Facebook wil geen blote vrouwen op de site, overigens ook geen blote mannen. Een groot deel van de wereldbevolking schijnt daar niet tegen te kunnen. Vooral in Noord-Amerika in de Verenigde Staten wordt het als "not done" beschouwd. Het land van de onbegrensde mogelijkheden is net een meloen. De harde realiteit zit aan de buitenkant en daar vinden ze een blote vrouw, of man, of allemaal tegelijk helemaal geen bezwaar, maar de binnenkant van die meloen? Tja, dat is net Staphorst, maar dan wat groter.
Jaren terug haalde ik met een buurman een zakenrelatie uit de Verenigde Staten van Schiphol, iets met waterfilter systemen of zo. Mijn buurman begeleidde de Amerikaan op zijn trip door Europa. We reden van Schiphol naar Alkmaar en gingen in de binnenstad even lunchen. We liepen door de Langestraat langs een drogist, alwaar een reclameposter van een douchegel de aandacht van onze wereldreiziger trok. "He guys, that girl!!!!!!", "Yeah, what about that girl?", "She's............ nude!!!!", "Of course she's nude, she's taking a shower!" Nou, dat was wat, had hij nog nooit gezien en zeker niet midden op straat.
Je kan in de Verenigde Staten heel makkelijk aan hele zware vuurwapens komen als particulier, die de politie hier, als enige rechthebbende om vuurwapens te gebruiken, niet zou mogen kopen. In series als Bones en CSI wordt vrolijk in lijken gesneden met alle bloederige details close-up in beeld, maar borsten en geslachtsdelen, daarover ligt een oversized badlaken, driedubbel geweven en voor alle zekerheid met siliconen kit ingewreven. Een serie als Elisabeth R, met gruwelijk in beeld gebrachte, bloederige executies wordt op prime time uitgezonden, maar als een tepel van de 40-plusser Janet Jackson tijdens de pauze van de Super Bowl 1 seconde zichtbaar is, dan vergadert de senaat in Washinton DC daar drie dagen over en is het hele land, 52 staten bij elkaar van de rel del del.
Vanochtend een klein berichtje op Nu.Nl. Facebook verwijdert een afbeelding van de verkiezingsposter van de PSP uit 1971, naakte vrouw met armen gespreid en een koe, daaronder de tekst, PSP ontwapenend. Zie deze link: http://www.geschiedenis24.nl/nieuws/2012/augustus/Geschiedenis-van-de-PSP-poster.html
't Was de eerste keer niet, Facebook haalde al eerder het nieuws omdat ze foto's van vrouwen, die hun kind de borst gaven verwijderde. Meestal privé-kiekjes. Verbazingwekkend zoiets. Zeker op het internet. Als je op Google het woord cucumber intikt en je wilt alleen maar plaatjes zien, dan zijn de resultaten niet geschikt voor de gemiddelde marktaanbiedingen van de groenteboer, maar op Facebook weten ze dat allemaal niet, daar hebben ze een struisvogel als webmaster schat ik zo. De poster hing ruim 40 jaar geleden hier op straat, rond de verkiezingen en was een enorm succes. De PSP is er echt geen grote partij van geworden, maar de drukker is van de opbrengst van de extra posters die hij mocht drukken, stil gaan leven. 40 jaar geleden, volwassen vrouw, dus schaamhaar en niet zo'n beetje ook. De tijden veranderen. Tegenwoordig is een kale doos de trend, broodje ros op z'n kant. Nou ja, foto een beetje blurren, pixelen en in zwart-wit, heel artistiek allemaal. Maar niet voor Facebook. Cultuurverschil van over de grote haringvijver. Dat wij boter op ons hoofd hebben, ik weet het wel zeker, maar bij die Amerikanen moet dat bewustwordingsproces nog plaats vinden.
Met een grimlach denk dan ik terug aan de jaren zestig. Ik zal een jaar of elf geweest zijn en op bezoek bij familie in Amsterdam-Centrum. Met m'n neefje liepen we naar de aanlegsteiger van de rondvaartboten bij het Centraal Station. Daar hielpen we, wel opgevoed als we waren, oude Amerikaanse dames, met het uitstappen en aan elke dame vroegen we vriendelijk: "U naait nog steeds?" en elke keer kwam daar enthousiast de bevestiging: "Yes, yes, United States young man?" Dus ze doen daar wel aan seks. Toen al. Ik moet eerlijk bekennen, ik snap dat Facebook niet, echt niet........
