Sollicitatie-krampen

In 2012 werkloos raken of zijn is betrekkelijk catastrofaal voor je zelfvertrouwen. En dat geldt zeker voor iemand van achter in de vijftig, zoals Boalserter Maat. Heel erg achter in de vijftig, zeg maar gerust tegen de zestig. Het gemiddeld aantal uitnodigingen voor een sollicitatiegesprek is op jaarbasis voor mij zo'n één gesprekken....... Maar daar moeten dan wel minstens zo'n 75 sollicitaties voor zijn verstuurd.

Oorzaak? Achter in de vijftig dus. Gevolg? De afstand tot de arbeidsmarkt wordt steeds groter, je ervaring en opleidingen verwateren en vervagen. Om in jargon te blijven, "je competenties worden ongeloofwaardig". (Emmertje alstublieft......).

Sommigen zien daar weer een markt in en gaan sollicitatiecursussen geven, want wellicht schort het bij de sollicitant aan het schrijven van de brieven of aan de presentatie. Ik heb inmiddels mijn sollicitatiebrieven en cv zo'n vijftig keer laten doorlichten door vijftig verschillende "experts" en er kwam elke keer wat anders uit, ergo, mankeert niets aan. Wat de presentatie betreft? Ik heb nu eenmaal een bedreigend overkomend uiterlijk, een volgens mijn lief waardeloze smaak van kleding kiezen, een geen gezicht jaren tachtig bril, m'n kunstgebit past niet helemaal en ik vergeet meestal mijn mondhoeken schoon te houden, dus dat ziet er allemaal vrij homogeen uit. Daar kan het niet aan liggen..... Toch?

Tip: "Begin dan zelf een bureau dat sollicitatiecursussen geeft,  Kamps....." .......Kom nou, ik mag me zelf dan niet helemaal (of helemaal niet) serieus nemen, maar daar hoef ik dan toch geen geld voor te vragen? O ja, vergeten te vertellen: ik heb het commerciële talent van een chagrijnige zeekrokodil. Om in jargon te blijven, "Sales skills behoren niet tot mijn competenties". (Is er nog plek in dat emmertje?......).

Afgelopen week was het weer mijn "moment of fame". Ik moest, (sorry-sorry-sorry-sorry en nogmaals sorry, ik bedoel natuurlijk......) ik mocht op sollicitatiegesprek, bij een school voor het voortgezet onderwijs, ergens in Noord-Holland en ik was één van de kandidaten voor de functie van systeembeheerder. ICT komt in mijn cv heel vaak voor. Ik heb er wel aardigheid in en ben er in wezen mee opgegroeid. In de jaren zeventig kwamen de eerste voor kantoorgebruik geschikt gemaakte computersystemen op de markt, ter grootte van een kleine sporthal per stuk en werkend met ponskaarten en de echte trendsetters met magneetbanden. En ik werd door mijn eerste werkgever, de Algemene Bank Nederland, benoemd tot "supervisor van de terminal-afdeling", oftewel vier beeldschermen met toetsenborden, die via een VPN-verbinding (rechtstreeks via de telefoon dus) met zo'n sporthalcomputer ergens in Amsterdam in verbinding stonden. Deze dingen vervingen de boekhoudmachines van weleer, die ponsbanden spuiden, die ik daarna met de trein naar Haarlem moest brengen, waar een chauffeur het zaakje weer verder transporteerde naar het "data-centrum". Ik kreeg een wachtwoord, dus ik kon inloggen op zo'n ding en sindsdien ben ik de ict-er in elk bedrijf waar ik werk. Hoewel het woord ICT in die dagen nog niet bestond. Je werkte als automatiseerder. Nu denken ze dan, dat je de koffiemachines bijvult.

