Hondje lopen (4) Het Flietsterbosk

Een paar keer in de week lopen Lotje en ik in het Flietsterbosk bij Witmarsum. Liever gezegd, we lopen er omheen en dat klinkt inspannender dan het is. Als je flink doorloopt kun je dat binnen het kwartier regelen. Niet zo groot dus, maar wel mooi. Het werd in 1980 aangelegd als park. Inmiddels is het aangekocht door Natuurmonumenten.

Lotje, één met de natuur, of: zoek de hond.

Een en ander is het gevolg van het repressieve beleid van de gemeente waarin ik woon om de eigenaren van loslopende honden te beboeten met honderd-dertig Euro. Als ik mijn hond dan toch wat levensvreugde wil geven, moeten we er op uit en zowel Lotje als ik zijn heel tevreden met het Flietsterbosk als bestemming. Het ligt op ongeveer 6 kilometer afstand van Bolsward en met ons vierwielig spaarvarken is dat economisch te verantwoorden. Ik rijd vanaf de afslag Bolsward-Noord aan de N359 richting Witmarsum tot aan het Menno Simonsz monument en sla daar links af. Daar heb je een oefen-golfterrein met recreatie-woningen en daarachter ligt het bosje al.

Menno Simonsz monument bij Witmarsum

Daar parkeer ik de auto, laat Lotje er uit en we gaan de brug over en lopen direct linksaf met de klok mee om het "bos" heen.

Entree oostkant.

Zoals ik al zei, als je flink doorstapt rondt je het hele bos binnen het kwartier, maar deels door mijn gebrekkige aandrijving en deels door het feit dat ik de klok heb en Lotje de tijd, doen wij er dubbel zo lang over. Met de klok mee, dat betekent links sloten en vaarten en rechts het kreupelhout en ander struikgewas. Lotje hobbelt tevreden over het pad en staat af en toe geïnteresseerd in het struikgewas te snuffelen. Bang, dat zij haar jachtinstinct botviert, ben ik niet. Ze is nu tien jaar onze huisgenoot en ik heb haar nog nooit betrapt op enig talent in die richting. 't Is een herderachtige, een erfhond, dus verklaarbaar.

Af en toe gaat ze zitten en heel ongelukkig zitten te kijken. Waarom? Geen idee. 't Was een getraumatiseerd dier, toen we haar destijds bij de stichting Redt een hond vandaan haalden en sommige dingen blijven nu eenmaal vreemd aan haar. Blijkbaar zit er toch iets van herinneringen in zo'n klein brein en we zijn nu eenmaal nog niet in staat om daarin te kunnen kijken.

Mijn leven is zwaar en dat zal baasje weten ook.....

Een Grieks drama.

We kachelen rustig verder en komen aan de westkant van het gebied aan, als je het bos inkijkt passeer je af en toe poelen met stilstaand water met rottende stronken, wat schilderachtige taferelen biedt. 't Is heerlijk rustig en maar heel af en toe kom je iemand tegen, meestal ook met een hond in de buurt. Lotje heeft weinig met soortgenoten. Ze inspecteert hooguit verveeld het achterwerk van de soortgenoot, kijkt even naar de situatie (hond én eigenaar) of het de moeite loont om de ander op stang te jagen en loopt dan meestal weer verder. Alleen als de eigenaar onzeker is en de andere hond niet erg alert, doet ze heel even een venijnige uitval. Lotje kan best wel krengig wezen als ik haar niet onder appel heb. Als ik wel bij de wekker ben en haar van te voren waarschuw ("baasje blijven en braaf zijn") sloft ze chagrijnig naast me door.

Poel aan westkant bos.

Halverwege de tocht ligt het stacaravan park Mounewetter en buigen we af naar het noorden. Het Flietserbosk is vooral bekend vanwege de vegetatie en zangvogels, relatief groot wild als een ree zal er spaarzaam zijn, in ieder geval niet overdag. Mij bevalt het er wel, alleen het gezang van vogels en het geruis van de wind door de bomen, ik hou daar van. Aan de noordkant is een berkenlaan, rechts een watertje, links de oefen-golfbaan met wat luxe recreatiewoningen. Of ze permanent bewoond worden weet ik niet. Na een tweehonderd meter oostwaarts, buig je rechtsaf en loop je over een dam het bos weer in.

Berkenlaan noordkant.

Nadat je over de dam bent, buig je links af en dan heb je het water weer links en het bos rechts, na wat gekronkel en een driehonderd meter kom je dan bij een bankje, tevens het einde van de tocht, vaak ga ik er even zitten en kijk dan richting Bolsward. Het uitzicht is als volgt, links staat ons autootje, vlak daarnaast in de verte de kerktoren van Hartwerd, in het midden aan de einder het kerkje van Hichtum en vervolgens de skyline van Bolsward met de Grote of Sint Maartenskerk prominent, wat minder opvallend de Franciscuskerk en de toren met carillon van het Stadhuis. Als je nog verder naar rechts kijkt zie je de kerktoren van Schettens.

Bankje met uitzicht op Bolsward.

Na een minuut of vijf gaan we het bruggetje dan weer over en praat ik Lotje de auto in. Langs de smalle polderwegen ben ik dan binnen vijf minuten terug in het centrum van Bolsward. De rust hier, de zuivere lucht, op zulke momenten weet ik weer waarom ik de Randstad vaarwel heb gezegd.