Aanmelden bij Boalserter Maat
Posts
Alle reacties
vrijdag 24 augustus 2012
maandag 20 augustus 2012
Over onze eigen "Nine Eleven"
Elf september 2001. De meeste mensen van dertig jaar en ouder weten nog precies te vertellen wat ze deden toen ze hoorden en zagen hoe twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boorden en een ander op het Pentagon in Washington DC stortte. Mijn vrouw en ik liepen op dat moment in de MediaMarkt in Amsterdam Zuid-Oost bij de Amsterdam Arena rond. De stofzuiger diende vervangen te worden. Iedereen heeft wel een huishoudelijk apparaat, dat vaker dan andere stuk gaat. Wij helpen stofzuigers vaker dan de gemiddelde consument naar z'n ouwe moer. Jaja, ik weet het, klein leed dat aan je vreet.....
Mensen lijken wel wat op eksters, die blinkende en flitsende dingen ook niet kunnen weerstaan en die grote wand met allemaal beeldschermen trekt toch elke keer weer. Het nieuwste van het nieuwste was in die tijd het lcd- en plasma-beeldscherm....... en dan in de tv-uitvoering. Hebbedingetjes van zo'n slordige acht- tot tienduizend guldens, maar alleen er naar kijken kost niets. Niewaar? Voor de tieners onder mijn lezers (blijf hopen Kamps, blijf hopen), dat betekent, dat een lcd- of plasma-tv in die tijd zo'n 4.500 Euro kostte. Maar goed, op die lange, hoge wand vol met lcd-, plasma- en gewone beeldbuis-tv's zagen wij tientallen vliegtuigjes in tientallen wolkenkrabbers vliegen.
Ik zal de enige niet zijn geweest die dag in die MediaMarkt die tegen zijn vrouw zei, "Kijk, ze draaien een rampenfilm". Maar vijf minuten later, stonden er toch wel heel veel mensen naar dat zich almaar herhalende schouwspel te kijken en kwamen wij er achter, dat we naar CNN en rechtstreekse verslagen vanuit de NOS-studio stonden te kijken. Ik heb geen idee, wat voor een stofzuiger we die middag hebben gekocht, geen degelijke in ieder geval, want we zijn alweer zo'n 2 generaties verder en zoals gewoonlijk, bar ontevreden over de prestaties van het huidige exemplaar....... Ik heb het nog steeds over een stofzuiger. We reden zwijgend naar huis in Alkmaar met onze aankoop, met voor één keer de autoradio aan, en volgden zodoende de onheilspellende berichtgeving over de gebeurtenissen in de Verenigde Staten. Thuis hebben we niet de stofzuiger uitgeprobeerd maar de televisie aangezet.
Elf september 2012. Voor de meeste mensen een gewone dinsdag, maar 's middags om half drie wordt dan onze vorige woning, Broerestraat 5 in Bolsward, executoriaal geveild in het World Trade Center, of all places, in Leeuwarden, toeval bestaat niet. Oftewel, een gedwongen verkoop. Samen met nog zo'n dertig andere panden van wie de eigenaar de hypotheek niet meer kan opbrengen.
En dan? Tja, dat ligt enerzijds aan de hoogte van de opbrengst van het pand en de te volgen strategie van de hypotheekverstrekker, zijnde de Coöperatieve Raiffeisen/Boerenleenbank. In ieder geval is dit echtpaar niet van plan om de betreffende executie-veiling te vereren met hun aanwezigheid. We zijn niet echt geïnteresseerd of we nu voor tachtig duizend of voor meer dan een ton de teil ingaan. We horen het wel. In het grote spreekwoordenboek staat wel weer een passende uitdrukking en anders heeft mijn betreurde moedertje hem wel bedacht. "Als je geschoren wordt, moet je stilzitten". En zo is het maar net.
En als je dan met een restschuld van meer dan een ton wordt geconfronteerd Kamps? Want jullie zijn wel hoofdelijk aansprakelijk. Toch?
Ja. Wat we ook zijn, beiden zijn we 58 jaar en zeg maar, praktisch zonder werk. Wilma heeft een baantje voor zes uur in de week en ik ben "hoofdkostwinner" met acht uur betaald werk. Voor de rest eten we mee uit de grote ruif, om het eens dramatisch uit te drukken. De kans dat we fulltime aan de bak komen is hier in het noorden 3!!!! procent, dus ziedaar alle ingrediënten voor een hedendaags treurspel.
