Hondje lopen (3)

Het besluit om weer over mijn omzwervingen met onze viervoetige huisvriendin te verhalen valt samen met een blik op mijn laatste blog. Daaronder staat een advertentie met de prozaïsche headline: "Last van harde ontlasting?" Shit. Krijg ik nog voor betaald ook, wel drie of vier cent per klik, dat wil zeggen, als u op de betreffende advertentie klikt. Iets in m'n onderbewustzijn zegt me, dat ik hier niet rijk van zal worden. Dus, om in de lijn van het verhaal tot nu toe te blijven, pak ik de poepschep, hang de hondenriem om (altijd al tegendraads geweest) en roep, "Lotje, plassie doen!", hetgeen een hoop gestommel ergens achter in het huis teweeg brengt en iets ruig-harigs met de staart in de krul komt aangestormd.

Ik heb de hondenriem om, Lotje niet.

We lopen de voordeur uit, de herfstige tuin in en via de centrale hal van het Sint Anthony Gasthuis, waar ons huisje deel van uit maakt, belanden we op de Nieuwmarkt. Lotje volgt trouw, na al die jaren vertrouwen we elkaar blind. Op het gevaar af, dat ik zo heel af en toe op zoek moet naar een hond, die halverwege de tocht voor zichzelf is begonnen. Maar zo als ik al zei, dat is heel af en toe en tot nu toe altijd zit ze, als ik dan weer bij huis aan kom, trouw te wachten voor de voordeur met een kop van, "Waar was je nou?" In de tussentijd heb ik tien keer kunnen uitleggen, waarom ik als een halve zoete door de stad loop met een hondenriem om m'n nek, zonder dat er een hond in de buurt is.

Lotje

Deze keer niets van dit alles, Lotje loopt in de doordeweekse modus en is van zins er een "gewoon" rondje van te maken. Dat komt goed uit, want de baas is er niet erg met zijn hoofd bij.

Op 11 september 2012 j.l. is ons vorig adres Broerestraat 5 en 5a gedwongen geveild in de WTC-expo te Leeuwarden. Ons eigen rampje. Het bieden stopte bij € 97.000,00 en het bleef angstvallig stil tijdens het "afmijnen", de hypotheekbank gunde het pand aan de bieder voor dat bedrag en ondergetekende en echtgenote gingen op dat moment voor 1,3 ton!!! de teil in. Daar word je wat ingetogen van, zal ik maar zeggen. Een week later zag ik het op de site van de makelaar waar ik het pand zelf in de verkoop had, alweer te koop staan voor € 139.000,00. Daar word je niet ingetogen van, maar dan krijg je hartgrondig de pest in, maar je kan er niets aan doen. Als je geschoren wordt, moet je stilzitten, is het oude gezegde. Op het moment dat dit stukje op geboerd wordt, is het 25 september, 14 dagen na "nine-eleven". We hebben nog niets gehoord over de volgende stappen voor wat betreft de restschuld aan de hypotheekbank (de RABO) en weten dus nog steeds niet waar we aan toe zijn.

Het meest waarschijnlijke is het volgende scenario: de hypotheekverstrekker vordert het bedrag aan de schuldenaar (ik zei de gek en zijn echtgenote), die vervolgens de schuldhulpverlening inschakelt. Dat betekent een jaar of vijf op een houtje bijten, zodat we zo rond onze AOW van alle ellende af hopen te zijn. Maar dit alles is nog steeds koffiedik kijken, we weten nog niets, geen nieuws uit Eindhoven tot nu toe. En dus loopt de baas te piekeren, blind vertrouwend dat de hond tijdens het uitlaten zich aan de regels houdt.

Gisteren heb ik me ziek gemeld, het loopt me over m'n schoenen. Het vrijwilligerswerk heb ik vorige week al tijdelijk gestaakt, voorlopig maar eerst eens de zaken op een rijtje zien te krijgen, dat kost moeite genoeg.

Inmiddels lopen we in de buurt van het busstation van Bolsward, waar een andere hoofdpijnveroorzaker aan het werk is. Een enorme hei-installatie drijft een stalen buis een twintig meter de grond in, waarna er beton in wordt gestort, vloeibare palen dus, althans........ tijdelijk. Er wordt een appartementen-complex gebouwd met drie woonlagen en op de begane grond een Aldi en wat andere zakelijke activiteiten. De lokatie kon niet ongelukkiger worden uitgezocht, precies dertig meter ten oosten van waar eens de Snekerpoort stond, vlak bij de restanten van het bolwerk, complete landschapsvervuiling heet dat. Niet dat het busstation met het aanpalend parkeerterrein nu zo'n geweldig uitzicht vormde, maar je keek tenminste nog een beetje van afstand naar het bolwerk, je hebt echt het idee, dat je een oud stadje binnen rijdt. Dat wordt door deze nieuwbouw behoorlijk verpest. Jammer.

De tocht gaat verder om het sportcomplex van Bolsward, bestaand uit vijf voetbalvelden, een ijs- annex skate-baan, twee korfbal-velden en een tenniscomplex, gelardeerd met wat "wandelgroen" en een paar volkstuintjes, bij elkaar zo'n 2500 meter wandeling. Uiteindelijk kom je via de Franekerpoort de stad weer in. Genoeg om je hoofd een beetje leeg te maken.

Dus wordt je thuis opgebeld door het UWV, dat graag wil weten waarom je je hebt ziek gemeld. Ik ga er maar een stukje over schrijven denk ik..........