En de mist baarde een spinnewiel

Mijn lief heeft een passie voor draadjes. Breien, haken, weven, vilten, spinnen, kortom een creatieveling op hoog niveau op textiel gebied. En goed gereedschap is het halve werk, zegt men. In ieder geval, toen het voorjaar nog nakend was..... (hoe krijgt ie het uit z'n tekstverwerker he?) besloot zij de sigaret vaarwel te zeggen. Het uitgespaarde geld legde zij trouw elke maand weg en nu, aan het eind van het jaar had zij genoeg bij elkaar gespaard om een nieuw spinnewiel aan te schaffen.
Wij besloten er een dagje uit van te maken en gisteren stapten wij in de auto, richting Lochem, waar de fabrikant van spinnewielen, kaardemolens, weefgetouwen en aanverwante artikelen resideert.

Wij hebben wat met Lochem. Meer dan twintig jaar geleden zat de oudste zoon er in een jeugd opvang tehuis. Hij had wat problemen om zichzelf te vinden en besloot om er wat aan te doen. Uiteraard zijn wij in die tijd verschillende keren op bezoek geweest. Zoals ik al opmerkte, ook de fabrikant van textiele martelwerktuigen is daar gevestigd. En ook dat wisten we twintig jaar terug al en ook die vestiging hebben we meermalen bezocht. In de buurt van Lochem ligt het plaatsje Laren (de Gelderse versie dus) en daar zat een draadjesboer. Die verkocht weefgarens, breigarens enzovoorts.

Lochem is een heel dierbaar stadje in de Achterhoek en als ik achter zeg, dan bedoel ik ook achter in de Achterhoek. Om een idee te geven, als je de A1 op gaat, bijvoorbeeld bij Amsterdam, dan geef je gas en na een aantal uren denk je: "In Polen bouwen ze Kromski spinnewielen, we kunnen hem net zo goed daar halen, scheelt geld en we zijn er toch bijna....." en als je dat denkt, dan komt Lochem in de buurt. Pak 'm beet, ver na de afslag Deventer.... heel ver.
Als wij naar Lochem rijden, en daar kan echt jaren tussen zitten, dan is dat vaak laat in het najaar of vroeg in het voorjaar. In ieder geval, van de rit zelf worden we nooit vrolijk, want het gemiddelde zicht is hooguit 75 à 100 meter. Vaste prik. En dan ligt het ook nog in Oost-Siberië.

De spinnewiel-grutter, Louët, is gevestigd op een industrieterrein nabij Lochem, toevallig naast de showroom van de importeur van Lotus, de Engelse sportwagen. Vind met name, mijn persoontje, wel een klein hoogtepuntje van de dag. Die dingen zie je toch ook niet met grote aantallen op ons wegennet, want onpraktisch en duur, maar wel mooi.

De transactie zelf was kort en zakelijk. We werden verwacht, het ding stond keurig verpakt in een kartonnen draagkoffertje, de gebruiksaanwijzing zat er bij ingesloten. Er werden wat korte beleefdheden over en weer gedebiteerd en ondergetekende sloeg de plank weer helemaal mis door te vertellen dat de oude heer Louët zelf, vele jaren geleden, bij ons nog het weefgetouw van mijn echtgenote had gebracht en geïnstalleerd. Fout. De "oude" heer Louët was nog steeds werkzaam, werd dit jaar 70 en dat betekende dat hij een kleine tien jaar ouder was dan ik, zei de gek. Oud? De duvel is oud en z'n moer nog ouder. Maar ook dat heb ik al eens eerder opgeschreven, mijn timing voor wat betreft stomme opmerkingen, al of niet bedoeld,  is op z'n vriendelijkst gezegd, ongeëvenaard te noemen.

Daarna hebben we heerlijk geluncht in de binnenstad van Lochem en zijn door de oostelijke binnenlanden van Gelderland, Overijssel, Drenthe en Friesland weer huiswaarts getogen. 't Was nog steeds een verdomd klein wereldje en Lochem/Bolsward is net zo'n kolere eind als andersom. Maar de liefde van mijn leven heeft waarnaar zij zo lang verlekkerd naar heeft gekeken. Zelf gespaard. Door niet te roken.

De Louët Victoria S95.