Als de RABO-bank de restschuld claimt, zit er voor ons niets anders op dan de schuldhulpverlening in te gaan. Verwacht inkomen, bijstandsniveau plus een beetje. Wij krijgen dan een zogenaamde case-manager die ons inkomen beheert en van wie wij leefgeld zullen krijgen. Te veel om van dood te gaan en te weinig om van te leven. Die situatie duurt dan zo'n drie, als we pech hebben misschien vijf jaar en daarna wordt de restschuld van Rijkswege kwijt gescholden. Verwachte opbrengst voor de eiser(s), misschien in totaal drie- tot vierduizend Euro's. Hoogstwaarschijnlijk kost de invordering-procedure meer geld. Dus is het nog maar de vraag of de restschuld geclaimd wordt. Bovendien loopt er nog een zaak bij het Europese Hof over het recht op invordering van de restschuld bij geëxecuteerde hypotheken.
In ieder geval wordt dit uitgevochten boven onze hoofden. Wij kunnen er niets meer aan doen en zullen moeten afwachten, wat er uiteindelijk gebeurt. Onze eigen Nine Eleven. Verdomd, als het niet waar is.
Mensen lijken wel wat op eksters, die blinkende en flitsende dingen ook niet kunnen weerstaan en die grote wand met allemaal beeldschermen trekt toch elke keer weer. Het nieuwste van het nieuwste was in die tijd het lcd- en plasma-beeldscherm....... en dan in de tv-uitvoering. Hebbedingetjes van zo'n slordige acht- tot tienduizend guldens, maar alleen er naar kijken kost niets. Niewaar? Voor de tieners onder mijn lezers (blijf hopen Kamps, blijf hopen), dat betekent, dat een lcd- of plasma-tv in die tijd zo'n 4.500 Euro kostte. Maar goed, op die lange, hoge wand vol met lcd-, plasma- en gewone beeldbuis-tv's zagen wij tientallen vliegtuigjes in tientallen wolkenkrabbers vliegen.
Ik zal de enige niet zijn geweest die dag in die MediaMarkt die tegen zijn vrouw zei, "Kijk, ze draaien een rampenfilm". Maar vijf minuten later, stonden er toch wel heel veel mensen naar dat zich almaar herhalende schouwspel te kijken en kwamen wij er achter, dat we naar CNN en rechtstreekse verslagen vanuit de NOS-studio stonden te kijken. Ik heb geen idee, wat voor een stofzuiger we die middag hebben gekocht, geen degelijke in ieder geval, want we zijn alweer zo'n 2 generaties verder en zoals gewoonlijk, bar ontevreden over de prestaties van het huidige exemplaar....... Ik heb het nog steeds over een stofzuiger. We reden zwijgend naar huis in Alkmaar met onze aankoop, met voor één keer de autoradio aan, en volgden zodoende de onheilspellende berichtgeving over de gebeurtenissen in de Verenigde Staten. Thuis hebben we niet de stofzuiger uitgeprobeerd maar de televisie aangezet.
Elf september 2012. Voor de meeste mensen een gewone dinsdag, maar 's middags om half drie wordt dan onze vorige woning, Broerestraat 5 in Bolsward, executoriaal geveild in het World Trade Center, of all places, in Leeuwarden, toeval bestaat niet. Oftewel, een gedwongen verkoop. Samen met nog zo'n dertig andere panden van wie de eigenaar de hypotheek niet meer kan opbrengen.
En dan? Tja, dat ligt enerzijds aan de hoogte van de opbrengst van het pand en de te volgen strategie van de hypotheekverstrekker, zijnde de Coöperatieve Raiffeisen/Boerenleenbank. In ieder geval is dit echtpaar niet van plan om de betreffende executie-veiling te vereren met hun aanwezigheid. We zijn niet echt geïnteresseerd of we nu voor tachtig duizend of voor meer dan een ton de teil ingaan. We horen het wel. In het grote spreekwoordenboek staat wel weer een passende uitdrukking en anders heeft mijn betreurde moedertje hem wel bedacht. "Als je geschoren wordt, moet je stilzitten". En zo is het maar net.
En als je dan met een restschuld van meer dan een ton wordt geconfronteerd Kamps? Want jullie zijn wel hoofdelijk aansprakelijk. Toch?
Ja. Wat we ook zijn, beiden zijn we 58 jaar en zeg maar, praktisch zonder werk. Wilma heeft een baantje voor zes uur in de week en ik ben "hoofdkostwinner" met acht uur betaald werk. Voor de rest eten we mee uit de grote ruif, om het eens dramatisch uit te drukken. De kans dat we fulltime aan de bak komen is hier in het noorden 3!!!! procent, dus ziedaar alle ingrediënten voor een hedendaags treurspel.
