Klein leed (2)

Onderstaande anekdote speelde zich meer dan 10 jaar geleden af, dus nog voor de tijd van USB-sticks en snel internet. we woonden nog in Alkmaar en we zaten met z'n drieën aan de koffie, mijn echtvriendin, schoonzuster  en scribent. De telefoon ging:

"Hallo met mij, ik moet een verslag op diskette zetten en het lukt niet. Ik krijg elke keer de melding – schijf beveiligd tegen schrijven – en ik word er een beetje gek van."

– Ook goedemiddag toegewenst, alles goed met u? –

"Jaja, sorry hoor, maar ik raak daar zo opgefokt van".

– In de linker bovenhoek van de diskette zal wel een vierkant gaatje zijn, schat ik zo? –

"Even kijken, diskette uit de computer, ja klopt".

– Nou, dat gaatje moet dicht, dan kun je er weer bestanden opzetten. –

"Oké, blijf even aan de lijn".

Hoop herrie op de achtergrond gedurende een paar minuten, begeleid met het Onze Vader, maar dan achterste voren.

– Mijn God, die druiloor is met schaar en plakband in de weer, wedden? –

De dames stikten zowat van de lach, maar durfden het gas niet open te zetten, bang dat de ploeteraar aan  de andere kant van de lijn het zou waarnemen.

"Kutzooi, m'n plakband zit dertig keer in de knoop, ik heb niet meer en m'n schaar is bot, ik ben er helemaal klaar mee, ik koop wel een nieuwe diskette".

– M'n lieve man, wat dacht je er van om dat schuifje te gebruiken onder dat gaatje, dat werkt echt beter hoor! –

Nu volgde een hele lawaaiige versie van het Onze Vader, nu niet alleen achterste voren, maar ook nog in het Neder-Sanskriet. Heel knap, geen enkele herhaling, geen stotteren, haarzuiver. Aan mijn kant zeer rode hoofden en ook heel luidruchtige uitingen van opperste vrolijkheid.

Ik veranderde er niet van. Maakte zoiets dagelijks mee, je bent ict-er of je bent het niet.......