Tradities en namen

Er zijn mensen die mij een fossiel zullen noemen. De tijden veranderen en ik sputter tegen. Iets van alle tijden en niet iets om je druk over te maken. Maar dat is weer in tegenspraak met dat tegensputteren. Naarmate ik ouder word ben ik steeds meer bezig met het verleden en de tradities uit het verleden. Sommige van die tradities vind ik mooi, het laat zien waar je vandaan komt en wie je voorvaderen zijn. Bij mij in de familie van vaders kant was het de gewoonte om de oudste zoon Freerk te noemen en de eerste dochter Grietje. Daarna kwam er steevast een Paul in de mannelijke lijn, gevolgd door een Albert en een Gerrit of Geert. Als het met de viriliteit van de echtelieden wel goed zat, dan kwam er meestal een Jakob of een Jan te voorschijn. Als de kinderen stierven, dan aarzelde men niet om de eerstvolgende boreling weer te vernoemen naar het overleden kind. Zo kon het voorkomen, dat er drie keer een Jan van het zelfde echtpaar bij de Burgerlijke Stand bekend was. Mooi zoiets, hou ik van.

Zo niet de huidige generatie, die driftig bezig is met voortplanten. Nog niet zo lang geleden kwam mij ter ore dat er een nieuwe nazaat onderweg is. Kleinkind nummer drie. Scribent mag zich al grootvader noemen van twee jongedames, de oudste wordt over een week 15!!!! Jahaa, de jongste zoon werd vader toen hij 19 jaar oud was en mijn echtvriendin en ik respectievelijk 43 en 44 jaar oud waren. De oudste kleindochter heet Verona Soraya, een prachtige naam, maar...... heeft niets met traditie en voortzetting van de familienamen te maken. Overigens, maar dat weten de meeste van mijn volgers al, ben ik niet de natuurlijke vader van onze kinderen, poëtisch gesteld, "geen loten van mijn stam". Maar Verona Soraya heeft van moeders kant Antilliaans bloed en daar houdt men van barokke namen. Bekt 't lekker? Prima toch?

Zoonlief heeft ook een dochter van drie jaar en die heet Julie. Frans, Duits van oorsprong en afkomstig van Julius, wat in het Latijn "de jeugdige" betekent. Men is tegenwoordig Angelsaksisch georiënteerd dus de uitspraak is "Djoelie". Alweer, 't bekt wel lekker, maar van traditie of vernoeming is geen sprake. Niemand in de lijn van mijn vrouw, of van de "echte" vader van zoonlief, heet zo.

En nu is nummer drie onderweg en verdomd, Bas heeft z'n sokken aangehouden bij "de daad", de twintig weken echo doet ernstig een telg van het mannelijk geslacht vermoeden. Tegenwoordig hoef je maar een maand of vier te wachten voordat je weet, welke kleur de babykamer moet worden, de techniek staat voor niets he? En die techniek, waarmee men dat kan zien, de echo, heeft ook wel raakvlakken met de conceptie. Iets met blote buiken, glibberig spul en wrijven. Heel dierbaar allemaal.
Maar goed, de aanstaande kleinzoon heeft al een naam ook. 't Zijn ongeduldige tijden en alles moet snel, snel, snel. Zijn naam is Damian. Uitspraak: "Deemjun". Angelsaksisch van oorsprong en de betekenis is "De Temmer of Onoverwinnelijke". Hier in Nederland zeggen we gewoon Daan, maar dat klinkt niet "cool". Voor zover ik weet, zit daar ook geen vernoeming aan vast. De beide natuurlijke grootvaders heten Rob en Jack en de beide overgrootvaders ook, dus dat is 'm niet. De vader van mijn lief heette Aalbert en de broers van mijn echtvriendin hebben ook andere namen. Niks geen traditie. De naam Damian is hier vooral bekend van de eind jaren zeventig film "Damian, het Omen". Een zeer verontrustende film over een bleek jochie met sluik zwart haar, met de tatouage "666" op zijn hoofdhuid. Omen betekent "Voorteken" en de nogal enge jonge man, blijkt de duivel in mensengedaante te zijn. Ik ben geen liefhebber van dat soort films, maar in die tijd leefde ik met iemand samen, die dat helemaal geweldig amusement vond. Nothing 's new...... really. Maar dat soort dingen schiet dan door mijn hoofd, als ik de naam van de aanstaande boreling hoor..... Kunnen de blije ouders niets aan doen, dat is mijn gekte en daar moet ik het mee doen. En gelukkig hoeven zij zich er ook niets van aan te trekken.

Maar, zij zijn de enigen niet. Namen als Greetje, Cornelis, Jaap of Kees, Joke of Johanna hoor je zelden nog. En verdomd als het niet waar is, hoe lager de sociale status van de ouders, hoe barokker de naam. Vooral in Antilliaanse kringen hebben de kinderen vaak vijf of zes voornamen, waarbij je op elke voornaam een tong-verstuiking oploopt. Ik vraag me wel eens af of men er wel eens bij nadenkt dat zo'n schaap heel zijn of haar leven met zo'n naam moet doen. Een aantal jaren geleden hoorde ik een vrij jonge moeder tegen een meisje van een jaar of drie, vier oud met een heel bleke huid en felrood haar op het hoofd mopperen. "Savannah, nou moet je ophouden met je geklier, anders wordt mama heel erg boos". Logisch, dat het kind liep te klieren, met zo'n naam. Die geef je aan een prachtig, donker Afrikaans kind, niet aan een bleke Bet uit Noord-Europa. Maar 't kan nog veel erger. Laatst liep ik op straat, naar ik meen in Joure en toen riep een moeder haar dochtertje, die te ver uit de buurt dreigde te zwerven: "Yoni, kom bij mama, hier blijven lieverd!!" Yoni is van oorsprong Sanskriet en is de poëtische benaming van het vrouwelijk geslachtsdeel. Kijk maar in de Kama Sutra. De moeder (en vergeet de vader niet) heeft dus nooit de Kama Sutra gelezen en heeft haar dochter "Kut" genoemd en daar kun je het als nazaat dan mee doen.

Maar zoals ik al zei, ik ben een fossiel. 't Voordeel van fossielen is echter, dat ze heeeeel oud zijn, dus ik mag nog een tijdje zeiken over van alles en nog wat, naar ik mag hopen.