tattoos tegenwoordig laten verwijderen door middel van laserbehandelingen, maar je blijft altijd littekenweefsel zien, 't is pijnlijk, niet alleen fysiek, maar zeker ook financieel.

Ik fantaseer er wel eens over. Hoe ziet dat er over vijftig, zestig jaar uit, in de gemeenschappelijke ruimte van het verzorgingstehuis? Laat iedereen dan zijn of haar tattoos zien, die ze in het verre verleden hebben laten zetten? Een grap is dan gauw gemaakt, "wat hing nou eerder, die roos of die borst?". "Is dat een tattoo van een mopshondje?" "Nee van een teckel, maar hij is veel korter geworden door alle rimpels".

Maar goed, als een Hollander niets meer te klagen heeft, dan kijkt Magere Hein om de hoek. Trek je er vooral niets van aan, als je hele lijf onder de mystieke spreuken en gruwelijke voorstellingen zit. Je weet, wie het zegt en hij heeft van zichzelf al een lelijke kop en helemaal geen tattoo nodig.

Vreselijke verhalen voor bij de koffie........ (2)

De Weversmarkt in Hoorn, 17 juli 2013

Mijn lief heeft een band met wol, katoen, zijde, alles waarmee je kunt breien, weven, spinnen, punniken, haken, dat soort dingen. Ze was jaren in de gelegenheid om dat te botvieren, toen we nog in ons laatste pand woonden, waarvan we, zeiden ze bij de bank, de eigenaar waren. Overigens op voorwaarde dat we elke maand een redelijk astronomisch bedrag aan de bank over zouden maken. Maar ja, dan kwam het ook naar je toe. Ik heb het er middels dit medium al aardig vaak over gehad. Inmiddels is het niet meer van ons en wonen we in een huurhuisje. Maar goed, dat vorige pand had een winkelruimte met magazijn en kitchenette en mijn echtgenote botvierde daar haar textiele lusten, ruimte zat, stenen vloeren, wat met vilten (heet water en wol resulteert in vilt) weer handig was. In de winkel werd, wat ze aldus creatief in elkaar knutselde te koop gezet en zo af en toe ging ze ook naar markten en braderieën met haar nering. Zo ook naar de Weversmarkt in Hoorn, elke derde woensdag in juli. Met een gelijkgestemde vriendin. Vaste prik. Dit keer was 't anders. Geen nering meer, vriendin kon geen vrij krijgen van haar werkgever. Dus ging ik mee.........

We reden al om negen uur. Mijn lief wilde er rond tien uur zijn, dan kon ze voor de middag, als het daar echt druk werd, de markt al over zijn geweest, zei ze..... Er stonden iets van 170 kramen, allemaal met wol en garens of creatieve eindproducten van dat spul.

Op het Grote Noord begon de markt en we begonnen aan de schaduwzijde, zodat we als we terug liepen ook weer in de schaduw zouden lopen. Ondergetekende had zich, ervaren als hij was, ingesteld op een lange dag. Ik weet dat de liefde van mijn leven een meer dan bijzondere belangstelling heeft voor alles wat handwerken betreft en rekende op een bezoek van gemiddeld vijf minuten per kraam. Wat somber berekende ik, dat dat inhield dat wij, inclusief de broodnodige pauzes voor de innerlijke mensch, zo ongeveer rond 1 uur 's nachts klaar zouden zijn met het bezoek aan de markt. Goddank, dat de markt om vijf uur 's middags zou eindigen. Maar ik had mijn levenspartner beloofd dat ik me zou gedragen en zei dus niets, kachelde braaf in de buurt van het stalletje waar mijn muze en een inmiddels ook gearriveerde tante van haar, zich op dat moment ophielden.

Af en toe passeerde ik een winkel, waar ik even naar binnen ging, als er bijvoorbeeld iets verkocht werd, wat in mijn interessesfeer lag of waar ik wel wat meer over wilde weten. Voor de rest vermaakte ik me, met al het moois dat de natuur ons schenkt aan diversiteit van mensen.

Dit was blijkbaar een markt die vooral bezocht werd door dikke, hele dikke, verschrikkelijk dikke en uitzonderlijk dikke mensen. Want je wilt niet weten in welke maat ze knalroze leggings verkopen met bij voorkeur daar boven een groen shirt van Ten Cate tentdoek-stof, 't liefst met brede witte banden overdwars, maatje De Waard Tent Stern. Dat werd dan vaak gecompleteerd met een mallotig hoedje, liefst in een complementaire kleur ten opzichte van de blaartrekkende kleuren van het megashirt en dito legging. Afgemaakt werd het tenslotte met twee gevlochten paardestaarten en de nodige mee-eters en wratten. Beeldend he? Zullen we het maar niet over de geuren hebben dan?

Wat je ook vaak zag, waren bebop-kapsels, full moon rising gezicht met daaronder een vale tuinbroek, met overduidelijk cupmaat Weber barbecue en een chassis maat "past in geen enkele badkuip". Het t-shirt was dan roze wit gestreept, uiteraard dwars, wel weer van Ten Cate tentdoek, alleen die leveren zulke oppervlakte maten. Jaja, ik vermaakte me en verbaasde me weer kostelijk. Als ik een cafeïne-shot nodig had, dan was er wel een koffiestalletje in de buurt en dan nam ik er ook een lekkere troost gevulde koek bij. Zo rond lunchtijd wist ik de dames een terrasje op te loodsen en namen we, onder het genot van een kopje koffie, een leespauze om een keuze uit het aanbod van voedsel te nemen.

