Grijze duiven in het nauw

Als je tussen 1945 en 1955 in Nederland geboren bent, lees je met afgrijzen het nieuws. Gisteravond, 19 oktober 2011, beweerde Gerard Riemen, hij is waakhond over de pensioenfondsen, bij Pauw en Witteman dat de pas gepensioneerden en de babyboomers de echte slachtoffers zijn van de kredietcrisis. De pensioenfondsen teren in op hun vermogen en op de korte termijn zijn de mensen, die nu van hun pensioen genieten en degenen die de komende 8 jaar, daarvan gebruik hopen te maken daarvan het slachtoffer.

De latere generaties hebben nog altijd hoop, dat ten langen leste het tij keert en zij alsnog voldoende voor hun oude dag kunnen sparen.

Hij 's fijn. Schrijver dezes is, zoals u wel zult weten een babyboomer. Om u niet te lang in onzekerheid te laten, ja.... dit wordt een zeikstukkie.
De babyboomer is vlak na de oorlog geboren, zijn of haar ouders hadden de tijd van hun leven moeten hebben in de jaren 1939 tot en met 1945, maar die beoogde mooiste tijd staat nu bekend als de Tweede Wereldoorlog en toen was Nederland bezet. Zoiets beïnvloedt de eerste jaren van hun nageslacht nadrukkelijk. Je kunt rustig stellen, dat een babyboomer is geboren met een postnataal oorlogssyndroom. Als je pech had, en je ouders hebben oorlogshandelingen van nabij meegemaakt of zijn daarbij zelfs betrokken geweest, dan telt dat nog eens dubbel. Tel daarbij op, dat de tijd na de oorlog ook de tijd was van het therapeutische "niet lullen, maar poetsen". Nader verklaard, van psychische nazorg had nog nooit iemand gehoord. We kunnen rustig stellen, dat die tijd werd gekenmerkt door het collectieve "grote zwijgen". Het was de tijd van de wederopbouw en tot ver in de jaren vijftig waren er goederen "op de bon". Er was woningnood, veel generatiegenoten zullen opa en oma aan de tafel wel herinneren. Pa en ma woonden bij hen in, want een eigen (huur)woning, daar stond je minimaal 7 tot 10 jaar voor op een wachtlijst. En waar veel mensen op een kluitje wonen, waarvan het volwassen gedeelte ook nog eens door de oorlog getraumatiseerd was, wel, daar was de corrigerende "grafklap" gemeengoed. Pas aan het begin van de jaren zestig was men toe aan de collectieve verwerking van de oorlog, met de televisieserie De Bezetting, gepresenteerd door de legendarische Loe de Jong, die aan het eind van dat decennium het eerste deel van zijn levenswerk Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog presenteerde. Kortom, we zijn in een bar karige tijd opgegroeid.

Tijdens de tweede helft van de jaren zestig kwam de ommekeer en kreeg je de studentenrellen in Europa en wat later (hier gebeurt alles later) in Nederland met de bezetting van het Maagdenhuis in Amsterdam, voor meer inspraak voor de studenten. Begin jaren zeventig kwamen de babyboomers op de arbeidsmarkt, zo'n veertig jaar geleden dus. Zij hebben meebetaald aan de VUT, en daar niet van mogen profiteren. Inzichten veranderen in de loop der tijden, nietwaar? Zo zijn er wel meer voorzieningen voor ouderen die langzamerhand zijn weg bezuinigd en waarvan de babyboomers niet zullen profiteren.

Ja maar, die babyboomers hebben toch ook de goede tijden meegemaakt en hebben goudgeld verdiend? Jawel, maar..... en dit geldt zeker voor de laatste tien jaar....., als je van de rijdende trein, die "vaste baan" heet dondert, dan heb je een probleem. Zeker als 50-plusser. Want die moet ook z'n hypotheek betalen en eten kopen. Maar aan het werk komen is een enorm probleem. Werkgevers zitten blijkbaar vol met vooroordelen voor wat betreft de oudere werkzoekenden. Te duur, niet flexibel genoeg, niet gezond genoeg, andere mentaliteit, verouderde diploma's. En als al die argumenten weerlegd worden, wel, dan past de oudere sollicitant toch gewoon niet in het team?
Het andere appeltje voor de dorst, het eigen huis is onverkoopbaar en als er nog hypotheek op zit, dan kun je die vaak vanwege de achteruitgang in inkomen niet meer betalen.

En nu vertelt Gerard Riemen, die de pensioenfondsen controleert, gisteravond bij Pauw en Witteman dat de babyboomer om zekerheid te krijgen over de hoogte van zijn oude dag voorziening, dat hij of zij maar beter langer kan doorwerken.

In de achtergrond klinkt de radio, een heel oud nummer, "Er zit een gat in m'n emmer....." van Dorus, het blijft de hele dag in mijn hoofd zeuren. Het is wel een goede samenvatting van deze blog. Een generatie wordt geslachtofferd om het ene gat met het andere te kunnen vullen.

O ja, daar komt ook het normen en waarden debat weer om de hoek kijken. Vroeger (heb je 'm weer) werden dit soort problemen opgelost door het solidariteitsbeginsel. Maar zo hebben we onze kinderen niet opgevoed, dat is dan wel onze eigen schuld........