Als de RABO-bank de restschuld claimt, zit er voor ons niets anders op dan de schuldhulpverlening in te gaan. Verwacht inkomen, bijstandsniveau plus een beetje. Wij krijgen dan een zogenaamde case-manager die ons inkomen beheert en van wie wij leefgeld zullen krijgen. Te veel om van dood te gaan en te weinig om van te leven. Die situatie duurt dan zo'n drie, als we pech hebben misschien vijf jaar en daarna wordt de restschuld van Rijkswege kwijt gescholden. Verwachte opbrengst voor de eiser(s), misschien in totaal drie- tot vierduizend Euro's. Hoogstwaarschijnlijk kost de invordering-procedure meer geld. Dus is het nog maar de vraag of de restschuld geclaimd wordt. Bovendien loopt er nog een zaak bij het Europese Hof over het recht op invordering van de restschuld bij geëxecuteerde hypotheken.
In ieder geval wordt dit uitgevochten boven onze hoofden. Wij kunnen er niets meer aan doen en zullen moeten afwachten, wat er uiteindelijk gebeurt. Onze eigen Nine Eleven. Verdomd, als het niet waar is.
maandag 6 augustus 2012
De Maatschappij van Weldadigheid. Genadebrood in de 19e eeuw.
Vakantie. Zo als de laatste jaren gebruikelijk is, kwam ik na het tellen van het beschikbare geld tot de conclusie dat een reis naar exotische oorden verder dan 100 kilometer van Bolsward niet onmogelijk is, maar het verblijf, langer dan twaalf uur begroting-technisch niet aan te raden. Wat eufemistisch gesteld, dat wel.
Waarom zou je dan – ter ontspanning – niet eens gaan kijken hoe andere armoedzaaiers in het verleden door het leven zwoegden? Dat is toch het eerste wat in een mensch op komt? Want cultuur opsnuiven geeft een rijk gevoel....... zegt men.
Daartoe smeert men bruine broodjes met dieetmargarine, die men (broodjes én margarine) daags tevoren bij de Aldi heeft aangeschaft en doet er wat beleg op (kaas en leverworst zijn beide redelijk goedkoop te verkrijgen) en stapt in de kleine Peugeot, die wij, zo lang we ons dat nog kunnen veroorloven, in bezit denken te hebben.
De reis gaat naar Frederiksoord, op de grens van Friesland en Drenthe, aan Drentse zijde. Om uw cartografische (on)kunde nog meer in verwarring te doen geraken, westelijk van Vledder, oostelijk van Steenwijk, zuidelijk van Noordwolde en noordelijk van Havelte. U bevindt zich dan midden in het Drents/Friese Wold, nu heel fraai, toeristisch en dierbaar, maar vroeg in de negentiende eeuw voor wat betreft de mensen uit die tijd aan het einde van de wereld. De Heere der Heerscharen had het daar nog "Woest en Ledig" gelaten, ter waarschuwing en ter leering van de Godvreezende om hem en haar te laten zien hoe het eens was geweest, voordat onze Redder de Husqvarna zitmaaier uitvond.
Vroeg in de negentiende eeuw besloot ene Johannes van den Bosch, militair én sociaal bewogen (hoezo, multi-tasking is van deze tijd) wat te gaan doen aan de hemeltergende leefomstandigheden van de "paupers" in de grote steden in het westen. Op de grens van Friesland en Drenthe was een woestenij waar niemand wat mee deed en als je nu de mensen waar je last van had – o nee, dat kun je en mag je zo niet stellen – die arme lieve mensen die het zo slecht hadden, nu naar die woestenij transporteerde, ze een huisje aanbood met een stuk grond, in fatsoenlijke kleding steekt en ze heropvoedt tot landarbeider, dan zij wij in het westen er van af – o nee, dat kun je en mag je zo niet stellen – dan bied je die mensen weer een toekomst.
