Summer blues

Vanmiddag hielp ik mijn echtvriendin met haar eerste blog. Ze is verstokt, overtuigd en belijdend digibeet. Dat heeft tot gevolg dat ik haar digitale achtervang ben. Schuldbewust kwijt ik mij van mijn taak. Al 27 jaar hou ik hartgrondig van haar en dan doe je dat soort dingen. Digitale achtervang zijn.

Tegelijkertijd realiseer ik, dat mijn eigen blogleven wat kwijnend is, de laatste werd op 29 december vorig jaar gepubliceerd. We gaan er weer wat aan doen, vooral omdat er een interessante periode aangebroken is.

We zijn verhuisd. In eerdere blogs heeft u kunnen lezen, dat het maatschappelijk gezien niet heel erg voor de wind gaat in huize Kamps en dat we eigenlijk de hypotheek niet meer konden opbrengen. Dat heeft er toe geleid, dat er na verloop van tijd een achterstand in de betaling van de hypotheek ontstond en uiteindelijk kregen we begin dit jaar een schrijven, waarin ons werd gemaand om ons huis voor 1 april 2012 te hebben verkocht. Anders werd de hypotheek opgezegd en het huis ter veiling aangeboden door de bank.

In maart kregen we ons huidig onderkomen aangeboden. Een goed netwerk hebben is heel belangrijk deze dagen. Uiteraard veel kleiner dan ons z,g, "eigendom", maar voldoende voor een middelbaar echtpaar met uitgevlogen kinderen.

Oud adres, Broerestraat 5 en 5a, Bolsward 

Nieuw adres, Nieuwmarkt 30, Bolsward

Op 28 april zijn we uiteindelijk verhuisd. Ik heb een bloedhekel aan verhuizen, het schijnt na het verlies van een kind of een echtscheiding, het meest traumatische te zijn wat een mens in zijn leven kan meemaken. Zoals ik al zei, een bloedhekel, dus heb ik het in mijn volwassen leven al zeven keer gedaan.

Maar nu we er eenmaal zitten voelen wij ons toch wel opgelucht en heel tevreden. De foto licht slecht een klein tipje van de sluier op, maar we hebben de mooiste aangelegde tuin van Bolsward voor onze deur en we hoeven er niets aan te doen. De huurprijs is heel bescheiden en daar zijn we ook heel tevreden over.

Op 8 mei kregen we van de Rabobank een brief in de bus en de volgende dag hetzelfde exemplaar, maar dan aangetekend. Dat we ondanks herhaalde waarschuwingen voor de consequenties in gebreke waren gebleven voor wat betreft de achterstand in de betalingen van de hypotheek en dat daarom de hypotheek met onmiddellijke ingang werd opgezegd. Wij dienden voor 22 mei meer het uitstaande hypotheekbedrag en daarbij opgeteld de ontstane achterstand in betalingen over te maken plus een paar nog nader te bepalen pro memorieposten en anders zouden de voorbereidingen worden getroffen voor de veiling van het onderpand, te weten Broerestraat 5 en 5a in Bolsward. Tegen beter weten in keek ik in mijn portemonnee, met daarin 6 zegels van de Poiesz-supermarkt, 2 stuivers, een kassabon van de HEMA en twee winkelwagen-munten. Over de inhoud van de beurs van mijn lief maakte ik mij geen illusies, we gingen dat niet redden voor 22 mei. Ik somberde het een en ander via Facebook diezelfde avond en via mijn broertje kreeg ik een boodschap van gene zijde: "Jan, denk maar aan wat onze oude moeder zou hebben gezegd: 'Ze krabben het maar uit m'n kont'."

't Is nu 24 juni 2012. Sinds de "vriendelijke" brieven van 8 en 9 mei is het akelig stil aan het front voor wat betreft de hypotheekgever (RABO). Ik beloof u plechtig dat ik over de afwikkeling de nodige blogs zal schrijven. Dat kan heel leerzaam zijn, hoe de procedure rond de gedwongen verkoop van een huis zal verlopen. Ik weet het, wij zijn zelf verantwoordelijk voor onze zaken, maar toch heb ik ook niet gevraagd om deze situatie, waarin je praktisch werkloos raakt en door je leeftijd steeds verder van de arbeidsmarkt af komt te staan. Je kennis veroudert en je hebt geen middelen om daar wat aan te veranderen.

Afgelopen week was er een uitzending van "Hollandse Zaken" van de 50+-omroep (gottegot, ik behoor tot de doelgroep) Max over een man die zelfmoord pleegde bij de personeelsingang van de plaatselijke RABO-bank omdat zijn pand ook gedwongen geveild werd. Heel tragisch en heel schokkend, het brengt de crisis wel heel erg dichtbij. Niets voor mij. Ik ben niet suïcidaal en als ik me hier voor de personeelsingang van de plaatselijke RABO-bank van kant maak vinden ze me pas over een paar weken en dat lijkt me niks. Ik sta sowieso al rot op foto's.