Niets aan (te) doen

Verheugd las ik dit weekeinde een artikel in de Libelle over het niets doen. Een hobby van mij die overerft is van wijlen mijn betreurde moeder. Op een stoel gaan zitten suffen en na verloop van (meestal korte) tijd in slaap sukkelen. Een andere denker dan een dwarsdenker noemt dit Apneu, maar dat is mij te trendy, ik ben niet van dat soort modernismen. Maar we dwalen af (– vreemd trouwens dat figuren die het altijd over zichzelf hebben altijd in de "we"-vorm gaan schrijven –). In het betreffende artikel werd gesteld, dat niets doen helemaal niet zo slecht is. Maar dan moet je ook he-le-maal niets doen, het maakt de geest vrij en het lichaam ontspannen.

Je kunt het ook druk hebben met niets doen, zoals hardlopen met een zonnebril op de neusch, een minder geslaagde pet op den kop en een deerniswekkende maillot aan uwen gat en om het af te kleden een I-Pod met oorpluggen.  Is niet gezond, is a-sociaal (communiceert rot, oorpluggen gevuld met zenuwe-muziek snoeihard aan) en is bewezen slecht voor je hart. Ooit werkte ik bij het Noordhollands Dagblad op de zetterij en daar werden we (met we bedoel ik het te dikke, kettingrokende, veel friet met pindasaus etende en bier zuipende deel van de bevolking) minachtend bekeken door een collega die zich in zijn vrije tijd rot liep met die walkman op z'n kop om die treurige maillot er nog zakkeriger (letterlijk en figuurlijk) uit te laten zien. Hij scheet biologisch en neukte macrobiotisch en het enige waar rook uit kwam was het geslachtsdeel van zijn partner na het copuleren......, zo'n figuur. Op z'n dertigste de pijp uitgegaan tijdens de halve marathon van Egmond. Daar hebben "we" (ja, die kettingrokende enz.) heel veel leedvermaak om gehad, en niet eens heimelijk. Ach ja, dit tranendal kan best z'n lollige dagen hebben, als je er maar oog voor hebt.

Soms kent een mensch momenten van zwakte en hersenverweking en dan ga je ineens sportief doen. Meestal vind ik Studio Sport kijken al heel wat, maar het schijnt dat je met elke dag 2 ons groenten en 30 minuten overdreven bewegen heel gezond aan het doen bent. En op de één of andere manier associeer ik dat met dingen doen, waar ik een gruwelijke hekel aan heb, zoals fietsen.... Dus ging ik op een vrijdagmiddag naar één van mijn andere sporten, bridge spelen, toe..... op de fiets. Gelukkig ben ik van nature voorzichtig en ik besloot de fiets van mijn echtgenote te nemen. Dat is er één met elektrische trapondersteuning. Ik stapte op, draaide het sleuteltje om en ging mijns weegs. Hij stond in versnelling zes van zeven, hoofdzakelijk omdat mijn lief die versnelling als prettig ervaart. Als mannelijk deel van het paar (echt waar, staat in mijn paspoort) vond ik, dat ik dan geen kleinere versnelling moest trappen. Maar na een paar honderd meter sloeg de verzuring al toe, hijgend als een postpaard en langzaam afstervende kuiten waren mijn deel. Dat viel nog niet mee, zo'n elektrieke fiets. Gelukkig was het lokaal waar de bridge-drive werd gehouden niet verder dan vijftienhonderd meter trappen van huis, zodoende had ik een paar uur tijd om te recupereren, om in wielertermen te blijven.

Na een middag jolijt met de kaarten en spelen om de leverworst toog ik huischwaartsch, uiteraard op de e-bike. Bolsward is een stadje gelegen op een aantal terpen, dat komt wel meer voor in het Friesche. Oftewel, het centrum is een soort Alpe d'Huez van pak 'm beet drie, vier meter boven NAP.... En daar moest ik naar toe. Ik haalde de fiets van het slot, draaide het sleuteltje weer om en er gingen braaf vier lampjes branden ten teken dat de accu vol was. Na een acht minuten kwam ik meer dood dan levend over de finish (onze voordeur) en maakte mij ernstige zorgen over mijn lichamelijke conditie, zere poten en een zorgwekkend hoge hartslag voor een 55-plusser. Niet goed, helemaal niet goed.

Ondanks vele jaren huwelijk, praten wij nog steeds met elkaar en ik maakte de liefde van mijn leven deelgenoot van mijn zorgen en pijnen en vervloekte degene die het fietsen had bedacht en de uitvinder van de elektrische fiets in het bijzonder. "Maar", zei mijn muze, "heb je die fiets wel áán gezet?". Waarop ik poneerde dat ik nog niet helemaal achterlijk was, "Natuurlijk, ik heb de sleutel omgedraaid bij het accu-gedeelte".

"O", zei de lieve schat en schoot in de lach. Volledig uit het veld geslagen over zoveel onbegrip stond ik haar hoogst waarschijnlijk aan te staren als een warme drol. Nadat zij haar tranen had gedroogd vertelde ze, "maar dan moet je nog wel de "ON"-knop indrukken op het stuur".

Zo'n scooter, dat lijkt me wel wat..........