Uiteraard kwam men er na enkele jaren achter, dat niet iedereen geschikt is om landarbeider te worden, dus kwamen er ook ambachtslieden, onderwijzers en winkeliers. Zij allen werden opgewacht door een nog steeds veel voorkomende soort in die contreien, de rechtzinnig gereformeerde dominee. Er was een streng regime, waar men poogde de vrijwillig verplichte kolonisten, te drillen tot voorbeeldige burgers, althans, naar de maatstaven van de Maatschappij van Weldadigheid. Een hoop would be kolonisten, knepen er dan ook voortijdig tussen uit en bouwden een hutje in de omgeving volgens het principe dat Thomas Roosenboom al beschreef in "Publieke Werken", binnen 24 uur een rokende schoorsteen en men werd gedoogd. Men hield zich veelal in leven met het vlechten van manden, die dan weer werden verkocht.
In het museum De Koloniehof kan men een tentoonstelling bezichtigen van het leven in die tijd, er staat een nagebouwd koloniehuisje, wat er op zich niet kwaad uitziet. Een voorhuis met woonkamer/keuken van baksteen en een houten deel er achter en plusminus anderhalve hectare grond, waar men voldoende kon verbouwen om een gezin in leven te houden.
Feit bleef, dat de stakkers in principe verplicht werden getransporteerd (vaak per schip) vanuit Amsterdam, Rotterdam, Den Haag enz. en in "The middle of drie keer niks" terechtkwamen. Wel heel veel natuur voor een stedeling en 's avonds kon men zich vervelen met het tellen van bomen of vroeg naar bed en vrouwonvriendelijke spelletjes gaan spelen. Voorwaar een zwoegend bestaan werd daar geleefd.
Het schijnt dat naar schatting zo'n achthonderdduizend landgenoten van deze "kolonisten" afstammen, waaronder natuurlijk de nodige mensen die als beroep "Bekende Nederlander" hebben. Daar ga ik u niet mee vermoeien, dan moet u er zelf eens gaan rond kijken, voor de entreeprijs hoeft u het niet te laten, voor zover ik weet drie euro per persoon. Zie: http://www.dekoloniehof.nl/
Wij gingen er vooral heen vanwege de boeren zomermarkt, die op het terrein van De Koloniehof werd gehouden. Allerhande kraampjes met creatief gedoe, onbespoten groente en vlees van dieren die biologisch werden gehouden en daarna ambachtelijk met ongeverfde van biologisch geteeld hout vervaardigde klompen werden doodgeschopt. O ja, uiteraard ook kraampjes met landelijke lifestyle producten, winkels, waar met name de dames helemaal dol op zijn. Mijn soortgenoten en ik hebben meestal zoiets van: "goh, heb ik altijd al niet willen hebben en dat allemaal in één winkel, hoe krijgen ze het bij elkaar".
Verder was er ook nog een beeldentuin, waar het thema deze zomer "tempo" is, mij viel op, dat er veel slakken gebeeldhouwd waren onder het mom van "een slakkengang is ook een tempo". Tsja, daar kan ik dan weer uren mee in de weer zijn. Op filosofisch gebied dan.
Of het nou geld kost of niet, mijn lief krijgt het altijd voor elkaar om wat spullen bij elkaar te scharrelen, waar ze creatief wat mee kan. De buit was dit keer, 2 schoven spelt-tarwe, de vacht van een blauwe Texelaar (schaap dus) en een jam-vul-trechter/dinges van keramiek. We bedenken thuis wel, waar we dit nu weer laten. Ook dat is een creatief proces.
Waarom zou je dan – ter ontspanning – niet eens gaan kijken hoe andere armoedzaaiers in het verleden door het leven zwoegden? Dat is toch het eerste wat in een mensch op komt? Want cultuur opsnuiven geeft een rijk gevoel....... zegt men.
Daartoe smeert men bruine broodjes met dieetmargarine, die men (broodjes én margarine) daags tevoren bij de Aldi heeft aangeschaft en doet er wat beleg op (kaas en leverworst zijn beide redelijk goedkoop te verkrijgen) en stapt in de kleine Peugeot, die wij, zo lang we ons dat nog kunnen veroorloven, in bezit denken te hebben.
De reis gaat naar Frederiksoord, op de grens van Friesland en Drenthe, aan Drentse zijde. Om uw cartografische (on)kunde nog meer in verwarring te doen geraken, westelijk van Vledder, oostelijk van Steenwijk, zuidelijk van Noordwolde en noordelijk van Havelte. U bevindt zich dan midden in het Drents/Friese Wold, nu heel fraai, toeristisch en dierbaar, maar vroeg in de negentiende eeuw voor wat betreft de mensen uit die tijd aan het einde van de wereld. De Heere der Heerscharen had het daar nog "Woest en Ledig" gelaten, ter waarschuwing en ter leering van de Godvreezende om hem en haar te laten zien hoe het eens was geweest, voordat onze Redder de Husqvarna zitmaaier uitvond.
