Over onze eigen "Nine Eleven"

Elf september 2001. De meeste mensen van dertig jaar en ouder weten nog precies te vertellen wat ze deden toen ze hoorden en zagen hoe twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boorden en een ander op het Pentagon in Washington DC stortte. Mijn vrouw en ik liepen op dat moment in de MediaMarkt in Amsterdam Zuid-Oost bij de Amsterdam Arena rond. De stofzuiger diende vervangen te worden. Iedereen heeft wel een huishoudelijk apparaat, dat vaker dan andere stuk gaat. Wij helpen stofzuigers vaker dan de gemiddelde consument naar z'n ouwe moer. Jaja, ik weet het, klein leed dat aan je vreet.....

Mensen lijken wel wat op eksters, die blinkende en flitsende dingen ook niet kunnen weerstaan en die grote wand met allemaal beeldschermen trekt toch elke keer weer. Het nieuwste van het nieuwste was in die tijd het lcd- en plasma-beeldscherm....... en dan in de tv-uitvoering. Hebbedingetjes van zo'n slordige acht- tot tienduizend guldens, maar alleen er naar kijken kost niets. Niewaar? Voor de tieners onder mijn lezers (blijf hopen Kamps, blijf hopen), dat betekent, dat een lcd- of plasma-tv in die tijd zo'n 4.500 Euro kostte. Maar goed, op die lange, hoge wand vol met lcd-, plasma- en gewone beeldbuis-tv's zagen wij tientallen vliegtuigjes in tientallen wolkenkrabbers vliegen.
Ik zal de enige niet zijn geweest die dag in die MediaMarkt die tegen zijn vrouw zei, "Kijk, ze draaien een rampenfilm". Maar vijf minuten later, stonden er toch wel heel veel mensen naar dat zich almaar herhalende schouwspel te kijken en kwamen wij er achter, dat we naar CNN en rechtstreekse verslagen vanuit de NOS-studio stonden te kijken. Ik heb geen idee, wat voor een stofzuiger we die middag hebben gekocht, geen degelijke in ieder geval, want we zijn alweer zo'n 2 generaties verder en zoals gewoonlijk, bar ontevreden over de prestaties van het huidige exemplaar....... Ik heb het nog steeds over een stofzuiger. We reden zwijgend naar huis in Alkmaar met onze aankoop, met voor één keer de autoradio aan, en volgden zodoende de onheilspellende berichtgeving over de gebeurtenissen in de Verenigde Staten. Thuis hebben we niet de stofzuiger uitgeprobeerd maar de televisie aangezet.

Elf september 2012. Voor de meeste mensen een gewone dinsdag, maar 's middags om half drie wordt dan onze vorige woning, Broerestraat 5 in Bolsward, executoriaal geveild in het World Trade Center, of all places, in Leeuwarden, toeval bestaat niet. Oftewel, een gedwongen verkoop. Samen met nog zo'n dertig andere panden van wie de eigenaar de hypotheek niet meer kan opbrengen.

En dan? Tja, dat ligt enerzijds aan de hoogte van de opbrengst van het pand en de te volgen strategie van de hypotheekverstrekker, zijnde de Coöperatieve Raiffeisen/Boerenleenbank. In ieder geval is dit echtpaar niet van plan om de betreffende executie-veiling te vereren met hun aanwezigheid. We zijn niet echt geïnteresseerd of we nu voor tachtig duizend of voor meer dan een ton de teil ingaan. We horen het wel. In het grote spreekwoordenboek staat wel weer een passende uitdrukking en anders heeft mijn betreurde moedertje hem wel bedacht. "Als je geschoren wordt, moet je stilzitten". En zo is het maar net.

En als je dan met een restschuld van meer dan een ton wordt geconfronteerd Kamps? Want jullie zijn wel hoofdelijk aansprakelijk. Toch?
Ja. Wat we ook zijn, beiden zijn we 58 jaar en zeg maar, praktisch zonder werk. Wilma heeft een baantje voor zes uur in de week en ik ben "hoofdkostwinner" met acht uur betaald werk. Voor de rest eten we mee uit de grote ruif, om het eens dramatisch uit te drukken. De kans dat we fulltime aan de bak komen is hier in het noorden 3!!!! procent, dus ziedaar alle ingrediënten voor een hedendaags treurspel.

Als de RABO-bank de restschuld claimt, zit er voor ons niets anders op dan de schuldhulpverlening in te gaan. Verwacht inkomen, bijstandsniveau plus een beetje. Wij krijgen dan een zogenaamde case-manager die ons inkomen beheert en van wie wij leefgeld zullen krijgen. Te veel om van dood te gaan en te weinig om van te leven. Die situatie duurt dan zo'n drie, als we pech hebben misschien vijf jaar en daarna wordt de restschuld van Rijkswege kwijt gescholden. Verwachte opbrengst voor de eiser(s), misschien in totaal drie- tot vierduizend Euro's. Hoogstwaarschijnlijk kost de invordering-procedure meer geld. Dus is het nog maar de vraag of de restschuld geclaimd wordt. Bovendien loopt er nog een zaak bij het Europese Hof over het recht op invordering van de restschuld bij geëxecuteerde hypotheken.

In ieder geval wordt dit uitgevochten boven onze hoofden. Wij kunnen er niets meer aan doen en zullen moeten afwachten, wat er uiteindelijk gebeurt. Onze eigen Nine Eleven. Verdomd, als het niet waar is.