Ook daarin veranderen de tijden. Voor mezelf niet altijd ten goede. Voorheen kwam ik graag in broodjeszaken en lunchrooms. Daar had je broodjes met een half ons leverworst, lever of pekelvlees, of een broodje halfom (met twee plakken pekelvlees en vier plakken gekookte lever) of een broodje verschrikkelijk (broodje met roomboter, twee plakken ham, plakje fricandeau, rosbief, pekelvlees, lever en rundvlees salade en dat overgoten met cocktailsaus), of gewoon een broodje bal of kroket. Tegenwoordig hebben ze als aanbod een bruin sesam broodje en nog liever een baguette met geitenkaas en honingdressing, of camembert met pesto en het liefst drie kroppen sla, eikenblad sla, lollo rosso, tig tomaten en vers gesneden kruiden, kortom, een broodje berm-begroeiing en als je goed oplet, zie je tussen al het groen ook nog een of twee plakjes kaas of ham schemeren. Niets voor mij, je kauwt je rot en je hebt niet het gevoel dat je wat naar binnen hebt gekregen, wel lamme kaken van het kauwen, dat wel. Maar ik heb pech, dames zijn er dol op. Ik troost me met het meest ongezonde broodje op de kaart, een broodje hamburger. Wel met berm-begroeiing, daar ontkom je niet aan.

Na de lunch hadden we nog driekwart van de markt te gaan en het werd langzaam zomers warm. Ik kreeg het gevoel dat mijn enkels de omvang van een royaal bijzettafeltje kregen, zo lang stond ik al op mijn benen. Maar ik zei niets....... ik had mijn lief beloofd om me te gedragen. Het was haar uitje en ik zou niet willen, dat door mij haar dag verpest zou worden. Uiteindelijk enterden we rond vier uur 's middags de laatste kraam en slenterde ik opgelucht en de dames tevreden met de verworven koopjes naar een terrasje. De aankopen werden gevierd met een drankje.

Rond half zes reden we Bolsward weer binnen. Ik kan niet wachten tot volgend jaar.....

Morgen is de eerste dag van de rest van je leven......

Ergens in april kreeg ik te horen dat mijn contract niet verlengd zou worden. Niet geheel onverwacht, het was immers al twee maal verlengd en een vierde contract? Wel, dat zou dan een vast dienstverband moeten worden. Maar het kabinet, dat Nederland weer gezond zou maken, besloot, mede vanwege de befaamde drie procent norm, om ook te bezuinigen op het onderwijs. Dus Jantje staat per 1 augustus op straat....... Tranen met tuiten? Neuh....... 't Ging om acht uur in de week, mijn binding met de dynamische maatschappij was toch al niet zo heel sterk.

Met de huidige wetgeving, mag ik hopen dat ik op 14 december 2019, op mijn zesenzestigste geboortedag, officieel mijn werkzaam leven beëindig. Als de versnelde verhoging van de AOW-leeftijd van de planken wordt gehaald, wat er met mijn "maatschappelijke geluk" dik in zit, dan wordt dat pas 14 augustus 2020, juist, 66 jaar en 8 maanden. En tot die tijd word ik geacht minimaal 1 sollicitatie per week de deur uit te sturen.

Reële kansen dat ik ooit weer een redelijke baan met een aanvaardbaar salaris krijg? Als ik heel eerlijk ben, nee. Want, verouderde kennis, lichamelijk niet meer helemaal topfit, wordt eind dit jaar zestig jaartjes oud. Deo Volente (ik houd graag wat slagen om de arm).

Bij een sollicitatie wil men tegenwoordig dolgraag weten wat je competenties zijn en wat je motivatie is om juist op déze functie, bij dít bedrijf te solliciteren.

•  Competentie: Succesvol werkgedrag. Het betreft gedrag dat zichtbaar en functioneel is in een werksituatie en waartoe de uitvoerder bereid, bevoegd en in staat is. En dat wil men nogmaals benadrukt zien in de sollicitatiebrief. Godbetert, ik werk sinds mijn zestiende en kan mijn cv met heel veel moeite binnen de drie a-viertjes houden en dan moet ik mijn competenties benadrukken.

Wordt er een heel klein beetje cynisch van, echt, een heeeel klein beetje.

• De motivatie om op deze functie te solliciteren: Invullen dat je genoeg ervaring en diploma's hebt om de functie op zinvolle manier uit te voeren, daarmee kom je er niet. Eerlijk zeggen dat je motivatie vooral is gestoeld op de sollicitatieplicht is ook niet echt wenselijk. En waarom dan, meneer Kamps, speciaal bij dit bedrijf? Gottegot, daar vraag je me wat. Eerlijk wezen? Nou........ jullie hebben een vacature........?   Fout!!!! Politiek correcter is, de branche waarin u opereert is een branche waarin ik mij heel wel thuis voel en waarin ik, naar mijn eigen bescheiden mening, mijn sporen in heb verdient. Bijkomend voordeel is, dat uw bedrijf zich op bereisbare afstand van mijn woonadres bevindt.

