In de voetsporen van Jopie Huisman

Wilma en ik hebben een paar rustpunten in ons leven en één daarvan is, dat we chronisch gebrek aan financiële middelen hebben. Komt door de economische crisis, leeftijdsdiscriminatie en doordat de afstand naar de arbeidsmarkt daardoor steeds groter wordt, veroudert je opleiding. 't Is jammer, maar wel een feit en daar moet je mee leren leven.
Neemt niet weg, dat we wel eind juli leven, oftewel vakantietijd. Dus doen we net of we met vakantie zijn. Afgelopen zaterdag stond er een wandelroute om Workum heen in de Leeuwarder Courant, een kilometer of vier. Een mooie afstand voor de zondagmiddag. Investering: een kilometer of vijfentwintig autorijden (vice versa, dat dan weer wel) en vier Euro veertig voor twee flesjes bier op een terras. Budgetteren avant la lettre.

Zondagmiddag om een uur of twee werd de rugzak gevuld met appels en de tas van Wilma, Lotje aan de lijn en togen wij naar de parkeerplaats waar ons zwarte spaarvarken op wielen op ons wachtte. Na een klein kwartiertje belandden wij op het Noard in Workum (centrum) en parkeerden daar vlakbij de start van de geplande wandeling, tegenover het Jopie Huisman-museum, een steeg genaamd "De Tillefonne"

Start van de route, groezelige vinger, HEMA-horloge en aan de andere kant van de hondenriem Lotje (niet op de foto).

Na een meter of veertig beland je dan bij een smal bruggetje en een info-bord waarop staat dat dit een eeuwenoud "Tsjerkepad" (Kerkepad) is en er nog een stuk of zes bruggetjes zullen volgen en o ja, Honden niet toegestaan. Ik had net verteld aan mijn lief, dat er een jaar of wat geleden een artikel in de Leeuwarder Courant had gestaan, dat honden werden geweerd bij dit kerkepad omdat de uitwerpselen van deze huisdieren het gras zouden infecteren met allerlei narigheid en dat was niet goed voor het grazende vee. Workum hoort tot de gemeente Sudwest-Fryslan en die maakt gebruik van zogenaamde handhavings-ambtenaren om zondaars te beboeten en die werken van...... maandag t/m vrijdag kantoortijden. Juist. Wij besloten tot burgerlijke ongehoorzaamheid. In een vorig blog heb ik al eens uitgelegd dat Lotje haar behoefte niet doet, als zij is aangelijnd en zo werd de zaak opgelost.

Bruggetje over en je staat in het weiland en loopt over een één tegel breed pad door de groene zee. Mijn echtvriendin merkte fijntjes op dat er tussen het gras geen enkel ander soort vegetatie te bekennen was, allemaal weggespoten, overigens liep er ook geen vee, puur hooiproductie weiland dus. Of dat zo gezond is voor onze lopende melkfabrieken en shoarmabeesten, maar ja, de discrepantie tussen redelijk denkende mensen en de politiek – in dit geval de lokale –, waar de landbouwlobby van het CDA nog steeds een aardige koevoet tussen de deur blijkt te hebben. De logica is weer eens ver te zoeken.

Gras en niks anders dan dat, op de achtergrond de stompe kerktoren van Workum.

Na een minuut of tien waren we halverwege tussen Workum en de Makkumer Dijk en zo drie bruggetjes verder, aan het weer mankeerde niets en we genoten van het authentieke uitzicht, heel dierbaar en 't is dat we onze smartphones bij ons hadden anders waren we helemaal één met de natuur, voor zo ver je daar van kunt spreken in dit landschap waarin elk grassprietje recht was gedrild. De tranen welden bij me op, maar dat kan ook door de leeftijd komen en de wind die waaide, want dan tranen mijn ogen ook. De onzekerheden stapelen zich maar op, naarmate de jaren vorderen.

Bruggetje midden in het weiland met op de achtergrond dagjesmensen, die de Leeuwarder Courant ook lezen.

Uiteindelijk belandden we op de Makkumer dijk, het hoofdmenu van de wandeling en liepen richting IJsselmeerdijk en de haven van Workum, pak 'm beet een kilometer of twee. In het begin liepen we enthousiast boven op de dijk, laverend om de schapen keutels heen (zij wel, Lotje niet) met links en rechts een prachtig uitzicht over het Friese land (heel groen, met sloten en af en toe een boerderij), maar al vlot maakten we kennis met de in de Nederlanden wel meer voorkomende drang om overal een hek omheen te plaatsen, gelardeerd met prikkeldraad. Dus gingen we over de weg verder om uiteindelijk bij de haven van Workum uit te komen, daar liggen voornamelijk zeiljachten en staat een zogenaamde "leugenbank", dat is een bank waar de lokale niet werkzame bevolking (meestal oudere mannen) elkaar bezig houdt met niet noodzakelijkerwijs waar gebeurde verhalen. Van daar was het niet ver meer naar het centrum van Workum, waar wij op een terras nog even genoten van een pilsje. Je hoeft niet per se naar de Stille Zuidzee met een cruiseschip om het vakantiegevoel op te roepen. Het leven kan in al zijn eenvoud zo prachtig zijn.

Alleen Lotje vond er geen ruk aan, aangelijnd lopen, dat is niet haar grootste liefhebberij en in dat geval "Life is a bitch" en dat is in Lotje's geval de waarheid als een koe...... Tot zover mijn agrarische bespiegelingen van deze week, terug naar de studio in Bussum......