Vreselijke verhalen voor bij de koffie...... (1)

't Is de eerste maandag van de vakantie. Buiten schijnt de zon, temperatuur ergens in de twintig graden, maar je waait uit je hemd waar jezelf bij staat. In de tuin zijn hoveniers bezig met het gazon en dat maakt herrie. Dus ga ik maar weer eens bloggen. Toid leeje, zouden ze in West-Friesland (in Noord-Holland, boven de lijn Alkmaar-Hoorn) zeggen.

Shit-verhaal

Ik werkte als coach bij een vernieuwingsschool voor het voortgezet onderwijs in Leeuwarden. Op tijdelijke basis, ziekte-vervanging, voor alle duidelijkheid. Coach is een nette benaming voor onderwijs-assistent. Staat even geleerder. Een leraar was daar ook coach, maar had als toevoeging de titel tutor. Dus je had een tutor wiskunde, tutor mens en maatschappij, tutor Frans, Engels, Nederlands en ga zo maar door. Ik was gewoon coach met als verantwoordelijkheid, het aan de praat houden van de ict-middelen.

Op een goede ochtend, reed ik redelijk goed gehumeurd naar mijn werkje toe. Ik had een zeer geslaagde grote boodschap gedaan thuis, voordat ik in de auto stapte. Dat geeft aangename tintelingen, zowel fysiek als geestelijk. Tenminste, bij mij wel. Wat dat betreft ben ik zeer dicht bij mijn natuurlijke basis van oermens gebleven. Voor de rest heb ik ook net zoals iedere man een flacon deodorant en een scheerapparaat. Je moet niet overdrijven. Maar desalniettemin: Ik had zóóó verschrik-ke-lijk lekker gescheten, niet normaal meer. En dat wilde ik met de rest van de wereld delen.

De tutor mens en maatschappij was mijn eerste slachtoffer en naar aanleiding van zijn reactie van mijn blijde "boodschap" meteen het laatste. Maar daarover later meer. Mens en maatschappij is een jonge, gedreven leraar, vol met enthousiasme en commitment, zoals ze tegenwoordig zeggen. Tijdens zijn lessen geschiedenis, doet hij graag aan aanschouwelijk onderwijs. Gaat het over de Middelleeuwen dan komt hij opdraven als ridder, terugkerend van het slagveld, compleet met bebloed hoofd, doet hij gewoon. Een leraar die je je zou wensen als leerling in de brugklas, helemaal goed. Maar, zoals zo vaak met jonge onderwijsgevenden, nam hij zichzelf bijzonder serieus. Geen gevoel voor humor. En dan komt Jan Kamps, die net lekker thuis gescheten heeft en daarover gaarne wil vertellen. De geschiedenisles wordt dan een heel ander leermoment.

Ik liep over de gang van de eerste verdieping richting community-ruimte van de basisvorming. Que? Ja, je bent een vernieuwingsschool of je bent het niet. Maar je sloopt twee muren weg en je maakt van drie lokalen er één, heel erg rode vloerbedekking er in en je hebt een community-ruimte voor de basisvorming. Zo doe je dat. In de community-ruimte gaf Mens en maatschappij in zijn ridderkostuum een voorstelling over hoe het er in de Middeleeuwen aan toe ging. Ik kachelde quasi achteloos langs en zei om de drie passen: "Oeoeoeh, Oooooh!!!" Pakte wat boeken op om te verplaatsen en liep weer langs: "Oeoeoeh, Oooooh!!" en Mens en maatschappij vroeg plichtmatig geïnteresseerd, "Wilde je wat aan ons kwijt, Jan?" Gelukkig met mijn publiek stak ik direct van wal: "Ik heb drie kwartier terug, thuis wel zo heel verschrikkelijk lekker gescheten..... ik heb nu nog ontsluitings-weeën." Een aantal maanden later moest ik concurreren met een andere tijdelijke kracht voor een functie in het nieuwe schooljaar. Ik ben het niet geworden en ik ben er nog schijtziek van. Bovenstaand verhaal kán van invloed zijn geweest, maar dat weet ik niet zeker.