Bovenstaand teruglezend steek ik alsnog mijn vinger in mijn keel, na het scoren van een emmertje.

Misschien kan ik beter vertellen waarom ik mijn kansen niet hoog inschat en mijn motivatie is gezakt naar een absoluut dieptepunt?

• De loopbaanontwikkeling  van ondergetekende zit al een jaar of tien op een doodlopend spoor en ik krijg een motivatie-probleem;

• Wat ook niet helpt is een hypothecaire restschuld van een bedrag met vijf nullen, dat als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt. Ik heb eens berekend, dat als ik dat bedrag zou moeten afbetalen en de "oneindig goede schuldeiser" geen rente zou berekenen over het uitstaande bedrag, ik bij een aflossing van honderd Euro per maand, nog 104 jaar moet werken om er vanaf te zijn. Iets zegt me, dat ik dat niet ga redden;

• De gezondheid van mijn echtgenote en ondergetekende. Scribent heeft geleden aan hersenvliesontsteking, darmkanker en lijdt nog aan diabetes, vernauwde bloedvaten, heeft daarvoor al een bypass gehad en scoliose. Zijn echtgenote heeft fybromyalgie en ontstoken divertikels. Bovendien hebben de hypotheek-perikelen ons ook de nodige grijze haren bezorgd.

Ja maat, maar je hebt destijds met je volle verstand voor die hypotheek getekend.

Yep, maar ik was niet de enige die er met z'n volle verstand bij zat. Ook een makelaar en een procuratiehouder van de bank en een notaris zaten aan tafel. Toevallig heren die elkaar door en door kenden en alle moeite deden om de heer en mevrouw Kamps dat mooie huis te gunnen..... Of was het meer om de courtage en procenten te doen?

Als de eerst nog met fanfare en vlaggetjes binnen gehaald hypotheeknemer dan door zijn toenmalige werkgever wordt weggesaneerd en in een jaar of drie, vier daarna zijn spaarcentjes in rook op ziet gaan, dan stort het hypotheekgebouw in. Zeker als het pand onverkoopbaar blijkt. Uiteindelijk wordt het geveild en levert het minder op dan de helft van de uitstaande hypothecaire lening. De hypotheekgever onderzoekt momenteel of de schuldenaar in staat is om de restschuld terug te betalen.

Maar ik beloof u plechtig, of het nu tot 14 december 2019 of 14 augustus 2020 moet, dat ik braaf elke week een sollicitatiebrief de deur uit stuur. Bespaar me uw sollicitatiecursussen en motivatietrainingen. Ik heb meer ervaring dan de meeste cursusleiders en -sters. Meer dan 100 bedrijven en instellingen van binnen gezien, aantoonbaar. En gemotiveerd solliciteren? Wel zeker, maar dan anders......

Waarom staat die achterlijke tegeltjes wijsheid als kop boven dit stukje Kamps? Nou, vooral omdat het de waarheid is als een koe...... Wat op zichzelf ook een soort van tegeltjes wijsheid is.......

Staken!!!! Wat is dat ook al weer?

De laatste keer dat werkend Nederland massaal staakte tegen regeringsbeleid was bij mijn weten in februari en maart 1982. Het kabinet Van Agt 2 was net een paar maanden bezig, het verstandshuwelijk tussen CDA en PvdA. Begin 1982 worden voorstellen gelanceerd voor versobering van de Ziektewet. De bovenwettelijke uitkering (die werkgevers en werknemers via de c.a.o. regelen) zou worden geschrapt. Deze versobering werd voorgesteld door Joop den Uyl (minister van sociale zaken en werkgelegenheid) en Ien Dales (staatssecretaris van het zelfde departement), beide van de PvdA. De Vakbonden namen het voortouw in een breed maatschappelijk verzet.

Ondergetekende was toen actief in de grafische vakbond ANGB (Algemene Nederlandse Grafische Bond) en was mede-organisator van de staking bij de Verenigde Noordhollandse Dagbladen in Alkmaar. Het resultaat? De regering slikte de plannen in en het kabinet viel in mei 1982. De PvdA kreeg ongelooflijk op zijn donder met de daaropvolgende verkiezingen en Van Agt kon met zijn derde kabinet (CDA, VVD en D'66) alsnog de sociale kaalslag inzetten. Dat dan weer wel. Maar werkend Nederland had zijn tanden laten zien. Dat er daarna niet zo snugger werd gekozen, is een bekend gegeven. Dat is tegenwoordig nog precies het zelfde.

De PvdA in combinatie met CDA of VVD wordt nooit wat. Dat wordt gewoon een bloedeloos middenkabinet, wat dat betreft leert men niets van de geschiedenis. Ja maar, een links kabinet, vind je dat dan wenselijk, Kamps?
't Is nog nooit uitgeprobeerd, daar zorgt rechts met angstcampagnes wel voor. Nederland heeft een zwak collectief geheugen. Men haalt altijd als voorbeeld het nivelleringsbeleid van Joop den Uyl in de jaren zeventig aan. Ze vergeten één ding, dat was ook een coalitie met het CDA. Ook wordt Den Uyl verweten dat hij de staatsschuld heel hard liet oplopen en aan het potverteren was ten gunste van uitkeringsgerechtigden en immigranten. Fout. De grootste tekorten ontstonden in de daaropvolgende kabinetten van Van Agt en Lubbers. Allemaal coalities met VVD en D66. Zoek het maar na, geen woord van gelogen. Ik heb het meegemaakt en je kunt het met een beetje Googlen vinden. Maar ja, Nederlanders zijn een nijver volkje, maar meer dan twintig woorden achter elkaar lezen is voor de man in de straat te veel werk. Chocoladeletters, het liefst onderstreept (grafisch een doodzonde*) in de Telegraaf consumeert sneller. Het nieuws in tien woorden, korps 172 punten, extra bold, hoeft niet per se de waarheid te bevatten. En zo worden we dom gehouden en we doen er geen klap tegen.

