Berichten uit het Van Rappard Reservaat (1)

Wat is het Van Rappard Reservaat? De naamgever was van 1939 tot 1972 burgemeester van Gorinchem, Louis Mounir Rudolf (Rolly) ridder van Rappard (1906-1994) en oprichter van Nederlands Appèl, een ultra-conservatieve beweging die in 1971 meedeed met de verkiezingen van de Tweede Kamer, overigens met weinig succes, want men haalde de kiesdeler niet.

De Ridder van Rappard, zoals hij in de volksmond werd genoemd, was de belichaming van uiterst rechts in die dagen. Hij was tegen de NVSH (Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming) en uiteraard ook tegen homoseksualiteit, lang haar bij mannen en andere linkse opvattingen. Op het laatst werd de man een karikatuur van zich zelf wat de cabaretier Paul van Vliet in een sketch uitbeeldde als gids in het denkbeeldige Van Rappard Reservaat, waar men o.a. de laatste Nederlandse maagd kon bezichtigen ("De heren worden dringend verzocht, om vooral niets door de tralies te steken!!") zie: http://youtu.be/1xmzcw3enH0. Onder deze kop wil ik vertellen over dingen, die zich in de maatschappij afspelen, waar van je denkt: "Hemel, bestaat dat nog?"

Verzuiling in de micro-kosmos
Bolsward bestaat vermoedelijk al vijftienhonderd jaar. In de vroege middeleeuwen is het ontstaan op twee terpen aan de oever van de Middelzee, een zeearm die na 1300 is dichtgeslibd. Uit die tijd komt ook het verhaal dat Bolsward destijds behoorde tot het Hanzeverbond en staat er bij diverse plaatsnaamborden aan de rand van het stadje nog trots "Hanzestad". Zwart op wit is daar echter nooit een sluitend bewijs van gevonden. Wat blijft is een voormalig vestingstadje, net als Naarden met een naar verhouding enorme kerk (de Sint Maarten of Martinikerk) en heel veel grachtjes en trapgeveltjes, heel dierbaar allemaal. Maar toch is het op de landkaart een beetje rare vlek. Schijnbaar in het midden van helemaal niets neergesmeten, tussen de Afsluitdijk en Sneek aan de A7 van Amsterdam naar Groningen.

Qua sfeer doet Bolsward me een beetje denken aan het Beverwijk van eind zestiger jaren, knus en vriendelijk. Dat was overigens voordat de gemeenteraad onder leiding van burgemeester Bruinsma (afkomstig uit, u raadt het al, Bolsward) het oude centrum van Beverwijk herstructureerde, wat in de praktijk betekende, naar God hielp. In wezen keerde ik terug naar de sfeer van mijn jeugd, toen ik in Bolsward ging wonen.

Ik hou écht van dit stadje.

Ook in andere dingen merk je de sfeer van de zestiger jaren. Bolsward is niet zo groot, je loopt om de binnenstad heen langs de stadgracht in krap 'n half uur en er wonen inclusief de buitenwijken net aan tienduizend inwoners. Als ik de hond uitlaat, loop ik de stad uit en loop ik om het gemeentelijk, of ik moet eigenlijk zeggen, het voormalig gemeentelijk sportpark heen, want Bolsward behoort sinds begin dit jaar tot de gemeente Sudwest-Fryslân en verloor daarmee haar titel als zelfstandige gemeente. Op het gemeentelijk sportpark huizen onder andere 3 voetbalverenigingen. In zo'n klein stadje? Jawel, let op, CAB (opgericht begin vorige eeuw door arbeiders van de zuivelfabriek Hollandia, 5e klas zondagamateurs), voetbalvereniging RES (opgericht in 1936 door Rooms Katholieke Bolswarders, 5e klas zondagamateurs) en cvv Bolswardia (opgericht in 1943 door het protestants christelijke deel van Bolsward, 3e klas zaterdagamateurs). Jawel, klaar voor het Van Rappard Reservaat, de verzuiling ten top, je hoort hier echt nog  bij je "eigen" club. In heel Nederland behoort dat inmiddels wel een beetje tot het verleden, want je zou toch zeggen, maak er één club van, drie clubhuizen met kantines tegen de grond, één modern complex met geëxploiteerd sportcafé/restaurant en zaalvoetbalhal neerzetten en eens gaan denken aan wat meer ambities zoals Tweede Klasse, of welicht Eerste Klasse?

Zo niet in Bolsward, de zuilen kenmerken zich vooral door een selectief roestvast staal geheugen, er spelen dingen uit het verleden, zoals dat zo plastisch wordt uitgedrukt. Wat die dingen dan wel mogen zijn, krijg je niet te horen, volgens mij niet in de laatste plaats vanwege het feit dát nu juist een kenmerk is van een selectief geheugen; er spelen dingen van vroeger, maar waar het nu specifiek over gaat, dat weet men niet meer. Wat men wel weet is, dat men pal staat voor het eigen kluppie.

Sinds 2008 ben ik wedstrijdsecretaris van JV Bolsward, (nog een voetbalclub in Bolsward, een samenwerkingsverband van CAB en Bolswardia, JV staat voor Jeugd Vereniging) en vul gemakshalve ook nog de veldindeling en kleedkamerverdeling in van Bolswardia en DV Bolsward (ja hoor, nóg een vereniging, een samenwerkingsverband van alle drie de moederverenigingen, u raadt het al, de Dames Vereniging, bent u er nog?). In 2010 werd er een kunstgrasveld aangelegd op de plaats van het hoofdveld dat werd gebruikt door cvv Bolswardia en omdat elke vereniging maar de beschikking had over één volwaardig voetbalveld, was er een veld te kort. Overigens hebben Bolswardia en RES allebei ook nog een bijveld, maar die zijn allebei wat kleiner dan een volledig voetbalveld zou moeten zijn. Leuk voor jeugdvoetbal, maar voor volwassenen is het eigenlijk te krap. JV Bolsward heeft meer dan dertig teams en het tijdelijk uit gebruik zijn van het hoofdveld van Bolswardia, dat leverde problemen op. Vaak waren er wel achttien wedstrijden gepland op de zaterdag en dat ging gewoon niet. Als wedstrijdsecretaris ben ik toen in gesprek gegaan met de wedstrijdsecretaris van RES, heel gelukkig klikte het tussen ons en na een hoop heel diplomatiek geharrewar en glijmiddel werden de krachten samengebundeld.\
Het kunstgras is al een jaar in gebruik,  maar de samenwerking heeft veel opgeleverd, inmiddels zijn de A en B-junioren van RES en JV Bolsward samengevoegd en na wat lawaaiige ledenvergaderingen in verschillende clubhuizen schijnt in de - hopelijk niet zo heel verre - toekomst, de geboorte van de SC Bolsward tot de mogelijkheden te behoren.
Maar dan moet de gemiddelde leeftijd van de bestuursleden van de diverse clubs (die is nu 107 jaar en 4 maanden) wel omlaag. Zodoende kan er dan jonger bloed met nieuw elan en frisse gedachten instromen. En daar is het wachten op.