Klein leed dat aan je vreet...

Sinds mijn lief en ik bij elkaar zijn hebben we in totaal 3 hypotheken op een huis gehad. De huizen in eigendom gehad, vind ik wat al te optimistisch gesteld, zoals uit het verloop van deze blog zal blijken.

Momenteel wonen we in Bolsward, in een woon/winkelpand aan een schilderachtig grachtje. Een huis, dat we sinds augustus 2007 al te koop hebben staan. zie: http://ow.ly/6YH3t , oftewel ruim 4 jaar!!! Waarom? Heel eenvoudig. We kunnen de hypotheek niet meer ophoesten. Te weinig inkomen. Werkzoekend en allebei ernstig 55+. Kort en droog samengevat. Landelijk heeft een werkloze 55-plusser 9 procent kans om binnen een jaar aan de slag te komen, lukt dat niet binnen die tijd, dan neemt de kans van slagen op de arbeidsmarkt heel progressief af. Zoals u weet ligt Bolsward in Friesland, in een regio waar economisch weinig te doen is. De kans dat je hier als 55-plusser binnen een jaar aan de slag komt is geen 9 procent, maar 3 procent. O ja, ik ben eigenlijk al een jaar of twee zonder werk, althans, een baan waarmee ik ons huishoudentje adequaat financieel zou kunnen ondersteunen. Ik werk sinds augustus 2010 als ict-medewerker basisonderwijs voor een gemeente aan de Waddenkust in het noordwesten van Friesland, tot augustus dit jaar voor 16 uur in de week, sinds augustus voor nog maar 8 uur in de week.... O ja, ook nog op Payroll-basis. Opzegtermijn 3 microsecondes.....

Hoe verloopt zo'n proces van verval? Eerst koop je een huis op basis van het inkomen op dat moment. In die tijd hadden we het best wel goed en allebei een vaste baan en een inkomen dat de benodigde hypotheek prima kon hebben. Dan kom je op straat te staan door een reorganisatie en blijk je niet de enige te zijn in je vakgebied en ook nog eens in je vijftigste levensjaar. Je partner overkomt vrijwel op het zelfde ogenblik ook iets dergelijks en vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. Het gaat heel sluipend, omdat je eerst nog een aantal jaren teert op het "vet" dat je in de voorgaande jaren hebt verzameld. Een fulltime baan veroveren lukt maar niet. Dan weer heb je een tijdelijk contract voor 24 uur, dan weer tijdelijk 8 uurtjes er bij, een korte periode zelfs 40 uur, daarna weer helemaal niets en op een goeie dag blijk je geen eten meer te kunnen kopen. Maximale limiet is bereikt. De bank haalt eerst de hypotheek er af en daarna blijkt er niets meer over te zijn. Grote schrik en noodmaatregelen nemen. Geld lenen bij familie en/of vrienden, maar je realiseert je ook, dat dit structureel gaat worden en dat er maatregelen moeten worden genomen. Je laat je salaris op een rekening bij een andere bank storten om te voorkomen, dat je geen eten kunt kopen en andere noodzakelijke levensbehoeften. En dan ga je over tot het te koop zetten van je huis en maar een gedeelte van de hypotheek betalen.

De bank hangt regelmatig aan de lijn, maar je hebt ze domweg niets te bieden. Bij wanbetaling dreigt een bank met het executoriaal veilen van het huis, alleen..... ze doen het niet. Ze weten heel goed, dat wanneer ze executoriaal veilen, dat ze van de restschuld (gemiddeld zo'n vijftig mille per gedwongen verkoop) weinig kunnen terugvorderen, omdat de schuldenaars (klinkt dramatisch hé?) hardlopend richting Gemeentelijke Kredietbank gaan en een schuldsanering aanvragen en krijgen. Zo lang men nog geld krijgt, laat men het liever zo. Men weet dat men, onze leeftijd in aanmerking genomen want wij kunnen het bij leven nooit meer terug betalen, het verlies zal moeten slikken. Dus gebeurt er niets.

Ondertussen vallen mijn lief en ik tussen de wal en het schip. We betalen minder hypotheek, dus hebben te veel vooraftrek en moeten belasting terug betalen. We zitten momenteel aardig tegen het minimum aan met onze inkomsten en staan intussen voor een duivels dilemma. Helemaal stoppen met betalen en afwachten wat er dan gebeurt? Want zolang we betalen blijven we in die vicieuze cirkel zitten en doet niemand wat. De bank niet, omdat zolang men geld binnenkrijgt het verlies beperkt blijft, de hulpverlenende instanties (zoals de Gemeentelijke Kredietbank en de sociale dienst) niet, omdat we nog niet op straat dreigen te komen staan.

Eigen schuld? Ik zou liever opteren voor: heel erg veel pech. Als er iemand rondwaart die Tom Poes heet, of zo genoemd wil worden, heb ik de volgende oproep: "Tom Poes, verzin een list......"