In Griekenland, Spanje, Portugal, Italië en Frankrijk lopen honderdduizenden te protesteren tegen de draconische en verlammende maatregelen, opgelegd door Merkel en consorten en hier in Nederland? He-le-maal niets!!!! Als er al eens incidenteel gestaakt wordt, bijvoorbeeld door buschauffeurs in de grote steden, die gek worden van de reorganisaties en overnames, wat heel zelden gebeurt, dan loopt Jan de Hollander te kankeren op de buschauffeurs, niet op hun werkgevers. Solidariteit? (Van Dale: so-li-da-ri-teit (de; v) 1 gevoel van een-zijn met anderen, saamhorigheid), te veel lettergrepen, lezen we niet, weten we niet, begrijpen we niet.

Dus: Mark Rutte blijft een grijns op zijn gezicht houden, Diederik Samsom denkt dat hij een socialer en beter Nederland bewerkstelligt, Blonde Greet telt zijn stemmenwinst, vooral door stemmen voor de neus van de SP weg te kapen, Alexander Pechtold heeft intussen het liberale gedachtengoed overgenomen van de VVD. We zijn lekker bezig met z'n allen.

Intussen hebben we 701.842 werklozen op het moment dat dit blog ontstaat, 8,5% van de beroepsbevolking. Moet een jonge werknemer van 25 jaar hoogstwaarschijnlijk werken totdat hij 71,5 jaar oud is en heeft hij een levensverwachting van op dit moment 77 jaar, als hij een man is en 81 jaar als het een vrouw betreft. Dus als je de mazzel hebt, dat je de gemiddelde levensverwachting haalt, mag je nog 5,5 jaar van je pensioen genieten. Gemiddeld kachel je de laatste drie jaar van je leven hard achteruit en consumeer je 80% van je zorgvraag in je leven. Ik weet het, ik ben een cijfertjes-freak.

Maar ik vraag me echt af, hoe lang het nog duurt voordat de bom barst hier in Nederland. Dat rauwe gevoel van achteren komt echt niet alleen van de aambeien. Uwes wordt genaaid en het wordt hoog tijd dat u zich dat realiseert.

Eén weekje met z'n allen vakantie nemen zonder toestemming van Den Haag, inclusief de middenstand en dat weekje dan nuttig gebruiken, en bedenken, hoe we dan weer een leefbare maatschappij voor ons zelf en voor elkaar kunnen creëren. Al is het alleen maar om deze grauwe sleur te doorbreken en de mensen aan de onderkant van de samenleving weer wat hoop te geven. Slecht voor de economie? Ja. Slecht voor de Nederlandse burger? Nee. Want de economie en het individuele belang van de werknemer zijn twee heel verschillende dingen en dat vergeet men nog wel eens. Welzijn en welstand moeten met elkaar in balans zijn, anders krijg je maatschappelijke onrust. Toch?

* Onderstreepte koppen in de krant. Het onderstrepen van tekst stamt uit de tijd van de mechanische typmachine. Deze hadden maar één lettertype en één korpshoogte, vet en/of cursief was ook niet mogelijk. Dus de enige manier om iets op te laten vallen was het onderstrepen. Vandaar dat onderstrepen voor een grafisch technicus / dtp-er "Not done" is. Het is immers dubbel! En een gigantische letter én moddervet én dan ook nog onderstrepen. Overkill en overdreven. Net als De Telegraaf en de VVD.

Vreselijke verhalen voor bij de koffie...... (1)

't Is de eerste maandag van de vakantie. Buiten schijnt de zon, temperatuur ergens in de twintig graden, maar je waait uit je hemd waar jezelf bij staat. In de tuin zijn hoveniers bezig met het gazon en dat maakt herrie. Dus ga ik maar weer eens bloggen. Toid leeje, zouden ze in West-Friesland (in Noord-Holland, boven de lijn Alkmaar-Hoorn) zeggen.

Shit-verhaal

Ik werkte als coach bij een vernieuwingsschool voor het voortgezet onderwijs in Leeuwarden. Op tijdelijke basis, ziekte-vervanging, voor alle duidelijkheid. Coach is een nette benaming voor onderwijs-assistent. Staat even geleerder. Een leraar was daar ook coach, maar had als toevoeging de titel tutor. Dus je had een tutor wiskunde, tutor mens en maatschappij, tutor Frans, Engels, Nederlands en ga zo maar door. Ik was gewoon coach met als verantwoordelijkheid, het aan de praat houden van de ict-middelen.

