Plakplaatje 2.0

Jongerencultuur is iets van alle tijden. Wij hadden het haar op onze kont hangen en konden bij wijze van spreken onze reet er aan afvegen. Gecompleteerd door een haarband, een lange jas van zeer onbestendige kwaliteit bont tot op je enkels en om die enkels gigantische laarzen. Accessoires waren gigantische ringen en zware zilveren schakelkettingen en armbanden. Zo'n armband draag ik nog steeds. Uit die tijd stamt de hit "'t Zal je kind maar wezen" van de tv-komedie "het Schaep met de vijf Pooten".

In 2013 zie je ik weet niet hoeveel culturen en subculturen naast elkaar. Gothic, emo (het vroegere punk), house, hiphop, reggae, ga zo maar door. Grote gemene deler tegenwoordig is de piercing en vooral de tattoo. De tattoo wordt treffend omschreven door de door mij bewonderde voetbalcoach in ruste Co Adriaanse: "Al die spelers zitten ook helemaal vol plakplaatjes. Bij Red Bull Salzburg liep er eentje met allemaal Aziatische tekens op z'n lijf. Hij wist zelf niet eens wat er stond."
Onbegrijpelijk. Ook de dames laten in groten getale definitieve plakplaatjes zetten en pronken er mee. Af en toe zie je de mooiste lichamen ontsiert worden door zogenaamde "body-art". Jammer, jammer, jammer. Goede tip als je mij wilt stangen. De geile blik in mijn ogen dooft onmiddellijk als de dame in kwestie een tattoo blijkt te hebben. Ik ben er dan helemaal klaar mee.

Een beetje roepende in de woestijn. Vroeger (jaja, opa spreekt) zag je alleen zeelui of mensen die zich inlieten met duistere praktijken met tattoos. Dat had alles te maken met de risico's van het beroep, als een schip met man en muis verging, had je toch een identificatiemogelijkheid als de treurige resten na verloop van tijd ergens aanspoelden of opgepikt werden door een passerend schip. In de onderwereld niet anders, boeven gingen onderling niet al te zachtzinnig met elkaar om en als er iemand het hoekje om werd geholpen dan kon je hem (in mindere mate haar) herkennen aan de tattoos op het lichaam. Tegenwoordig doet men het vooral omdat men het "mooi" vind. Nou, daarin verschilt mijn mening in grote mate met een groot deel van de samenleving. Ik beschouw het lichaam als een tempel en vind het schitterend zoals het is. Het doet dan ook altijd pijn aan mijn netvlies als ik een prachtige meid van voor in de twintig zie en ze heeft dan een of andere onzinnige tattoe op haar op zich al geweldig mooie huid. Doe dat nou niet.

Hier krijg ik dus ab-so-luut geen dikke piemel van.......

Ook al honderden keren uitgelegd: een mens krijgt tijdens het verloop van zijn of haar leven zelf wel de nodige tattoos op het lijf. Dat heet "de sporen der tijd". Zoals littekens in alle soorten en maten, moedervlekken, rimpels (jawel ijdeltuiten, dat kun je ook tattoos noemen). Genoeg tattoos, helemaal gratis. Dan is er helemaal geen ruimte voor die "plakplaatjes".

In het verleden eens iemand gekend, die een tattoo van zijn "vrienden" had gekregen, ongevraagd. De jongen had te veel gedronken en ging out. Zijn z.g. "vrienden" legden hem op een tafel en prikten met een naald en zwarte inkt de volgende tekst, vlak boven zijn navel: "Shake for use" en daaronder een pijl naar beneden. Hij was dus gedwongen voortaan een zwembroek te dragen met de band vlak onder zijn oksels. En ja, je kan tattoos tegenwoordig laten verwijderen door middel van laserbehandelingen, maar je blijft altijd littekenweefsel zien, 't is pijnlijk, niet alleen fysiek, maar zeker ook financieel.

Ik fantaseer er wel eens over. Hoe ziet dat er over vijftig, zestig jaar uit, in de gemeenschappelijke ruimte van het verzorgingstehuis? Laat iedereen dan zijn of haar tattoos zien, die ze in het verre verleden hebben laten zetten? Een grap is dan gauw gemaakt, "wat hing nou eerder, die roos of die borst?". "Is dat een tattoo van een mopshondje?" "Nee van een teckel, maar hij is veel korter geworden door alle rimpels".

Maar goed, als een Hollander niets meer te klagen heeft, dan kijkt Magere Hein om de hoek. Trek je er vooral niets van aan, als je hele lijf onder de mystieke spreuken en gruwelijke voorstellingen zit. Je weet, wie het zegt en hij heeft van zichzelf al een lelijke kop en helemaal geen tattoo nodig.