Geen kinderwens

In mijn profiel heb ik hier al een paar woorden aan gewijd. In mijn verhalen komen regelmatig kinderen en kleinkinderen voorbij, maar ik ben niet de natuurlijke vader. Het leven is een aaneenschakeling van keuzes maken en in het begin van mijn "zelfstandige carrière" waren dat vaak turbulente keuzes. Kort door de bocht is dat de reden waarom ik mijn genen niet heb doorgegeven.

Uiteraard is de mogelijkheid tot het verwekken van nageslacht diverse keren voorbij gekomen, maar dan sloeg de twijfel bij mij toe. Echt waar, ik dacht daar over na. Zou ik wel een goede vader zijn? Mijn vader en al zijn broers waren vrij jong gestorven en vrijwel allemaal door een of andere vorm van kanker, en hoewel je toen nog geen dna-test kon laten doen om de kansen op dat soort ziektes in te schatten, hield ik toch rekening met de mogelijkheid dat ik eventueel nageslacht zou opzadelen met genetisch bepaalde ongemakken en karaktertrekken.

Waarom deed ik zo moeilijk? Een heleboel mannen associeerden de kinderwens van hun dame (jawel dames, ik denk dat de kinderwens in meerderheid wordt uitgesproken door jullie) met een keertje flink van bil gaan. Zo primitief zitten de "heren der schepping" nu eenmaal in elkaar. Wel, ik niet. Dat wil zeggen, van bil gaan, prima, maar de eventuele consequenties, een kind, nou nee. Als de vrucht niet zoet genoeg smaakt, kun je hem zo moeilijk terug stoppen, nietwaar? En postnatale abortus is gelukkig hoogst illegaal.

Nu ga ik me op glad ijs begeven en proberen mijn eigen psyche te doorgronden. Ik heb daar niet voor geleerd en al mijn beweringen hierna (trouwens, ook hiervoor) mogen niet serieus genomen worden.

Destijds (lang, lang geleden, toen ik achter in de twintig was) kregen mijn partner van dat ogenblik en ik regelmatig de vraag voorgeschoteld, wanneer wij nu eens aan kinderen zouden beginnen. En ook leeftijdgenoten benadrukten dat, vooral door zichzelf voort te planten. Ik herinner me nog, dat mijn zus en haar man op een zondagochtend bij ons op de koffie kwamen en bij het tweede kopje trots verkondigden dat ze "bezig waren voor een kind". Geschrokken reageerde ik: "Nee toch, je bent hier koffie aan het drinken". Daarmee brak ik een begin van een mij niet welgevallige conversatie af met een heel flauw grapje.
Ik verklaarde dat in die tijd vooral met opmerkingen als: "Als wij kinderen willen, dan willen we dat het ze aan niets ontbreekt en daar hebben we op dit moment de middelen niet voor" en refererend aan de Koude Oorlog, die op dat moment nog woedde, "'t Zijn barre tijden, wat doe je zo'n kind aan".

Als ik heel eerlijk ben was het gewoon de angst, dat ik met het vaderschap mijn jeugd verloor en wilde ik de verantwoordelijkheid, die zoiets met zich meebrengt niet onder ogen zien.

Toen ik later de liefde van mijn leven ontmoette loste dat "probleem" zich vanzelf op. Zij was al moeder van twee jongetjes. Zodoende nam ik de rol aan van "stiefvader", naar beste kunnen en beste eer en geweten. Overigens, terugkijkend op mijn rol als opvoeder, geloof ik vast, dat daar meer talent voor nodig is, dan dat ik bezit.

Maar kindertjes....... Dat is weer een heel ander verhaal.