Op een goede ochtend, reed ik redelijk goed gehumeurd naar mijn werkje toe. Ik had een zeer geslaagde grote boodschap gedaan thuis, voordat ik in de auto stapte. Dat geeft aangename tintelingen, zowel fysiek als geestelijk. Tenminste, bij mij wel. Wat dat betreft ben ik zeer dicht bij mijn natuurlijke basis van oermens gebleven. Voor de rest heb ik ook net zoals iedere man een flacon deodorant en een scheerapparaat. Je moet niet overdrijven. Maar desalniettemin: Ik had zóóó verschrik-ke-lijk lekker gescheten, niet normaal meer. En dat wilde ik met de rest van de wereld delen.

De tutor mens en maatschappij was mijn eerste slachtoffer en naar aanleiding van zijn reactie van mijn blijde "boodschap" meteen het laatste. Maar daarover later meer. Mens en maatschappij is een jonge, gedreven leraar, vol met enthousiasme en commitment, zoals ze tegenwoordig zeggen. Tijdens zijn lessen geschiedenis, doet hij graag aan aanschouwelijk onderwijs. Gaat het over de Middelleeuwen dan komt hij opdraven als ridder, terugkerend van het slagveld, compleet met bebloed hoofd, doet hij gewoon. Een leraar die je je zou wensen als leerling in de brugklas, helemaal goed. Maar, zoals zo vaak met jonge onderwijsgevenden, nam hij zichzelf bijzonder serieus. Geen gevoel voor humor. En dan komt Jan Kamps, die net lekker thuis gescheten heeft en daarover gaarne wil vertellen. De geschiedenisles wordt dan een heel ander leermoment.

Ik liep over de gang van de eerste verdieping richting community-ruimte van de basisvorming. Que? Ja, je bent een vernieuwingsschool of je bent het niet. Maar je sloopt twee muren weg en je maakt van drie lokalen er één, heel erg rode vloerbedekking er in en je hebt een community-ruimte voor de basisvorming. Zo doe je dat. In de community-ruimte gaf Mens en maatschappij in zijn ridderkostuum een voorstelling over hoe het er in de Middeleeuwen aan toe ging. Ik kachelde quasi achteloos langs en zei om de drie passen: "Oeoeoeh, Oooooh!!!" Pakte wat boeken op om te verplaatsen en liep weer langs: "Oeoeoeh, Oooooh!!" en Mens en maatschappij vroeg plichtmatig geïnteresseerd, "Wilde je wat aan ons kwijt, Jan?" Gelukkig met mijn publiek stak ik direct van wal: "Ik heb drie kwartier terug, thuis wel zo heel verschrikkelijk lekker gescheten..... ik heb nu nog ontsluitings-weeën." Een aantal maanden later moest ik concurreren met een andere tijdelijke kracht voor een functie in het nieuwe schooljaar. Ik ben het niet geworden en ik ben er nog schijtziek van. Bovenstaand verhaal kán van invloed zijn geweest, maar dat weet ik niet zeker.

Hondje lopen (4) Het Flietsterbosk

Een paar keer in de week lopen Lotje en ik in het Flietsterbosk bij Witmarsum. Liever gezegd, we lopen er omheen en dat klinkt inspannender dan het is. Als je flink doorloopt kun je dat binnen het kwartier regelen. Niet zo groot dus, maar wel mooi. Het werd in 1980 aangelegd als park. Inmiddels is het aangekocht door Natuurmonumenten.

Lotje, één met de natuur, of: zoek de hond.

Een en ander is het gevolg van het repressieve beleid van de gemeente waarin ik woon om de eigenaren van loslopende honden te beboeten met honderd-dertig Euro. Als ik mijn hond dan toch wat levensvreugde wil geven, moeten we er op uit en zowel Lotje als ik zijn heel tevreden met het Flietsterbosk als bestemming. Het ligt op ongeveer 6 kilometer afstand van Bolsward en met ons vierwielig spaarvarken is dat economisch te verantwoorden. Ik rijd vanaf de afslag Bolsward-Noord aan de N359 richting Witmarsum tot aan het Menno Simonsz monument en sla daar links af. Daar heb je een oefen-golfterrein met recreatie-woningen en daarachter ligt het bosje al.

Menno Simonsz monument bij Witmarsum

Daar parkeer ik de auto, laat Lotje er uit en we gaan de brug over en lopen direct linksaf met de klok mee om het "bos" heen.

Entree oostkant.

Zoals ik al zei, als je flink doorstapt rondt je het hele bos binnen het kwartier, maar deels door mijn gebrekkige aandrijving en deels door het feit dat ik de klok heb en Lotje de tijd, doen wij er dubbel zo lang over. Met de klok mee, dat betekent links sloten en vaarten en rechts het kreupelhout en ander struikgewas. Lotje hobbelt tevreden over het pad en staat af en toe geïnteresseerd in het struikgewas te snuffelen. Bang, dat zij haar jachtinstinct botviert, ben ik niet. Ze is nu tien jaar onze huisgenoot en ik heb haar nog nooit betrapt op enig talent in die richting. 't Is een herderachtige, een erfhond, dus verklaarbaar.

Af en toe gaat ze zitten en heel ongelukkig zitten te kijken. Waarom? Geen idee. 't Was een getraumatiseerd dier, toen we haar destijds bij de stichting Redt een hond vandaan haalden en sommige dingen blijven nu eenmaal vreemd aan haar. Blijkbaar zit er toch iets van herinneringen in zo'n klein brein en we zijn nu eenmaal nog niet in staat om daarin te kunnen kijken.

