Drank, voetbal en brommers

Donderdag 28 september 1972. Rob en ik namen een uurtje eerder vrij, we werkten allebei bij de Algemene Bank Nederland NV in Beverwijk en we gingen naar Ajax - Independiente in het Olympisch Stadion te Amsterdam. Ajax kon voor het eerst de "officieuze wereldkampioen" worden. Het was de tijd van het Ajax van Cruyff, Keizer, Neeskens, Rep, Haan, Suurbier, Hulshoff en Blankenburg, coach Vasovic, om een paar legendarische namen te noemen. Om op tijd te zijn en nog wat aan "persoonlijke verzorging" te kunnen doen gingen we wat eerder weg. We namen de trein en de tram. Bij de kiosk op het perron van het NS-station Beverwijk haalden we een paar blikjes bier, om de reis van Beverwijk naar Amsterdam Centraal te overbruggen. In Amsterdam kochten we allebei een heupflesje met sterke drank, ik herinner me niet meer precies wat, vooral om warm te blijven op de tochtige tribunes van het oude Olympisch Stadion, destijds nog met de tweede ring en een capaciteit van meer dan zestigduizend toeschouwers. Toen had je nog staanplaatsen, zodoende konden er meer makke schapen in het hok, veiligheid was toen nog niet zo'n issue.

Het Olympisch Stadion was eigenlijk gebouwd als atletiekstadion, maar sinds mensenheugenis speelde een andere eredivisionist uit Amsterdam er al, DWS. Ajax gebruikte het stadion als thuisbasis bij belangrijke internationale wedstrijden en de jaarlijkse confrontatie met Feijenoord. Toen al een klassieker. Dit had natuurlijk alles te maken met de capaciteit, of eigenlijk het gebrek aan capaciteit van hun eigenlijke stadion, De Meer.

Zo rond half acht waren we op het Stadionplein beland en scoorden we nog even wat blikjes bier bij een verkoper en maakten aanstalten om onze plekken op de tribune op te zoeken, we hadden zitplaatsen.
Op die leeftijd ben je niet zo "kranterig" en volg je de berichtgeving niet zo heel fanatiek. Tot onze verbazing werden we bij de ingang aangehouden en werd er op onze tassen met bier gewezen. Die kwamen er niet in. Een paar weken ervoor was er tijdens een voetbalwedstrijd een blikje bier op het hoofd van een grensrechter terecht gekomen, voor die tijd wereldnieuws en duizend keer herhaald tijdens NTS-Sport (opvolger van Sport in Beeld, voorloper van Studio Sport met dank aan @fzwaan). En dat waren we even vergeten.......
Weggooien is zonde, dus dronken we met een rotgang acht blikjes bier op en gingen alsnog het stadion binnen. Uiteraard vergaten we te melden aan de goedwillende suppoost, dat we ook nog allebei een heupflesje met sterker spul in onze binnenzak hadden. En aan fouilleren deden ze toen nog niet. Rivaliserende supporters sloegen elkaar pas jaren later bont en blauw, het was in die jaren doodnormaal dat je allemaal door elkaar stond. Overigens kwam Independiente uit Buenos Aires (Argentinië), dat was toen nog een eind weg en veel Argentijnen zullen er niet op de tribunes zijn geweest.

De wedstrijd kort samengevat: Johan Neeskens scoorde in de eerste helft 1 - 0 en Johnny Rep maakte in de tweede helft nog eens twee doelpunten. Koningin Juliana reikte de Supercup uit aan Piet Keizer en het feest kon beginnen. De inhoud van de twee heupflesjes heeft het einde van de wedstrijd niet gehaald, maar dat had u vast al geraden.

Hossend in de tram, (wel eens meegemaakt dat zo'n ding letterlijk huppelend over de rails ging? Ik wel, die avond) reisden we naar het centrum waar we op de Nieuwedijk nog wat biertjes achterover sloegen in het café van Tante Leen, voordat we de trein naar Beverwijk terug namen.

In Beverwijk aangekomen, moesten wij nog naar Velsen-Noord en mijn brommer (een opgevoerde rode Kreidler Florett met verchroomde tank en valbeugels, uiteraard met heel hoog stuur) stond in de NS-fietsenstalling. Rob bij mij achterop en we scheurden over de Stationsweg naar Velsen-Noord.
Bij de overweg, waar de Stationsweg zich splitst in de Velser Traverse en de Wijkerstraatweg ging het fout. Ik dook rechts de Wijkerstraatweg op met zo'n 70, 80 kilometer per uur en Rob hing niet mee, maar tegen, dus 't kreng reed rechtdoor en werd gelanceerd op de verkeersheuvel aan het begin van de Wijkerstraatweg.

Drank heeft ook zo z'n voordelen, dus we stonden op, lachten ons rot omdat we allebei nog maar één pijp aan onze broek hadden vanwege de klap. We schopten het stuur recht van de Kreidler, stapten op en reden naar huis.

De volgende dag had ik zo'n veertig minuten nodig om mijn bed uit te komen, alles deed me pijn. Maar ik ben nog van de generatie van: "Wie 's nachts vist, moet overdag z'n netten drogen", dus ik ging gewoon naar m'n werk. Rob niet. Die had veertig minuten nodig om zich om te draaien. Is door z'n moeder naar het ziekenhuis gebracht, had allerlei knie- en kruisbanden gescheurd en heeft een half jaar met krukken gelopen. En daarom weet ik die datum nog zo goed. Donderdag 28 september 1972. Overigens ook de datum dat Gwyneth Paltrow werd geboren.

Nu moet ik even aan de anti-depressiva, want bovenstaande zin doet me herinneren aan het feit, dat ik niet meer zo jong ben als ik zou willen.