Vroeg in de negentiende eeuw besloot ene Johannes van den Bosch, militair én sociaal bewogen (hoezo, multi-tasking is van deze tijd) wat te gaan doen aan de hemeltergende leefomstandigheden van de "paupers" in de grote steden in het westen. Op de grens van Friesland en Drenthe was een woestenij waar niemand wat mee deed en als je nu de mensen waar je last van had – o nee, dat kun je en mag je zo niet stellen – die arme lieve mensen die het zo slecht hadden, nu naar die woestenij transporteerde, ze een huisje aanbood met een stuk grond, in fatsoenlijke kleding steekt en ze heropvoedt tot landarbeider, dan zij wij in het westen er van af – o nee, dat kun je en mag je zo niet stellen – dan bied je die mensen weer een toekomst.
Uiteraard kwam men er na enkele jaren achter, dat niet iedereen geschikt is om landarbeider te worden, dus kwamen er ook ambachtslieden, onderwijzers en winkeliers. Zij allen werden opgewacht door een nog steeds veel voorkomende soort in die contreien, de rechtzinnig gereformeerde dominee. Er was een streng regime, waar men poogde de vrijwillig verplichte kolonisten, te drillen tot voorbeeldige burgers, althans, naar de maatstaven van de Maatschappij van Weldadigheid. Een hoop would be kolonisten, knepen er dan ook voortijdig tussen uit en bouwden een hutje in de omgeving volgens het principe dat Thomas Roosenboom al beschreef in "Publieke Werken", binnen 24 uur een rokende schoorsteen en men werd gedoogd. Men hield zich veelal in leven met het vlechten van manden, die dan weer werden verkocht.
In het museum De Koloniehof kan men een tentoonstelling bezichtigen van het leven in die tijd, er staat een nagebouwd koloniehuisje, wat er op zich niet kwaad uitziet. Een voorhuis met woonkamer/keuken van baksteen en een houten deel er achter en plusminus anderhalve hectare grond, waar men voldoende kon verbouwen om een gezin in leven te houden.
Feit bleef, dat de stakkers in principe verplicht werden getransporteerd (vaak per schip) vanuit Amsterdam, Rotterdam, Den Haag enz. en in "The middle of drie keer niks" terechtkwamen. Wel heel veel natuur voor een stedeling en 's avonds kon men zich vervelen met het tellen van bomen of vroeg naar bed en vrouwonvriendelijke spelletjes gaan spelen. Voorwaar een zwoegend bestaan werd daar geleefd.
Het schijnt dat naar schatting zo'n achthonderdduizend landgenoten van deze "kolonisten" afstammen, waaronder natuurlijk de nodige mensen die als beroep "Bekende Nederlander" hebben. Daar ga ik u niet mee vermoeien, dan moet u er zelf eens gaan rond kijken, voor de entreeprijs hoeft u het niet te laten, voor zover ik weet drie euro per persoon. Zie: http://www.dekoloniehof.nl/
Wij gingen er vooral heen vanwege de boeren zomermarkt, die op het terrein van De Koloniehof werd gehouden. Allerhande kraampjes met creatief gedoe, onbespoten groente en vlees van dieren die biologisch werden gehouden en daarna ambachtelijk met ongeverfde van biologisch geteeld hout vervaardigde klompen werden doodgeschopt. O ja, uiteraard ook kraampjes met landelijke lifestyle producten, winkels, waar met name de dames helemaal dol op zijn. Mijn soortgenoten en ik hebben meestal zoiets van: "goh, heb ik altijd al niet willen hebben en dat allemaal in één winkel, hoe krijgen ze het bij elkaar".
Verder was er ook nog een beeldentuin, waar het thema deze zomer "tempo" is, mij viel op, dat er veel slakken gebeeldhouwd waren onder het mom van "een slakkengang is ook een tempo". Tsja, daar kan ik dan weer uren mee in de weer zijn. Op filosofisch gebied dan.
Of het nou geld kost of niet, mijn lief krijgt het altijd voor elkaar om wat spullen bij elkaar te scharrelen, waar ze creatief wat mee kan. De buit was dit keer, 2 schoven spelt-tarwe, de vacht van een blauwe Texelaar (schaap dus) en een jam-vul-trechter/dinges van keramiek. We bedenken thuis wel, waar we dit nu weer laten. Ook dat is een creatief proces.
Abonneren op:
Posts (Atom)