Mijn leven is zwaar en dat zal baasje weten ook.....

Een Grieks drama.

We kachelen rustig verder en komen aan de westkant van het gebied aan, als je het bos inkijkt passeer je af en toe poelen met stilstaand water met rottende stronken, wat schilderachtige taferelen biedt. 't Is heerlijk rustig en maar heel af en toe kom je iemand tegen, meestal ook met een hond in de buurt. Lotje heeft weinig met soortgenoten. Ze inspecteert hooguit verveeld het achterwerk van de soortgenoot, kijkt even naar de situatie (hond én eigenaar) of het de moeite loont om de ander op stang te jagen en loopt dan meestal weer verder. Alleen als de eigenaar onzeker is en de andere hond niet erg alert, doet ze heel even een venijnige uitval. Lotje kan best wel krengig wezen als ik haar niet onder appel heb. Als ik wel bij de wekker ben en haar van te voren waarschuw ("baasje blijven en braaf zijn") sloft ze chagrijnig naast me door.

Poel aan westkant bos.

Halverwege de tocht ligt het stacaravan park Mounewetter en buigen we af naar het noorden. Het Flietserbosk is vooral bekend vanwege de vegetatie en zangvogels, relatief groot wild als een ree zal er spaarzaam zijn, in ieder geval niet overdag. Mij bevalt het er wel, alleen het gezang van vogels en het geruis van de wind door de bomen, ik hou daar van. Aan de noordkant is een berkenlaan, rechts een watertje, links de oefen-golfbaan met wat luxe recreatiewoningen. Of ze permanent bewoond worden weet ik niet. Na een tweehonderd meter oostwaarts, buig je rechtsaf en loop je over een dam het bos weer in.

Berkenlaan noordkant.

Nadat je over de dam bent, buig je links af en dan heb je het water weer links en het bos rechts, na wat gekronkel en een driehonderd meter kom je dan bij een bankje, tevens het einde van de tocht, vaak ga ik er even zitten en kijk dan richting Bolsward. Het uitzicht is als volgt, links staat ons autootje, vlak daarnaast in de verte de kerktoren van Hartwerd, in het midden aan de einder het kerkje van Hichtum en vervolgens de skyline van Bolsward met de Grote of Sint Maartenskerk prominent, wat minder opvallend de Franciscuskerk en de toren met carillon van het Stadhuis. Als je nog verder naar rechts kijkt zie je de kerktoren van Schettens.

Bankje met uitzicht op Bolsward.

Na een minuut of vijf gaan we het bruggetje dan weer over en praat ik Lotje de auto in. Langs de smalle polderwegen ben ik dan binnen vijf minuten terug in het centrum van Bolsward. De rust hier, de zuivere lucht, op zulke momenten weet ik weer waarom ik de Randstad vaarwel heb gezegd.

Klein leed (4) en een recept van rösti-rondjes.....

Meivakantie. Mijn lief aan het werk en alle vervelende klusjes zijn gedaan of op een bevredigende en verdedigbare manier voor me uitgeschoven. De hond was uitgelaten en ik was klaar met het recreatief vervelen. Mijn lief had wat suggesties voor de avondmaaltijd gedaan en ik besloot voorbereidingen te gaan treffen. Op het menu stond broccoli, aardappelen en een gehaktbal (kippengehakt). Nietsch voor den creatieven mensch dusch....

Maar ik had alle tijd en besloot van de aardappelen rösti te gaan maken. Het recept komt uit het boekje "Koken met Karin (zónder pakjes & zakjes)" van Karin Luiten en volgt hieronder:

Rösti-rondjes

Je kunt natuurlijk één grote aardappelkoek maken, maar in minivorm zijn ze zo prettig snel klaar. Met zelfgeraspte aardappels is het resultaat altijd lekkerder dan welk diepvriespak rösti ook.

Bereiden: 20 minuten, voor 4 personen

Ingrediënten:
600 gram vastkokende aardappels
2 knoflooktenen
1 handje platte peterselie
zout en peper uit de molen
flinke scheut zonnebloemolie.

• Schil de aardappels, was ze en rasp ze met een grove rasp in sliertjes boven een kom.
• Pers de knoflookteen uit enhak de peterselie fijn.
• Schep samen met 1 flinke theelepel zout en versgemalen peper goed door de aardappelsliertjes.
• Laat een laag olie in een grote koekenpan flink heet worden.
• Schep iets van elkaar bergjes aardappel (plusminus de helft van de kom) in de pan.
• Duw ze iets plat met een spatel.
• Bak ze ongeveer 3 minuten per kant op niet al te hoog vuur tot ze goudbruin en knapperig zijn, maar van binnen nog een tikje smeuïg.
• Laat ze uitlekken op keukenpapier terwijl je de rest bakt.

Variant: rasp eens een ui mee.

Zelf gefabriekte rösti.....