Dit terzijde. Ik was opgeroepen voor een sollicitatiegesprek en voorafgaand gehersenspoeld door allen die mij liefhebben, dat ik mij zou gedragen, een schoon overhemd zou aantrekken en mijn mondhoeken zou inspecteren voordat ik überhaupt het schoolgebouw binnen zou gaan. Ik heb me aan alle afspraken gehouden, ben zeer positief van houding geweest, zweette me rot in m'n colbertje en weigerde beleefd de mij aangeboden chocolaatjes en, ik moet zeggen, had een zeer naar tevredenheid stemmend onderhoud met de twee heren tegenover mij van de lokale sollicitatiecommissie.

De volgende dag werd ik al opgebeld door één van de betreffende heren met de mededeling dat ik niet was geselecteerd voor de tweede sollicitatieronde omdat mijn technische achtergrond niet voldeed aan het profiel van de functie........

Eigenlijk ben ik typograaf. Ik weet alles van letters, augustijnen en didot-punten, interlinies en zetspiegels en het gebruik van de gulden snede bij het bepalen van de zetspiegel. Ik kan u haarfijn uitleggen wat het verschil is tussen een Helvetica en een Times, tussen een Bodoni en een Egyptiënne. Dat de daadwerkelijke lettergrootte gemiddeld tweederde is van het aangegeven korps omdat daarbij de interlinie is opgeteld. Ik kan na een paar dagen oefenen wel weer zo'n vijftien- à twintigduizend tekens per uur tikken en zodoende binnen een dag of twee een boek van tweehonderdvijftig pagina's zetten, met een foutenpromillage van maximaal 3. Ik kon vroeger een kwartier soebatten met de opdrachtgever over een tussenruimte tussen de hoofdletter W en de daaropvolgende e van ééntiende millimeter dichterbij of niet. Maar dat hoeft allemaal niet meer. Het vak bestaat niet meer. Nu wordt er gedeeteepeed. 't Zal de opdrachtgever een rotzorg zijn of die e wat verder weg van die hoofdletter W staat. Betaalde vroeger de opdrachtgever een bedrag per duizend gezette letters, nu wil hij weten wat het kant-en-klare drukwerk kost en als dat in Thailand goedkoper kan, ondanks de afstand (we hebben breedband internet meneer) dan moet dat maar.

Omdat ik in principe zelf heb meegewerkt aan de vernietiging van mijn eigen vakgebied (door de opkomst van de personal computer) sta ik nu aan de kant. Zij-instromen na je vijftigste in een ander vak is in de eenentwintigste eeuw een illusie, ondanks het gewauwel in Den Haag over het langer doorwerken en de flexibele werknemer in een dynamisch veranderende maatschappij. Dan moet je daarvoor wel voorwaarden scheppen en het enige wat er nu gebeurt is de afbraak van die dynamische maatschappij door het bezuinigen van de overheid en de versoepeling van het ontslagrecht.

De kiezer spreekt 12 september. Maar de kiezer stemt met zijn of haar portemonnee en dan hangt het er maar net van af in welke situatie je verkeert. Solidariteit is in ieder geval geen populair item in deze tijd. Deze week een sollicitatiegesprek gehad, wat op zich al een unicum is als 58-jarige. Afgewezen omdat mijn technische achtergrond niet aansloot bij de vraag. Tja, als je verder van de arbeidsmarkt komt, veroudert je opleiding net zo snel. Geïnvesteerd om je kennis te vergroten wordt er niet en zelf heb je de middelen er niet voor. De lokale overheden doen als werkgever net zo hard mee met die trend door vooral payroll contracten aan te bieden en de werknemer geen enkele zekerheid te geven. We gaan lekker maar niet heus en ik hoop echt dat er 12 september wordt gekozen met het verstand en niet vanwege 10 kilometer sneller rijden of negatieve gevoelens naar vluchtelingen of andere geloofsovertuigingen, want met dat soort populisme zijn we jaren op achterstand gezet.

Ik denk dat ik veroordeeld ben tot armoede en het doen van vrijwilligerswerk. Het voordeel van het laatste is, dat ik in ieder geval iets kan gaan doen, dat ik leuk vind.