Eikels vallen het hele jaar door van de eiken

De schrijver van deze blog is er één van de door Bert Brusse zo verfoeide Baby Boom generatie, geboren eind 1953, dus de puberteit sloeg ongenadig toe in de tweede helft van de legendarische zestiger jaren. De puberteit is een teit.... eh, tijd van vallen en opstaan in de meest letterlijke zin van het woord. Je lijf verandert, jij verandert en dat allemaal schoksgewijs. Onderstaande proza speelt zich af in die tijd.

Herfst 1969, mijn hunkeringen waren niet te tellen en zorgden er voor dat ik niet wist, of ik van voor of van achteren leefde. Nog 2 maanden en dan was ik 16, dan mocht ik brommer rijden. Gelukkig was ik lang en zag er ouder uit, dus reed ik regelmatig op de brommer van mijn vader en die van oudere vriendjes. Ik had al een prachtig exemplaar aangeschaft, in prachtig deplorabele staat, een Batavus Bilonet G50 van een jaar of tien oud. Hieronder een afbeelding van zo'n exemplaar (bron: http://www.batavusbromfietsclub.nl).

 Het apparaat was in mijn bezit gekomen na overhandiging van een pakje Caballero sigaretten, kosten ƒ 1,75 oftewel 7 kwartjes. Ik kon zowat niet wachten op het moment dat ik legaal mocht gaan rijden op mijn trots.
Maar dat was niet mijn enige hunkering, een andere grote was, meisjes... Zoals elke puberjongen fantaseerde ik zo'n 400 keer per dag over wellustige dames. Goed, ik durfde niet zonder te blozen een leuke dame aan te spreken, maar in mijn dromen besprong ik er dozijnen per uur. Uiteraard deed ik met vrienden veel aan orale sex, we praatten over zowat niets anders. Tussen de bedrijven door bestond er ook nog zoiets als school, ik zat in het examenjaar van de MULO. Kortom, zoals ik al zei, ik wist van voren niet of ik van achteren leefde. Druk, druk, druk zeg je tegenwoordig, (spoelt mond).

Zo'n kruitvat moet een uitlaat vinden, een mensch moet ook nog zoiets als ontspanning vinden nietwaar? Dus buiten school, veel te veel sjekkies draaien, zo af en toe eens een biertje en praten over lekkere wijven werd er ook nog gesport (voetbal, volleybal en roeien), en één keer in de maand cultuur, jawel...

Het was ook de tijd van de oprichting van Het Witte Tejater in IJmuiden, de culturele smeltkroes waar o.a. Jim van der Woude en de gebroeders Warmerdam hun eerste schreden op het pad van hun carrière zetten.
Eén keer per maand hield het Witte Tejater een brandscherm theateravond. Oftewel, activiteiten op het podium, achter het  brandscherm van de Stadsschouwburg van Velsen aan de Groeneweg in IJmuiden Oost. Vaak waren het avonden met sketches, ook werden er psychedelische lichtbeelden op een doek vertoond, terwijl men dan Pink Floyd draaide en ik geloof dat die betreffende avond we op de grond hebben gelegen en naar een gat in een wit laken hebben liggen te staren, waar een lampje doorheen scheen. Daar moest je dan high van worden.

We, dat waren John en ik. John was zogezegd een tropische verrassing in Hollandse melkchocolade, een kruising van een moeder uit Brits Guyana en een Nederlandse ingenieur. Hij leek veel op Phil Lynott van de Ierse rockband Thin Lizzy (zie hieronder):

Verder commentaar overbodig. Kortom, slaapkamer-ogen en elke jongedame in de IJmond ging voor de bijl. Zo'n beetje het tegenover gestelde van wie ik was. En dat was, slungelig, slechte motoriek, altijd een bad hair day en altijd de juiste opmerking in huis voor het verkeerde moment.

Goed en wel, John had na de voorstelling weer eens beet en had een schone uit het villapark van Velsen-Zuid aan de haak geslagen. Hij werd meegevraagd om nog even wat te "drinken". Zij had een vriendin bij zich en John had mij als vijfde wiel aan de wagen, dus ik mocht ook mee.
De ouders van de verovering van John waren op vakantie, dus John zat op rozen en na een half uurtje zweverige muziek en een colaatje kreeg hij al de vraag of hij bleef slapen. En die vraag kreeg ik ook, van de vriendin........ 't Was woensdagavond, een uur of half twaalf, ik had de volgende dag een proefwerk Frans en ik "las" de situatie niet helemaal goed....... Ik zei dus nee. Niet in de laatste plaats omdat een nacht wegblijven als je nog steeds vijftien bent, wellicht thuis bij het ouderlijk paar wat problemen en stomme vragen zou opleveren.

Een kwartier later, op de Velser pont richting Velsen-Noord, zag ik het licht... Altijd traag van reactie geweest. Langzaam begon ik met mijn hoofd tegen een ventilatorschacht van de veerpont te bonken.... Bijna zestien, nog steeds maagd, niet tegen wil en dank, maar omdat ik te stom was om voor de duvel te dansen.....