Nu heb ik als karakter-eigenschap dat ik nogal eens van de gebaande paden af ga en niet goed lees. Zo ook deze keer. Knoflooktenen beoordeel ik altijd als te klein en dus ontvel ik drie knoflooktenen in plaats van twee. En in plaats van één handje platte peterselie lees ik, of liever gezegd onthou ik twee handjes. Platte peterselie, hoe ziet dat er eigenlijk uit? De liefde van mijn leven onderhoudt een volkstuintje met daarin een ruime variëteit aan kruiden en die weet dat wel. Ik gokte maar wat en riep naar de woonkamer. "Die plant in die groene pot, is dat platte peterselie?" Antwoord: "ja, maar die staat al zo lang, daar zit geen smaak meer aan". Achteraf bleek, dat zij alleen het woord peterselie maar heeft gehoord.

Ik had niets anders, dus ik plukte de plant kaal en had twee handjes "platte peterselie". Ik verwerkte de hele hap en de rösti smaakte voortreffelijk.

Na de maaltijd ruimden we af, mijn lief ging naar Leeuwarden toe, naar een bijeenkomst van de landelijke spingroep. Ik merkte op, dat de peterselie toch nog wel goed smaakte en wees op de restanten in de groene pot. Stomverbaasd en verbijsterd zei ze: "Maar dat is een geranium, die kun je nu wel weggooien en ik hoop dat we hier niet ziek van worden".

De gefolterde overblijfselen van de geranium.

Juist. Nadat ik de schamele resten van mijn zelfvertrouwen bij elkaar geraapt had, keek ik op Google met de zoekterm "Geranium eetbaar". Ik stel u gerust, geranium kunt u eten, het blad en de bloem en het is ook nog weerstand verhogend. De pot is niet raadzaam, ligt nogal zwaar op de maag en kan verstoppingen veroorzaken. Scribent heeft geen verstand van planten, dat moge duidelijk zijn. Ik prefereer het liefst een plant met een kaartje waarop peterselie (plat of niet plat) staat of een flesje met daarin de gedroogde en gemalen variant.

Mijn ervaring leert mij nu in plaats van platte peterselie kun je ook de bladeren van een geranium gebruiken, smaakt prima. Ik adviseer een citroen-geranium.

De nuance, daar gaat het om.....

Moet je overal een mening over hebben? Moeilijke vraag. Zo is er het gekrakeel rond pedofielen-vereniging Martijn. Wat vind ik daar eigenlijk van? Ik ben nieuwsgierig en ben op de site van deze club (http://www.martijn.org, inmiddels niet meer online) gaan kijken en kwam al gauw tot de conclusie dat je daar als "normale" mens niets te zoeken hebt. Maar ik wil wel weten waar ik het over heb, zonder m'n oordeel al klaar te hebben.
Op mijn Facebook-account krijg ik af en toe plaatjes met bijvoorbeeld een schavot met daarop een galg met het onderschrift "Hangplek voor pedofielen" en die moet ik dan volgens de plaatser of deler van dat bericht "Leuk" vinden. Vind ik niet leuk. Ongenuanceerd en wars van enige historische kennis noem ik dat.

Dat was maar een voorbeeld. Ik heb ook al suggesties gezien om pedofielen te gebruiken voor vivisectie in plaats van witte muizen en ratten. Vind ik ook niet leuk. Het verdrietige is dat dat soort berichten door hele "mainstream" mensen wordt geplaatst.
Begrijp me goed, ik vind dat je van kinderen af moet blijven en ze een veilige omgeving moet bieden.
Maar hoe je het ook wendt of keert, pedofilie is een seksuele voorkeur, waarmee mensen blijkbaar mee worden geboren. Droef maar waar.

Eind jaren zestig was er de seksuele revolutie en werd de porno vrijgegeven. Het stierf ineens overal van de vieze boekjes, zoals de Candy en de Chick en zo had je er nog enige tientallen. Veel van die blaadjes hadden ook zo hun specialiteiten zoals SM, dikke mensen, poep- en plassex en meer van dat soort dingen die mensen blijkbaar nodig hebben om aan hun gerief te komen.
Kinderpornoblaadjes had je in die tijd ook. Kon je gewoon bij de sexboer kopen. Ik werkte in de jaren zeventig en tachtig al in de grafische industrie en ik weet dat er grof geld aan werd verdiend. Ook aan die kinderpornoblaadjes. Oplages van tienduizenden exemplaren en ze werden allemaal verkocht.

Iedereen kent wel de verhalen uit die tijd van de parlementsleden van met name de PvdA en PSP, die in die jaren pleitten om sex met kinderen in beperkte mate toe te laten en een PvdA-senator was zelfs uitgesproken pedofiel. Voor zover ik wist werd in die tijd sex toegestaan met kinderen vanaf twaalf jaar mits het vrijwillig was en de ouders toestemming gaven. Wie kent niet de rock and roll ster Jerry Lee Lewis die met een dertienjarige trouwde?

Zoals ik al zei, pornoblaadjes met blote kindertjes er in verkochten grif en hadden indrukwekkende oplages. Ik vrees dat als je er voor bent om pedofielen op te hangen, je bomen te kort komt in Nederland. Conclusie, 99,8 procent van de Nederlandse pedofielen praktizeert z'n seksuele voorkeur blijkbaar niet. En gelukkig maar.

Maar ik zou ook heel gelukkig zijn als de rest van Nederland eens op Wikipedia op ging zoeken wat "de nuance zoeken" eigenlijk betekent. Voordat je het door hebt gebeuren er wel ongelukken met die heksenjachten op zedendelinquenten die hun straf hebben uitgezeten.

Iedereen mag wat mij betreft gruwen over mensen die hun handen niet thuis kunnen houden bij kinderen. Maar ophangen? Dat is het zelfde als homofielen, die worden opgehangen in Iran en sommige Afrikaanse landen. En zeg alsjeblieft niet, dat je dat niet met elkaar kunt vergelijken. Want het is namelijk precies het zelfde.

Eerlijke sollicitatiebrief

Beste HRM-medewerker (m/v),

Met veel genoegen stuur ik u mijn sollicitatie naar aanleiding van uw vacature voor een "Flesje Haarlemmer olie, overal goed voor, helpt nergens tegen".

Scribent smeert met zijn Haarlemmer olie al meer dan veertig – veelal lange – jaren de raderen van 's lands bedrijfsleven en overheid, dus kun je hem met recht een doorwrochte ervaringsdeskundige noemen, die uw organisatie nog jaren van het nodige glijmiddel kan voorzien.

Ooit begonnen als jongste bediende bij een filiaal van een grote bank in een net niet middelgrote stad in het westen van het land, kwam hij al na een aantal jaren afzien tot de conclusie dat hij van het bankieren behoorlijk verdrietig werd en ging hij op zoek naar een nieuwe start van zijn loopbaan. Omdat ik slecht kan liegen, werd een job als telefonisch verkoper bij een uitgever een fiasco. Boekhouder bij een autobedrijf was ook niet zo'n succes, had ik kunnen weten, na mijn valse start bij de bank. Administratie is niet een van mijn grootste talenten.
Ik ging de drukkerij-wereld in. Ik werd typograaf. Nu moet ik even de geschiedenis in duiken. In de jaren zeventig was de verhouding hoogdruk (verhoogd letterbeeld) en offset (vlakdruk) nog ongeveer 70 : 30. Ondergetekende begon zijn carriere als typograaf bij een regionale dagbladuitgever. Kranten werden allemaal nog op hoogdruk-rotatiepersen gedrukt. Kortom, een typograaf is een zetter, hij zet allemaal loden lettertjes in de goede volgorde door middel van een zetmachine (voor de kenner, een Intertype, een Linotype of een Monotype). De kopij werd voor het grootste gedeelte getypt aangeleverd en een kleiner gedeelte handgeschreven (de postduiven-vereniging met hun uitslagen bijvoorbeeld). Het was immers nog in de tijd, dat de personal computer nog moest worden uitgevonden. Kort en goed, scribent ging in het leerlingenwezen en haalde zijn diploma's als typograaf. Het lood verdween, dus schakelde ik over op fotografische zetmachines. De fotografische zetmachines evolueerden naar grote tekstverwerkingssystemen met tientallen werkstations, de voormalige typograaf evolueerde mee. De personal computer kwam op de proppen en de grafische industrie koos, mede vanwege de grafische interface, voor Apple. De fotozetter werd dtp-er (DTP staat voor Desk Top Publishing, het met behulp van een pc samenvoegen van tekst en beeld in pagina's). In dat vak bleek ik zomaar wat voor te stellen en pak 'm beet tien jaar verder was ik studio-medewerker bij een grote landelijke tijdschriften-uitgever. Toen was het ineens 2002 en werd Pim Fortuyn slachtoffer van een spontane aanval van loodvergiftiging, toegediend door Folkert van der Graaf. Fortuyn was, breed gezien, min of meer een collega, die columnist was bij de belangrijkste uitgave van mijn werkgever. Na zijn dood raakte de economie in een dip en dat merk je altijd het eerst in de grafische branche. In april 2003 stond ik op straat, weggesaneerd. Een ander groot grafisch bedrijf in de hoofdstad ontsloeg in dezelfde periode 200 grafisch medewerkers. Ik was 50 en wist dat ik geen toegevoegde waarde had als dtp-er.
Met de "goudkleurige" handdruk van de uitgever, bekostigde ik een opleiding Onderwijsassistent ICT, die ik met goed gevolg afrondde. Jammer, maar helaas, daar bleek geen markt voor te zijn. Met tijdelijke contracten, of contracten met te weinig uren, strompel ik sindsdien voort en komt mijn loopbaan piepend en krakend tot stilstand, ruim zes jaar voor mijn pensioen.

Een ideale kandidaat voor de vacature "Flesje Haarlemmer olie, overal goed voor, helpt nergens tegen". Uit bovenstaand blijkt duidelijk dat ik een bruikbare sukkel ben, die het woord "flexibiliteit" als het ware belichaamt. Iemand die je om een boodschap kunt sturen (want, ook nog in het bezit van een rijbewijs). Iemand die van alles wat en van niets genoeg weet. Iemand die, dank zij "vernieuwde inzichten" moet doorwerken tot hij 66 jaar en 8 maanden oud is. En met mij zijn er nog tienduizenden 55-plussers, die de grootste moeite hebben om aan de slag te komen. Allemaal uitermate geschikt als "Flesje Haarlemmer olie, overal goed voor, helpt nergens tegen", nodig voor het smeren van nijver Nederland. Nu alleen nog werkgevers zien te vinden, die dat beamen.

Ik vind dat ik mijn punt nu wel heb gemaakt. Wat houdt u nog tegen, om mij aan te nemen?

Beleefd aanbevelend en vriendelijk groetend,

Boalserter Maat